Ηλίας Γιαννακόπουλος: Κριτήριο Αξιολόγησης (14) στη Νεοελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία, Γ΄ Λυκείου (Ιστορική γνώση και μνήμη)

Στη στήλη αυτή η faretra θα δημοσιεύει κάθε εβδομάδα (Δευτέρα και Πέμπτη) Κριτήρια Αξιολόγησης στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας του συνεργάτη μας Ηλία Γιαννακόπουλου, φιλολόγου – συγγραφέα. Φιλοδοξούμε η στήλη αυτή να αποτελέσει σημαντικό βοήθημα για μαθητές και φιλολόγους στο μάθημα της Νεοελληνικής γλώσσας που αποτελεί και τον αναγκαίο όρο για την εισαγωγή στα Α.Ε.Ι. Η παρουσία του μαθήματος και στα τέσσερα πεδία αισθητοποιεί και την αξία – βαρύτητά του. Στόχος αυτών των δημοσιευμάτων είναι να εμπλουτίσουν οι νέοι το λεξιλόγιό τους αλλά και τους κώδικες ερμηνείας της πραγματικότητας με την ποικιλία και την θεματολογική πρωτοτυπία των κριτηρίων αξιολόγησης.

far

——————–

Ηλίας Γιαννακόπουλος

ΚΕΙΜΕΝΟ 1

Η φωνή των πατέρων

1. «Ενοχλεί γενικά τον άνθρωπο η σκέψη ότι αυτό που είναι, αυτό που έχει, το οφείλει στους «πατέρες», στις γενιές που πέρασαν. Θέλει, αισθάνεται την ανάγκη να βεβαιώνει τη δική του ύπαρξη, τη δική του παρουσία, να αυτοβεβαιώνεται, να χαίρεται τη δική του συμβολή. Μικρόχαρη η στάση αυτή, καθώς περιορίζει τον άνθρωπο στις ψυχολογικές αντιδράσεις, στο στενό κλοιό του εγώ, ή του παρόντος μόνο. Δεν του επιτρέπει να χαρεί και να ζήσει με τρόπο βαθύ την παρουσία του ανθρώπου μέσα στους αιώνες, με λίγα λόγια δεν του επιτρέπει να ζήσει μέσα του τον άνθρωπο σαν ον που δημιουργεί ιστορία. Δημιουργός ιστορίας είναι ουσιαστικά ο άνθρωπος. Και ιστορία θα πει συνεχής και αδιάκοπη πορεία, όπου τα βήματα του παρόντος, συνεχίζουν το βηματισμό του παρελθόντος και οδεύουν προς το μέλλον. Τα βήματα του παρόντος είναι αυτά που είναι, διότι συνεχίζουν το βηματισμό του παρελθόντος, ή καλύτερα, έχουν το νόημα που έχουν, γιατί είναι γεμάτα και ιστορία.

2. Μοναδικό και ανεπανάληπτο είναι το ιστορικό γεγονός, και μάλιστα όσο περισσότερο μοναδικό και ανεπανάληπτο τόσο περισσότερο ιστορικό γεγονός. Και, όμως, την ίδια ώρα που είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο εκφράζει ένα σημείο, ένα σταθμό στην ιστορική πορεία του ανθρώπου, είναι γεμάτο, είναι θρεμμένο από ιστορία.

3. Η ιστορική μνήμη, λοιπόν, η μνήμη του παρελθόντος, είναι απαραίτητο και ζωτικό στοιχείο για την πορεία και του ατόμου και του έθνους. Και ιστορική μνήμη θα πει όσο το δυνατό καθαρή συνείδηση του νοήματος του έργου των «πατέρων», συνείδηση που να γίνεται οδηγητική φωνή στο βηματισμό του παρόντος.

