«Η σκοτεινή πλευρά της όμορφης πόλης, που έσβησε το φως του Άλκη Καμπανού …» / γράφει η Ειρήνη Δασκιωτάκη
Η οικονομική κρίση, η ανεργία, η φτώχεια , η έλλειψη ιδανικών και οραμάτων, η αποτυχία των κυβερνώντων να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη και να δώσουν λύση στα προβλήματα των νέων, είναι η καλύτερη συνταγή για να επιτευχτεί η στρατολόγηση νέων ανθρώπων, που το μίσος για καθετί διαφορετικό, ενισχύει τα πιο ζωώδη ένστικτά τους, καταστρέφοντας τις ζωές τους και κυρίως τις ζωές των άλλων…
======================
Η δολοφονία του άτυχου Άλκη…
Όλη τη βδομάδα που πέρασε, δε νομίζω να υπήρξε άνθρωπος με ενσυναίσθηση κοινωνική που να μην θορυβήθηκε, να μην συγκλονίστηκε, ενθυμούμενος αυτό το τόσο θλιβερό γεγονός της 1ης Φεβρουαρίου του 2022, στην αναμονή της δίκης που πέρασε από μύρια κύματα.
Οι ιατροδικαστές Κατερίνα Αποστολίδου, Γρηγόρης Λέων και Δημήτρης Γαλεντέρης, είχαν διατυπώσει την επιστημονική άποψη ότι το χτύπημα στη μηριαία αρτηρία ήταν αυτό που προκάλεσε τον θάνατο , ενώ αντιθέτως η ιατροδικαστική έκθεση που συνέταξε η συνάδελφός τους Λήδα Κοβάτση ως προς τα αίτια θανάτου του 19χρονου, έκανε λόγο για συρροή κακώσεων στα κάτω άκρα και το κεφάλι!
Οι γονείς του Άλκη είχαν να αντιμετωπίσουν κι αυτό!
Η ομάδα αυτή των πάνω από 12 ατόμων, όπως έχει αποδειχθεί από τις κάμερες, που μπήκαν σε 2 – 3 αυτοκίνητα και χάθηκαν μέσα στην πόλη, αυτή η ομάδα έχει να κάνει με το αυγό του φιδιού που επανεμφανίζεται και επωάζεται συνεχώς.
Δεν αρκεί μία δίκη για να ξεμπερδέψεις με αυτόν τον εφιάλτη.
Οι δολοφόνοι του Άλκη δεν είχαν έλεος, δεν επηρεάστηκαν από την παράκληση ενός παιδιού που ακόμη και εκείνη τη στιγμή ο λόγος του δεν εξετράπη… ευγενής ακόμα και τη στιγμή που τον σκότωναν.
Σας παρακαλώ μη με χτυπάτε άλλο!
Ποιους παρακαλούσες, Άλκη!
Όλα εκείνα τα γεγονότα, όπως η δολοφονία του 19χρονου φοιτητή Άλκη Καμπανού, η επίθεση σε δύο αδέρφια και ο ξυλοδαρμός ενός 14χρονου, καθώς και οι πρωτοφανείς συγκρούσεις μεταξύ μαθητών και φοιτητών με τη συνέργεια εξωσχολικών ακροδεξιών πυρήνων στο 1ο και 2ο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης και στο2ο ΕΠΑΛ Ευόσμου τον Σεπτέμβριο – Οκτώβριο του 2021 και άλλα που ίσως έμειναν στην αφάνεια, κρίνω πως έχουν μια δυναμική που κρατάει από πολύ παλιά και διαιωνίζεται με διάφορους χαμαιλεοντισμούς.
Έχει μια σκοτεινή πλευρά η Θεσσαλονίκη, όπως και κάθε μικρή ή μεγάλη πόλη.
Θα κάνουμε μια ιστορική αναδρομή σε μια οργάνωση που έδρασε δυναμικά στη Θεσσαλονίκη και έμελλε να παίξει έναν πολύ σκληρό ρόλο τον Μάιο του 1936, στη μεγάλη απεργία των καπνεργατών.
