————-«πολλά γαρ εισί ψευδώς γεγραμμέναι»
Του Γιώργη Έξαρχου
Είναι βαθιά ριζωμένη η πεποίθηση στον Νεοέλληνα ότι τα λεγόμενα «Τέσσερα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης», γράφτηκαν στην ελληνική γλώσσα της τότε εποχής, αυτήν που γενικά ονομάζουμε με γλωσσολογική προσέγγιση «ελληνιστική ή μακεδονική ελληνική», κάτι που ασφαλώς αποτελεί πλάνη και ψεύδος, και φαίνεται ότι από εκκλησιαστικούς και μη κύκλους καλλιεργείται έντονα, με την επίκληση του επιχειρήματος: «Αυτό συνέβη γιατί, κατά θεία οικονομία, η Ελληνική γλώσσα είχε επικρατήσει ως η παγκόσμια γλώσσα σε όλα σχεδόν τα διαμερίσματα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Μόνη εξαίρεση αποτελεί το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο που γράφτηκε πρώτα στα Αραμαϊκά και μετά στα Ελληνικά.» Έτσι, τούτη η ανοησία
αναπαράγεται κατακλυσμιαία από ποικίλους ιστοτόπους, ιδίως θρησκευόμενων, με τα πιο … αφελή, από ιστορική άποψη, επιχειρήματα. Ποια είναι όμως η αλήθεια; Σε ποια ή σε ποιες γλώσσες γράφτηκαν τα λεγόμενα «Ευαγγέλια»;
Την απάντηση, ποιητικώ τω τρόπω τη δίνει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος ή Ναζιανζηνός (Ναζιανζός Καππαδοκίας, 329 – Ναζιανζός Καππαδοκίας, 25 Ιανουαρίου 390), Καππαδόκης θεολόγος, Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως τον 4ο αιώνα μ.Χ., «ταλαντούχος ρήτορας μεταξύ των Πατέρων της Εκκλησίας», και πάρα πολύ σπουδαίος ποιητής. Την θεολογική εγκυρότητα του λόγου του δεν μπορεί να την αμφισβητήσει κανείς. Τι λέει, λοιπόν, αυτός ο «μέγας ιεράρχης»; – Απλά, στέλνει τους σύγχρονους κατεργαραίους αδιάβαστους στα σπίτια τους, να ξεσκονίσουν τις εμμονές τους και τις ψευτιές από τις οποίες τρέφονται,
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ
ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ
ΤΗΣ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΟΥ ΓΡΑΦΗΣ
Θείοις εν λογίοισιν αεί γλώσση τε νόω τε
Στρωφάσθ’. ο γαρ έδωκε θεός καμάτων τόδ’ άεθλον,
Και τι κρυπτόν ιδείν ολίγον φάος, ή τόδ’ άριστον
Νύπτεσθαι καθαροίο θεού μεγάλησιν εφετμαίς,
ή τρίτατον χθονίων απάγει φρένα ταίςδε μερίμναις. 5
Όφρα δε μη ξείνησι νόον κλέπτοιο βίβλοισι,
(Πολλά γαρ τελέθουσι προσέγραπτοι κακότητος)
Δέχνυσο τούτον εμείο τον έγκριτον, ω φίλ’, αριθμόν.
Ιστορικαί μεν έασι βίβλοι δυοκαίδεκα πάσαι
Της αρχαιότερης Εβραϊκής σοφίης· 10
Πρωτίστη Γένεσις, είτ’ Έξοδος
Έπειτ’ Αριθμοί, είτα Δεύτερος νόμος,
Έπειτ’ Ιησούς, και Κριταί· Ρουθ ογδόη.
Η δ’ ενάτη δεκάτη τε βίβλου πράξεις Βασιλήων
Και Παραλειπόμεναι· έσχατον Έσδραν έχεις. 15
Αι δε στιχηραί πέντε· ων πρώτος γ’ Ιώβ·
Έπειτα Δαβίδ· είτα τρεις Σολομώντειαι·
Εκκλησιαστής, Άσμα, και Παροιμίαι.
Και πέντ’ ομοίως πνεύματος προφητικού·
Μίαν μεν εισιν εις γραφήν οι δώδεκα· 20
Ωσηέ, κ’ Αμώς, και Μιχαίας ο τρίτος,
Έπειτ’ Ιωήλ. Είτ’ Ιωνάς, Αβδίας,
Ναούμ τε, Αββακούμ τε και Σοφρονίας,
Αγγαίος, είτα Ζαχαρίας, Μαλαχίας.
Μία μεν οίδε· Δευτέρα δ’ Ησαΐας, 25
Έπειτ’ ο κληθείς Ιερεμίας εκ βρέφους,
Είτ’ Ιεζεκιήλ, και Δανιήλου χάρις.
Αρχαίας μεν έθηκα δύω και είκοσι βίβλους,
Τοις των Εβραίων γράμμασιν αντιθέτους.
