Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Χαίροις ὑπομονῆς θησαυρός καί καρτερίας τεῖχος ἄρρηκτον», ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνογράφος πρός τιμήν τοῦ ἑορταζομένου σήμερα συμπολίτου μας ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Βεροιέως, στόν ὁποῖο ἔχουμε ἀφιερώσει ἀπό ἐτῶν, μαζί μέ τούς ἁγίους ἰσαποστόλους Κωνσταντίνο καί Ἑλένη, τόν ἱερό αὐτόν ναό τῆς πόλεώς μας. Καί σήμερα, πού ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τή μνήμη του, τόν τιμοῦμε καί ἐμεῖς κατά χρέος καί ἐπικαλούμεθα τίς πρεσβεῖες του καί τή χάρη του. Διότι ὁ ὅσιος Νικόδημος ἔλαβε πολλή χάρη ἀπό τόν Θεό, ὅπως ἀποδεικνύουν καί τά θαύματά του, κάποια ἀπό τά ὁποῖα ἀναφέρει ὁ βιογράφος του, ὁ ἅγιος Φιλόθεος ὁ Κόκκινος, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ὁ Θεσσαλονικεύς, ἀλλά καί ὅπως μποροῦμε νά εἰκάσουμε ἀπό τήν ὁσιακή βιοτή του.
Γιά ποιόν ὅμως λόγο ἔλαβε τόσο πλούσια τή χάρη τοῦ Θεοῦ ὁ ὅσιος Νικόδημος;
Tήν ἔλαβε ὡς ἀνταπόδοση τῆς δικῆς του μεγάλης ἀγάπης πρός Ἐκεῖνον, πρός τόν Θεόν. Μιᾶς ἀγάπης ἡ ὁποία ἐκφράσθηκε μέσα ἀπό τρεῖς ἐξίσου μεγάλες ἀρετές, οἱ ὁποῖες κοσμοῦσαν τή ζωή καί τήν προσωπικότητα τοῦ ὁσίου Νικοδήμου.
Ἡ ἀγάπη του πρός τόν Θεό δέν περιορίσθηκε στήν προσωπική του ἀφιέρωση καί στήν ἐγκαταβίωσή του στή μονή Φιλοκάλλου, στή Θεσσαλονίκη. Δέν περιορίσθηκε μόνο στήν ἀπομάκρυνσή του ἀπό τόν κόσμο διά τῆς μοναχικῆς ζωῆς καί τήν ἀφιέρωσή του στή νηστεία καί στήν προσευχή, κάτι πού θά ἦταν ἀρκετό γιά νά τόν καταστήσει μέτοχο τῆς θείας χάριτος.
Ἡ ἀγάπη του πρός τόν Θεό ἐκφράσθηκε καί μέσα ἀπό τήν ἀγάπη του πρός τούς ἀνθρώπους, καί μάλιστα πρός ἐκείνους πού θά μποροῦσε κανείς νά τούς παρομοιάσει μέ «τόν ἐμπεσόντα εἰς τούς ληστάς» ἄνθρωπο τῆς παραβολῆς τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου.
Δέν ἔδειχνε ὁ ὅσιος μόνο τήν ἀγάπη του πρός τούς εὐλαβεῖς προσκυνητές τῆς μονῆς του ἤ ἔστω πρός ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι κτυποῦσαν τήν πόρτα της ζητώντας βοήθεια. Ἔσπευδε νά ἀναζητήσει καί ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι βρισκόταν πληγωμένοι καί τραυματισμένοι ἀπό τήν ἁμαρτία καί κινδύνευαν ἀπό τόν πνευματικό θάνατο. Ἔσπευδε ὁ ὅσιος νά βρεῖ καί νά φροντίσει ἐκείνους πού εἶχαν πέσει στίς παγίδες τοῦ πονηροῦ, ὁ ὁποῖος ὑπόσχεται εὐτυχία καί ἐλευθερία γιά νά παρασύρει τούς ἀνθρώπους. Ἔσπευδε νά βοηθήσει ἐκείνους πού εἶχαν βρεθεῖ στόν βοῦρκο τῆς ἀσωτίας καί νά τούς δείξει τόν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς.
Ἡ ἀγάπη τοῦ ἑορταζομένου ὁσίου πρός τόν Θεό ἐκφραζόταν καί μέ τήν ταπείνωσή του. Ἄν καί ἦταν γόνος ἀριστοκρατικῆς οἰκογενείας τῆς Βεροίας, δέν δίστασε νά ἐγκαταλείψει καί τή δόξα καί τίς ἀνέσεις τοῦ κόσμου, προκειμένου νά ἐνδυθεῖ τό ταπεινό σχῆμα τοῦ μοναχοῦ, ἀλλά καί νά ζήσει τή μοναχική ζωή μέσα στήν ἀπόλυτη ταπείνωση, ἀκόμη καί ὅταν αὐτή παρερμηνευόταν ἀπό τούς ἀνθρώπους.
