Με ένα εντυπωσιακό «τουσέ» του… διεθνώς απομονωμένου, κατά τα άλλα, Ταγίπ Ερντογάν ξεκίνησε χθες η ιστορική Σύνοδος Κορυφής της Μαδρίτης. Ο Τούρκος πρόεδρος εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την ανάγκη των ΗΠΑ και των σκληροπυρηνικών συμμάχων τους για ένα διπλωματικό «καλό νέο» που να αντισταθμίσει τις διαδοχικές στρατιωτικές ήττες της Ουκρανίας στο Ντονμπάς και, όπως φαίνεται, πούλησε πανάκριβα την άρση του βέτο που είχε υψώσει απέναντι στην ένταξη-εξπρές της Φινλανδίας και της Σουηδίας στη Βορειοατλαντική Συμμαχία.
Ετσι, η Τουρκία και οι δυο σκανδιναβικές χώρες -που κάποτε, αλίμονο, φημίζονταν για τις δημοκρατικές τους αξίες ως καταφύγια των κατατρεγμένων και των αδυνάτων- υπέγραψαν τριμερή συμφωνία, με την οποία ανοίγει ο δρόμος για την περαιτέρω επέκταση της Συμμαχίας -λίγες ώρες πριν από την επίσημη έναρξη της Συνόδου, αλλά και την προγραμματισμένη συνάντηση του Ερντογάν με τον Αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάιντεν. Συνάντηση όπου πιθανότατα θα αποσαφηνιστούν και τα σημαντικά ανταλλάγματα που σίγουρα απέσπασε η Αγκυρα για να πει το «ναι».
Ποια είναι αυτά; Σύμφωνα με τον Αμερικανό σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας, Τζέικ Σάλιβαν, οι δυο σκανδιναβικές χώρες έκαναν «σημαντικά βήματα για την ικανοποίηση των τουρκικών απαιτήσεων». Και ο γ.γ. της Συμμαχίας, Γενς Στόλτενμπεργκ, είπε ότι το μνημόνιο «καλύπτει τις τουρκικές ανησυχίες γύρω από τις εξαγωγές όπλων και τη μάχη κατά της τρομοκρατίας», προσθέτοντας ότι οι λεπτομέρειες «είναι ακόμη αντικείμενο επεξεργασίας και θα ανακοινωθούν τις ερχόμενες μέρες». Η τουρκική αντιπροσωπεία αρκέστηκε να δηλώσει ότι «πήραμε αυτά που θέλαμε… και κυρίως την πλήρη συνεργασία στη μάχη κατά των τρομοκρατών».
Τα πραγματικά ανταλλάγματα, όμως, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι άλλα: αφενός το «πράσινο φως» που αξιώνει ο Ερντογάν για ακόμη μια αιματηρή επιδρομή -την τέταρτη κατά σειρά σε έξι χρόνια- κατά των άμοιρων, χιλιοπροδομένων Κούρδων στη Βόρεια Συρία, και την κατάκτηση των πόλεων Μανμπίτζ και Ταλ Ριφάτ, την οποία έχει ήδη προαναγγείλει. Και αφετέρου το «ξεπάγωμα» της προμήθειας μοντέρνων αμερικανικών μαχητικών αεροσκαφών F-35 και αναβάθμισης των παλαιότερων F-16. Αυτά, τουλάχιστον είναι οι γνωστές αξιώσεις -ποιος ξέρει τι άλλο αντάλλαγμα, φανερό ή κρυφό, γεωπολιτικό ή οικονομικό και, κυρίως, σε βάρος ποιων εξαπατημένων γειτόνων και/ή «συμμάχων» θα συνοδεύει το νέο ντιλ… Οι κερατάδες, λέει ο λαός μας, πάντα μαθαίνουν την αλήθεια τελευταίοι.
Σε κάθε περίπτωση, το χθεσινοβραδινό τριμερές «ντιλ» και η μεγάλου πολιτικού συμβολισμού, αλλά μικρής στρατιωτικής αξίας ένταξη των δυο σκανδιναβικών κρατών στη Συμμαχία είναι μια υποσημείωση, σε σχέση με τα όσα τρομερά πρόκειται να αποφασιστούν το ερχόμενο διήμερο στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ -ερήμην, φυσικά, των λαών της Ευρώπης – και ανεβάζουν κατακόρυφα την πιθανότητα άμεσης πολεμικής εμπλοκής της Συμμαχίας όχι μόνο με τη Ρωσία αλλά και με την Κίνα.
Συγκεκριμένα, στη Μαδρίτη πρόκειται, εκτός απροόπτου, να υιοθετηθεί το νέο «Στρατηγικό Δόγμα» του ΝΑΤΟ, όπου η άλλοτε συνεργαζόμενη Ρωσία θα χαρακτηριστεί «άμεση απειλή» και η μακρινή Κίνα, δυνάμει εχθρικό κράτος που αποτελεί «στρατηγική πρόκληση» για τη Συμμαχία. Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως θα οκταπλασιαστούν οι δυνάμεις ταχείας επέμβασης στην ανατολική Ευρώπη, φτάνοντας από τις 40.000 στις 300.000 στρατιώτες, ενώ θα αυξηθούν δραματικά οι αμυντικές δαπάνες, με εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια και ευρώ να κατευθύνονται στις αμερικανικές και ευρωπαϊκές πολεμικές βιομηχανίες.
