Βέροια – ΑποΜνημοΝεύματα της Μνήμης / γράφει η Καπράρα – Κοκκαλιάρη Αιμιλία

Αγάπιος η ψυχή του Φιλίππου

Είναι και κάτι παιδιά που έχουν ένα ανάστημα μέχρι εκεί πάνω και ας μη τους φαίνεται .

Καπράρα – Κοκκαλιάρη Αιμιλία

Έτσι ήταν και ο Αγάπιος, πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι του. Φανατικός οπαδός του μπάσκετ, δεν έχανε αγώνα της ομάδας του Φιλίππου. Με το κασκόλ και τη φανέλα του φώναζε πανηγύριζε και εμψύχωνε τους παίκτες. Όλο και κάποιος φρόντιζε να τον κουβαλήσει από το σπίτι του που ήταν κάτω από το μπάσκετ και να τον πάει μέχρι το γήπεδο. Πολλές οι ιστορίες, πολλές οι πλάκες που έκανε και που του έκαναν, αλλά μία ιστορία όπως μου την αφηγήθηκε ο άντρας μου ο Αποστόλης ο Κοκκαλιάρης μ’ έχει σημαδέψει και δεν μπορώ να ξεχάσω τον Αγάπιο. 

Μάϊος του 1977.  Πλησίαζαν οι μέρες που ο Απόστολος θα έφευγε φαντάρος. Δύσκολες ημέρες για όλα τ’ αγόρια απ’ ότι λένε, πόσο μάλιστα  τότε που ο στρατός κρατούσε χρόνια όχι αστεία. Καθόταν λοιπόν ο Αποστόλης στεναχωρημένος  στο γήπεδο και πετούσε την μπάλα στο καλάθι, ίσως με νεύρα, ίσως χωρίς την συνηθισμένη ευστοχία του και ο Αγάπιος από το καροτσάκι του τον παρακολουθούσε. Είχε αυξημένη παρατηρητικότητα και διαίσθηση και δύσκολα του ξέφευγαν πράγματα.

-Τι έχεις Αποστόλη; τον ρώτησε… δεν είσαι καλά, σε βλέπω.

-Τί να έχω ρε Αγάπιε, φεύγω φαντάρος τι καλά να είμαι ! Τον κοιτάει τότε ο Αγάπιος και του λέει.

-Α ρε βλάκα, ας  ήμουν κι εγώ καλά, ας σηκωνόμουν στα πόδια μου να πάω φαντάρος και ας κουβαλούσα κάθε μέρα ένα άρμα στην πλάτη!!!

Αυτό ήταν, τα λόγια του τον ταρακούνησαν τόσο που του πρόσφεραν την πιο εύκολη στρατιωτική θητεία.

Μακάρι εκεί που είσαι «Μπούλη» να είσαι όρθιος, να πατάς γερά στα πόδια σου και να  ρίχνεις ξένοιαστος  τις βολές που με τόση λαχτάρα έβλεπες. 

———————————

Όταν ο Φάνης Αχτσής έβαλε λίστα

«Ποιοι επώνυμοι γιορτάζουν σήμερα;»

14 Νοεμβρίου η γιορτή του Αγίου Φιλίππου του Αποστόλου . Η ημέρα που γιορτάζει  ο γιος μου. Δεν συνηθίσω να γράφω για τις γιορτές αλλά θυμήθηκα την πρώτη του γιορτή, μόλις 34 ημερών .

Νοέμβριος του 1987 χωρίς ακόμη να έχει βαπτιστεί αλλά με το όνομα σίγουρο, είχαμε κάνει μια μικρή ετοιμασία γλυκών να το γιορτάσουμε έτσι για το καλό.

Οι μεγάλες ετοιμασίες θα γινόταν  στο σπίτι του παππού.  Εποχές που τα σπίτια ήταν ανοιχτά, να περιμένουν από το πρωί κόσμο για την γιορτή, μέχρι αργά το βράδυ με πλούσιο τραπέζι για τους τελευταίους, τους πιο «δικούς» με  μουσική και χορό .

