Γιώργης Έξαρχος: Βλαχολογικοί ίαμβοι και ανάπαιστοι…12 / “Οι Ελληνοϊταλοί”

ΓΙΩΡΓΗΣ Σ. ΕΞΑΡΧΟΣ – ΒΛΑΧΟΛΟΓΙΚΟΙ ΙΑΜΒΟΙ ΚΑΙ ΑΝΑΠΑΙΣΤΟΙ … 12

«ΟΙ ΕΛΛΗΝΟΪΤΑΛΟΙ»

Το 283 π.Χ., διώχτηκε από την Ιταλία το έθνος των Σενόνων, και ήταν λαός που ζούσε από τα ποίμνια, και «ίσως δε ούτοι οι εξ Ιταλίας εκδιωχθένετες Σάνονες συνετέλεσαν εις το να σχηματισθώσι τα Γαλατικά εκείνα στίφη, άτινα ολίγον χρόνον ύστερον επέδραμον την Παραδουνάβιον χώρα, την Μακεδονίαν, την Ελλάδα και την Μικράν Ασίαν.» (Θ. Μόμσεν).

• «…Η μετάβασις από του ποιμενικού εις τον γεωργικόν βίον, ή, ορθότερον ειπείν, ο συνδυασμός της γεωργίας προς τον ποιμενικόν βίον, θα συνέβη καθ’ ους χρόνους οι Ιαπετικοί είχον μεν καταλίπη την κοινήν των εθνών κοιτίδα, δεν είχον όμως ακόμη διασχισθή απ’ αλλήλων εις δύο χωριστά έθνη οι Έλληνες και οι Ιταλοί. Άλλως δε φαίνεται, ότι καθ’ ην εποχήν εγεννήθη η γεωργία, οι Έλληνες και οι Ιταλοί όχι μόνον απετέλουν αυτοί ένα αχώριστον λαόν, αλλά συνέζων ακόμη και μετά άλλων εθνών της αυτής ομοφυλίας, διότι αναντίρρητον είναι, ότι αι σημαντικώταται των γεωργικών λέξεων, είναι μεν ξέναι προς τα ασιατικά έθνη της Ιαπετικής ομοφυλίας, κοιναί όμως όχι μόνον προς τους Έλληνας και τους Ιταλούς, αλλά και προς άλλα ομόφυλα έθνη, τους Κελτούς, τους Γερμανούς, τους Σλαύους και τους Λιθουανούς.» (Θεόδωρος Μόμσεν).

Η ΠΕΛΑΣΓΙΚΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΡΜΑΝΩΝ-ΒΛΑΧΩΝ

ΚΑΙ Η ΨΕΥΔΩΣ ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝΗ «ΛΑΤΙΝΟΦΩΝΙΑ» ΤΟΥΣ

Γιώργης Έξαρχος*

Έχοντας τελειώσει με τις πρωτογενείς πηγές και τις ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ τους, και πριν εισέλθουμε σε συλλογισμούς και εκτιμήσεις για συναγωγή συμπερασμάτων, κρίνω καλό να δώσω, με βάση «παλαιά δημοσιεύματα», τον πληθυσμό των Αρμάνων-Βλάχων ή Ελληνοβλάχων, χωρίς άλλους σχολιασμούς:

• Μαρτυρίες για τον Πληθυσμό των Βλάχων δίνονται από το 1800 έως το 1905, με βάση: α) ελληνικές εκτιμήσεις, β) σλαβικές εκτιμήσεις, γ) δυτικοευρωπαϊκές εκτιμήσεις, δ) ρουμανικές εκτιμήσεις, ε) παλαιά ελληνική στατιστική, στ) εκτιμήσεις νομαδικών εγκαταστάσεων, ζ) στατιστικές του 1905 σε 1. Βιλαέτι Ιωαννίνων (Ήπειρο και Αλβανία), 2. Βιλαέτι Σκούταρι Αλβανίας, 3. Βιλαέτι Μοναστηρίου, 4) Βιλαέτι Θεσσαλονίκης, 5) Βιλαέτι Κοσσόβου, 6) Ελληνική Θεσσαλία (Νομοί: Τρικάλων, Βόλου, Λάρισας, Αιτωλοακαρνανίας). – Κάποια στιγμή το ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΒΛΑΧΩΝ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΕΝΕΡΧΟΤΑΝ ΣΕ: 1.180.970 ψυχές (το 1905). Την «αλήθεια» η μη αυτών των αριθμών, δεν πρόκειται να τη σχολιάσουμε εδώ, καθότι θα μας έβγαζε από την πορεία της έρευνας. Για την καλύτερη ανάγνωσή τους δίνονται πινακοποιημένα:

———————— 

*Γιώργης Σ. Έξαρχος /  Συγγραφέας – Ερευνητής / Βιογραφικό – Κάνετε κλικ                                                                                                                                                                                         

Σημείωση Φαρέτρας: Όλα τα κείμενα / εργασίες του Γιώργη Έξαρχου μπορείτε να τα διαβάζετε κάνοντας κλικ στον σύνδεσμο ΕΔΩ

———————-

Ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του. Οι αριθμοί έχουν τη δική τους αλήθεια!…

*****

Οι «ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ» των ΠΗΓΩΝ, που έως τώρα έχουμε παρουσιάσει στην ΦΑΡΕΤΡΑ, στη μελέτη μας συνεπικουρούνται από πλήθος άλλων μαρτυριών-πηγών, και δίνουν ακόμα πιο ολοκληρωμένη εικόνα του θέματος που πραγματευόμαστε. Έχει δηλωθεί εξαρχής ότι γίνεται απόπειρα επίλυσης του «ιστορικού γρίφου»: Τι και Ποιοι Είναι Οι Βλάχοι, με βάση (ει δυνατόν) το σύνολο των πηγών που αναφέρονται σε αυτούς, και που έχουν εκδοθεί – δημοσιευθεί έως το 1860, διότι ό,τι εκδόθηκε στα μετέπειτα χρόνια εξυπηρετεί –καταφανώς και απροκάλυπτα– προπαγάνδες των αρτιπαγών κρατών της Βαλκανικής και θα έλεγα τις προπαγάνδες γενικότερα των νεοσύστατων ευρωπαϊκών χωρών.

Αναφέρω τα έτη ανεξαρτησίας και ίδρυσής τους: Ρουμανία το 1862/3, με την ένωση των πριγκιπάτων Μολδαβίας και Βλαχίας. Βουλγαρία το 1878, με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, στην αρχή ως «ημιαυτόνομο πριγκιπάτο». Σερβία το 1867 «ντε φάκτο ανεξαρτησία» και το 1878, κράτος με διεθνή αναγνώριση. Αλβανία το 1912/13, με παρέμβαση των τότε μεγάλων δυνάμεων αποχτά κρατική υπόσταση. Μαυροβούνιο το 1910 γίνεται ανεξάρτητο πριγκιπάτο και το 1918 ενώνεται με τη Σερβία και συναπαρτίζει την τότε συσταθείσα Γιουγκοσλαβία. Σλοβενία το 1918, μετά την Αυστροουγγρική της υπόσταση, εντάσσεται και συναπαρτίζει την τότε συσταθείσα Γιουγκοσλαβία, για να αυτονομηθεί το 1991. Κροατία το 1918, μετά την Αυστροουγγρική της υπόσταση, εντάσσεται και συναπαρτίζει την τότε συσταθείσα Γιουγκοσλαβία, για να αυτονομηθεί το 1991. Βοσνία και Ερζεγοβίνη το 1918, μετά την Αυστροουγγρική της υπόσταση, εντάσσεται και συναπαρτίζει την τότε συσταθείσα Γιουγκοσλαβία, για να αυτονομηθεί το 1991. «Μακεδονία» (πΓΔΜ) το 1912 εντάσσεται στη Σερβία ως «Βαρδαρία», ο Γιόζεφ Τίτο το 1945 την αυτονομεί στο πλαίσιο της Ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας και την ονομάζει «Μακεδονία», και από το 1991 είναι ανεξάρτητο κράτος! Η Ελλάδα είναι ανεξάρτητο κράτος από το 1828/1831. Σε όλες αυτές τις χώρες – κράτη ζούσαν και ζουν Βλάχοι – Ελληνόβλαχοι εξ αρχαιοτάτων χρόνων!…