4. Δεν μπορούμε, νομίζω, εμείς οι Νεοέλληνες να είμαστε υπερήφανοι για την ιστορική μας μνήμη. Παρουσιάζει σημαντικά χάσματα και τρωτά απέναντι του έργου των πατέρων μας. Άμεσοι πατέρες μας είναι οι γενεές από την άλωση της Πόλης και εδώ, αυτές που, στηριγμένες απάνω στους θησαυρούς του παρελθόντος, συγκρότησαν και στήριξαν την νεοελληνική, τη δική μας ιστορία, της έδωσαν την ιδιοτυπία της, το δικό της νόημα και χαρακτήρα. Αυτές που με το πνευματικό τους γενικά έργο, με τις αξίες που δημιούργησαν, τίμησαν και έζησαν, μας έδωσαν το δικαίωμα να μιλούμε για Νεοελληνική Παιδεία. Όλο αυτό το έργο, και μάλιστα στο σπουδαιότερο τμήμα του, εκείνο που κατεργάστηκαν οι ως το 21 γενεές με το ζήλο και τον οίστρο για την προκοπή και την απελευθέρωση του Γένους, δεν μπορούμε δυστυχώς να πούμε ότι το γνωρίζομε, ούτε, φυσικά ότι το ζούμε, γιατί δεν το μελετούμε, τουλάχιστον όσο πρέπει.

5. Είναι γνωστό, όμως, ότι την πνευματική παράδοση, την Παιδεία – όχι την εκπαίδευση – ενός έθνους τη δημιουργεί η ακατάπαυστη μελέτη, με την οποία ανανεώνονται τα παραδομένα πνευματικά κεφάλαια, ενσωματώνονται στον κορμό του παρόντος και με νέα ζωή και τρόπο κάθε φορά πραγματώνονται. Μόνο τότε μπορούμε να μιλούμε για πνευματική παράδοση, για πνευματική ζωή. Όταν υπάρχει η αίσθηση, ότι συνεχίζεις έργο που σου παράδωσαν οι πατέρες, όταν αισθάνεσαι δεμένος μ’ αυτό, και έρχεσαι με τη σειρά σου να το ζήσεις και συ, να το συζητήσεις και να το δουλέψεις με τις δικές σου δυνάμεις. Τέτοια πορεία οδηγεί στη δημιουργία πραγματικού πολιτισμού, πραγματικού πνευματικού βίου. Όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί, όπως διδάσκει η ιστορία, είναι θεμελιωμένοι απάνω σε πλούσια και ζωντανή παράδοση, την οποία κάθε γενεά, συνεχίζοντάς την, την ανανέωνε και την πλούτιζε.

6. Για να πας πιο πέρα, πρέπει να γνωρίζεις τι έχει γίνει, και όσο καλύτερα και βαθύτερα το γνωρίζεις τόσο καλύτερα προχωρείς με ασφάλεια, με γνώση, με βάθος. Τούτο είναι, πιστεύω, το βαρύτερο χρέος των πνευματικών ανθρώπων κάθε γενεάς, να αποκαλύπτουν με τον καλύτερο τρόπο τους πνευματικούς θησαυρούς των πατέρων».(Β. Ν. Τατάκης)

ΚΕΙΜΕΝΟ 2

Η αξία του μαθήματος της Ιστορίας

1. Εκτός από τη γενικά μορφωτική αξία του, το μάθημα της Ιστορίας έχει και έναν ειδικά φρονηματιστικό σκοπό. Καλλιεργεί, εξευγενίζει, υψώνει την εθνική συνείδηση των νέων, παράλληλα προς το αίσθημα που ολοένα θα αποσαφηνίζεται μέσα τους ότι είναι πολίτες του κόσμου, αλληλέγγυοι με τους συνανθρώπους των και συνυπεύθυνοι για το μέλλον και την τύχη της ανθρωπότητας ολόκληρης. Στο Ιστορικό μάθημα θα διδαχτεί ο νέος τη ζωή του έθνους του από τότε που πρωτοεμφανίζεται στον ιστορικό στίβο έως σήμερα, τους μόχθους και τις θυσίες που έκανε για να βεβαιώσει τον εαυτό του, για ν’ αναδείξει την ιδιοτυπία του, για να καλυτερέψει τους όρους και τις μορφές της ύπαρξής του. Εκεί θα γνωρίσει τους εθνικούς άθλους και τις εθνικές δυστυχίες, τους εκλεκτούς ανθρώπους και τα μεγάλα συμβάντα του φυλετικού του παρελθόντος και συνειδητά πια θα νιώσει να εντάσσεται μέσα στην εθνική του οικογένεια (οι νεκροί είναι τα στηρίγματα και οι συνεκτικοί της δεσμοί περισσότερο από τους ζωντανούς) – θα αισθανθεί ότι το ίδιο παρελθόν όπως και η ίδια μοίρα των ενώνει με τους ομοεθνείς του.

