Ελέφαντες νάνοι και γίγαντες τρωκτικά έζησαν σε νησιά, πριν από 23 εκατομμύρια χρόνια και εντυπωσιάζουν μέσα από νέα μελέτη
Ένα από τα πιο εντυπωσιακά παλαιοντολογικά ευρήματα στην Κύπρο είναι τα απολιθώματα νάνων ιπποπόταμων και ελεφάντων. Οι νάνοι ελέφαντες (Elephas Cypriotes) είχαν ύψος γύρω στο 1 μέτρο και ζύγιζαν περίπου 200 κιλά. Ενώ, τις Δυτικές Ινδίες, ένα γιγάντιο τρωκτικό, που μοιάζει με αρουραίο και ζύγιζε περίπου 180 κιλά, θα λέγαμε ότι ανταγωνιζόταν μια αμερικανική μαύρη αρκούδα.
Η έρευνα του Science
«Ένας νάνος ελέφαντας στο μέγεθος ενός πόνυ περιφερόταν κάποτε στο μεσογειακό νησί της Κύπρου. Στις Δυτικές Ινδίες, ένα γιγάντιο τρωκτικό, που έμοιαζε με αρουραίο έγειρε τη ζυγαριά πάνω από 180 κιλά, ανταγωνιζόμενος μια αμερικανική μαύρη αρκούδα.
Ήταν παραδείγματα του «φαινόμενου του νησιού», ενός κανόνα στην εξελικτική βιολογία που περιγράφει, πώς τα μεγαλόσωμα είδη τείνουν να συρρικνώνονται στα νησιά, ενώ τα μικροσωματικά είδη μεγεθύνονται. Αυτοί οι νάνοι και οι γίγαντες των νησιών, ένα θηριοτροφείο που περιλαμβάνει επίσης ιπποπόταμους, βουβάλους και λύκους, αντιμετωπίζουν από καιρό έναν αυξημένο κίνδυνο εξαφάνισης που, σύμφωνα με μια νέα μελέτη, εντείνεται, θέτοντας σε κίνδυνο μερικά από τα πιο μοναδικά πλάσματα της Γης.
Εστιάζοντας στα θηλαστικά, που κατοικούν σε νησιά, οι ερευνητές δήλωσαν ότι εξέτασαν 1.231 υπάρχοντα είδη και 350 εξαφανισμένα τα τελευταία 23 εκατομμύρια χρόνια. Ο κίνδυνος εξαφάνισης φάνηκε υψηλότερος μεταξύ των ειδών, που υπέστησαν πιο ακραίες αλλαγές μεγέθους σώματος σε σύγκριση με τους συγγενείς τους σε ηπειρωτικές χώρες. Η άφιξη των ανθρώπων στα νησιά αύξησε τα ποσοστά εξαφάνισης πάνω από δέκα φορές.
«Δυστυχώς, η κλίση της καμπύλης εξαφάνισης, που ξεκίνησε με την άφιξη των πρώτων ανθρώπινων ταξιδιωτών και συνεχίστηκε με τα μεταγενέστερα κύματα αποικισμού έχει γίνει ακόμη πιο απότομη τις τελευταίες δεκαετίες», δήλωσε ο παλαιοντολόγος Ρομπέρτο Ρότζι του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Martin Luther University Halle-Wittenberg στη Γερμανία, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Science.
Τα νησιά καλλιεργούν μια μοναδική εξελικτική δυναμική. Για τα είδη με μεγάλο σώμα, υπάρχει εξελικτική πίεση, να μικρύνουν λόγω των ορίων στην περιοχή των οικοτόπων και στους πόρους τροφίμων σε σύγκριση με την ηπειρωτική χώρα. Αλλά τα μικροσωματικά είδη, επειδή υπάρχει μειωμένος κίνδυνος από τα αρπακτικά στα νησιά, απελευθερώνονται από τους εξελικτικούς περιορισμούς στο μέγεθός τους.
Μερικά απειλούμενα νησιωτικά είδη σήμερα περιλαμβάνουν: Τον νάνο βουβάλι Tamaraw στο νησί Μιντόρο των Φιλιππίνων, το 21% του μεγέθους του πλησιέστερου συγγενή του στην ηπειρωτική χώρα. Το στικτό ελάφι των νησιών Panay και Negros των Φιλιππίνων Visayan, το 26% του μεγέθους του πλησιέστερου συγγενή του στην ηπειρωτική χώρα και η hutia της Τζαμάικα, ένα τρωκτικό τεσσεράμισι φορές μεγαλύτερο από τον πλησιέστερο συγγενή του στην ηπειρωτική χώρα.
Το νησί Φλόρες της Ινδονησίας είναι ένα αξιοσημείωτο εργαστήριο για το φαινόμενο του νησιού, που ονομάζεται επίσης «ο κανόνας του Φόστερ», με βάση τις παρατηρήσεις του θηλαστικού Τζ. Μπρίστολ Φόστερ τη δεκαετία του 1960. Κάποτε ήταν το σπίτι ενός συγγενή νάνου ελέφαντα, γιγάντιων αρουραίων, ενός γιγάντιου πελαργού, καθώς και ενός ανθρώπινου είδους νάνου – του Homo floresiensis, με το παρατσούκλι «Χόμπιτ», ύψους μόλις 106 εκατοστών.
Το Χόμπιτ εξαφανίστηκε πριν από περίπου 50.000 χρόνια, λίγο αφότου το είδος μας, ο Homo sapiens, έφτασε στο Φλόρες. Τα νησιά είναι εστίες βιοποικιλότητας. Αν και καλύπτουν λιγότερο από το 7% της χερσαίας έκτασης της Γης, αντιπροσωπεύουν έως και το 20% των ειδών ξηράς.
Οι ερευνητές τεκμηρίωσαν μια επιταχυνόμενη αύξηση στις εξαφανίσεις των νησιών, που ξεκίνησε πριν από περισσότερα από 100.000 χρόνια. Οι άνθρωποι διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο μέσω του κυνηγιού, της καταστροφής οικοτόπων και της εισαγωγής ασθενειών και εισβολέων αρπακτικών, αποσταθεροποιώντας τα παρθένα νησιωτικά οικοσυστήματα.