Για να δοθεί επιστημονικά ορθή απάντηση στο μείζον ερώτημα «Τι και Ποιοι Είναι οι Βλάχοι», είναι εξόχως λογικό το να αναζητήσουμε –στις πρωτογενείς πηγές– από τα αρχαία χρόνια μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα, ποιοι λαοί υπήρξαν στην Ελληνική Χερσόννησο (γνωστή και ως Ιλλυρική Χερσόννησο ή Χερσόννησο του Αίμου, σήμερα γνωστή ως Βαλκανική Χερσόννησο ή Βαλκάνια), και το αν αυτοί οι λαοί μετανάστευσαν, πότε και πού και, συνάμα, στο διάβα του χρόνου, αν ήρθαν στη χερσόνησό μας άλλοι λαοί, ποιοι και πότε και από πού. Αλήθεια, σε αυτές τις «κινήσεις» υπάρχουν κάπου και οι… Αρμάνοι–Βλάχοι;! Ή, μήπως, όχι;!…

Γνωρίζοντας ότι την Ιστορία από επιστημονικό εργαλείο την έχουν μετατρέψει (ή εκπορνεύσει) σε πολιτικό και προπαγανδιστικό «κατασκεύασμα» –διαχρονικά αναμφίβολα–, είπα να αναζητήσω προσεχτικά τα μη αμφισβητούμενα γεγονότα, τα factum (γεγονότα,
συμβάντα), και μετά να σταθώ σε εκπεφραμένες πεποιθήσεις, θέσεις και απόψεις που έχουν διατυπωθεί (επωνύμως ή ανωνύμως) για κάθε factum. Θεωρώ πως είναι μεθοδολογία η οποία πατάει σε στέρεο έδαφος, που την αγνοούν ή την αποφεύγουν οι κύκλοι των ειδικών, διότι αυτή αποτελεί μακρά και επίπονη διαδικασία. Οι συγκεκριμένοι κύκλοι αρκούνται μόνο στα όρια ή στο πλαίσιο που η «διδακτέα ύλη» τους επιβάλλει ή η προοπτική της καριέρας τους το επιτάσσει. Τα άλλα αποτελούν terra incognita! Αρκούνται στην αναπαραγωγή των θέσεων της πλειονότητας των «ειδημόνων» και στην επιβολή της συμβατικής κυρίαρχης άποψης. Είναι και αυτό κάτι, όμως δεν αποτελεί προϊόν επιστημονικής βασάνου και γνώσης…

Φρονώ ότι η ιστορική αφήγηση του παρελθόντος πρέπει να επανεξεταστεί και να επαναδιατυπωθεί, στον βαθμό που τα γραπτά των συγγραφέων (ακόμα και τα επίσημα έγγραφα) μπορούν να υποκρύβουν ασυνείδητες ή ενσυνείδητες στρεβλώσεις ή και σκοπιμότητες. Υπ’ αυτή την έννοια οι… ειδικοί αποδεικνύονται εν τοις πράγμασι λιγότερο ειδικοί και απλοί διεκπεραιωτές παγιωμένων πεποιθήσεων για την… απόδειξη της ιστορικής αλήθειας. Τότε, σε αυτές τις περιπτώσεις, η άποψη, η πεποίθηση, το πιστεύω, διαμορφώνουν θεωρία (πείτε ιστορικό αφήγημα) που αποτελεί επινόηση ή κατασκευή που διαψεύδεται από τα πραγματικά γεγονότα, όταν αυτά κομισθούν από τις πρωτογενείς πηγές. Έτσι, λοιπόν, κάποιοι διαμορφώνουν την… πολιτική στο παρόν ερμηνεύοντας το παρελθόν, και χρησιμοποιούν το παρελθόν ως καταφύγιο των ερεβωδών κοινωνικών επιλογών τους και πρακτικών τους, με επίκληση –πάντοτε– τού… κάποιου… ιστορικού γεγονότος, που ίσως να μην υπήρξε ποτέ, έτσι όπως αυτοί το παρουσιάζουν!

Τούτες οι πρακτικές και στάσεις ενοχλούν όσους ερμηνεύουν τον κόσμο μες στον οποίο ζουν, αναζητώντας την «ιστορική αλήθεια». Δεν γίνεται οι αναπόδεικτοι ισχυρισμοί και οι ανακρίβειες να διδάσκονται σαν «αληθινή ιστορία» και να κυριαρχούν! Η παραπληροφόρηση δεν μπορεί να ντύνεται την ακαδημαϊκή τήβεννο και να σεργιανάει φτιασιδωμένη στα… επιστημονικά συνέδρια και στις αίθουσες διδασκαλίας, με τις πραγματικές πηγές λησμονημένες. Καταθέτω γεγονότα σημαίνει καταθέτω γνώση, κάτι που είναι εντελώς διαφορετικό από το καταθέτω άποψη ή εκφράζω γνώμη ή πεποίθηση για ένα ιστορικό θέμα ή ζήτημα.

Αυτού του είδους οι προβληματισμοί με οδήγησαν στο να αναζητήσω τις πρώτες εκδόσεις όλων των πηγών (με πλήρη αναλυτική αναγραφή όλων των εκδοτικών στοιχείων), να βρω σε αυτές τα όντως γεγονότα και τις απόψεις των συντακτών τους, και κατόπιν να ανθολογήσω όλα τα εδάφια, χωρία, αποπάσματα ή κεφάλαια που σχετίζονται με το υπό μελέτη θέμα. (Στη συνέχεια προσπάθησα να συμπληρώσω την κάθε «πηγή», και με τα βιογραφικά στοιχεία του συγγραφέα-συντάκτη, για να μπορεί ο αναγνώστης να γνωρίζει με τι και με ποιον και πότε έχει να κάνει. Βέβαια, όλα αυτά υπάρχουν στη μελέτη μου.)

Ο στόχος ήταν και είναι απλός: Πρέπει να γίνει η αλήθεια απλή και χειροπιαστή, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα γεγονότα και πάνω σε αυτά να στηριχτούν τα όποια επιχειρήματα (με στοιχεία), για συναγωγή των όποιων συμπερασμάτων. Οποιαδήποτε άλλη μέθοδος ή διαδικασία δεν μπορεί να οδηγήσει στην αναζήτηση της αλήθειας, εάν αφήσει από έξω τα γεγονότα και εάν στηριχθεί σε εικασίες ή έωλες κατασκευές και εκ των υστέρων επινοήσεις, για δικαίωση κυρίως «κρυφοεθνικιστικών» ή άλλων «κρυφορατσιστικών» ιδεολογημάτων, και τα όμοια.

Το «καταθέτω άποψη, γνώμη, θέση, πιστεύω» και τα συναφή, είναι πολύ διαφορετικό από το «καταθέτω γνώση».

Παίρνοντας λοιπόν τα πράγματα με λογική σειρά και θέτοντας τα ερωτήματα που απαιτούν απαντήσεις, θα προσπαθήσουμε δε να βρούμε ορθή απάντηση σε αυτά. Δεν μας ενδιαφέρει το «πολιτικώς ορθόν»!… Αυτό είναι για άλλους…

—Ποιοι κατοικούσαν στη χερσόνησό μας στα προϊστορικά χρόνια;

—Οι πηγές, σχεδόν στο σύνολό τους, αποφαίνονται: Οι Πελασγοί. Λαός αυτόχθων της Θεσσαλίας ή της Αρκαδίας, με εξάπλωσή τους σχεδόν σε ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο.