2. Και εδώ ακριβώς θα προσέξει όποιος διδάσκει την Ιστορία στους νέους. Η έξαρση του πατριωτικού φρονήματος και της εθνικής συνοχής δεν συμπίπτει ούτε λογικά ούτε ψυχολογικά με τον σωβινισμό, τον φανατισμό και το μίσος προς τους άλλους λαούς της γης. Οι έννοιες του έθνους και της πανανθρώπινης αλληλεγγύης μπορούν άριστα να συναιρεθούν μέσα στους παιδευτικούς σκοπούς των ορθά νοούμενων ανθρωπιστικών σπουδών. Η ανθρωπότητα δεν είναι αφηρημένο πλάσμα, αλλά ένα συγκεκριμένο σύνολο από εθνικές οικογένειες. Η καθεμιά εργάζεται για το σύνολο αποδοτικά όχι απαρνούμενη την ιδιοτυπία της ή υψώνοντας τον εαυτό της αγέρωχα και καταφρονετικά πάνω από τις άλλες, αλλά ίσα ίσα καλλιεργώντας τις δικές της δυνάμεις και τις δικές της αρχές, βαθαίνοντας το πνεύμα και εξευγενίζοντας το ήθος της.

3. Όπως σε τελευταία ανάλυση πρέπει να βυθιστούμε στον ίδιο τον εαυτό μας για να συναντήσουμε, να αισθανθούμε και να εκτιμήσουμε τον «άλλο», έτσι και μέσ’ από το έθνος μας, διαμέσου της εθνικής μας συνείδησης συναντούμε, αισθανόμαστε και εκτιμούμε τα άλλα έθνη, την ιδιοτυπία και την ειδική εισφορά τους στη σφαίρα του πολιτισμού. Μόνο το πάθος και η παρεξήγηση δημιουργούν εδώ αξιοκατάκριτες υπερβολές και θλιβερές συγχύσεις. Που, αν μπορούν σε άλλες εποχές και περιστάσεις να κριθούν με επιείκεια, σήμερα είναι αδικαιολόγητες, αφού όλοι οι λαοί από την εμπειρία του πρόσφατου παρελθόντος, αλλά και του άμεσου παρόντος, έζησαν και ζουν το γεγονός ότι η εύκολη και γρήγορη κυκλοφορία των υλικών και των πνευματικών αγαθών σε όλα τα σημεία του πλανήτη μας, έχουν συμπλησιάσει τις πιο μακρινές χώρες και έχουν φέρει σ’ επαφή τους πιο απομακρυσμένους πολιτισμούς – σε τέτοιο βαθμό ώστε παρ’ όλα τα τραγικά χάσματα και τις αιματηρές διενέξεις του καιρού μας ο σύγχρονος άνθρωπος αισθάνεται την τύχη του στενά δεμένη με τη μοίρα όλου του ανθρώπινου γένους.