Δεν είχε πάει ακόμη τέσσερις το απόγευμα και χτυπάει επίμονα το θυροτηλέφωνο. Σε λίγο στην πόρτα η πρώτη επίσκεψη του γιου μου για το όνομά του .

Ο γνωστός λαχειοπώλης της Βέροιας ο Φάνης ο Αχτσής. Οι μεγαλύτεροι θα τον θυμόσαστε. Κήρυκας στους πλειστηριασμούς φώναζε με δυνατή φωνή τι εκπλειστηριάζεται, την κάθε πλειοδοσία μέχρι το τελικό «κατακυρώθηκε και άντε με το καλό»  .

Λαχειοπώλης ακούραστος, όργωνε την πόλη να μοιράσει τα τυχερά λαχεία του.

Κουβαλούσε τα στεφάνια στις κηδείες, πάντα αυτός πρώτος και ακολουθούσαν οι υπόλοιποι. Και αν αργούσαν στον βηματισμό γύριζε και τους έκανε νόημα με το χέρι να πάνε πιο γρήγορα, τρέχανε οι δουλειές  δεν μπορούσε να περιμένει.

Μοίραζε και τα ψωμάκια με το κάλεσμα στα μνημόσυνα. Παλιά δεν τοιχοκολλούσαν τα χαρτιά των μνημοσύνων, στέλναν ειδοποίηση στα σπίτια με ψωμάκι μέσα σε πανέρι, σκεπασμένο με άσπρο πανί ή και ξεσκέπαστο πολλές φορές και τι σελοφάν, τι κανόνες υγιεινής,  με το χέρι τα έδινε και το πιο νόστιμο άσπρο ψωμί μας φαινόταν.

Αναλάμβανε να  μοιράσει και τα προσκλητήρια των γάμων, ήξερε όλο τον κόσμο, όλα τα σπίτια. Θυμάμαι στον γάμο μου που δεν βοηθούσα στο μοίρασμα των προσκλητηρίων και γκρίνιαζε η μαμά μου, την πείραζα ότι θα τα δώσω στον Φάνη να τα μοιράσει γιατί ήδη είχε μεγαλώσει και δεν το έκανε άλλο .

Αλλά το βασικό θυμόταν όλους, όσους γιόρταζαν και τους επισκεπτόταν με την σειρά, πουλούσε με την ευκαιρία τα λαχεία του και  μάζευε και τα σοκολατάκια του, που όμως λόγω ζαχάρου δεν έπρεπε να φάει και τα έβαζε στην τσέπη. Αν τα έτρωγε δεν ξέρω, πάντως μικρή όταν τον έβρισκα έξω και τον χαιρετούσα επειδή ήταν οικογενειακός μας φίλος πάντα είχε να με κεράσει ένα σοκολατάκι .  Μορφή μεγάλη ο Φάνης .

Ερχόταν πάντα στην γιορτή του μπαμπά μου, ήταν η πρώτη μας απογευματινή επίσκεψη, μαζί και το κοντάρι του γεμάτο λαχεία που  πάντα μας έβαζε ο μπαμπάς μου να διαλέξουμε ένα από ψηλά γιατί ήταν τα τυχερά και η μαμά μου φώναζε γιατί με το κοντάρι από εδώ και από εκεί έτρεμε μην της σπάσουμε κάτι.

Όταν χτύπησε το κουδούνι του δικού μας  σπιτιού να μας δώσει τις ευχές του  θεώρησα τιμή μου που ήρθε στη γιορτή του γιου μου και τον συμπεριέλαβε στη λίστα του! Κάτι ανάλογο με το «ποιοι επώνυμοι της Βέροιας γιορτάζουν σήμερα»

Υ.Γ. Στην γιορτή του άντρα μου που ήταν πέντε μήνες νωρίτερα μας είχε ξεχάσει και από ότι μας είπε  το έφερνε βαρέως.

Βέροια: Σελίδες από τα “ΑποΜνημοΝεύματα της μνήμης” κάθε Κυριακή πρωί στη Φαρέτρα