Δίνω την «ταυτότητα των πηγών», που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές: 1) Histoire Critique de l’Etablissement Des Colonies Grecques; Ouvrage Qui A Remporte Le Prix Propose Par La Classe d’Histoire Et De Litterature Ancienne De l’Institut, En 813; Par M. Raoul-Rochette. Tome Priemier, A Paris, Chez Treuttel et Wurtz, Libraires, rue de Bourbon, n^o 17, Et a Strasbourg, meme Maison de Commerce. 1815, pp. 448. 2) Histoire Critique de l’Etablissement Des Colonies Grecques; Ouvrage Qui A Remporte Le Prix Propose Par La Classe d’Histoire Et De Litterature Ancienne De l’Institut, En 813; Par M. Raoul-Rochette. Tome Deuxieme, A Paris, Chez Treuttel et Wurtz, Libraires, rue de Bourbon, n^o 17, Et a Strasbourg, meme Maison de Commerce. 1815, pp. 460. 3) Histoire Critique de l’Etablissement Des Colonies Grecques; Ouvrage Qui A Remporte Le Prix Propose Par La Classe d’Histoire Et De Litterature Ancienne De l’Institut, En 813; Par M. Raoul-Rochette. Tome Troisieme, A Paris, Chez Treuttel et Wurtz, Libraires, rue de Bourbon, n^o 17, Et a Strasbourg, meme Maison de Commerce. 1815, pp. 448. 4) Histoire Critique de l’Etablissement Des Colonies Grecques; Ouvrage Qui A Remporte Le Prix Propose Par La Classe d’Histoire Et De Litterature Ancienne De l’Institut, En 813; Par M. Raoul-Rochette. Tome Quatrieme, A Paris, Chez Treuttel et Wurtz, Libraires, rue de Bourbon, n^o 17, Et a Strasbourg, meme Maison de Commerce. 1815, pp. 417. 5) Antiquites Grecques du Bosphore- Cimmerien, Publier et Ecplicquees Par M. Raoul-Rochette, Member de l’Academie Royale des Inscriptions et Belles-Lrttres, et de la Lecion d’Honneur; L’un des Conservateurs-Administrateurs de la Bibliotheque du Roi, A Paris, Chez Firmin Didot, Pere et Fils, Libraires, Rue Jacob N^o 24, MDCCCXXII [1822], pp. 235 + Παράρτημα.

Οι ανωτέρω πηγές έχουν λάβει υπ’ όψιν τις αρχαίες γραπτές μαρτυρίες (τις οποίες και αναφέρουν), από τις οποίες προκύπτει η εξάπλωση των Πελασγών στην τότε οικουμένη, και κατ’ επέκταση η εξάπλωση των Ελλήνων, χρονολογικά:

ΠΕΛΑΣΓΩΝ και ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΠΟΙΚΙΣΜΟΙ

• 1931 π.Χ., οι Πελασγοί ιδρύουν την Ταρσό, την Αντιόχεια και αποικίες στον ποταμό Τίγρι, και στο Γόρδιο

• 1922 π.Χ., οι Πελασγοί θεμελιώνουν τη Φρυγία

• 1884 π.Χ., οι Πελασγοί θεμελιώνουν τις Μυκήνες και τη Σπάρτη

• 1883 π.Χ., οι Πελασγοί επεκτείνουν τους αποικισμούς στη Θεσσαλία

• 1866 π.Χ., οι Αργείοι ιδρύουν αποικία στη Σινώπη και στην Αίγυπτο

• 1826 π.Χ., οι Πελασγοί ιδρύουν αποικίες στη Λέσβο

• 1796 π.Χ., οι Πελασγοί ιδρύουν αποικίες στην Αρκαδία

• 1796 π.Χ., οι Πελασγοι ιδρύουν αποικίες στην Αττική και στη Βοιωτία

• 1745 π.Χ., οι Καύκωνες ιδρύουν αποικία στη Βιθυνία· είναι «Αρκαδικόν έθνος οι Καύκωνες»

• 1745 π.Χ., οι Αρκάδες ιδρύουν αποικίες στη Βιθυνία· «οι δε Βιθυνείς Αρκάδες τε εισί και Μαντινείς τα άνωθεν»

• 1745 π.Χ., οι Αρκάδες ιδρύουν αποικίες στη Λυκαονία

• 1734 π.Χ., ο Ξάνθος ιδρύει αποικίες σε Λέσβο και Μικρά Ασία

• 1733 π.Χ., οι Πελασγοί επεκτείνουν δεύτερη φορά τους αποικισμούς στη Θεσσαλία

• 1732 π.Χ., ο Κύδων ιδρύει αποικίες στην Κρήτη

• 1570 π.Χ., οι Πελασγοί ιδρύουν εκ νέου αποικίες στην Αρκαδία

• 1549 π.Χ., οι Ύαντες και οι Λέλεγες ιδρύουν αποικίες σε διάφορες περιοχές

• 1547 π.Χ., ο Δάρδανος μεταναστεύει

• 1530 π.Χ., ο Τεύκρος ιδρύει αποικίες σε Μικρά Ασία και Κύπρο

• 1529 π.Χ., ευκαιριακοί αποικισμοί με εισχωρήσεις από τον Δευκαλίωνα στη Μικρά Ασία· «αι γουν Τράλλεις το μεν παλαιόν Πελασγών γέγονεν αποικία»

• 1529 π.Χ., οι Δάρδανοι ιδρύουν αποικίες στην Τρωάδα

• 1528 π.Χ., οι Αρκάδες ιδρύουν αποικίες, στην περίοδο των Τηλεβόων

• 1527 π.Χ., οι Οινώτριοι αποικίζουν την Ιταλία· «Από Ιταλού Βασιλέως τινός των Αρκάδων»· «Πευκέτιοι/Peucetiens etaient originaires de l’Arcadie»

• 1527 π.Χ., οι Πελασγοί αποικίζουν εκ δευτέρου την Ήπειρο

• 1516 π.Χ., οι Αρκάδες αποικίζουν τη Χίο

• 1496 π.Χ., οι Δάρδανοι ιδρύουν αποικίες στη Θράκη

• 1496 π.Χ., οι Πελασγοί ιδρύουν αποικίες στην Ιταλία

• 1496 π.Χ., οι Δρύοπες του Σπερχειού επεκτείνονται στην περιοχή του Παρνασσού

• 1496 π.Χ., οι Αρκάδες εγκαθιδρύουν (etablissement) και άλλες αποικίες

• 1481 π.Χ., ο Αέθλιος ιδρύει αποικίες (Αιολείς)

• 1467 π.Χ., οι Αργείοι ιδρύουν αποικίες με τον Περσέα στην Ασία, και οι Δαναοί στην Ιταλία· «απώκησαν δε μετά Μηδείας επί Πέρσας / τινές των Αθηναίων»· «il agrandit un bourg appele alors Amandra, qui depuis devint une ville florissante sous le nom d’Iconium»

• 1451 π.Χ., οι Πελασγοί ιδρύουν αποικίες στη Σαρδηνία

• 1448 π.Χ., ο Ενδυμίων ιδρύει αποικίες (Αιολείς)

• 1430 π.Χ., ο Ξούθος ιδρύει αποικίες στην Αττική (Ίωνες και Αχαιοί)

• 1425 π.Χ., οι Κρήτες ιδρύουν αποικίες στη Μίλητο και στη Λυκία

• 1420 π.Χ., οι Ίωνες ιδρύουν αποικίες στην Ιταλία (Ίωνες)

• 1415 π.Χ., ο Τεύταμος ιδρύει αποικίες στην Κρήτη (Δωριείς)

• 1406 π.Χ., οι Ίωνες ιδρύουν αποικίες στην Αχαΐα (Ίωνες)

• 1400 π.Χ., ο Σίσυφος αποικίζει την Κόρινθο (Αιολείς)

• 1399 π.Χ., ο Αθάμας/Αθάμαντας αποικίζει τη Βοιωτία· «οι Ορχομένοι άποικοι εισί Θεσσαλών» (Αιολείς)

• 1393 π.Χ., ο Σαλμονεύς/Σαλμονέας ιδρύει αποικίες (Αιολείς)

• 1392 π.Χ., οι Πελασγοί ιδρύουν αποικίες στην Καρία

• 1392 π.Χ., οι Δήϊοι ιδρύουν αποικίες στη Φωκίδα (Αιολείς)

