Αχ οι καημένοι οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί!
Τι τραβάνε αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι γίνονται ο άσσος στο μανίκι της πολιτείας.
Όλα ενορχηστρωμένα τέλεια, ούτως ώστε όλοι να το αποδέχονται ως κάτι φυσιολογικό και ως… μία κάποια λύση!
Μεγάλη η προσφορά και μικρή η ζήτηση σε μία εποχή κρίσης γενικής, οικονομικής, υγειονομικής, ηθικής όπου το κάθε τι που αφορά τον εργαζόμενο που σε παλαιότερες εποχές θα φάνταζε σκληρό και άδικο, σήμερα θεωρείται ρεαλιστικό και φυσιολογικό.
Δεν ξέρω πόσο ρεαλιστικό είναι, ένας εκπαιδευτικός να είναι 12 χρόνια αδιόριστος και κάθε χρόνο να περιμένει μέσα σε φοβερό στρες και αγωνία τη στιγμή που θα υποβάλει την αίτησή του για τοποθέτηση και στη συνέχεια να εντείνεται αυτό το στρες αναμένοντας τα αποτελέσματα αυτής της ρισκογόνου αίτησης.
Στο άγνωστο με βάρκα την Ελπίδα κάθε χρόνο για μία καλύτερη θέση στους πίνακες και ίσως πιο κοντά στον τόπο καταγωγής.
Πάρα πολλοί όμως από τους αναπληρωτές έχουν οικογένεια και παιδιά.
Φεύγουν άλλοι με τα παιδιά τους και άλλοι αφήνοντας τα παιδιά τους στους παππούδες, γιατί δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά.
Ειδικά όταν έχουν και ένα σπίτι στον τόπο της καταγωγής τους το οποίο μπορεί να νοικιάζουν και το σπίτι αυτό έχει τα δικά του τρέχοντα έξοδα.
Σε άλλες περιπτώσεις …έχω ακούσει να παίρνει η μητέρα το ένα παιδί και να αφήνει το άλλο στη γιαγιά και στον παππού!
Αν είναι και οι δύο εκπαιδευτικοί και είναι τυχεροί και πάνε στον ίδιο τόπο, σπάνιο βέβαια, κάτι γίνεται.
Ειδάλλως μοιράζεται πάλι η οικογένεια.
Το χειρότερο συμβαίνει όταν ο ένας εκ των δύο γονέων είναι εκπαιδευτικός. ..
Μία γυναίκα, νηπιαγωγός για παράδειγμα με παιδιά, της οποίας ο σύζυγος εργάζεται σε άλλον τομέα και δεν μπορεί να την ακολουθήσει, θα πάρει τα παιδιά της μαζί και μόνη της θα παλέψει τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες της χρονιάς της σχολικής, σε μια πορεία μοναχική και δύσκολη…
«Πότε θα έρθει ο μπαμπάς;»
Την επόμενη χρονιά το πιθανότερο είναι να πάει σε άλλο σχολείο, σε άλλη περιοχή της Ελλάδας.
Το παιδί θα ακολουθήσει και θα αλλάξει και αυτό αναγκαστικά όλα όσα είχε μάθει.
Καμία σταθερότητα!
Αυτό δημιουργεί μία ψυχολογική αστάθεια στο παιδί.
Υπάρχουν αναπληρωτές πού επί 12 έτη ζούνε αυτό το μαρτύριο.
Αλλά ποιος νοιάζεται;
Θα μου πείτε οι ίδιοι οι γονείς όφειλαν να νοιάζονται για τα παιδιά τους.
Σχολεία συγχωνεύονται διαρκώς, τμήματα μεγάλα ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις
Πάνω από 25 μαθητές. ..
Στις σημερινές δύσκολες συνθήκες τα παιδιά παρουσιάζουν ένα σωρό προβλήματα εξαιτίας του τρόπου ζωής, ανησυχητικές συμπεριφορές καθώς και μαθησιακές δυσκολίες… απίστευτο βέβαια, αλλά είναι αληθινό!
Ο αριθμός των παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες δεν έχει μειωθεί . Παρόλη την πρόοδο και το μορφωτικό επίπεδο των γονέων, αυξάνεται.
Επομένως για να λειτουργήσει μία τάξη με θετικό πρόσημο ο αριθμός των μαθητών, κατά την άποψή μου, υπό αυτές τις συνθήκες, όσο και αν ακούγεται προκλητικό, γιατί οι παλιότεροι θυμόμαστε όλοι τα τμήματα των 30, 40, 50 μαθητών, δεν πρέπει να ξεπερνάει τα 15 παιδιά…
Παλιότερα ο εκπαιδευτικός, πολύ – πολύ κακώς βέβαια, είχε τη βίτσα πάνω στην έδρα και λειτουργώντας και ως θηριοδαμαστής κατάφερνε να δαμάσει το πλήθος των μικρών και μεγαλύτερων μαθητών…
Η ύλη επίσης δεν ήταν ένα βουνό ακατανόητο και δύσβατο για την ηλικία των μαθητών, οι ρυθμοί ήταν προσαρμοσμένοι με ευνοϊκότερους όρους στην παιδική ηλικία, ενώ σήμερα οι ρυθμοί είναι εξουθενωτικοί για τα παιδιά…Σχολείο απαιτητικότατο, εξωσχολικές δραστηριότητες, ανταγωνιστικοί γονείς.
Δεν είναι τυχαίο ότι κάνουν φροντιστήριο μαθητές Δημοτικού εδώ και χρόνια…
Υπό αυτές λοιπόν τις συνθήκες για να λειτουργήσει μία τάξη έτσι ώστε η, ο εκπαιδευτικός να πετύχει τον καλύτερο στόχο σε σχέση με την ψυχοσωματική και πνευματική εξέλιξη του κάθε μαθητή, σήμερα που ο κοινωνικός ιστός έχει πληγεί σοβαρά, ο αριθμός των μαθητών σε ένα τμήμα πρέπει, όχι οφείλουμε, πρέπει να είναι το πολύ 15 μαθητές!
