Αθήνα / θεατρική παράσταση: «El Che» τα Σάββατα του Γενάρη και του Φλεβάρη

64 χρόνια από τον Γεννάρη του 1959 και οι ιδέες του γιατρού του κόσμου και της Κουβανικής Επανάστασης παραμένουν αλεξίσφαιρες!
ΕΚΣΤΑΝ Θέατρο – Πολυχώρος  [ Καυταντζόγλου 5 και Πατησίων ]
Τα Σάββατα του Γεννάρη και του Φλεβάρη στις 21.30
Κείμενο – Ερμηνεία : Βασίλης Κυριάκου
Σκηνοθεσία: Γιάννης Σταματίου
” Η ζωή ενός ανθρώπινου πλάσματος αξίζει ένα εκατομμύριο περισσότερες φορές από την περιουσία του πλουσιότερου ανθρώπου επάνω στη γη! ”

Για την παράσταση η Κωνσταντίνα Ρόδη έγραψε:

“El Che”: Μια θεατρική παράσταση – μονόλογος για τον Ερνέστο “Τσε” Γκεβάρα

Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για τους οποίους θα επέλεγε κάποιος να παρακολουθήσει την παράσταση “El Che”. Θα μπορούσε να είναι γιατί νοσταλγεί την σπίθα μιας επανάστασης, μέσα σε μια σκυφτή καθημερινότητα. Ή, θα μπορούσε να αναζητήσει λεπτομέρειες για την ζωή του Τσε, ιδωμένες μέσα από
μια ζωντανή εικόνα. Ή, θα μπορούσε να ζητά πολιτικές απαντήσεις. Για όλους αυτούς τους λόγους, θα μπορούσε κάποιος να μπει στον πολυχώρο ΕΚΣΤΑΝ και να παρακολουθήσει τον μονόλογο του Βασίλη Κυριάκου.
Δεν κρύβω ότι πήγα να δω αυτή την παράσταση με μεγάλη περιέργεια, όντας πολύ καλύχποπτη όταν ένα έργο έχει να κάνει με διάσημες προσωπικότητες. Τα έργα έχουν συνήθως την τάση είτε να υπογραμμίζουν λεπτομέρειες, είτε να ησυχάζουν τα πάθη της προσωπικότητας. Την προσωπικότητα του Ερνέστο “Τσε” Γκεβάρα, άλλωστε, την έχουμε στο μυαλό μας συνδυάσει με το αριστερό κίνημα, ώστε από μόνο του αυτό σε προδιαθέτει προς αυτή την κατεύθυνση.
Η παράσταση ξεκίνησε μυρίζοντας την ατμόσφαιρα της Κούβας, με μια μουσική προσεχτικά διαλεγμένη. Και το σκηνικό, θεατρικά λιτό. Όσο προχωρούσε ο μονόλογος, δεν έμοιαζε πια σαν ένα απλά “θεατρικά λιτό σκηνικό”, περισσότερο γινόταν ένας χώρος στην μνήμη ενός ανθρώπου που προσπαθεί να συγκρατήσει μόνο τα απαραίτητα, μόνο τα σημαντικά. Και όταν προσπαθείς να συγκρατήσεις τα σημαντικά, απορρίπτεις ό,τι δεν έχει σημασία.
Και ήταν έτσι: πάνω σκην Σκηνή υπήρχαν μόνο τα σημαντικά, για να αναλυθεί μια χορογραφία λόγου και μνήμης για έναν χαρακτήρα που ακολουθούσε μαγεμένος την ίδια του την σπίθα.