• 1392 π.Χ., ο Αιτωλός ιδρύει αποικίες στην Αιτωλία (Αιολείς)

• 1392 π.Χ., ο Παίων/Παίονας ιδρύει αποικίες στη Μακεδονία (Αιολείς)

• 1389 π.Χ., ο Περιήρης ιδρύει αποικίες στη Μεσσηνία (Αιολείς)

• 1384 π.Χ., οι Πελασγοί ιδρύουν αποικίες στην Κύζικο· «Αινεύς ων το γένος Θετταλός»

• 1376 π.Χ., οι Πελασγοί ιδρύουν αποικίες στη Ρόδο

• 1370 π.Χ., οι Τυρρηνοί εδραιώνονται στην Ιταλία

• 1370 π.Χ., οι Σικελοί εδραιώνονται στη Σικελία

• 1370 π.Χ., οι Κρήτες ιδρύουν αποικίες σε Ιταλία, Σικελία και Θράκη

• 1369 π.Χ., οι Κάρες και οι Λέλεγες εδραιώνονται στη Μικρά Ασία

• 1368 π.Χ., ο Νηλέας ιδρύει αποικίες στη Μεσσηνία (Αιολείς)

• 1367 π.Χ., ο Άλμος ή Όλμος (Holmus), γιος του Σίσυφου, ιδρύει αποικίες στη Βοιωτία, από τον οποίο και οι Όλμωνες (Αιολείς)

• 1366 π.Χ., ο Ορνυτίων/Ορνυτίωνας, γιος του Σίσυφου, ιδρύει αποικίες στη Φωκίδα (Αιολείς)

• 1362 π.Χ., ο Πέλοπας εδραιώνεται στην Πελοπόννησο

• 1360 π.Χ., ο Μέσσαπος, Βοιωτός, ίδρυσε αποικίες στην Ιταλία (Αιολείς)

• 1360 π.Χ., γίνεται η Αργοναυτική Εκστρατεία

• 1358 π.Χ., οι Αιολείς Μυρμιδόνες ιδρύουν αποικίες στην Αίγινα· «Ένιοι δε φασίν Αιγινήτας Θηβαίους / το ανέκαθεν είναι»

• 1354 π.Χ., οι Αιολείς ιδρύουν αποικίες στη Μικρά Ασία

• 1335 π.Χ., οι Δρύοπες διασκορπίζονται (dispersion) από τον Ηρακλή, Αρχή του Νέου Αποικισμού

• 1330 π.Χ., ο Εύανδρος ιδρύει αποικίες στην Ιταλία· οι Ρωμαίοι θεωρούνταν ελληνικής καταγωγής «διά την προς τους Έλληνας συγγενείας»· «και επί πλείστον γης το Πελασγικόν γένος διεφορήθη»

• 1320 π.Χ., οι Πελασγοί ιδρύουν αποικίες στην Ιβηρία

• 1307 π.Χ., οι Βοιωτοί ιδρύουν αποικίες σε Ιλλυρία, Θεσσαλία, Μικρά Ασία, Ιταλία

• 1295 π.Χ., οι Πελασγοί ιδρύουν αποικίες σε Αττική και Βοιωτία

• 1292 π.Χ., οι Αργείοι ιδρύουν αποικίες στη Ρόδο

• 1290 π.Χ., οι Υλλείς ιδρύουν αποικίες στην Ιλλυρία

• 1290 π.Χ., οι Δωριείς ιδρύουν αποικίες στον Παρνασσό· «Δωρικόν τε και Μακεδονικόν έθνος εξ Ερινεού / το και Πίνδον και της Δρυοπίδος» (Ηροδ. 8, 43).

• 1210 π.Χ., οι Πελασγοί εκ νέου ιδρύουν αποικίες στην Αττική και εδραιώνονται· «Πελασγοί κατώκουν την Δωδώνην εκβληθέντες από Βοιωτίας υπό Αιολέων»

• 1162 π.Χ., οι Πελασγοί εδραιώνονται σε Λήμνο και Ίμβρο

• 510 π.Χ., οι Πελασγοί διασκορπίζονται (dispersion) και εξαφανίζονται.

«Της πεδιάδος Θετταλίας και Μαγνήτιδος τον κύκλον,

τρισχιλίων σταδίων αποφαίνεται. ωκήσθαι δ’ υπό Πελασγών…»

ΑΠΟΙΚΙΣΜΟΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΤΡΟΙΑΣ (1270 π.Χ.)

«Τους εκ του Τρωικού πολέμου πλανηθέντας

εις πάσαν την οικουμένην»

• 1270 π.Χ., ο Διομήδης ιδρύει αποικία στην Ιταλία· κατοίκησε στην Απουλία όπου έκτισε το Ίππιον Άργος, στο όρος Γάργανον (Garganum)

• 1270 π.Χ., οι Έλληνες ιδρύουν αποικίες στο Μεταπόντιο και στην Πίσα της Ιταλίας

• 1270 π.Χ., οι Λοκροί ιδρύουν αποικίες στην Ιταλία και στην Αφρική

• 1270 π.Χ., ο Φιλικτήτης ιδρύει αποικίες στην Ιταλία

• 1270 π.Χ., οι Αργείοι και οι Τρώες ιδρύουν αποικίες στο Λάτιο· «de la colonie d’Idomenee fonder la ville de Vienne»

• 1243 π.Χ., οι Γραικοί ιδρύουν αποικίες στη Μικρά Ασία

• 1230 π.Χ., οι Αθηναίοι ιδρύουν αποικίες στην Εύβοια

• 1210 π.Χ., οι Θεσσαλοί εδραιώνουν τις αποικίες τους στην Ήπειρο, και οι Αιολείς συνεχίζουν τις μεταναστεύσεις τους· οι Αιολείς ήταν πολύγλωσσοι «ως εκάλεσαν Αιολείς διά το εκ διαφόρων είναι»

• 1190 π.Χ., οι Δωριείς ιδρύουν τη Ναύπακτο

• 1176 – 1160 π.Χ., οι Δωριείς ιδρύουν αποικίες σε Τροιζήνα, Επίδαυρο, Αίγινα, Σικυώνα, Φλιούντα, Κόρινθο

• 1175 π.Χ., οι Δωριείς ιδρύουν τη Μύνδη και την Αλικαρνασσό στην Καρία

• 1174 – 1151 π.Χ., οι Αιολείς συνεχίζουν τις μεταναστεύσεις τους στη Μικρά Ασία

• 1174 και 1150 και 1149 π.Χ., οι Μινύες επεκτείνονται στη Λήμνο και ιδρύουν αποικία στο νησί Θήρα, ενώ την ίδια περίοδο οι Αιολείς ιδρύουν αποικίες στην Τριφυλλία

• 1140 π.Χ., οι Αιολείς ιδρύουν τη Μαγνησία άνωθεν του Μαιάνδρου στη Μικρά Ασία

• 1139 και 1107 π.Χ., ιδρύεται και αποικίζεται η Κύμη της Ιταλίας

• 1132 και 1131 π.Χ., οι Δωριείς εισβάλλουν στην Αττική και ιδρύουν τα Μέγαρα

• 1131 και 1116 π.Χ., οι Δωριείς ιδρύουν αποικίες σε Κρήτη, Μήλο, Κω, Ρόδο και Μικρά Ασία· «το δε τελευταίον, μετά την κάθοδον των Ηρακλειδών, / Αργείοι και Λακεδαιμόνιοι πέμποντες αποικίας»

• 1130 π.Χ., οι Ίωνες ιδρύουν αποικίες

• 1082 π.Χ., στην Αχαΐα ιδρύεται η Πάτρα· «Αρόη κώμη πάλαι της Αχαΐας, νυν δε πόλις η καλουμένη Πάτραι»

• 873 π.Χ., οι Αργείοι ιδρύουν αποικίες στη Μακεδονία

• 866 π.Χ., οι Λακεδαιμόνιοι ιδρύουν αποικίες στην Ιταλία· «Σαβίνοι τε εκ Πελοποννήσου και Λακεδαιμόνιοι…»· «Σαβίνοις Λακεδαιμονίοις ήσαν»

ΑΠΟΙΚΙΣΜΟΙ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ

ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ (776 π.Χ.)