(Ευάγγελος Π. Παπανούτσος,

«Παιδεία, το μεγάλο μας πρόβλημα»)

ΚΕΙΜΕΝΟ 3

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

«Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας»

1. Όμορφη και παράξενη πατρίδα

Ωσάν αυτή που μού ‘λαχε δεν είδα

2. Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά

Στήνει στη γη καράβι κήπο στα νερά

3. Κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται

Μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται

4. Κάνει να πάρει πέτρα τήνε παρατά

Κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα

5. Μπαίνει σ’ ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς

Ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύραννους

6. Πέντε μεγάλους βγάνει πάνω τους βαρεί

Να λείψουν απ’ τη μέση τους δοξολογεί

7. Χρόνους μάς ταξιδεύει δε βουλιάξαμε

χίλιους καπεταναίους τούς αλλάξαμε

8. Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε

μπήκαμε μέσ’ στα όλα και περάσαμε

9. Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα

παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα!

10. Εμείς ψωμί δεν έχουμε

και τέτοια δεν κατέχουμε

11. Χρόνους πολλούς μάς πολεμάν

κι ανάσα δεν επήραμαν

12. «Σ’ όλους τους τόπους κι αν γυρνώ

μόνον ετούτον αγαπώ!»

(Οδυσσέας Ελύτης)

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

ΘΕΜΑ Α΄

Α1.Δώστε περιληπτικά το περιεχόμενο των παραγράφων 1-4τουΚ.1.(90 λέξεις)

Μονάδες 15

ΘΕΜΑ Β΄

Β1 .Να επαληθεύσετε ή να διαψεύσετε τις παρακάτω προτάσεις γράφοντας της λέξη Σωστό ή Λάθος (Κ.1):

α. Το μάθημα της ιστορίας λειτουργεί θετικά στην περιχαράκωση του Εγώ μας στα εθνικά ιδεώδη μακριά από το όραμα του «πολίτη του κόσμου».

β. Το μάθημα της ιστορίας συμβάλλει στην συνειδητοποίηση της κοινής μοίρας με τους ομοεθνείς μας.

γ. Το έθνος και η πανανθρώπινη αλληλεγγύη δεν μπορούν να συνυπάρξουν σε ένα πλαίσιο παιδευτικού σκοπού.

δ. Η εθνική συνείδηση δυσχεραίνει την επικοινωνία με τα άλλα έθνη.

ε. Η κυκλοφορία των υλικών και πνευματικών αγαθών συντείνει στην συνειδητοποίηση της κοινής μοίρας όλου του ανθρώπινου γένους.

Μονάδες 10

Β2α. Στις §6 του Κ.1 συνυπάρχουν το α΄ Εθνικό και β’  ενικό πρόσωπο. Ποιο σκοπό υπηρετεί αυτή η συνύπαρξη και ποιο το αισθητικό αποτέλεσμα;

Μονάδες 8

β. Στην  §3 του Κ.2 ο συγγραφέας χρησιμοποιεί την αναλογία για να προβάλει τη βασική του θέση. Να βρείτε τα δύο μέρη της αναλογίας και να σχολιάσετε την αποτελεσματικότητά της στην ανάδειξη της βασικής του θέσης.

Μονάδες 7

Β3. Να βρείτε στις τρεις § τουΚ.2 επί μέρους θέσεις και επιχειρήματα που στηρίζουν τη θέση της §2«Η έξαρση…γης».

Μονάδες 15

ΘΕΜΑ Γ΄- Λ Ο Γ Ο Τ Ε X Ν Ι Α

Η επιλογική στροφή (12) συνιστά μία θέση – συμπέρασμα. Να βρείτε δύο στοιχεία που επικυρώνουν αυτήν. Να σχολιάσετε την αποτελεσματικότητα ενός κειμενικού δείκτη στην κατανόηση και θεμελίωση της επιλογικής στροφής.