Εννοείται ότι όλα αυτά τα κοσμοϊστορικά – και άκρως επικίνδυνα για την επιβίωση της Ευρώπης και του ανθρώπινου είδους- γενικότερα θα γίνουν στο όνομα της προστασίας ενός μη μέλους, της Ουκρανίας. Για την οποία θα συμφωνηθεί, λέει, ένα νέο, «ενισχυμένο πακέτο ολοκληρωμένης βοήθειας», ο πραγματικός στόχος του οποίου είναι η πλήρης μετάβαση της Ουκρανίας από τον στρατιωτικό εξοπλισμό της σοβιετικής εποχής στον σύγχρονο εξοπλισμό του ΝΑΤΟ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και, φυσικά, θα ανακοινωθούν πάσης φύσεως νέες ενισχύσεις, με διάφορα οπλικά συστήματα αιχμής: αντιαεροπορικά μεγάλου βεληνεκούς, πυραύλους κατά πλοίων, τεθωρακισμένα οχήματα και άρματα, πυροβόλα, πολλαπλούς εκτοξευτήρες ρουκετών… Πλήρης επανεξοπλισμός -για την ειρήνη, πάντα!
Ολα αυτά συμβαίνουν, βέβαια, την ώρα που το μέτωπο των Ουκρανών στο βορειοανατολικό Ντονμπάς καταρρέει, με τους Ρωσόφωνους να έχουν ήδη καταλάβει τα περίχωρα του Λισιτσάνσκ -όπου έχουν παγιδευτεί ώς και δέκα χιλιάδες μαχητές- και να μάχονται για τον φυσικό έλεγχο του διυλιστηρίου και του τελευταίου αυτοκινητόδρομου προς τη Δύση και το ρωσικό υπουργείο Αμυνας έδινε τη δική του εκδοχή για την πυρκαγιά στο εμπορικό κέντρο του Κρεμεντσούκ. Σύμφωνα με τη Μόσχα, λοιπόν, η ρωσική αεροπορία πραγματοποίησε όντως χτύπημα ακριβείας με δυο πυραύλους, αλλά στόχος ήταν το παρακείμενο εργοστάσιο Kredmash, όπου φυλάσσονταν «όπλα και πυρομαχικά υψηλής ακρίβειας από τις ΗΠΑ και ευρωπαϊκές χώρες».
Τα πυρομαχικά εξερράγησαν και από τα φλεγόμενα συντρίμμια που εκτοξεύτηκαν λαμπάδιασε το γειτονικό πολυκατάστημα «Αμστορ», που βρίσκεται σε απόσταση μόλις 100 μέτρων από το εργοστάσιο, και πήρε φωτιά αμέσως. Αν ισχύει αυτό, αποτελεί πράγματι έγκλημα πολέμου, αλλά από την… ουκρανική και όχι από τη ρωσική πλευρά: η αποθήκευση πυρομαχικών και η ανάπτυξη βαρέων όπλων μέσα σε κατοικημένες περιοχές (παραβιάσεις που κατηγορούνται πως κάνουν συστηματικά οι Ουκρανοί, με αποκορύφωμα τις καταστροφικές μάχες στις συνοικίες της Μαριούπολης και του Σεβεροντονέτσκ) τις μετατρέπει αυτόματα σε νόμιμους στρατιωτικούς στόχους, και γι’ αυτό απαγορεύονται ρητά τόσο από τις Συνθήκες της Γενεύης όσο και από το Καταστατικό της Ρώμης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. To οποίο, φυσικά, είχαν υπογράψει το 1998 Ουκρανία και Ρωσία, αλλά όχι οι ΗΠΑ, η Κίνα και το Ισραήλ…
Οι Ρώσοι, πάντως, υποστηρίζουν ότι το «Αμστορ» δεν λειτουργούσε την ώρα του πλήγματος και ότι παραμένει κλειστό από την αρχή του πολέμου -κάτι που προφανώς έρχεται σε αντίθεση με τα όσα υποστήριξε ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ότι δηλαδή ένα εμπορικό κέντρο με χίλιους πολίτες επλήγη σκόπιμα από τους βάρβαρους Ρώσους. Οπως και να ‘χει, οι Ουκρανοί επιμένουν στην προεδρική «βερσιόν», παρουσιάζουν –κατόπιν εορτής βέβαια– μαρτυρίες από υπαλλήλους και πελάτες και υποστηρίζουν πως υπάρχουν τουλάχιστον 18 νεκροί, 36 αγνοούμενοι και περισσότεροι από 59 τραυματίες.
Ποιος λέει αλήθεια, ποιος ψέματα; Η ρωσική εκδοχή εξηγεί αρκετά εύλογα ερωτήματα -π.χ. γιατί δεν κατέρρευσε το κτήριο ή γιατί το τεράστιο πάρκινγκ ήταν άδειο από οχήματα και συντρίμμια. Αλλά, το σημαντικότερο πολιτικά είναι πως, όπως έχει συμβεί επανειλημμένα σε αυτόν τον πόλεμο (βλέπε Μαριούπολη, Μπούτσα, Κραματόρσκ κ.α.), η ουκρανική εκδοχή έγινε αυτόματα και άκριτα δεκτή ως θέσφατο από όλα τα μεγάλα ΜΜΕ αλλά και από το σύνολο της δυτικής ηγεσίας, χωρίς κανείς να αναρωτηθεί, ας πούμε, τι πράγματα βρίσκονταν και ανατινάχθηκε μέσα στο κατεστραμμένο από τους πυραύλους εργοστάσιο…