ΣΕ ΙΤΑΛΙΑ ΚΑΙ ΕΥΞΕΙΝΟ ΠΟΝΤΟ

• 768 π.Χ., ιδρύεται η Πανδοσία και το Μεταπόντιο στην Ιταλία

• 752 π.Χ., ιδρύεται η Ναυκρατίς στην Αίγυπτο

• 751 π.Χ., ιδρύεται η Κύζικος, η Αρτάκη, τα Προικοννήσια, και η Σινώπη στον Πόντο

• 747 π.Χ., ιδρύεται η Τραπεζούντα στον Πόντο

• 740 π.Χ., οι Χαλκιδείς και οι Ερετριείς της Εύβοιας ιδρύουν αποικίες στη Θράκη και στην Αιτωλία

• 736 π.Χ., ιδρύεται η Νάξος στη Σικελία

• 736 π.Χ., ιδρύεται αποικία των Μεγαρέων στη Σικελία

• 735 π.Χ., ιδρύονται οι Συρακούσες στη Σικελία

• 733 π.Χ., ιδρύονται οι πόλεις Λοκρίς και Κρότων, και εποικίζονται οι Συρακούσες

• 720 π.Χ., ιδρύεται αποικία στη Θάσο, η οποία επί Κάδμου είχε αποικισθεί από Φοίνικες

• 715 π.Χ., ιδρύονται αποικίες στη Θάσο της Σικελίας και σε άλλους τόπους αυτής· «ο ων Ιέρων Γελώους και Μεγαρείς και Συρακουσίους, όντας των Δωριέων αποίκους, ενώκισε τη Αίτνη»

• 710 π.Χ., ιδρύεται ο Αστακός από τους Μεγαρείς

• 708 π.Χ., ιδρύεται ο Τάραντας από τους Λακεδαιμόνιους, όπου και προϋπήρχαν εκεί Κρήτες

• 703 π.Χ., ιδρύεται από Μιλήσιους και Πάριους το Πάριον και η Σύβαρις

• 690 π.Χ., ιδρύεται από Πελοποννησίους η Γέλας κι η Φασηλίς/ Φάσηλις

• 683 π.Χ., ιδρύεται από Μιλήσιους και Κυζίκιους η Πρίαπος, η Άβυδος, τα Προκοννήσια, η Περκώτη, η Κολώνη, η Ποιήεσσα

• 675 π.Χ., ιδρύεται από Θήριους (Σαντορινιούς) και Λακεδαιμόνιους η Κυρήνη

• 674 π.Χ., ιδρύεται από Μεγαρείς η Χαλκηδόνα· «ως δε άλλοι, από Χαλκίδος πόλεως της Ευβοίας αποίκων εκεί πεμφθέντων»

• 667 π.Χ., ιδρύεται από Ευβοείς το Ρήγιον και η Μεσσήνη· «Ρήγιον ώκισαν Χαλκιδείς, διά λιμόν αναστάντες» και «Ρηγίνοι δε Χαλκιδέων όντες άποικοι»

• 660 π.Χ., ιδρύονται από Κορίνθιους αποικίες σε Ακαρνανία, Κεφαλληνία, Αμβρακία, Θεσπρωτία

• 658 π.Χ., ιδρύεται το Βυζάντιο από τους Μεγαρείς

• 657 π.Χ., ιδρύεται από τους Ηρακλειδείς η Κάλλατις (νυν Μαγγάλια της νυν Ρουμανίας), η Χερρόνησος (Ανατολική Θράκη), η Καλάνδρα και η Τόμις, και η Μεσημβρία, η Απολλωνία, η Βιζώνη (μεταξύ Καλλάτιδος και Απολλωνίας), οι Ταύροι και η Ταυρίδα

• 656 π.Χ., εδραίωση των Ελλήνων σε Αίγυπτο και Λιβύη, στις αποικίες: Ερμούπολις, Μέμφις (όπου και οι Ελληνομεμφίτες), Ναύκρατις, Άβυδος, Κύβος

• 655 π.Χ., ιδρύονται από Μιλησίους και Λαμψακηνούς αποικίες στον Ίστρο, στον Βορυσθένη, πέριξ του Ευξείνου Πόντου

• 649 π.Χ., ιδρύεται από Χαλκιδείς η Ημέρα στη Σικελία· «Συνώκισεν εις ταύτην τους τε Δωριείς και των άλλων τους βουλομένους»

• 636 π.Χ., ιδρύεται από Μεγαρείς η Σελινούς/Σελινούντα στη Σικελία

• 632 π.Χ., ιδρύονται από Μιλήσιους αποικίες στον Εύξεινο Πόντο στη Σινώπη και στην Κίο

• 627 π.Χ., ιδρύονται από Κορίνθιους αποικίες σε Λευκάδα, Απολλωνία, Ήπειρο, Επίδαμνο ή Δυρράχιο, Ταυλαντία, Λιβούρνο

• 600 π.Χ., ιδρύεται η Καμαρίνα στη Σικελία και η Μασσαλία· «υπό του Ιπποκράτους του των Γελώων τυράννου ανωκίσθη είτα υπό Γέλωνος συνωκίσθη η Καμαρίνα κατά τον…»· «Ιπποκράτης υπό του των Γελώων τυράννου ανηρέθη, είτα υπό του Γέλωνος συνωκίσθη η Καμαρίνα κατά τον…»· «Συρακουσίων δε ην Καμαρίνα το αρχαίον»

• 582 π.Χ., ιδρύεται από αποίκους της Γέλας ο Ακράγας/Ακράγαντας της Σικελίας

• 545 π.Χ., ιδρύονται από Μιλήσιους αποικίες στη Θράκη, στην Ταυρική Χερσόνησο, στη Σινδική και στην Κολχίδα· όπου εκεί «Παιόνων άποικοι πόλεις», «Ιώνων άποικοι πόλεις», και στην Κολχίδα (Ταυρική Χερσόνησος ή Σκυθία, νυν Χερσόνησος Κριμαίας) ιδρύεται η Ερμώνασσα και η Φαναγορία ή Φαναγόρεια από Μιλήσιους και Αιολείς, ενώ στον Εύξεινο Πόντο ιδρύεται η αποικία Πιτυούσα από τους Μιλήσιους

• 541 π.Χ., ιδρύεται η πόλη Άβδηρα στη Θράκη

• 518 π.Χ., ιδρύονται από τους Αθηναίους αποικίες στη Χερσόνησο της Θράκης και στη Λήμνο

• 515 π.Χ., ιδρύονται από Δωριείς (Σπαρτιάτες και Θηβαίους) αποικίες στη Λιβύη και στη Σικελία

• 506 π.Χ., ιδρύονται από τους Αθηναίους αποικίες στην Εύβοια

• 490 π.Χ., ιδρύονται από τους Έλληνες αποικίες σε Μηδία, Βακτριανή, Σογδιανή και σε άλλες περιοχές της ενδότερης Ασίας

ΑΠΟΙΚΙΣΜΟΙ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΕ «ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ»

ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ

(Μεσόγειος, Ιταλία, Μικρά Ασία, Εύξεινος Πόντος και αλλού)

«Αγκών μεν πόλις Ελληνίς, Συρακουσίων κτίσμα»

«Αλεξάνδρειαν την και Σκυθίαν εν Αιγαίοις»

• 341 π.Χ., ιδρύεται η πόλη Αλεξανδρούπολις στη Θράκη από τον (Μέγα) Αλέξανδρο· «ην έκτισε, επτακαίδεκα ων ετών» [Καμία σχέση με την νυν ομώνυμη πόλη στον Έβρο].

