Πέθανε, ὁ γιατρὸς λέει πέθανε γιατὶ δὲ σφάξαμε τὸ μαῦρο
κόκορα στὰ θεμέλια… ποῦ νὰ βρεθεῖ μαῦρος κόκορας
ἐδῶ-πέρα.. μονάχα ἄσπρα κοπάδια… καὶ τὰ πουλιὰ
τὰ πουλοῦν μαδημένα στὴν ἀγορά.
Δὲ φανταζόμουνα ἔτσι τὴ θλίψη καὶ τὸ θάνατο
ἔφυγα καὶ ξαναγύρισα στὴ θάλασσα.
Τὴ νύχτα πάνω στὴν κουβέρτα του «Ἄι-Νικόλα» ὀνει-
ρεύτηκα μιὰ παμπάλαιη ἐλιὰ νὰ δακρύζει»
(Γιῶργος Σεφέρης: Ο κ. ΣΤΡΑΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ)
Είναι η ελιά της χώρας μας με το μόνιμο δάκρυ
Την περίοδο του πολέμου της Κορέας και, κυρίως, του πολέμου του Βιετνάμ, που την εναέρια και επίγεια κυκλοφορία των πολιτικών και όχι μόνο ιδεών κατηύθυναν σε σταθερή τροχιά οι σταθμάρχες της CIA, ακούγαμε και διαβάζαμε ότι ο πόλεμος, πέρα από τα καταστρεπτικά, είχε και «ευεργετικά» αποτελέσματα, όπως για παράδειγμα στην ιατρική με την «ευκαιρία» που έδωσε για τη μελέτη διάφορων, κυρίως, τραυματικών παθήσεων ή συνεπειών τους, πχ του αιμορραγικού shock, της διάχυτης ενδαγγειακής πήξης, κλπ**.
«Οὐδὲ γὰρ ἐνταῦθα τὸ κακὸν ἀμιγὲς καὶ τοῦ ἀγαθοῦ παντελῶς ἔρημον ὑποστῆναι θεμιτόν, ἀλλ’ εἰ καὶ τῷ μέρει τὸ τοιόνδε κακόν, τῷ γε ὅλῳ καὶ παντὶ πάντως ἀγαθόν» (Πρόκλος: Περὶ τῆς κατὰ Πλάτωνα θεολογίας), κατά το λαϊκότερο, «Ουδέν κακόν αμιγές καλού» ή «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε»;
Οι σημερινοί ιεροκήρυκες και θεματοφύλακες του ευρωατλαντισμού μαζί με τα υποτακτικά και μίσθαρνα όργανα της διατεταγμένης δημοσιογραφίας ως άξιοι συνεχιστές της ίδιας κουλτούρας μας λένε, σχεδόν, τα ίδια ότι, δηλαδή, πάνω στο έγκλημα των Τεμπών θα οικοδομηθεί η μελλοντική ασφάλεια των σιδηροδρόμων της σύγχρονης Ελλάδας, η οποία εκσυγχρονίζεται, συνεχώς, αλλά μένει, πάντα, η ίδια:
Ένας βουλιμικός και φοβισμένος Κρόνος που καταβροχθίζει τα παιδιά του.
Ίσως, όμως, για την Ελλάδα να μη χρειάζεται αμφισβήτηση αυτό που γράφει ο Luc Borot για τη Γαλλία, ότι «σε κάθε κρίση ή κοινωνικό κίνημα αποκαλυπτικά των αγκυλώσεων της γαλλικής κοινωνίας, επαναλαμβάνουμε, χωρίς να μετράμε τη συνάφεια ή την ανοησία, το ρητό ότι η Γαλλία δεν θα μπορούσε να κάνει μεταρρυθμίσεις, αλλά μόνο επαναστάσεις» («À chaque crise ou mouvement social révélant des blocages dans la société française, on répète, sans en mesurer la pertinence ou la sottise, l’adage selon lequel la France ne serait pas capable de faire des réformes, mais seulement des révolutions») (Modernisation, 2001), γιατί στη χώρα μας απέχουμε πολύ από την άποψη του Jean Monnet, ότι «ο εκσυγχρονισμός δεν είναι μια κατάσταση πραγμάτων, αλλά μια κατάσταση πνευματική» («La modernisation n’est pas un état de chose, c’est un état d’esprit»), τον οποίο εκσυγχρονισμό αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν ανοήμονες πολιτικοί.
