Οι άνθρωποι υπάρχουν για να αγαπιούνται, τα πράγματα υπάρχουν για να χρησιμοποιούνται. Ο κόσμος είναι σε χάος, γιατί τα δύο αυτά είναι ανάποδα. Dalai Lama
Την φίμωσαν, λέει, την ακινητοποίησαν και την έσφαξαν, την παράχωσαν αιμόφυρτη σε ένα μπαούλο και την πέταξαν κάπου. .. γιατί είχαν ανάγκη οικονομική… για 8000 ευρώ.. Για να πνεύσει ούριος άνεμος και να ευνοήσει τα «μεγαλεπήβολα» σχέδια των σφετεριστών της ζωής, έπρεπε να θυσιαστεί η Ιφιγένεια.. Ιερός ο σκοπός: το χρήμα , δύναμη, η επιβολή. Το μυαλό δεν μπορεί να συλλάβει όσα εκτυλίσσονται στην Ελλάδα εν έτει 2024. Η γυναίκα, το παιδί, ο ηλικιωμένος γίνεται αναλώσιμο υλικό, ένα απόβλητο για τον απόπατο μιας κοινωνίας, η οποία τόσο έχει εξοικειωθεί με τη βία, που έγινε ένα μαζί της, το πανωφόρι της, που την κουκουλώνει, την προστατεύει και την θρέφει μέχρι οι ρίζες της να απλωθούν και να την πνίξουν.
Θα επιμείνω στις γυναικοκτονίες, οι οποίες τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα εμφανίζουν τάσεις αυξητικές. Από θυμό για όλα αυτά που μπορούν να γίνουν , αλλά δε γίνονται ποτέ, από μια αίσθηση απέχθειας απέναντι στη ζωϊκή φύση του ανθρώπου, στην οποία ο ίδιος ποτέ δεν μπόρεσε να επιβληθεί, όσο κι αν προόδευσε, αλλά και από θλίψη για όλες τις γυναικείες υπάρξεις που ήθελαν να ζήσουν, όπως όλοι μας, αλλά δυστυχώς γι’ αυτές, ήταν το «αδύναμο» φύλο. Και την αδυναμία, οι κοινωνίες της ακατάσχετης βίας, της απροκάλυπτης υποκρισίας και της υπολογιστικής ηθικής δεν τη συγχωρούν. Ο ισχυρός -οικονομικά, βιολογικά, κοινωνικά- πρέπει να επικρατήσει. Νόμος απαράβατος και διαχρονικός που διασύρει την πρόοδο, την εκθέτει στην εξέδρα της διαπόμπευσης και της δείχνει το δρόμο προς τον απαγχονισμό.
Μικρή είχα διαβάσει το Άλικο γράμμα του Ναθάνιελ Χόθορν. Από εκεί και οι συνειρμοί τούτη την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές. Με κάθε θύμα γένους θηλυκού, αισθάνομαι την πρόοδο των εκμαυλισμένων κοινωνιών μας – γένους θηλυκού και αυτή – να σπαράζει κάτω από τα βλοσυρά βλέμματα ενός αδυσώπητου πρωτογονισμού και ενός εκφυλισμένου πολιτισμού που την εκπορνεύει καθημερινά. Σαν την ηρωίδα του βιβλίου, η πρόοδος κυοφορεί τον καρπό του παράνομου έρωτα ανάμεσα στην γνώση και την άγνοια, στην πνευματική προσπάθεια και τη εγκατάλειψη, την μεμψιμοιρία και την εσωτερική ελευθερία. Φυσιολογικά, θα προέκυπτε ένας καρπός ευγενής, μια δύναμη εκρηκτική που θα κατέκλυζε το σύμπαν και θα αποθέωνε τον άνθρωπο. Αντ’ αυτού σέρνεται, επιβεβαιώνοντας μια άλλη ηχηρή πνευματική φωνή του τόπου, που αναδύεται από τα μέσα περίπου του περασμένου αιώνα να μας θυμίσει μια συλλογική πλέον απογοήτευση: «Ο άνθρωπος δεν είναι κανακάρικο, προνομιούχο πλάσμα του Θεού, δε φύσηξε ο Θεός απάνω του την πνοή του, δεν του δωκε ψυχή αθάνατη. είναι κι αυτός ένας χαλκάς από την απέραντη αλυσίδα τα ζώα, έγγονος, δισέγγονος του πιθήκου. Κι αν ξύσεις λίγο το πετσί μας, θα βρεις από κάτω τη γιαγιά μας, τη μαϊμού» (Ν. Καζαντζάκης , Αναφορά στον Γκρέκο).