Στις 29 Απριλίου του 1936 με απόφαση της εργατικής ομοσπονδίας ΚΟΕ απεργούν 12.000 καπνεργάτες στη Θεσσαλονίκη και το κύριο αίτημά τους ήταν η αύξηση του μεροκάματου στις 120 με135δραχμές. Συγκεντρώθηκαν στον κινηματογράφο Πάνθεον.
Η αστυνομική παρουσία γινόταν όλο και πιο ασφυκτική εκδηλώνοντας τις διαθέσεις της κυβέρνησης Μεταξά.
Τις επόμενες μέρες η απεργία εξελίχθηκε σε πανελλαδική και στις 6 Μαΐου, όπως αναφέρονται στα «Νέα», μέλη της ΕΕΕ πυροβολούν εναντίον απεργών τσαγκαράδων και η έφιππη αστυνομία, απ’ την άλλη, συγκρούεται με ομάδες απεργών.
Στις 8 Μαΐου επτά χιλιάδες απεργοί διαδηλώνουν έξω από το Διοικητήριο Βόρειας Ελλάδας και χιλιάδες λαού κατεβαίνουν για συμπαράσταση στους διαδηλωτές.
Στις 9 Μαΐου ανεβαίνει ο αριθμός των απεργών στις 30.000.
Πολλοί εργάτες πέφτουν νεκροί…
Στους πρώτους νεκρούς είναι και ο νεαρός Τάσος Τούσης, αυτοκινητιστής από το Ασβεστοχώρι.
Στις 10:30 το πρωί στη διασταύρωση των οδών Βενιζέλου και Εγνατίας …
Όταν οι συνάδελφοί του ξηλώνοντας μία πόρτα που την έκαναν φορείο τον τοποθέτησαν πάνω και συνέχισαν προς το Διοικητήριο, στη διαδρομή χτυπήθηκαν από την έφιππη αστυνομία και αναγκάστηκαν να αφήσουν τον νεκρό στον δρόμο, όπου η μάνα του έρχεται και κλαίει πάνω από το πτώμα του γιου της…
Ο Γιάννης Ρίτσος γράφει σε 2 μερόνυχτα, εμπνεόμενος από αυτό το γεγονός, το αξεπέραστο έργο του «Επιτάφιος».
Δεν σταμάτησε όμως εκεί, αυτό το μένος και αυτό το μίσος των ανθρώπων, που πολύ εύκολα βρίσκουν ευκαιρία κάτω από την ομπρέλα καθοδηγούμενων οργανώσεων που μονοπωλούν τη φιλοπατρία, να σπείρουν τον θάνατο.
Κάποιοι από αυτούς, οι πιο φανατισμένοι, γίνονται αδίστακτοι άρπαγες της ζωής, του πολυτιμότερου ανθρώπινου αγαθού…
Πρόσφατα διάβασα σχόλιο στο fb, μετά τις εκλογές της 27ης Ιουνίου που με τάραξε…
«Ξέρουν οι κυβερνώντες ότι οτιδήποτε αντεθνικό θα το βρούνε μπαστούνια στο δικό μας « χωριό»
Και αν θέλετε και κάποια απόδειξη για αυτό ελάτε να στήσετε κανένα pride party με τα πουστράκια σας και τους ανώμαλους, φάπα και πέτρα που θα κρυφτεί ο ήλιος…»
Λίγα χρόνια αργότερα, μετά τα γεγονότα του 1936, δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη ο ειρηνιστής, Γρηγόρης Λαμπράκης. Σπουδαία προσωπικότητα της εποχής του και υπέρμαχος της Δημοκρατίας.
Παρακρατικοί «προστάτες πατριώτες» τον δολοφόνησαν!
