Σχεδόν από την ίδρυση του αμερικανικού κράτους υπήρχε μια σταθερά που χαρακτήριζε τη ζωή των πολιτών: οι φτωχοί πέθαιναν κατά μέσο όρο νεότεροι από τους πλούσιους. Ιδιαίτερα μετά την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού και τη διάλυση του μεταπολεμικού μοντέλου ανάπτυξης, το χάσμα ανάμεσα στο προσδόκιμο ζωής πλούσιων και φτωχών άρχισε να γιγαντώνεται. Η έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, οι αισθητά κατώτερες συνθήκες διαβίωσης, η χειρότερη διατροφή αλλά ακόμη και η έλλειψη πράσινου στις υποβαθμισμένες γειτονιές μεταφράζονταν σύντομα σε καρδιαγγειακές και άλλες παθήσεις που σκότωναν τους φτωχούς. Ο αμερικανικός καπιταλισμός εξασφάλιζε ότι οι πλούσιοι θα ζούσαν περισσότερο είτε ήταν Ρεπουμπλικανοί είτε Δημοκρατικοί.
Νεότερες μελέτες, όμως, δείχνουν ότι το προσδόκιμο ζωής σχετίζεται και με την πολιτική ταυτότητα ή, για την ακρίβεια, με το αν η κομητεία στην οποία ζει κάθε πολίτης ελέγχεται από Δημοκρατικούς ή Ρεπουμπλικανούς. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό The BMJ, το πολιτικό χάσμα στο προσδόκιμο ζωής ήταν ήδη αισθητό από τις αρχές του 2000. Παρά το γεγονός, μάλιστα, ότι το ποσοστό θνησιμότητας μειωνόταν σε όλη τη χώρα, τουλάχιστον μέχρι την εμφάνιση της πανδημίας, οι περιοχές των Ρεπουμπλικανών έβλεπαν πολύ μικρότερη βελτίωση σε σχέση με τις περιοχές των Δημοκρατικών.
Σε ορισμένες περιπτώσεις το χάσμα αυτό οφειλόταν και σε προσωπικές επιλογές των ψηφοφόρων (π.χ. έχει καταγραφεί ότι οι Ρεπουμπλικανοί γυμνάζονται κατά μέσο όρο λιγότερο από τους Δημοκρατικούς). Το ενδιαφέρον των ερευνητών, όμως, στρεφόταν στις κεντρικές αποφάσεις που λάμβαναν οι Ρεπουμπλικανοί και Δημοκρατικοί πολιτικοί στις περιοχές που βρίσκονταν υπό τον έλεγχό τους.
Η Τζένιφερ Καράς Μοντέζ, καθηγήτρια κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Σίρακιουζ, εντόπιζε μεγέθυνση του χάσματος σε περιόδους πολιτικής κυριαρχίας ακραίων νεοφιλελεύθερων (και ακροδεξιών) πολιτικών, όπως η ανάληψη της προεδρίας από τον Ρόναλντ Ρίγκαν, ο έλεγχος του Κογκρέσου από τον Νιουτ Γκίνγκριτς και αργότερα η εμφάνιση του ακροδεξιού Tea Party. Οι Ρεπουμπλικανοί πίστευαν περισσότερο ότι η υγεία των πολιτών αποτελεί προσωπική υπόθεση του κάθε πολίτη, γεγονός που μεταφραζόταν σε μείωση δημόσιων δαπανών για την υγεία. Παράλληλα, οι ίδιοι πολιτικοί καταργούσαν και κρατικές ρυθμίσεις που προστάτευαν τη ζωή των πολιτών, όπως η απαγόρευση οπλοφορίας, η νομοθεσία για τις συνθήκες στους χώρους εργασίας κ.ά.