Και τί είναι τα τραγικά θύματα του εγκλήματος των Τεμπών που επιβιβάστηκαν στο τραίνο άνθρωποι και τους αποβίβασαν ως βιολογικό υλικό, οι μαύροι κόκορες που κατά την ελληνική παράδοση θυσιάζονται στα θεμέλια;
Πάντως, οι επιβάτες των τραίνων δεν επέλεξαν μόνοι τους να δοκιμάσουν την ασφάλεια μιας νυχτερινής διαδρομής για να αποδείξουν την αναγκαιότητα της ασφάλειας των μέσων σταθερής τροχιάς του θανάτου ή την ταχύτητα της μεταφοράς της αλληλογραφίας σαν τους πιλότους του μυθιστορήματος «Vol de nuit» (Νυχτερινή πτήση) του Antoine de Saint-Exupéry που δοκιμάζουν στην Αργεντινή, θυσιάζοντας τη ζωή τους, την ασφάλεια των νυχτερινών πτήσεων, πάνω στο οποίο μυθιστόρημα βασίστηκε η ομώνυμη μονόπρακτη όπερα «Volo di notte» του Luigi Dallapiccola και, βέβαια, οι ζωές των επιβατών δεν είναι αναλώσιμες για τη βελτίωση της ασφάλειας των τραίνων, όπως κυνικά ισχυρίστηκαν τα παπαγαλάκια της παραπληροφόρησης από τα χρυσοποίκιλτα κλουβιά της τηλεόρασης, με τη διαφορά ότι στην περίπτωση του εγκλήματος των Τεμπών δεν πρόκειται για μυθιστόρημα ή όπερα, αλλά για πραγματική τραγωδία.
Και, τελειώνοντας, θα αποκαλύψω ωμά και με την ίδια κυνικότητα τη σκέψη μου, που είναι και σκέψη κάθε σκεπτόμενου και μη τηλεκατευθυνόμενου πολίτη, αν είναι δυνατόν να διασφαλιστεί και, κυρίως, να συνεχιστεί απρόσκοπτα η λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος κάτω από αυτές τις τραγικές συνθήκες της συλλογικής εθνικής θλίψης και απόγνωσης, αφού, κατά τον Πίνδαρο, λίγοι από τους θνητούς μένουν πιστοί στον πόνο και συμμετέχουν «παῦροι δ᾽ ἐν πόνῳ πιστοὶ βροτῶν καμάτου μεταλαμβάνειν» (Νεμεονίκαις) και η δημοκρατία είναι το πολίτευμα της ισότιμης συμμετοχής και όχι της ελεήμονος λύπης.
* Ο χαρακτηρισμός «Der Todesengel» (Ο άγγελος του θανάτου) αποδιδόταν ως μακάβριος τιμητικός τίτλος στον Josef Rudolf Mengele.
** Αναφέρω, ενδεικτικά, από τις πολυάριθμες μια τέτοια ιατρική εργασία και ένα σύντομο απόσπασμά της για τους άξιους σαμάνους συνεχιστές των ανθρωποθυσιών του πειραματικού έργου του Josef Rudolf Mengele στη διάρκεια των αμερικανικών επιθετικών ιμπεριαλιστικών πολέμων:
«Wound shock: a history of its study and treatment by military surgeons» (Τραυματικό shock: μια ιστορία της μελέτης και θεραπείας του από στρατιωτικούς χειρουργούς) (Robert M Hardaway – Military Medicine, April 2004).
Απόσπασμα:
«Studies in the Korean War described the concept of disseminated intravascular coagulation and multiple organ failure, and the existence of disseminated intravascular coagulation was confirmed by studies in Vietnam» (Μελέτες στον πόλεμο της Κορέας περιέγραψαν την έννοια της διάχυτης ενδαγγειακής πήξης και της πολυοργανικής ανεπάρκειας, και η ύπαρξη διάχυτης ενδαγγειακής πήξης επιβεβαιώθηκε από μελέτες στο Βιετνάμ).
Σημείωση
Το σχόλιο αυτό γράφτηκε τα ξημερώματα της 8ης Μαρτίου 2023 ως μια συμβολική συμμετοχή μου στην πανελλήνια διαμαρτυρία για το έγκλημα των Τεμπών.
