“Αυτό κάνει η μοναξιά. Σε βοηθάει να μην αναλώνεσαι. Και να μη γίνεσαι αναλώσιμος. Σε δυναμώνει. Και όταν συγκεντρώσεις το θησαυρό, σου δείχνει τι θα τον κάνεις. Πώς θα τον χρησιμοποιήσεις, αφού πλέον ξέρεις. Τα τιμαλφή που συγκέντρωσες αποκτούν αξία…”
Αν μπορούσε η μοναξιά να μιλήσει, να εκφραστεί θα είχε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα να πει. Αρχικά, θα αποδομούσε την κυρίαρχη εικόνα που έχουν γι’ αυτή. Ότι και καλά τυλίγει με ένα πέπλο δυστυχίας τους ανθρώπους οδηγώντας τους στην ίδια τη ματαίωση της ύπαρξης . Ότι είναι μίζερη, σκυθρωπή και σαδίστρια, γιατί φυτεύει στον ανθρώπινο νου το συναίσθημα της αυτοενοχοποίησης για αυτή την απολιτική κατάληξη. Μια κατάληξη που αφόρισε και ο ίδιος ο Αριστοτέλης. Ή θηρίο ή θεός ο άνθρωπος που μπορεί να ζήσει μόνος. Θεός μάλλον.. όχι, όχι καλύτερα θηρίο. Ή μήπως και τα δύο; Γιατί ένα θηρίο να μην αισθάνεται Θεός στο βασίλειό του; Στο δικό του απροσπέλαστο βασίλειο , όπου η αίσθηση της κυριαρχίας επί πάντων των ανθρωπίνων αδυναμιών και παθών είναι δύναμη, είναι πλούτος;
Απαιτεί θάρρος να αναμετρηθείς με τη μοναξιά. Απαιτεί θάρρος να κοιτάξεις στα έγκατα της ύπαρξης χωρίς φόβο για το τι θα αντικρύσεις. Η μοναξιά είναι ανακάλυψη και αποκάλυψη. Όχι μόνο του εαυτού, αλλά και των άλλων. Είναι σύζευξη αυτού που χάθηκε και του καινούργιου που έπεται. Είναι συνάντηση με τα απόκρυφα, με αυτά που μέσα στο πλήθος διστάζουν να φανερωθούν, μη χάσουν την παρθένα υπόστασή τους, το μεγαλειώδες ανάστημά τους, μη φθαρούν, μην εκπέσουν. Τα συναισθήματα. Στη μοναξιά τα ζυγίζεις, τα υπολογίζεις, τα εκτιμάς. Τα αντιστοιχείς. Εσύ θα πας εδώ, εσύ εκεί. Διαλογή συναισθημάτων ανάλογα με την περίπτωση. Αυτή είναι μια προσφορά ανεκτίμητη της μοναξιάς. Να ζυγιάζεις τους ανθρώπους . Πόσα και ποια συναισθήματα χωρούν στον καθένα; Πόσα χαμόγελα; Πόσες ματιές; Πόσες σκέψεις;
Τους φαντάζομαι κάποιους σαν άδεια δοχεία στη σειρά, κενά, με στενό στόμιο, δύσκολα να περάσουν όλα αυτά. Χαμόγελα, συναισθήματα, αγκαλιές . Όσα δε χωρούν , τα κρατάς και κάνεις τη δική σου μπάζα. Αυτό κάνει η μοναξιά. Σε βοηθάει να μην αναλώνεσαι. Και να μη γίνεσαι αναλώσιμος. Σε δυναμώνει. Και όταν συγκεντρώσεις το θησαυρό, σου δείχνει τι θα τον κάνεις. Πώς θα τον χρησιμοποιήσεις, αφού πλέον ξέρεις. Τα τιμαλφή που συγκέντρωσες αποκτούν αξία ανάλογη της σκέψης που κατέβαλες, ανάλογη των προσώπων που νοερά συνομίλησες και θυμήθηκες πότε σου έδωσαν απλόχερα τους δικούς τους θησαυρούς. Θυμήθηκες ποιοι σε αγκάλιασαν, ποιοι σου κράτησαν το χέρι, ποιοι σε αγάπησαν. Τα υπόλοιπα πιθάρια τα σπας. Τα τσακίζεις. Όμορφα, αλλά κενά. Και η ζωή πρέπει να είναι γεμάτη. Κινείσαι αντίστροφα, σαν να αρχίζει η γη να γυρίζει αλλιώς. Σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος για λίγο .
Άλλο καλό και αυτό της μοναξιάς. Σταματάει το χρόνο. Σαν να σταματούν όλα να κινούνται και μένει το μυαλό και η ψυχή να δουλεύουν. Να δουλεύουν ακατάπαυστα . Και όταν επανέρχεσαι είσαι άλλος. Άλλος, αλλά όχι μόνος. Και τότε συνειδητοποιείς ότι η Μοναξιά «σου δωσε το ωραίο ταξίδι» . Η γη συνεχίζει να κινείται και μαζί με αυτή και το αόρατο πλήθος. Εσύ όμως πλέον βλέπεις καθαρά, διακρίνεις τις σταθερές μορφές ανάμεσα στις εξαϋλωμένες, την αλήθεια από το ψέμα , το θάρρος από τη δειλία. Αποκτάς και μια έξτρα οσφρητική ικανότητα. Αφουγκράζεσαι το δύσοσμο από μακριά. Και όταν ο αέρας βαραίνει από τοξικότητα και υποκρισία, απομακρύνεσαι.. αλλά κι όπου χρειαστεί αποκρίνεσαι.
Έτσι, έρχεται η ώρα που αφήνεις από το χέρι τη μοναξιά και πιάνεις από το χέρι την ελευθερία. Μια ελευθερία όμως που βαδίζει αργά αλλά σταθερά και σε αναγκάζει σε συχνές στάσεις. Έχει τους λόγους της λένε. Θέλει να μην ξεχνάς.
Θέλει να σου θυμίζει τις ωδίνες της περισυλλογής κατά τις δύσκολες ώρες της μοναξιάς, που σε έφεραν ελεύθερο στο νέο σου κόσμο .