• 333 π.Χ., ιδρύεται η Αλεξάνδρεια της Ισσού

• 332 π.Χ., ιδρύεται η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, και ακολουθεί αποικισμός σε Τύρο, Γάζα και Συρία

• 330 π.Χ., ιδρύεται η Αλεξάνδρεια η εν Αρείοις (des Ariens)

• 329 π.Χ., ιδρύεται η Αλεξάνδρεια του Καυκάσου

• 328 π.Χ., ιδρύεται η Αλεξάνδρεια της Ταναΐδος· «εν Σκύθαις Αλεξανδρέσχατα», «Αλεξάνδρεια Ωξιανή»

• 328 π.Χ., ιδρύονται αποικίες των Μακεδόνων σε Βακτριανή και Σογδιανή· «Αλεξάνδρεια κατά Βάκτρα»

• 326 π.Χ., ιδρύονται αποικίες των Μακεδόνων σε διάφορες περιοχές της Ινδίας· «Αλεξάνδρεια Βουκεφάλεια», «Αλεξάνδρεια την επί Πώρω»

• 325-324 π.Χ., ιδρύονται αποικίες των Μακεδόνων σε Περσέπολη, Τίγρι και αλλού, στην Αραβία, στην Αιθιοπία, στη Βαβυλώνα, στον Περσικό κόλπο κ.λπ.· «Τας πόλεις τας Ελληνίδας μάλιστα, τας τε άλλας και το Νικηφόριον ωνομασμένον· πλην τε οίτε Ζηνοδοτίου οικήτορες…»· «είτα Νικηφόριον, παρ’ Ευφράτην, πόλις Ελληνίς, κτίσμα Αλεξάνδρου βασιλέως»· «ένθα χώρον τινα εν καλώ ιδών, πόλιν εξωκοδόμησέ τε και ετείχισε και εν ταύτη κατώκισε των Ελλήνων τινάς των μισθοφόρων»· «ένας λαός ονομαζόμενος Μυσομακεδόνες» (Πτολεμαίος, Γεωγραφία, Βιβλ. 5, 2, 13. Βλ. και Στράβων, Γεωγραφία ΙΓ, 4, 5-12)· «Θυάτειρα, κατοικία Μακεδόνων»· «Ίχναι, πόλις Ελληνίς, Μακεδόνων κτίσμα· κείται δ’ επί Βίληχα ποταμού». – Βέβαια οι Αλεξάνδρειες τις οποίες ίδρυσε ο Αλέξανδρος είναι κι άλλες, όπως κι οι αποικίες, μα δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Εάν πινακοποιούσαμε χρονολογικά το σύνολο των αποικισμών των Πελασγών και Ελλήνων (από τους πέντε τόμους των πηγών), θα καλύπταμε δεκάδες σελίδες, που ουσιαστικά δίνουν το εύρος εξάπλωσης των Πελασγών-Ελλήνων σε όλον τον γνωστό κόσμο της προϊστορικής και ιστορικής αρχαιότητας. Σε αυτό συνηγορούνν αποδεικτκά και πολλές πηγές στις Μαρτυρίες που παρουσιάσαμε, αλλά και άλλες. Η κωδικοποίηση των στοιχείων των ανωτέρω πηγών-μελετών, αποδεικνύει «αποικισμούς» αιώνες πριν την άλωση της Τροίας, ενώ είναι γνωστό σε όλους ότι τα σχολικά και ακαδημαϊκά εγχειρίδια εν Ελλάδι αναφέρονται σε πρώτο και δεύτερο αποικισμό, πάντα μετά τον πόλεμο της Τροίας!…

[Και μια παρενθετική διευκρίνιση: Αποικίζω, ελληνιστί σημαίνει ότι πηγαίνω σε άγονο τόπο, εγκαθιστώ εκεί ανθρώπους, δημιουργούν κοινωνική συγκρότηση και δίνουν στον τόπο ζωή. Καμιά σχέση με το περιεχόμενο που προσδίδουν σήμερα σε αυτόν τον όρο, όπως και στον όρο αποικισμός. Εποικίζω, ελληνιστί σημαίνει ότι σε έναν κοινωνικό χώρο εγκαθιστώ ανθρώπους, με σκοπό να αλλοιώσω τη φυσιογνωμία του, και να τον εκμεταλλευτώ οικονομικά, έχοντας στην υπηρεσία μου τους «ξένους» που «κατακτώ». Σαφής η εννοιολογική διαφορά των δύο όρων…]

     —Σε αυτές τις χρονικές περιόδους δεν υπάρχουν άλλοι λαοί ή αλλοδαποί ηγέτες που να ιδρύουν αποικίες στις ελληνικές χώρες;

—Βεβαίως υπάρχουν! Να λοιπόν τα πρόσωπα και οι λαοί, και σε ποιον χρόνο έκαναν αποικισμούς σε ελληνικές χώρες (και οι οποίοι… δεν είναι Ινδοευρωπαίοι!):

• 1796 π.Χ., ιδρύονται από τους Ωγυγίες, κατοίκους της Ωγυγίας, που ήταν τμήμα της Αιγύπτου, αποικίες στην Αττική και στη Βοιωτία

• 1786 π.Χ., ιδρύονται από τους Λέλεγες, ήτοι τους Φοίνικες ποιμένες, αποικίες στη Λακωνία· ο Εκαταίος ονομάζει τον Δαναό ποιμένα των Φοινίκων

• 1572 π.Χ., ιδρύονται στην Πελοπόννησο αποικίες Δαναών· έχουν προϋπάρξει του Δαναού οι Ίναχος, Ωγύγης και Λέλεξ, και ήταν Φοίνικες

• 1570 π.Χ., ο Κέκροπας ιδρύει αποικία στην Αττική, με λαό ποιμένων

• 1550 π.Χ., ιδρύεται αποικία στη Βοιωτία από τον Κάδμο (τον αδελφό της Ευρώπης), με λαό ποιμένων από την Αίγυπτο και τη Φοινίκη

• 1541-1520 π.Χ., ιδρύονται αποικίες στην Αττική (Αθήνα) από τον Ερεχθέα και στη Θεσσαλία από τον Δευκαλίωνα· «Και τους Αθηναίους δέ φασιν αποίκους είναι Σαϊτών των εξ Αιγύπτου… Ομοίως δε τούτω και τον Ερεχθέα λέγουσι το γένος Αιγύπτιον
  όντα, βασιλεύσαι των Αθη-ναίων…» (Διόδωρος ο Σικελιώτης, Βιβλιοθήκης Ι, 29)· «Δευκαλίωνα τον Σκύθεα» (Λουκιανός ο Σαμοτεύς).

Αυτοί οι ελάχιστοι αποικισμοί είναι γνωστοί από τις πηγές. Άλλοι αποικισμοί από αλλοδαπούς στις ελληνικές χώρες, μέχρι και τα χρόνια που αυτές κατακτήθηκαν από τους Ρωμαίους, δεν έχουν γίνει, και αυτό το γνωρίζουμε από τις πηγές. Γι’ αυτό αποτελούν αναπόδεικτο ισχυρισμό οι δήθεν μετακινήσεις πληθυσμών από την Ινδία δυτικότερα προς την Ευρώπη και τα περί Ινδοευρωπαίων, και Ινδοευρωπαϊκής προέλευσης των Ευρωπαϊκών γλωσσών, γιατί –απλούστατα– είναι κατασκευές και επινοήσεις μη επιβεβαιωμένες και μη μαρτυρημένες, είναι απλά… ανιστόρητες δογματικές απόψεις. Αν έγιναν τέτοιες μετακινήσεις Ινδοευρωπαίων (και της σανσκριτικής) από την Ινδία, ας δοθεί χρονολογικός πίνακας αυτών: από πού, προς πού και πότε, και με βάση ποια γραπτή πηγή; Αντίθετα, οι μετακίνησεις Πελασγικών και Ελληνικών πληθυσμών σε ολόκληρη την οικουμένη της αρχαιότητας, δεν μπορούν να αμφισβητηθούν και μαρτυρούνται από τις πηγές. Αντί να συζητάμε για «Ινδοευρωπαίους» και άλλα συναφή, ας μιλήσουμε για τα γεγονότα των πηγών, που αποδεικνύουν ύπαρξη «Ιαπετικής ομοεθνίας» και μια «Ιαπετική προέλευση» των ευρωπαϊκών γλωσσών…