Όσο ο πρωταγωνιστής ντυνόταν τον Τσε επί Σκηνής, ήταν εύκολο να δεις πώς γίνεται κάποιος εραστής της ίδιας του της δημιουργικότητας και του πάθους του, ένας άνθρωπος που πλέον χρησιμοποιεί την δύναμή του για να επιβεβαιώσει το άστρο του.
Και, ακόμη πιο συγκινητικό ήταν, όταν αφήνοντας κατά μέρος όλα όσα γνώρισες για τον Τσε, κοίταζες την Σκηνή και αναγνώριζες ότι αυτή η εσωτερική φλόγα, δεν κατατάσσεται σε καμμιά πλευρά: είναι η παγκόσμια, ανθρώπινη δύναμη, που σκέφτεται συλλογικά. Είναι η παγκόσμια δίψα για Δικαιοσύνη. Το διεθνές εμπόριο και οι πρακτικές αποτύπωσαν την μορφή του μεγάλου επαναστάτη ακόμη και σε
εσώρουχα, όμως αυτό δεν αλλάζει την μεγαλοσύνη που γεννήθηκε μέσα στην καρδιά αυτού του ανθρώπου. Και από αυτό, μπορούμε να πάρουμε όλοι ένα μάθημα.

Ο μονόλογος του Βασίλη Κυριάκου ήταν σαν το παιχνίδι ενός παιδιού, που είναι απόλυτα συγκεντρωμένο σε αυτό που κάνει, αψηφώντας τον περίγυρο. Αυτό μας βοήθησε να “δούμε” την μητέρα του Τσε, όταν της μιλούσε, ή να “δούμε” την μάχη, όταν το κρεσέντο την περιέγραφε, ακόμη και να νοιώσουμε την συγκίνηση και τον παλμό του, όταν το πάθος ερχόταν μέχρι το στόμα και προσπαθούσε να βγει με τρόπο ήρεμο και περιγραφικό: ο Τσε, σαν θεατρικός ήρωας, κρατήθηκε
σε σωστά όρια.
Ήταν μια αφήγηση του άστρου ενός μεγάλου ανθρώπου. Και σε αυτό, όλα έγιναν με την σωστή θεατρική οικονομία.
Είναι λίγες οι φορές που η λογική μας πηγαίνει πέρα από το “έζησε – πολέμησε – τον σκότωσαν – τέλος”. Η παράσταση “El Che” είναι μια ευκαιρία να αναλογιστούμε πάνω στην άποψη του ίδιου του χαρακτήρα, και άρα μας ταράζει την ησυχία του να κατατάξουμε κάτι στην μνήμη μας, χωρίς περαιτέρω εξέταση.
Η σκηνοθεσία του Γιάννη Σταματίου είναι λιτή, αλλά η απλότητα είναι τις περισσότερες φορές ο δυσκολότερος δρόμος. Πράγματι, θα μας είχε βγάλει από τον δρόμο της κατανόησης του χαρακτήρα, μια πιο περίτεχνη δομή – αυτό είναι κάτι που το καταλαβαίνεις σίγουρα.

Το ερώτημα λοιπόν είναι: υπηρέτησε τον σκοπό της η παράσταση;
Αν αναλογιστεί κανείς ότι ο θεατής φεύγει σκεπτικός, και ότι τον έχει αγγίξει μια σπίθα άλλης εποχής, άλλης δυναμικής, και κυρίως μιας παρουσίας που νοιάστηκε για ένα συλλογικό όνειρο, τότε -ναι. Είναι μια παράσταση που πρέπει να την δουν όλοι, από τα παιδιά μέχρι και οι μεγαλύτεροι.
Είναι μια παράσταση που στοχεύει στην παντοδύναμη παιδικότητα όλων μας:

την μοναδική μας υπερδύναμη.
Η παράσταση θα παίζεται τα Σάββατα, από τις 14 Ιανουαρίου έως το τέλος Φεβρουαρίου, στις 21.30, στο θέατρο Εκστάν (Καυταντζόγλου 5, Αθήνα. Τηλ. κρατήσεων 6986074477). Η σκηνοθεσία του Γιάννη Σταματίου έγινε πάνω στο κείμενο του Βασίλη Κυριάκου, ενώ ο Βασίλης Κυριάκου ερμηνεύει και τον ρόλο του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα.

Κωνσταντίνα Ρόδη