“Μονόγραμμα” & Φιλόπτωχος Αδελφότης Κυριών Βεροίας: Με μεγάλη επιτυχία η συναυλία τους η αφιερωμένη στον Μίμη Πλέσσα

Μετά από τα χρόνια σιωπής του covid το Οργανικό Φωνητικό Σύνολο “Μονόγραμμα” επέστρεψε στη σκηνή, αφιερώνοντας τη συναυλία του για τον Μίμη Πλέσσα στη Φιλόπτωχο Αδελφότητα Κυριών Βεροίας.

Προλογίζοντας η Πρόεδρος της Φιλοπτώχου, κ. Δέσποινα Τελάλογλου, έδωσε την πορεία του Συλλόγου μέσα στο χρόνο, μια πορεία που ξεκινάει από το 1905 και διανύει  118 χρόνια ζωής, με μοναδικό σκοπό τη συνεχή και ακούραστη προσφορά των κυριών της στον αδύναμο άνθρωπο. Αυτόν που έχει ανάγκη από τα στοιχειώδη, για να επιβιώσει.

Τονίζοντας ότι η Φιλόπτωχος υπάρχει χάρη στην ευαισθησία των πολιτών της Βέροιας, θέλησε να τιμήσει ειδικά εκείνους που στη συγκεκριμένη περίοδο της Πανδημίας βοήθησαν το Σύλλογο να εξακολουθήσει να προσφέρει στους αδύναμους. Έτσι τίμησε στη χθεσινή εκδήλωση τον Δήμο Βέροιας και το 3ο  Δασοπροσκόπων. Τις τιμητικές πλακέτες παρέλαβαν ο Δήμαρχος Βέροιας Κώστας Βοργιαζίδης και η Μαρία Γκασνάκη Παπαχαραλάμπους, εξαίροντας τον ρόλο του Συλλόγου.

Η Πρόεδρος, απευθυνόμενη στον κόσμο, έκλεισε με τη φράση που περιείχε όλη την ουσία της σχέσης πολιτών και συλλόγου: “Η Φιλόπτωχος είστε εσείς οι ίδιοι. Η Φιλόπτωχος ανήκει σ’ εσάς!”.

Για την πορεία του “Μονογράμματος” μίλησε και η πρόεδρός του, Αλεξάνδρα Ανανιάδου Βαφείδου, μια πορεία που τη χαρακτηρίζει η έμπνευση και η αγάπη για τον άνθρωπο, όπως είπε, αναφερόμενη και στην προσφορά του Μίμη Πλέσσα στο ελληνική τραγούδι.

Η συναυλία αφιερώθηκε στον Μίμη Πλέσσα, που κοντεύει να κλείσει τα 100 χρόνια ζωής και δεν ήταν δυνατόν να είναι παρών στη βραδιά. Παρόντα όμως ήταν τα τραγούδια του που αγαπήθηκαν και σφράγισαν μια εποχή, τραγούδια που τραγουδήθηκαν χθες  και από τον κόσμο, που γέμισε ασφυκτικά τον Χώρο Τεχνών, τις δύο πλατείες του και τον εξώστη.

Η Χορωδία του Μονογράμματος πλαισιώθηκε από την Ορχήστρα ARTGUITARISTAS με μαέστρο και ενορχηστρωτή τον Πέτρο Ρίστα  και σολίστες την Εύη Σιαμαντά, τον Μανώλη Χατζημανώλη και την Κική Καλαϊτζίδου.

Επειδή όμως πλάι στη μουσική ο λόγος δίνει μια άλλη διάσταση σ’ ένα πορτρέτο και μάλιστα σαν αυτό του Πλέσσα, που άνοιξε δρόμους στην ελληνική μουσική, το κείμενο του Γιάννη Γεωργουδάκη και τα λόγια του Κωνσταντίνου Τσαχουρίδη για τον μαέστρο ήταν σημαντικά.

Ο Κωνσταντίνος Τσαχουρίδης, παιδί της  Βέροιας και γνωστός στο Πανελλήνιο πια για τη φωνή και τη μουσική του πορεία, έδωσε τη σχέση του με τον Πλέσσα σε μια εποχή καθοριστική γι’ αυτόν και τον αδελφό του, τονίζοντας μέσα από την εκτίμηση και την αγάπη που του έδειξε ο συνθέτης στοιχεία του  χαρακτήρα του άγνωστα στον κόσμο, που τον έκαναν ξεχωριστό και ως μουσικό αλλά και ως άνθρωπο.

Ο Γιάννης Γεωργουδάκης με τα δικά του κείμενα, εμβόλιμα μέσα στη συναυλία, φώτισε πτυχές του Πλέσσα που ξάφνιασαν, όπως την επιστημονική του σκευή ως Χημικού, με διακρίσεις στον τομέα αυτό στην Αμερική, και το εκπληκτικό πως ο συνθέτης ήταν αυτοδίδακτος και δεν παρακολούθησε ποτέ μαθήματα Μουσικής!!

Ξεκινώντας η συναυλία με τραγούδια από τον γνωστό σε όλους “Δρόμο”, με έξοχους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, δίσκο με τρομερή εμπορική επιτυχία, που πολύ αγαπήθηκε μέσα σε μια εποχή δύσκολη, (κυκλοφόρησε το 1969, μεσούσης της Δικτατορίας),  ήδη δημιούργησε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα νοσταλγίας.

“Έπεφτε βαθιά σιωπή” τραγούδησε ο Μανώλης Χατζημανώλης με την ιδιαίτερη φωνή του, που τη διακρίνει πέρα από τη ζεστασιά της και το εύρος της. Με το “Ξημερώνει Κυριακή” συνέχισε, για να μπει στη σκηνή και η Εύη Σιαμαντά με το πολυτραγουδισμένο “Έκλαψα χθες”. Φωνή λαϊκή που μπορεί να κινηθεί εύκολα από το ρομαντικό στο λαϊκό, με καλύτερο το δεύτερο.

Και οι δύο είχαν την ανάλογη σκηνική παρουσία που μπορούσε να αποδώσει τη θεατρική διάσταση των στίχων και του ρυθμού, με αποτέλεσμα να επηρεάζουν το κοινό, ώστε να συμμετέχει τραγουδώντας, Δίπλα τους, σε κάποια τραγούδια, μια νέα δροσερή φωνή, η Κική Καλαϊτζίδου, που αποτελούσε παράλληλα και ένα από τα βιολιά της ορχήστρας.

Η Χορωδία συνόδεψε πολλά από τα τραγούδια, χρωματίζοντας πολυφωνικά την ταυτότητά τους, και απέδωσε μόνη το πολύ όμορφο “Μέθυσε απόψε το κορίτσι μου” και το το πασίγνωστο που πρωτοτραγούδησε ο Δημήτρης Χορν “Οι θαλασσιές οι χάντρες”.

Με πολλά τραγούδια από τον Ελληνικό Κινηματογράφο, που υπήρξε τότε και μέσο προβολής για το τραγούδι και με τελευταίο το βαρύ και αγαπημένο του Στράτου Διονυσίου “Βρέχει φωτιά στη στράτα μου” η βραδιά πήγαινε στο τέλος της με την εμφάνιση και χορευτικού τμήματος του Λυκείου Ελληνίδων.

Αλλά δεν έκλεισε τελικά παρά μόνο όταν, (καθώς ζητήθηκε από το κοινό παράταση), τραγουδήθηκε από όλους μαζί η “Καμαρούλα”, που έκλεισε τη συναυλία πανηγυρικά.

Φωτογραφίες: faretra.info