Μονάδες 15

ΘΕΜΑ Δ΄ – Έ Κ Θ Ε  ΣΗ

Με αφορμή τις διεθνείς ανακατατάξεις και την προοπτική δημιουργίας ενός ασύνορου κόσμου πληθαίνουν οι φωνές – προτροπές για εθνική αυτογνωσία – ομοψυχία και προτείνουν ως άμυνα την βαθιά γνώση της Ιστορίας. Έχοντας υπόψη και τις θέσεις του Κ.1 και Κ.2 να αναπτύξετε σε άρθρο των 400 λέξεων: α. Την αξία της ιστορικής γνώσης – μνήμης για το άτομο, την κοινωνία, το έθνος και την ειρήνη και β. Τους παράγοντες που καθιστούν την ιστορική γνώση αιτία μισαλλοδοξίας και βίαιων συγκρούσεων μεταξύ των λαών.

Μονάδες 30

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

ΘΕΜΑ Α΄– Περίληψη

Στο παρόν κείμενο αναπτύσσεται η τάση του σύγχρονου ανθρώπου να μην αναγνωρίζει το έργο των προγόνων του αλλά και την απουσία ιστορικής μνήμης. Αρχικά τονίζεται η ενόχληση των σύγχρονων ατόμων στην συνεισφορά των προγόνων στο όνομα της αυτοβεβαίωσης. Αυτή η στάση έρχεται σε αντίθεση με την ιστορική πορεία που προϋποθέτει και τις τρεις διαστάσεις του χρόνου. Καταγράφεται, επίσης, η αξία της ιστορικής μνήμης τόσο στην ατομική όσο και στην συλλογική – εθνική ζωή των ανθρώπων. Επιλογικά διαπιστώνεται η κακή σχέση των Νεοελλήνων με την ιστορική μνήμη καθώς λησμονούν ή αγνοούν το έργο των προγόνων.

ΘΕΜΑ Β΄

Β1.α.Λ,β.Σ. γ.Λ, δ.Λ, ε.Σ.

Β2α.Στην τελευταία § του Κ.1 ο συγγραφέας καταλήγει σε θέσεις – συμπεράσματα, μέσα από τα οποία αναδύεται η βασική του στόχευση. Να αφυπνίσει και να παρακινήσει τους σύγχρονους Έλληνες να επαναπροσδιορίσουν τη στάση τους με το ιστορικό παρελθόν. Κι αυτό γιατί πιστεύει πως η ιστορική γνώμη – μνήμη συνιστά πολύτιμο στοιχείο για το παρόν και το μέλλον του λαού μας. Με το β’ Ενικό πρόσωπο – που ενέχει στοιχεία προτροπής – υφαίνεται ένα πλαίσιο διαλόγου και ο λόγο αποκτά ζωντάνια και αμεσότητα. Ο διδακτικός – προτρεπτικός τόνος προκαλεί το ενδιαφέρον του δέκτη – αναγνώστη, αφού στο «εσύ» του β΄ Ενικού προσώπου ο καθένας αναγνωρίζει το δικό του «Εγώ». Το α΄ Ενικό πρόσωπο συνιστά μία προσωπική ομολογία – κατάθεση, μία αυτοεξομολόγηση που ενέχει στοιχεία πρότασης προς τους πνευματικούς ταγούς για το χρέος τους. Έτσι ο λόγος αποκτά μια πληρότητα αφού η συνύπαρξη των δύο προσώπων συνθέτει το κατάλληλο πλαίσιο για την ανάδειξη της αξίας της ιστορικής γνώσης στην πορεία ενός έθνους.

Β2β .Τα δύο βασικά σκέλη της αναλογίας είναι: α.«Να βυθιστούμε…άλλο» και β.«Έτσι…πολιτισμού». Το πρώτο εξαίρει το ρόλο της αυτογνωσίας στην κατανόηση και αποδοχή του συνανθρώπου-ων μας (Αυτογνωσία ®Ετερογνωσία® Ανθρωπογνωσία). Το δεύτερο τη συμβολή της «εθνικής αυτογνωσίας» στην κατανόηση και αποδοχή της διαφορετικότητας των άλλων εθνών και την προσφορά τους στον παγκόσμιο πολιτισμό.

