ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας: Τα εφηβικά εργαστήρια «Πρώτη Πράξη» και «Ορίζοντες» ανέβασαν με επιτυχία τον “Θρύλο του 1900”

23/05/2022, 12:46

……………………

Το πόσο το Θέατρο μπορεί να αποτελέσει για όλους πηγή αισθητικής καλλιέργειας, προβληματισμού και διεύρυνσης των οριζόντων, είτε είναι θεατές είτε συμμέτοχοι στη δημιουργία του, είναι πράγματα χιλιοειπωμένα.

Το πόσο όμως μεγάλο ρόλο μπορεί να παίξει στον συναισθηματικό κόσμο ενός παιδιού ή ενός εφήβου , όταν συμμετέχει σ’ αυτό είναι σαφώς ασύγκριτα μεγαλύτερο.

Οι μαθητές των εργαστηρίων «Πρώτη Πράξη» και «Ορίζοντες» του ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας ανέβασαν χθες το βράδυ το έργο “Ο θρύλος του 1900” του Alessandro Baricco, σε σκηνοθεσία του Πέτρου Μαλιάρα.

Παιδιά του Λυκείου, από την Α’ μέχρι και την Γ’ τάξη, μπήκαν στη θεατρική διαδικασία ν’ ανεβάσουν ένα έργο ξεπερνώντας την καθημερινότητά τους και το άγχος των επικείμενων εξετάσεων, μπαίνοντας σε μια άλλη σφαίρα.

Το έργο που επέλεξε ο Πέτρος Μαλιάρας, βασισμένο στο πρωτότυπο κείμενο «1900» του Alessandro Baricco, σε διασκευή της Λένας Πετροπούλου, ήταν έργο με βαθιά φιλοσοφική διάσταση, που σαφώς η μικρή ηλικία των παιδιών δεν μπορούσε να συλλάβει.

Ο μικρός D.D. Lemon ή αλλιώς “1900”, όπως βαφτίζεται από τον ναυτικό που τον βρήκε, εγκαταλείπεται από τους φτωχούς μετανάστες γονείς του μέσα σ’ ένα χαρτόκουτο στο υπερωκεάνειο “Βιρτζίνια”, πάνω στο πιάνο του πλοίου.

Ο “1900” ζει τη ζωή του καραβιού, δε γνωρίζει τίποτα άλλο, πέρα από το ταξίδι στη θάλασσα και εξελίσσεται σ’ έναν καταπληκτικό πιανίστα, που, όμως, όλος ο κόσμος του είναι το ταξίδι. Ακόμη κι όταν του δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσει τη στεριά, αυτός δεν το κάνει, επιλέγει τη θάλασσα. Ακόμη κι όταν το καράβι πρέπει να ανατιναχτεί, αυτός αρνείται πεισματικά να το εγκαταλείψει.

Αυτά είναι σίγουρα τα γεγονότα που τα παιδιά παίζοντας κατάλαβαν. Τις υπόγειες διαδρομές του τι είναι ζωή, τι είναι μουσική, μέχρι πού φτάνουν τα όρια τους, πόσο οι επιλογές καθορίζουν την προσωπικότητα ή την πορεία κάποιου, πιθανόν να μην τα αντιλήφθηκαν στο βάθος τους, γιατί λείπει η εμπειρία της ηλικίας, σίγουρα όμως τα οσμίστηκαν και κάποτε, αργότερα, θα καρποφορήσουν.

Γιατί ο Πέτρος Μαλιάρας διάλεξε ένα τέτοιο έργο; Γιατί πάνω απ’ όλα ήταν πολυπρόσωπο και έπρεπε να δώσει ρόλο σε όλους τους μαθητές του. Ύστερα, οδηγώντας τους, πότε τον καθένα ξεχωριστά και πότε όλους μαζί, και στην κίνηση την ομαδική και στο λόγο, μπορούσε να περάσει πιο εύκολα τα ζητούμενα του ίδιου του έργου.

Και τα κατάφερε, ίσως με κάποια δόση υπερβολής, που οφείλονταν όχι στις σκηνοθετικές του οδηγίες, αλλά στην πρόσληψή τους από το νεαρό της ηλικίας των μαθητών του.

Εκείνος που ταυτίστηκε μουσικά με τον πιανίστα “1900” ήταν ο έξοχος Αλέξανδρος Ιωσηφίδης, που με δικές του συνθέσεις αλλά και με υποβλητικές άλλες -όπως η αριστουργηματική “Gnossienne” του Satie- έδωσε παίζοντας πάνω στη σκηνή την απαιτούμενη ατμόσφαιρα.

Τα παιδιά των Εργαστηρίων έπαιξαν με πάθος και χαρά που δεν κρυβόταν και καταχειροκροτήθηκαν. Η αίθουσα της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών ασφυκτικά γεμάτη από γονείς, συμμαθητές και άλλους, με αποτέλεσμα ο Πέτρος Μαλιάρας να υποσχεθεί μια δεύτερη παράσταση για όσους δεν πρόλαβαν να την δουν.

Λουλούδια, αγκαλιές και προπαντός αγάπη από τους μαθητές για τον δάσκαλο, που τους άνοιξε την πόρτα στον κόσμο του Θεάτρου.

Φωτογραφίες: faretra.info