«Η δολοφονία του προκάλεσε διεθνή κατακραυγή για την κυβέρνηση και τα σώματα ασφαλείας που αποδείχθηκε ότι όχι μόνο ανέχονταν, αλλά και εξέθρεψαν τον ανεξέλεγκτο παρακρατικό μηχανισμό Wikipedia»
Στο σχολείο στο μάθημα της ιστορίας μαθαίνουμε ακόμη και τώρα στα παιδιά για ήρωες που έδωσαν μάχες και έπεσαν σε καιρούς πολέμων για την Ελλάδα. Λίγο όμως διδάσκονται για εκείνους που έχασαν τη ζωή τους σε καιρό ειρήνης.
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης ήταν ένας από αυτούς. Δε ζήτησε ποτέ να γίνει ήρωας. Αφιέρωσε τη ζωή του στα δικά του ιδανικά που το υψηλότερο από αυτά ήταν η διεθνής ύφεση και ειρήνη.
Στη συγκέντρωση που είχε γίνει στη Θεσσαλονίκη ο Γρηγόρης Λαμπράκης είχε καταγγείλει ότι υπήρχε σχέδιο!
Ήθελαν να τον δολοφονήσουν και καλούσε τον υπουργό Βορείου Ελλάδας, τον νομάρχη, τον εισαγγελέα τον στρατηγό χωροφυλακής, τον διευθυντή της αστυνομίας και τον διοικητή ασφαλείας να προστατέψουν τη συγκέντρωση και τη ζωή του.
Τελείωσε η συγκέντρωση και την ώρα που περνούσε απέναντι τον δρόμο για το ξενοδοχείο, εμφανίστηκε ξαφνικά στον αποκλεισμένο δρόμο το τρίκυκλο του θανάτου.
Στη διασταύρωση των οδών Ερμού και Ε. Βενιζέλου.
Ο Σπύρος Γκοτζαμάνης οδηγούσε το τρίκυκλο και από την καρότσα ο Μανώλης Εμμανουηλίδης τον χτύπησε με λοστό στο κεφάλι.
Και οι δύο αυτοί άνθρωποι είχαν σχέση με τον υπόκοσμο.
Ο Εμμανουηλίδης μάλιστα είχε καταδικαστεί στο παρελθόν για βιασμό, παιδεραστία, κλοπή και άλλα.
Ξημερώματα της 27ης Μαΐου του 1963 ο Γρηγόρης Λαμπράκης άφησε την τελευταία του πνοή… ως εχθρός του Έθνους;
Και να πάλι, από διαφορετικό, αλλά και ίδιο συγχρόνως μετερίζι αυτοί που σκότωσαν τον Άλκη, το δικό μας παιδί.
Κουβαλάνε κάποιοι με αέρα τις σβάστικες στα μπράτσα τους, και κραδαίνοντας φονικά εργαλεία υπηρετούν τη σκοτεινή πλευρά που γνωρίζει τα κατατόπια και κρύβεται καλά…
Η οικονομική κρίση, η ανεργία, η φτώχεια , η έλλειψη ιδανικών και οραμάτων, η αποτυχία των κυβερνώντων να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη και να δώσουν λύση στα προβλήματα των νέων, είναι η καλύτερη συνταγή για να επιτευχτεί η στρατολόγηση νέων ανθρώπων, που το μίσος για καθετί διαφορετικό, ενισχύει τα πιο ζωώδη ένστικτά τους, καταστρέφοντας τις ζωές τους και κυρίως τις ζωές των άλλων… των άλλων που ανυποψίαστοι τολμούν να απαντήσουν στα ερωτήματά τους με απαντήσεις τέτοιες που γίνονται η αφορμή για μια περιπετειώδη νύχτα με «σασπένς»!
Ας αναλάβουμε όλοι την ευθύνη που μας αναλογεί και κυρίως η πολιτεία που έχει όλα τα μέσα, ώστε να πέσει φως σε κάθε σκοτεινή πλευρά!
Με ευχολόγια όμως μόνο, δεν αλλάζει το τοπίο.
Έπεα πτερόεντα που άγονται και φέρονται αναλόγως του ανέμου και χάνονται δια παντός, αφού τα ρουφήξει επιλεκτικά η λήθη.
καλή εβδομάδα με υγεία!
Ει. Δα.
