Και τι είδους «δυτικός πολιτισμός» είναι αυτός που αποφασίζει τη συλλογική τιμωρία ενός ήδη κατεστραμμένου από τον δωδεκαετή «πόλεμο δι’ αντιπροσώπων» λαού; ΗΠΑ και Ευρώπη έδωσαν δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια και ευρώ για να οπλίσουν τους τζιχαντιστές αντάρτες ενάντια στον Άσαντ, αλλά τώρα αρνούνται ουσιαστικά κάθε βοήθεια στους σεισμόπληκτους…
Γιατί, ενώ οι σεισμοί είναι πράγματι αναπόφευκτοι και όλοι οι άνθρωποι είμαστε εξίσου ανήμποροι μπροστά τους, ποιος ευθύνεται για τις δεκάδες χιλιάδες γυναικόπαιδα που θα πεθάνουν με μαθηματική ακρίβεια το επόμενο διάστημα στη Συρία από τις τρομακτικές στερήσεις, που προκαλούν οι συνεχιζόμενες εξοντωτικές διεθνείς κυρώσεις;
Και τι είδους «δυτικός πολιτισμός» είναι αυτός που αποφασίζει τη συλλογική τιμωρία ενός ήδη κατεστραμμένου από τον δωδεκαετή «πολεμο δι’ αντιπροσώπων» λαού; ΗΠΑ και Ευρώπη έδωσαν δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια και ευρώ για να οπλίσουν τους τζιχαντιστές αντάρτες ενάντια στον Ασαντ, αλλά τώρα αρνούνται ουσιαστικά κάθε βοήθεια στους σεισμόπληκτους επιζώντες του πολέμου: οι Ευρωπαίοι στέλνουν ψίχουλα, ενώ οι ΗΠΑ συνεχίζουν να κατακλέβουν το πετρέλαιο και το στάρι της ανατολικής Συρίας, σαν ντε φάκτο δύναμη κατοχής…
Χθες, συνεδρίασε στη Νέα Υόρκη το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, για να συζητήσει τη νέα ανθρωπιστική κρίση στη Συρία. Εκεί, ο επικεφαλής του ΟΗΕ για τις ανθρωπιστικές υποθέσεις, Μάρτιν Γκρίφιθς, παραδέχτηκε πως «απογοητεύσαμε τους ανθρώπους στη βορειοδυτική Συρία», που «αισθάνονται -και δικαίως- εγκαταλειμμένοι… Μπορούμε να ψηφίσουμε αμέσως για το άνοιγμα νέων μεθοριακών διαβάσεων για τη μεταφορά της ανθρωπιστικής βοήθειας», δήλωσε φυσικά και η πρέσβειρα των ΗΠΑ στον ΟΗΕ. Ομως, για κάποιον παράξενο λόγο, όλοι αυτοί οι όψιμοι ανθρωπιστές αναφέρονται μόνον στο ελεγχόμενο από τους τζιχαντιστές αντάρτες Ιντλίμπ, ενώ δεν ασχολούνται καθόλου με το Χαλέπι και τις άλλες σεισμόπληκτες βόρειες επαρχίες που ελέγχονται από την κυβέρνηση Ασαντ. Εκεί, βλέπετε, προφανώς δεν ζουν κανονικοί άνθρωποι, όλοι όσοι έχουν απομείνει είναι τρομοκράτες και συνεργάτες του δικτάτορα!
Δεν πρέπει, λοιπόν, σε καμιά περίπτωση να ανοίξει «παραθυράκι» στο πλέγμα των διεθνών κυρώσεων, γιατί -όπως υποστηρίζει για παράδειγμα η Washington Post- θα την κλέψει ο κακός Ασαντ: οπότε, προφανώς, είναι καλύτερα να μην σταλεί καθόλου βοήθεια -κι όποιος ζήσει, έζησε! Οσο για το εύρος και την ιστορία των κυρώσεων, διαβάστε το εξαιρετικό κείμενο της Νάντιας Βαλαβάνη στο efsyn.gr, τα λέει όλα.