Όμως όταν γίνει αυτό και αν θα γίνει ποτέ, θα έχουν γίνει διορισμοί εκπαιδευτικών και βέβαια το είδος των αναπληρωτών σχεδόν θα εκλείψει.
Οι αναπληρωτές όμως είναι πιο οικονομικοί.
Έχουν ελάχιστα δικαιώματα σε σχέση με τους διορισμένους και το κυριότερο με το πέρας της σχολικής χρονιάς καθίστανται πάλι άνεργοι!
Επίσης, άλλοι μπορεί να ξεκινήσουν την εργασία τους τον Σεπτέμβρη άλλοι τον Οκτώβρη, τον Νοέμβριο, τον Φλεβάρη… υπάρχει ένας… καταμερισμός εργασίας!
Οι αναπληρωτές πάλι με τη σειρά τους καθρεφτίζουν και αυτοί την ανταγωνιστική κοινωνία μιας ελεύθερης αγοράς που δημιουργεί ανισότητες, άγχη, στρες κα το βλογάω εγώ τα γένια μου και δεν με νοιάζει για άλλον…
Μπαίνουν στο τρυπάκι των συνεχών μεταπτυχιακών και των πτυχίων ξένων γλωσσών όσοι έχουν χρόνο και χρήμα κι είναι να απορεί κανείς για όλο αυτό που συμβαίνει…
Μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία της συνεχούς απόκτησης τίτλων σπουδών, ούτως ώστε να προλάβουν στην κούρσα τους άλλους που δεν μπορούν να το κάνουν.
Με αυτόν τον τρόπο μπαίνουν μπροστά και αφήνουν πίσω τους συναδέλφους με περισσότερα χρόνια προϋπηρεσίας…
Δεν είναι για τους αναπληρωτές κριτήριο ισχυρό το παιδί!
Εξάλλου ένα παιδί έχει τρία μόρια, ένα μεταπτυχιακό 20 μόρια, μία ξένη γλώσσα σε επίπεδο Proficiency, 6 μόρια…
«Μία ζωή τα ίδια… Οι αναπληρωτές δεν στηρίζονται από την κοινωνία, δεν έχουν το στήριγμα της κοινής γνώμης και οι ίδιοι ζώντας υπό αυτές τις συνθήκες της ανεργίας, χωρίς ψυχραιμία… δεν έχουν την ψυχραιμία για συλλογική σκέψη και δράση.
Με μία βαλίτσα στο χέρι, με δανεικά πολλές φορές για την ενοικίαση του σπιτιού και αν θα βρούνε σπίτι εκεί που θα πάνε και βέβαια καμιά φορά με τίμημα ακριβό, αφού τα ενοίκια σε κάποιες περιοχές δεν είναι για τα δικά τους βαλάντια.
Ουσιαστικά οι αναπληρωτές πληρώνουν την προϋπηρεσία τους.
Μεταπτυχιακά, ξένες γλώσσες, σεμινάρια.
Επενδύουν πληρώνοντας κι ένα Χ χρηματικό ποσό επί πολλά χρόνια σε ενοίκια και μετακινήσεις και όχι μόνο στην απόκτηση τίτλων σπουδών.
Έτσι λοιπόν συμβαίνει το εξής…
Μπορεί ένας αναπληρωτής ή μία αναπληρώτρια να έχει περισσότερα χρόνια προϋπηρεσίας, να έχει δουλέψει στο Καστελόριζο για παράδειγμα, αλλά να μείνει πίσω στους πίνακες από κάποιον συνάδελφο που δεν έχει καθόλου προϋπηρεσία αλλά έχει αποκτήσει 40 μόρια από ένα διδακτορικό στη Βουλγαρία…
Και μία που μιλάμε για τίτλους σπουδών, οι περισσότεροι έχουν αποκτηθεί σε ένα ενάμιση χρόνο σε εξ αποστάσεως Κυπριακά πανεπιστήμια ή αλλού.
Λίγοι που πήραν τα μεταπτυχιακά τους εδώ κάνοντας πρακτική και διπλωματική έχασαν χρόνο που ήταν εις βάρος τους…
Αφού εδώ έπρεπε να περάσουν δύο χρόνια και περισσότερο για να αποκτήσουν το μεταπτυχιακό τους.
Ο ανταγωνισμός είναι πάρα πολύ σκληρός και όλοι αγωνίζονται σε μία κούρσα που δεν είναι και τόσο δίκαιη , για τον διορισμό, τον πολυπόθητο διορισμό που όταν έρθει, μπορεί να είναι και στην Κολοπετινίτσα όπως λέγανε παλιά!»(Χ. Σ .αναπληρώτρια Νηπιαγωγός)
Ποιος νοιάζεται;
Ο καθένας κοιτάει τα δικά του…
Όμως όλοι είμαστε αλληλοεξαρτώμενοι είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε το ξεχνούμε είτε το θυμόμαστε και όλο αυτό έχει αντίκτυπο σε όλη την κοινωνία και ιδιαίτερα στους μαθητές της Παράλληλης Στήριξης για παράδειγμα που θα αλλάζουν κάθε χρόνο εκπαιδευτικό-εμψυχωτή και αυτό βέβαια δεν είναι και το ιδανικότερο για την εξέλιξή τους.
Όλα γίνονται για άλλον σκοπό μάλλον και όχι για το καλύτερο της Παιδείας…
Ή… εγώ καταλαβαίνω άλλα!
Ει. Δα.