Στόχος της αναλογίας είναι να αναδείξει το στενό δεσμό που ενώνει το κάθε άτομο χωριστά με όλους τους ανθρώπους του πλανήτη. Κι αυτό γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος εύκολα αναγνωρίζει και κατανοεί την κοινή μοίρα όλων των ανθρώπων αλλά και την προσφορά τους στο παγκόσμιο πολιτιστικό οικοδόμημα. Η ελεύθερη διακίνηση των πνευματικών προϊόντων συνέβαλαν στην επικοινωνία και συμπλησιασμό όλων των λαών. Αυτό συνιστά την αφετηρία μιας βαθιάς συνειδητοποίησης πως άνθρωποι, λαοί και έθνη με διαφορετικά χαρακτηριστικά (γλωσσικά, θρησκευτικά…) μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά χωρίς αποκλεισμούς και απορρίψεις. Κι αυτός είναι ο ρόλος της Ιστορίας. Να συνειδητοποιήσουν άνθρωποι και λαοί πως η μοναδικότητά τους μπορεί να γονιμοποιήσει θετικά τη συνεργασία σε παγκόσμιο επίπεδο και να εξοστρακίσει κάθε φανατική ή εθνικιστική συμπεριφορά.

Β3.Ο συγγραφέας στην §2 (Κ.2) θεωρεί πως η έξαρση του πατριωτισμού δεν οδηγεί οπωσδήποτε στον σωβινισμό και ούτε τρέφει το μίσος προς τους άλλους. Τη θέση αυτή την στηρίζει και με άλλες διαπιστώσεις που επικυρώνουν την βασική θεωρία πως η καλλιέργεια του πατριωτισμού δεν συνιστά κατ’ ανάγκην και το προστάδιο του εθνικισμού. Στην §2 υποστηρίζει πως το έθνος και η ανθρώπινη αλληλεγγύη μπορούν να συνυπάρξουν, αφού οι εθνικές οικογένειες, δημιουργούν πάνω στο πλαίσιο της ιδιαιτερότητάς τους προσφέροντας ταυτόχρονα στο παγκόσμιο καλό. Στην §1 τονίζει πως η εθνική συνείδηση βαδίζει παράλληλα με την πανανθρώπινη αλληλεγγύη και με την αίσθηση ότι οι νέοι είναι και πολίτες του κόσμου αλλά και συνυπεύθυνοι για την πορεία και την μοίρα – τύχη της ανθρωπότητας. Στην §3 τονίζεται η ανάγκη καταβύθισης στο «εθνικό εγώ» ως προϋπόθεση κατανόησης της συνεισφοράς και των άλλων εθνών. Προβάλλεται, επίσης, πως «η εύκολη κυκλοφορία» υλικών και πνευματικών αγαθών συντείνει στην επικοινωνία και προσέγγιση των λαών με αποτέλεσμα να αποφεύγονται οι άγονοι εθνικισμοί και οι επικίνδυνες διενέξεις. Βασική διαπίστωση είναι πως η τύχη του σύγχρονου ανθρώπου είναι προσδεμένη στο άρμα της μοίρας του ανθρώπινου γένους.

ΘΕΜΑ Γ΄- Λ Ο Γ Ο Τ Ε Χ Ν Ι Α

Ο ποιητής στην επιλογική στροφή προβαίνει σε μία ηχηρή ομολογία – αυτοεξομολόγηση. Η αγάπη του για τον τόπο – πατρίδα του είναι μοναδική κι απορροφά όλο του τον ενθουσιασμό. Η ομολογία – θέση αυτή είναι το καταστάλαγμα όλων εκείνων των στοιχείων που συνιστούν την μοναδικότητα της ομορφιάς του ελληνικού τοπίου. Εκτός, όμως, από την ομορφιά του τοπίου εκείνο που προκαλεί την αγάπη και τον θαυμασμό του ποιητή είναι και η ιστορία των Ελλήνων στην πορεία των χρόνων.