Η πανδημία ήρθε να προσθέσει ακόμη ένα πολιτικό χαρακτηριστικό στον θάνατο των Αμερικανών πολιτών. Πρόσφατη έκθεση του Εθνικού Γραφείου Οικονομικών Ερευνών έδειξε ότι οι Ρεπουμπλικανοί πεθαίνουν σε μεγαλύτερο ποσοστό από τους Δημοκρατικούς από κορονοϊό – φαινόμενο το οποίο οι ερευνητές πιστεύουν ότι σχετίζεται με την απόφασή τους να μην εμβολιαστούν και με την άρνηση να φορούν μάσκες και να λαμβάνουν άλλα μέτρα προστασίας. Η έρευνα που διενεργήθηκε στις πολιτείες του Οχάιο και της Φλόριντας έδειξε ότι, ενώ η υπερβάλλουσα θνησιμότητα των Ρεπουμπλικανών πριν από την εισαγωγή των εμβολίων ήταν υψηλότερη μόλις κατά 1,6 ποσοστιαία μονάδα, μετά την εμφάνιση των εμβολίων έφτασε τις 10,6 ποσοστιαίες μονάδες. «Οι δεξιοί αντιεμβολιαστές σκοτώνουν τους Ρεπουμπλικανούς» τιτλοφορούσε σχετικό κείμενό της η ερευνητική ιστοσελίδα The Intercept, υπενθυμίζοντας ότι ενώ μεταξύ των Δημοκρατικών τα ποσοστά εμβολιασμού έφτασαν το 92%, στους Ρεπουμπλικανούς κόλλησαν στο 56%.
Οπως ήταν αναμενόμενο, ορισμένοι κυνικοί αναλυτές άρχισαν να αναρωτιούνται εάν η αυξημένη θνησιμότητα μεταξύ των Ρεπουμπλικανών εν μέσω της πανδημίας θα μπορούσε να μεταφραστεί σε αλλαγές συσχετισμών και στις κάλπες. Η απάντηση όμως ήταν αρνητική. «Σας παρακαλώ σταματήστε με αυτές τις μακάβριες φαντασιώσεις», εξηγούσε από τις σελίδες τής Washington Post o δημοσιογράφος Φίλιπ Μπαμπ, που ειδικεύεται στην ανάλυση στατιστικών δεδομένων. Ο ίδιος, στις αρχές του 2022, υπολόγισε ότι ακόμη κι αν όλα τα θύματα της πανδημίας ήταν Ρεπουμπλικανοί (το οποίο προφανώς δεν ισχύει), τα κέρδη των Δημοκρατικών σε κάθε πολιτεία δεν θα ξεπερνούσαν κατά μέσο όρο το 0,4%.
Αντίθετα πολύ σημαντικότερη επίδραση στις πολιτικές ισορροπίες είχε το γεγονός ότι η αντιπαράθεση για τα εμβόλια προκαλούσε συσπείρωση των οπαδών των δύο κομμάτων – ακόμη δηλαδή κι αν οι Ρεπουμπλικανοί πεθαίνουν περισσότερο, ενδέχεται η κομματική συσπείρωση να ενισχύσει την εκλογική παρουσία τους.
Οι σχετικές πληροφορίες δεν ανατρέπουν φυσικά τη βασική αρχή, ότι ο πρόωρος θάνατος στις ΗΠΑ ήταν και παραμένει ταξικό και όχι τόσο κομματικό φαινόμενο. Παρ’ όλα αυτά, τα στοιχεία των πρόσφατων ερευνών έρχονται να μας υπενθυμίσουν ότι πολύ συχνά ένα μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος λαμβάνει αποφάσεις που μετριούνται άμεσα σε ανθρώπινες ζωές. Επί προεδρίας Ομπάμα οι άνθρωποι αυτοί καταδίκασαν σαν «κομμουνιστικό» το πρόγραμμα για την καθολική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Σήμερα με την ψήφο τους θα αυξήσουν τους θανάτους παιδιών σε σχολεία ψηφίζοντας υπέρ της οπλοκατοχής, θα οδηγήσουν περισσότερες γυναίκες να πραγματοποιήσουν παράνομες και συχνά θανατηφόρες εκτρώσεις και θα αυξήσουν τα ακραία καιρικά φαινόμενα που ισοπεδώνουν μεγάλες γεωγραφικές περιοχές.
Και αν δεν τα καταφέρουν στην κάλπη, απλώς θα αμφισβητήσουν το αποτέλεσμα των εκλογών.
info-war.gr