Ἡ ἀγάπη τοῦ ὁσίου Νικοδήμου ἐκφραζόταν ὅμως καί μέ τήν ὑπομονή καί τήν καρτερία τήν ὁποία ἔδειχνε, καί ὅταν κάποιοι ἀκόμη καί ἀπό τούς συμμοναστές του χλεύαζαν τό ἐνδιαφέρον του γιά τούς ἁμαρτωλούς καί ταλαιπώρους συνανθρώπους τους, τόν συκοφαντοῦσαν, θεωρώντας τον ὅμοιο μέ ἐκείνους, καί τοῦ φερόταν ἄδικα καί σκληρά. Μάλιστα ἔφθασαν σέ τέτοιο σημεῖο, ὥστε, ὅταν ἐκοιμήθη ὁ ὅσιος, δέν ἤθελαν κἄν νά ἐνταφιάσουν τό ἀσκητικό του σῶμα στό κοιμητήριο τῆς μονῆς μαζί μέ τούς ἄλλους πατέρες, ἀλλά τό ἔθαψαν σέ ἄλλο σημεῖο, ὅπου παρέμεινε μέχρι τήν ἡμέρα πού τό ἀπεκάλυψε ὁ ἴδιος ὁ Θεός μέ τήν ἄρρητη εὐωδία, ἡ ὁποία ἐξερχόταν ἀπό τό σημεῖο ἐκεῖνο, ὡς ἀπόδειξη τῆς ἁγιότητός του.
Ἀγάπη, ταπείνωση καί ὑπομονή εἶναι οἱ τρεῖς ἀρετές γιά τίς ὁποῖες ἀξιώθηκε ὁ συμπολίτης μας ὅσιος Νικόδημος νά γίνει μέτοχος τῆς πλουσίας χάριτος τοῦ Θεοῦ. Τρεῖς ἀρετές, τίς ὁποῖες καλούμεθα νά οἰκειοποιηθοῦμε καί νά καλλιεργήσουμε καί ἐμεῖς, ὅπου καί ἄν ζοῦμε, ὅπως καί ἄν ζοῦμε. Διότι οἱ τρεῖς αὐτές ἀρετές εἶναι ἐξίσου κατορθωτές καί ἀπό λαϊκούς καί ἀπό κληρικούς, καί ἀπό ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ζοῦν μέσα στόν κόσμο ὅπως καί ἀπό αὐτούς πού ἔχουν ἀφιερωθεῖ ἀπολύτως στόν Θεό.
Οἱ ἄνθρωποι εἶναι δίπλα μας, εἶναι ἀνάμεσά μας, καί δέν θά πρέπει νά ἀδιαφοροῦμε γι᾽ αὐτούς, σέ ὅποια κατάσταση καί ἐάν εὑρίσκονται. Ἀντίθετα, θά πρέπει νά τούς περιβάλλουμε μέ τήν ἀγάπη μας καί νά τούς συμπαριστάμεθα κατά τό δυνατόν στίς ἀνάγκες τους. Καί αὐτό θά πρέπει νά τό κάνουμε μέ ταπείνωση καί ὄχι μέ ὑπεροψία ἤ γιά λόγους ἐπιδείξεως, ὥστε καί ἐκεῖνοι νά βοηθοῦνται καί ἐμεῖς νά ἐφαρμόζουμε, ὅπως θέλει ὁ Θεός, τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης.
Ἡ ζωή ὅμως μᾶς προσφέρει καί πολλές εὐκαιρίες νά ἀσκηθοῦμε στήν ὑπομονή. Εὐκαιρίες, οἱ ὁποῖες μᾶς ἀσκοῦν συγχρόνως καί στήν ταπείνωση, διότι ὅποιος ἔχει ταπείνωση δέν ἀντιδρᾶ στίς δυσκολίες, στίς θλίψεις καί στίς δοκιμασίες, ἀλλά ὑπομένει εὐκολότερα. Καί ὅποιος ὑπομένει ὅλα αὐτά, αὐτός προοδεύει καί στήν ταπείνωση, καί ἀξιώνεται νά λάβει καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ.
Ἄς προσπαθήσουμε, λοιπόν, νά καλλιεργήσουμε καί ἐμεῖς τίς τρεῖς αὐτές ἀρετές, ὥστε διά πρεσβειῶν καί τοῦ ὁσίου Νικοδήμου, νά ἔχουμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ γιά νά μᾶς συνοδεύει στή ζωή μας.