Ήδη δ’ αριθμοί και νέου μυστηρίου· 30
Ματθαίος μεν έγραψεν Εβραίοις θαύματα Χριστού·
Μάρκος δ’ Ιταλίη· Λουκάς Αχαϊάδι·
Πάσι δ’ Ιωάννης, κήρυξ μέγας, ουρανοφοίτης·
Έπειτα πράξεις των σοφών αποστόλων.
Δέκα δε Παύλου τέσσαρες τ’ επιστολαί, 35
Επτά δε καθολικαί· ων Ιακώβου μία
Δύω δε Πέτρου, τρεις δ’ Ιωάννου πάλιν,
Ιούδα δ’ εστίν εβδόμη· πάσας έχεις.
Εί τι δε τούτων εκτός, ουκ γνησίοις.
Έτσι, λοιπόν, από την έγκριτη πένα του Γρηγορίου Θεολόγου ή Ναζιανζηνού μαθαίνουμε ότι δεν γράφτηκαν και τα τέσσερα «Ευαγγέλια» στην (τότε) ελληνική αλλά μόνο δύο, του Λουκά και του Ιωάννη, ενώ του Ματθαίου γράφτηκε στην εβραϊκή (αραμαϊκή) γλώσσα, και του Μάρκου στην Ιταλική (λατινική) γλώσσα. Άρα, προς τι ο μηρυκασμός του ψεύδους;
Με το ανωτέρω ποιητικό κείμενο του Γρηγορίου Θεολόγου, μαθαίνει κανείς και τα βιβλία της λεγόμενης «Παλαιάς Διαθήκης», για να μην του… διοχετεύουν οι ψευδολόγοι άλλα ανυπόστατα για (δήθεν) αληθινά. Και επειδή εν Ελλάδι οι νομικοί διατείνονται ότι «είς μάρτυς ουδείς μάρτυς», προς επίρρωσιν της αλήθειας αναδημοσιεύω και ένα ακόμα σύντομο σπουδαίο κείμενο (ως Σχόλιον στο ανωτέρω), μιας άλλης θρησκευτικής προσωπικότητας, του Θεοδώρου Βαλσαμώνος (12ος αιώνας): Κωνσταντινοπουλίτης στην καταγωγή, υπήρξε πατριάρχης Αντιοχείας, νομικός εκκλησιαστικού δικαίου και τιτουλάριος πατριάρχης Αντιοχείας, διατέλεσε δε και νομοφύλακας και χαρτοφύλακας της μεγάλης Εκκλησίας. «Το 1190 έγινε πατριάρχης Αντιοχείας, αλλά δεν κατέλαβε τον θρόνο, διότι οι Λατίνοι Σταυροφόροι είχαν εγκαθιδρύσει Λατινικά Πατριαρχεία στην Αντιόχεια και στα Ιεροσόλυμα.»
ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΒΑΛΣΑΜΩΝΟΣ
ΣΧΟΛΙΟΝ
Ίνα δε μη αλλοτρίαις τον νουν απατά βίβλοις, (πολλά γαρ εισί ψευδώς γεγραμμέναι,) δέχου τούτον εμού τον δεδοκιμασμένον, ω φίλε, αριθμόν. Ιστορίας μεν περιέχουσαι βίβλοι δώδεκά εισι, της παλαιάς δηλονότι γραφής· και αι βίβλοι των βασιλειών, ει τέσσαρές εισιν, αλλ’ εις δύο παραλαμβάνονται και αριθμούνται· και αι δώδεκα βίβλοι των απηριθμημένων προφητών μία, φησί, λογίζονται· τέσσαρες δε αι των άλλων προφητών, εκάστη μία λογιζομένη. Της μέντοι αρχαίας ήτοι της παλαιάς γραφής έγραψε βίβλους κβ΄, τοις των Εβραίων γράμμασιν αντιθέτους ήγουν ισοθέτους και ισαρίθμους. λαμβάνεται γαρ η αντί πρόθεσις και επί του ίσου· ώσπερ λέγομεν αντίτεχνον τον ομότεχνον. στοιχεία δε παρά τοις Εβραίοις κβ΄ λέγονται είναι. Απαριθμήσας μέντοι και τα της νέας γραφής βιβλία ο άγιος, ρπήνεγκεν, ότι, ει τι τούτων των απηριθμημένων έξω εστίν, ου γνήσιον λογίζεται, αλλά νόθον.
Σε φύλλο του Ριζοσπάστη, ημ/νίας Τρίτη 10 Δεκέμβρη 2002, καταχωρίζεται το εξής εδάφιο του Γρηγορίου Ναζιανζηνού, από επιστολή στον άγιο Ιερώνυμο: «Έχουμε ανάγκη από όσο το δυνατόν περισσότερους μύθους για να μπορούμε να εντυπωσιάζουμε τον όχλο. Όσο λιγότερο καταλαβαίνει ο όχλος τόσο πιο ενθουσιώδης γίνεται…»
Είπαμε μύθους, όχι και ψέματα…