     —Αφού ήρθε η κουβέντα στους Ρωμαίους, αυτοί μετά την κατάκτηση των ελληνικών χωρών, ίδρυσαν αποικίες;

—Βεβαίως! Να κάποια παραδείγματα ρωμαϊκών αποικισμών/εποικισμών, και σε ποιες πόλεις και περιοχές έγιναν, και ποιοι το μαρτυρούν:

• Άκτιον (Στράβων 8.7)

• Άκτιον και Νικόπολις (Plin. 4.1.22· Στράβων 7.7)

• Βουθρωτόν (Plin. 4.1.11· Στράβων 7.7)

• Θράκη (Plin. 4.11· στις πόλεις: Φίλιπποι, Φλαβιόπολις, Άπρος, Παπάνα)

• Ιλλυρία (Plin. 3.21.10· 3.21.21· 3.21.6· 3.22.16· 3.22.28· 3.22.29· 3.22.32· 3.22.39· 3.22.5· 3.22.7· Πτολ. 2.16.11 Αικούον Κολωνία)

• Κόρινθος (Plin. 4.4.23· Στράβων 8.6)

• Μακεδονία (Plin. 4.10· στις πόλεις: Πέλλα, Στόβοι, Κασσάνδρεια)

• Μέγαρα (Plin. 4.7.4)

• Μοισία (Mommsen et Kanitz)

• Πάτρα (Plin. 4.4.31· Παυσανίας 7.18.7· Ευσέβιος c. 738).

Το «αγροίκο Λάτιο», με την ίδρυση του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους, ήτοι την ίδρυση της Αυτοκρατορίας της ΚΠολης – γνωστής με το όνομα Ρωμανία (το νυν καλούμενον «Βυζάντιο»)… υποδουλώθηκε στο «ελληνικό πνεύμα». Επί ημερών της Ρωμανίας συνέβησαν γεγονότα που υπήρξαν καθοριστικά στην πορεία του Ελληνισμού και της Ευρώπης. Αυτά τα γεγονό-τα… ψηλαφούνται στις πιο πολλές από τις 450 παρουσιασθείσες στην ΦΑΡΕΤΡΑ «Μαρτυρίες».

    —Στον χώρο νοτίως του Δουνάβεως –στην αρχαιότητα– υπήρχαν μόνον Πελασγοί και Έλληνες;

—Όχι! Ασφαλώς, όχι! Υπήρχαν οι Ιλλυριοί και οι Θράκες. Μόνο που δεν υπάρχουν πηγές που να δίνουν την ακριβή γεωγραφική διασπορά τους και το εάν έκαναν αποικισμούς και εποικισμούς σε άλλες χώρες. Η Θράκη κάλυπτε μεγαλύτερο μέρος και η Ιλλυρία μικρότερο, στα βόρεια της Χερσονήσου μας, η οποία ονομαζόταν τότε και ΕΥΡΩΠΗ (η νυν Ευρώπη πλλούς αιώνες αργότερα ονομάστηκε έτσι), και στα νότια του Δούναβη. Πέρα από τον Δούναβη υπήρχε πλήθος λαών και φυλών, με σημαντικότερους τους Σκύθες, αλλά κι εκεί είχαν διεισδύσει οι Πελασγοί και Ελληνες, όπως ήδη έχουμε εκθέσει, και στα όρια τους κατοικούσαν «μιγάδες Έλληνες», όπως έγραψε ο Σκύμνος: «Εν μεθορίοις δε της Κροβύζων και Σκυθών / Χώρας, μιγάδας Έλληνας οικητάς έχει.» Όσο για τους Ιλλυριούς και την Ιλλυρία, να τι λένε οι αρχαίες πηγές: «Λέγωμεν δη τα Ιλλυρικά πρώτα, συνάπτοντα τω τε Ίστρω, και ταις Άλπεσιν, α κείται μεταξύ της Ιταλίας και της Γερμανίας, αρξάμενα από της λίμνης κατά τους Ουϊνδολίκους και Ραιτούς και Τοινί-ους.» (Στράβων Ζ, 5.1). «Ιλλυρία, χώρα πλησίον του Παγγαίου» (Στέφ. Βυζάντιος). «Ιλλυριοί βάρβαροι Θρακικοί» (Σουΐδας). «Οι δε Παίονες εισιν έθνος μέγα παρά τον Ίστρον επίμηκες εξ Ιαπόδων επί Δαρδάνους. Παίονες μεν υπό των Ελλήνων λεγόμενοι, και Ρωμαϊστί Παννόνιοι, συναριθμούμενοι δε υπό Ρωμαίων τη Ιλλυρίδι, ως προείπον, διό και περί τώνδε  μοι δοκεί νυν κατά τα Ιλλυρικά ειπείν· ένδοξοι δ’ εισί κατά Μακεδόνων δ’ Αγριάνας, οι τα μέγιστα Φιλίππω και Αλεξάνδρω κατεργασάμενοι, Παίονες εισι των κάτω Παιόνων Ιλλυριοίς άποικοι.» (Αππιανός, Ρωμαϊκών Ιλλυρική, XIV). «και βασιλεύει Κάδμος Ιλλυρίων, και παις Ιλλύριος αυτώ γίνεται.» (Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη, ΙΙΙ, 5.4). Για τους Θράκες, που έφταναν μέχρι τον ποταμό Πηνειό της Θεσσαλίας και καμιά φορά μέχρι και την Αθήνα, θα πρέπει να είμαστε πολύ πολύ προσεχτικοί, διότι πρόκειται για έθνος πολυφελετικό και πολύγλωσσο, και που στον μεν νότο μιλούσαν Ελληνικά, στις δε βόρειες περιοχές, άνωθεν και κάτωθεν του Δουνάβεως, ήταν πολλά τα Θρακικά έθνη με γλώσσες μεταξύ τους μάλλον συγγενικές, και συγγενικές προς την Πελασγική, μητέρα της ελληνικής και λαταινικής. Όλα αυτά τα έθνη, όπως και τα έθνη των Σκυθών άρχισαν να έχουν εντονότερη παρουσία, μετά τη δημιουργία του απέραντου Ρωμαϊκου κράτους. Τότε άρχισαν να τους γνωρίζουν καλύτερα οι Ελληνικοί πληθυσμοί όλων των χωρών, και σε αυτούς αναφέρονται οι περισσότερες από τις «Μαρτυρίες» που παρουσιάσαμε.

     —Να γυρίσουμε πάλι στους Πελασγούς; Τι γλώσσα μιλούσαν; Είχαν οι Πελασγοί δική τους γραφή και δικό τους αλφάβητο;

—Είχαν την Πελασγική γλώσσα, το Πελασγικό αλφάβητο, δηλ. υπήρχε η Πελασγική γραφή, δική τους εφεύρεση, την οποία οι συνεχιστές τους Έλληνες ολοκλήρωσαν, χωρίς να χρειαστεί να… δανειστούν από τους Φοίνικες, όπως ακαδημαϊκώ τω τρόπω μάς παραμυθιάζουν οι «ειδικοί»! Η Επιτύμβια Στήλη των Καμινίων Λήμνου, του 510 π.Χ., με κείμενα στην Πελασγική Γλώσσα, με Πελασγικά Γράμματα, και ανάγνωση αυτών των κειμένων με βάση την αρμάνικη – βλάχικη γλώσσα (χωρίς γλωσσολογικές ή γραμματικές «αλχημείες» κ.τ.τ., το οποίο και έχουμε παρουσιάσει), αποδεικνύει του λόγου μας το αληθές, και τα δύο κείμενα της Στήλης είναι δυο νεκρικοί θρήνοι – μοιρολόγια, όμοιοι με αυτούς που και σήμερα διασώζονται στα «βλάχικα μοιρολόγια»!…

     —Ώστε, οι Πελασγοί και οι Έλληνες μετέδωσαν τη γλώσσα τους στην προϊστορική οικουμένη και όχι οι Ινδοευρωπαίοι; Η «Ιαπετική ομοεθνία» και οι γλώσσες «Ιαπετικής προέλευσης», τι ακριβώς είναι;

—Όλα ξεκινούν με τον αρχι-Τιτάνα Ιαπετό, τον μεγάλο αδελφό του Κρόνου, πατέρα των Άτλαντα, Προμηθέα, Επιμηθέα και Μενοίτιου, που έπαιξαν τεράστιο ρόλο στην προκοπή των ανθρώπων και τους τιμούμε. Άτλας ή Άτλαντας θεωρείται όποιος αναπτύσσει τον ανθρώπινο πολιτισμό, και οι αρχαίοι τιμούσαν τον Προμηθέα που έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς και την έκανε δώρο στους ανθρώπους. Ο Ιαπετός, πέρα από τα τέσσερα παιδιά, χάρηκε και τρισέγγονα που έφτασαν… να γίνουν εκατομμύρια άνθρωποι της λεγόμενης ιαπετικής ομοεθνίας, και από αυτόν… προήλθαν και οι λαοί της Ευρώπης, πρωτίστως δε οι Έλληνες.