Στις στροφές 2-6 παρουσιάζεται με έναν υπερρεαλιστικό τρόπο η αντιφατικότητα του χαρακτήρα των Ελλήνων που ωστόσο αυτή η αντιφατικότητα συνιστά και το πυρηνικό στοιχείο της ιστορικής του πορείας με τα θετικά και τα αρνητικά της.

Κατ’ εξοχήν, όμως, οι αναφορές που θεμελιώνουν την επιλογική θέση είναι οι στροφές 7-8 και οι 10-11.

Στις στροφές 7-8 ο ποιητής προβαίνει σε έναν τηλεγραφικό απολογισμό της ιστορίας του ελληνισμού και οδηγείται σε μία διαπίστωση – ύμνο για την αντοχή και την δύναμη που επέδειξε ο Έλληνας στις πολλές δοκιμασίες. Ο ελληνισμός άντεξε και παρέμεινε πρωταγωνιστής της ιστορίας του. Στις δύσκολες στιγμές και στις πιο δραματικές περιόδους της ιστορίας τους οι Έλληνες στάθηκαν όρθιοι και αγωνίστηκαν. Δεν λύγισαν και επέπλευσαν.

Στις στροφές 10-11 παρουσιάζεται μία άλλη πτυχή του αδάμαστου πάθους και της ισχυρής θέλησης των Ελλήνων για επιβίωση. Η φτώχεια και οι πολυποίκιλοι εχθροί δεν μπόρεσαν να λυγίσουν το αγωνιστικό φρόνημα των Ελλήνων. Ιδιαίτερα στην 11^η στροφή προβάλλεται ο συνεχής αγώνας των Ελλήνων ενάντια σε εκείνους τους εχθρούς που επιβουλεύονταν την ελευθερία τους.

Η κατανόηση και η αποδοχή της επιλογικής στροφής πραγματώνεται με την βοήθεια των «δυνατών» εικόνων και της κυριαρχίας του α΄ Πληθυντικού προσώπου. Οι εικόνες αποτυπώνουν με ενάργεια τη δύναμη και τους αγώνες των Ελλήνων. Άλλοτε με ένα γλαφυρό τρόπο κι άλλοτε με έναν επικό τρόπο παρουσιάζεται ο διαρκής αγώνας των Ελλήνων. Η χρήση του α΄ πληθυντικού προσώπου υπόρρητα διακηρύσσει τη συμμετοχή του ποιητή στην κοινή μοίρα των Ελλήνων και την καθολικότητα του αγώνα τους. Τόσο οι εικόνες όσο και το α΄ πληθυντικό πρόσωπο προσδίδουν στο ύφος ζωντάνια και παραστατικότητα. Έτσι ο αναγνώστης εστιάζει την προσοχή του σε εκείνα τα στοιχεία των Ελλήνων που αιτιολογούν την μεγάλη αγάπη του ποιητή στην Ελλάδα «μόνον ετούτον αγαπώ!».

 ΘΕΜΑ Δ΄  -ΈΚΘΕΣΗ

Υλικό για την έκθεση μπορείτε να βρείτε στο blog «ΙΔΕΟπολις»,του συγγραφέα Ηλία Γιαννακόπουλου (iliasgiannakopoulos.blogspot.com) και ιδιαίτερα στα κείμενα: 1.«Η ιστορία διακονεί την Ειρήνη ή τρέφει την μισαλλοδοξία;», 2.«15 θέσεις για την ιστορία»,3.«Εμφύλιο πάθος: Η Ελλάς εν καμίνω», 4.«Ιστορία και εθνική αυτογνωσία», 5.«Ελληνικότητα: Βίωμα ή αυθεντικότητα;», 6.«Ελλάδα: Αγωνία και αγώνας για εθνική επιβίωση». Πλούσιο υλικό υπάρχει και στα βιβλία του συγγραφέα: 1.«ΙΔΕΟπολις» ( Εκδόσεις Λιβάνη) και 2.«Σκέψεις Εγκώμιον» (Εκδόσεις Απόπειρα)

—————————-

ΙΔΕΟπολις

https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com