Μόνο που η μαϊμού είναι άκακη. Ο νεόκοπος μεταλλαγμένος πρωτογονισμός είναι ύπουλος, ο homo digitalis μεγαλώνει κολυμπώντας μέσα στις ειδησεογραφικές «λίμνες αίματος» αισθανόμενος παραδείσια ευδαιμονία που δεν βρίσκεται στη θέση των «άτυχων» γυναικών που ακόμη και ως χαρακτηρισμός προκαλεί, παγιώνοντας περαιτέρω και διαιωνίζοντας τα στερεότυπα της ντροπής. Άντε να εξηγήσεις σε όλα δημοσιογραφικά υποκείμενα και στην υφέρπουσα αστοιχειοσύνη της πατριαρχικής κοινωνίας ότι η ρίζα είναι πολύ βαθιά και η τύχη ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Ότι η γυναικοκτονία αποτελεί παραφυάδα ενός αδυσώπητου ντετερμινισμού που εδώ και αιώνες έχει παγιωθεί στις αρρωστημένες συνειδήσεις και μολύνει την κοινωνία.. Άντε να εξηγήσεις ότι οι γραμμές υποστήριξης, τα κέντρα οικογενειακής βίας, τα γραφεία οικογενειακής βίας στα αστυνομικά τμήματα ή το panic button … δεν πρόλαβαν το κακό. Και δεν πρόλαβαν γιατί η ράθυμη αντιμετώπιση των σοβαρών ζητημάτων που ταλανίζουν τη κοινωνία αφήνουν τις γυναίκες ακάλυπτες και εκτεθειμένες στα οργίλα και κτηνώδη ένστικτα μιας συσσωρευμένης οργής, που τρέφεται από τα έμφυλα στερεότυπα και την έκπτωτη ηθική και θεριεύει από τη δυσλειτουργία αρχών και θεσμών.
Και κάπου εκεί ενδιάμεσα συναντά κανείς την τελευταία αναπνοή των γυναικών που βιάστηκαν, σφαγιάστηκαν, στραγγαλίστηκαν . Ο λόγος; Γιατί αγάπησαν και εμπιστεύτηκαν ανθρώπους του αναβαπτισμένου πολιτισμού μας. Ανθρώπους οι οποίοι είδαν την αγάπη αυτή ως ευκαιρία επιβολής στον αδύναμο, τον συναισθηματικά ευάλωτο, τον αφοσιωμένο. Αξίες, όπως αγάπη, εμπιστοσύνη, αφοσίωση εκπορνεύονται κι αυτές, ρίχνονται στο βόρβορο του εκσυγχρονισμού, στο φασισμό της πολιτικής ορθότητας, που επικροτεί το «χαλαρό» και επιφανειακό. Και αυτό δεν καλύπτεται από τον όρο ανθρωποκτονία. Είναι κοροϊδία, είναι προσβολή μνήμης, είναι εκούσια οπισθοδρόμηση, είναι συναισθηματική αναπηρία, είναι χυδαία προαγωγή της γυναικείας υποβάθμισης, είναι απαλοιφή της ανθρώπινης ιδιότητας και περαιτέρω εργαλειοποίηση του ανθρώπου , ειδικότερα εδώ, της γυναίκας, ως σκεύος ηδονής, ως αντικείμενο προς ξόδεμα και πέταμα μετά τη χρήση. Εμπόρευμα, καταναλωτικό προϊόν με συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης. Λήξης.. κυριολεκτικά.
Δεν είναι διόλου καθησυχαστικό που η αφύπνιση έρχεται πάντα μετά την αφαίρεση μιας γυναικείας ζωής. Κατόπιν εορτής, όπως και όλα τα υπόλοιπα στην Ελλάδα του σημαντικού ασήμαντου και του επιφανειακού βάθους. Όλος ο θόρυβος που προκαλεί η ανικανότητα και η απώλεια ελέγχου της κατάστασης είναι εκκωφαντικός. Κουράζει.. απογοητεύει.. Προκαλεί τη φαντασία, ανοίγει τη όρεξη σε νέους θύτες και γεννά τη λύπηση αντί για την αυτολύπηση. Αυτό είναι το οξύμωρο. Πρόσφατα σε συζήτηση που είχα με έναν εξαίρετο φίλο, μου είπε το εξής με μια μικρή παράφραση: Η ελληνική κοινωνία επιβίωσε, επειδή ο κρίσιμος πυρήνας των αντρών σκέφτονταν και σκέφτονται ότι τη γυναίκα πρωτοβλέπεις ερχόμενος στη ζωή, αυτή σου δίνει τις πρώτες δόσεις δύναμης από τα στήθια της, αυτή σε οδηγεί στην ερωτική ημιθέωση και αυτή θα είναι στο τέλος η έσχατη σου εικόνα κλείνοντας τα μάτια. Είναι η μάνα, η ερωμένη, η σύντροφος, η σύζυγος, η κόρη, μα πάντα η γυναίκα! Ανδρική υπόκλιση στη γυναίκα! ΟΥΔΕΠΟΤΕ, όμως, ήταν μήτε είναι και προφανώς δε θα είναι όλοι όπως πρέπει.».
Σειρά μου να υποκλιθώ. Μια νότα αισιόδοξη, που απομακρύνει από την ισοπέδωση των πάντων και την επέλεξα να κλείσω το άρθρο μου προς επίρρωσιν της θέσης ότι η ευγένεια, η παιδεία και το ήθος αποτελούν τις δικλείδες ασφαλείας σε κοινωνίες που βράζουν αναζητώντας μακάβριες σωτηρίες διαιωνίζοντας την πάλη των δύο φύλων.. Η παιδεία πρέπει να επιστρέψει από τις παρατεταμένες διακοπές της και να αρχίσει να τραβάει κουπί σε θάλασσες σκοτεινές και επικίνδυνες, ανάμεσα σε πτώματα ψόφιων ιδανικών και σαπισμένων ιδεών, προκειμένου να έρθει η πολυπόθητη εκείνη στιγμή που ο άνθρωπος θα κοιτάξει έξω του αλλά πρωτίστως μέσα του χωρίς να φοβάται τι θα αντικρίσει.
…………..
*Panic button: κουμπί πανικού. Έξυπνη εφαρμογή στο κινητό, που σώζει ζωές απειλούμενων γυναικών
