Την έχω ακόμα σ’ ένα ράφι της βιβλιοθήκης, στο μικρό δωμάτιο των παιδιών, δίπλα σε μια πολυκαιρισμένη υδρόγειο σφαίρα. Δεν ήταν δική τους αλλά δική μου. Εκείνα είχαν λούτρινα αρκουδάκια, Πατατούφες και μύρια όσα.
Η εποχή μου ήταν η εποχή της ευρηματικότητας και των αναγκαίων λύσεων στα παιχνίδια. Και, βέβαια, παίξαμε κι εμείς με παιχνίδια και κούκλες που αγοράστηκαν αργότερα, αλλά η ευρηματικότητα των μανάδων μας και η φαντασία τους να κατασκευάζουν με όσα υλικά είχαν μπροστά τους μια κούκλα, είχε άλλη γοητεία…
Λοιπόν, αυτή η δική μου κούκλα, η Πετσετούλα, όπως την έλεγα, ήταν φτιαγμένη από μια πετσέτα της κουζίνας! Για μάτια και για στόμα είχε ραμμένα χαριτωμένα κουμπάκια, που της έδιναν μια αθώα έκφραση. Στο κεφάλι καπελάκι βυσινί και λίγα μαλλάκια ζωγραφιστά από κάτω! Φόρεμα; Μμμμ… Κάτι σαν φορεματάκι με μια βυσινί ζωνούλα στη μέση…
Μπορούσε η Πετσετούλα να καλύψει τις ανάγκες ενός μικρού κοριτσιού για έκφραση τρυφερότητας και μίμηση συμπεριφορών της πραγματικής ζωής, όπως το να την κοιμίζει ή να της λέει παραμύθια; Μπορούσε…
Φυλάω την Πετσετούλα σαν τα μάτια μου. Η σκόνη του χρόνου είναι φυσικό να έχει καθήσει πάνω της και δεν μπορώ να την πλύνω, γιατί αυτό θα είναι το τέλος της. Την ξεσκονίζω με προσοχή και αγάπη. Η πάνινη κούκλα είναι η τρυφερή ανάμνηση της μάνας μου, που, όταν δεν ήταν αυστηρή – και ήταν πολλές φορές – ήταν τόσο δοτική και ευρηματική…!
Αλλά κι εγώ, φαίνεται, πως δεν πήγαινα πίσω στην ευρηματικότητα. Στην παλιά σιδερένια σκάλα του σπιτιού είχα κρεμάσει μια αυτοσχέδια κούνια από καρποζόφλουδα! Είχα ξεράνει τη φλούδα του μισού καρπουζιού και την είχα κάνει κούνια για την Πετσετούλα! Τι νανουρίσματα είχε ακούσει μέσα στην κούνια της και πόση η χαρά η δική μου, καθώς της τραγουδούσα…
Χρόνια πάρα πολλά μας χωρίζουν από το τότε. Χρόνια πολλά μας χωρίζουν από τα σημερινά παιδιά, που μ΄ένα κινητό ή τάμπλετ στο χέρι έχουν μπροστά τους ό,τι επιθυμήσουν, σε εικόνες, παιχνίδια ή πληροφορίες…
Πληροφορίες; Αμέτρητες! Εικόνες, όμορφες ή τρομακτικές; Άπειρες! Παιχνίδια στην οθόνη ή στο σπίτι; Αναρίθμητα. Για όσα βέβαια έχουν τη δυνατότητα να τα προσεγγίζουν. Φαντασία δική τους; Φοβάμαι πως όχι.
Όταν όλα σου τα δίνουν ή άλλοι, και μάλιστα σε υπερπροσφορά, η φαντασία και η ευρηματικότητα μήπως ατονούν; Όταν η πληροφορία αντικαθιστά τη γνώση, που είναι αποτέλεσμα νοητικής επεξεργασίας, μήπως τα σημερινά παιδιά κινδυνεύουν από μια απλή εμφύτευση πληροφοριών και μια μηχανοποιημένη συμπεριφορά;
Κανείς δεν ζητά την επιστροφή στη δική μας εποχή με τα τόσα “μη” και “δε γίνεται”, αλλά μήπως κι αυτή η εποχή των σημερινών παιδιών, η εποχή της “εικονικής πραγματικότητας” διαμορφώνει τον αυριανό άνθρωπο, άβουλο στα σκοτεινά μονοπάτια της Ιστορίας;
Προβληματισμοί… Η Πετσετούλα με κοιτάζει από το ράφι της με περίσκεψη… Τώρα κάθησε για να φωτογραφηθεί κάπου αναπαυτικά. Σκέφτομαι… Μήπως διαμορφώνουν άλλοι τα παιδιά σήμερα κι όχι οι μανάδες τους…;
…………………………..
*Οι «Παρενθέσεις» είναι μικρά κείμενα, μικρές πινελιές σε θέματα πολιτισμού ή ζωής, που φωτίζουν γωνιές από μεγαλύτερα θέματα, λειτουργώντας σαν παρεν-θέσεις.