Οι αποδείξεις αυτού του ισχυρισμού, σε γλωσσικό επίπεδο, δινονται με το υλικό που καταχωρίζεται στη συνέχεια σε πίνακες, ώστε να γίνονται πιο εύκολα οι όποιες συγκρίσεις, για συναγωγή ορθών συμπερασμάτων.

Ένας ακόμα πίνακας, αποδεικτικός των ισχυρισμών μου.

Είναι εμφανής η στενή συγγένεια βλάχικης και σανσκριτικής!…

Σε πίνακα, ακολουθούν οι ίδιες λέξεις και στην ρουμάνικη γλώσσα:

Διαπιστώνεται πάλι πιο στενή συγγένεια βλάχικης – σανσκριτικής!…

Αναφέρονται και οι πηγές από τις οποίες αντλούνται οι «πληροφορίες» και οι οποίες οδηγούν σε βέβαιες εκτιμήσεις και ασφαλή συμπεράσματα: 1) Βιβλιοθήκη Μαρασλή, Θεοδώρου Μόμσεν, Ρωμαϊκή Ιστορία, Εξελληνισθείσα εκ της όγδοης γερμανικής εκδόσεως υπό Σ. Κ. Σακελλαροπούλου, καθηγητού της Λατινικής Φιλολογίας εν τω Εθν. Πανεπιστημίω, Τόμος Πρώτος Μέχρι της εν Πύδνα Μάχης, Μέρος Πρώτον, Μετά Στρατιωτικού Πίνακος της Ιταλίας, Εν Αθήναις, Τύποις Π. Δ. Σακελλαρίου, 1906, σσ. 704. 2) Βιβλιοθήκη Μαρασλή, Θεοδώρου Μόμσεν, Ρωμαϊκή Ιστορία, Εξελληνισθείσα εκ της όγδοης γερμανικής εκδόσεως υπό Σ. Κ. Σακελλαροπούλου, καθηγητού της Λατινικής Φιλολογίας εν τω Εθν. Πανεπιστημίω, Τόμος Πρώτος Μέχρι της εν Πύδνα Μάχης, Μέρος Δεύτερον, Εν Αθήναις, Τύποις Π. Δ. Σακελλαρίου, 1906, σσ. 724:

• Τα ονόματα των ζώων στα ελληνικά και λατινικά, είναι σανσκριτικά. «Προς τα ελληνικά και τα λατινικά ονόματα των δημητριακών καρπών ουδέν σανσκριτικόν όνομα συμφωνεί…» (Μόμσεν: 1, 25).

• «Ινδοί και Έλληνες ωνόμαζον κοινώς ζέαν έν τι είδος δημητριακού καρπού…» Εικάζει ότι είναι μάλλουν το κριθάρι, το οποίοι βλαχιστί λέγεται όρτζου, όρζου, όρζεα. (1, 25)

• Στους Ινδούς η λ. agras σημαίνει «εύφορος χώρα», βλαχιστί άγκρου = αγρός, χωράφι, εύφορη γη. (1, 26).

• Σανσκριτιστί kurnu = τρίμμα, βλαχιστί κούρμου = τεμαχίζω, κάνω τρίμματα. (1, 26).

• «Πάντως όμως ειδικόν έργον της ιστορίας της Ιταλίας είναι, να εξεύρη εφ’ όσον είναι τούτο δυνατόν, τις η ήτο κατάστασις, εις ην ευρίσκοντο οι Ελληνοϊταλοί, ότε διηρέθησαν και αυτοί εις δύο χωριστά έθνη.» (1, 29)

• «Πάντα τα τεκμήρια μαρτυρούσιν, ότι, εν ω εν τη αρχηγενεί Ιαπετική κοινότητι αι φυλαί διήγον κατά πάσαν πιθανότητα βίον ποιμενικόν και μόνον ίσως εγίνωσκον τα σιτηρά, εν τη αγρία αυτών φύσει, οι Ελληνοϊταλοί τουναντίον είχον γνώσιν της καλλιεργείας όχι μόνον των σιτηρών, αλλ’ ίσως και της αμπέλου.» (1, 30).

• «Η μετάβασις από του ποιμενικού εις τον γεωργικόν βίον, ή, ορθότερον ειπείν, ο συνδυασμός της γεωργίας προς τον ποιμενικόν βίον, θα συνέβη καθ’ ους χρόνους οι Ιαπετικοί είχον μεν καταλίπη την κοινήν των εθνών κοιτίδα, δεν είχον όμως ακόμη διασχισθή απ’ αλλήλων εις δύο χωριστά έθνη οι Έλληνες και οι Ιταλοί. Άλλως δε φαίνεται, ότι καθ’ ην εποχήν εγεννήθη η γεωργία, οι Έλληνες και οι Ιταλοί όχι μόνον απετέλουν αυτοί ένα αχώριστον λαόν, αλλά συνέζων ακόμη και μετά άλλων εθνών της αυτής ομοφυλίας, διότι αναντίρρητον είναι, ότι αι σημαντικώταται των γεωργικών λέξεων, είναι μεν ξέναι προς τα ασιατικά έθνη της Ιαπετικής ομοφυλίας, κοιναί όμως όχι μόνον προς τους Έλληνας και τους Ιταλούς, αλλά και προς άλλα ομόφυλα έθνη, τους Κελτούς, τους Γερμανούς, τους Σλαύους και τους Λιθουανούς.» (1, 31-32).

• «Είναι δε τόσω μάλλον αξιοσημείωτος η τοιαύτη επί της αρχής της κοινότητος βασιζομένη μορφή της πολιτείας των Ελλήνων και των Ιταλών, διότι εις ουδέν άλλο έθνος της Ιαπετικής ομοεθνίας ανευρίσκε-ται.» (1, 40-41).

• Σανσκριτιστί satura (= σάτυροι, βλαχιστί σάτουρου = χορταίνω, και σâτουράτου = χορτάτος, χορτασμένος) «η μεταμφίεσις εκείνη, καθ’ ην άνθρωποι του λαού κεκορεσμένοι οίνου περιεβάλλοντο δέρματα προβάτων ή αιγών και επεράτωνον διά σκωμμάτων την εορτήν, επί τέλους δε αυλός, όστις συνώδευε και καταλλήλως ερρύθμιζε ή την σεμνήν ή την εύθυμον όρχησιν.» Όπως λέει μια παροιμία μας: «νηστικό αρκούδι δεν χορεύει»! Και μια άλλη «ο χορτάτος μόνο χορεύει», και έτσι κατανοεί τη σχέση των Σατύρων με το βλάχικο σάτουρου. Να θυμηθούμε και τους «μασκαρεμένους» (με προβιές και με κουδούνια) των «μπουλουκιών» των εθίμων της πρωτοχρονιάς, ή των Χριστουγέννων, ή των Θεοφανίων, ή της Αποκριάς, σε διάφορα εν Ελλάδι Βλαχοχώρια, για τις όποιες συγκρίσεις.

• «…από δύο τουλάχιστον χιλιάδων και πεντακοσίων ετών το όνομα των Ρωμαίων. Δεν δυνάμεθα να είπωμεν πότε και πώς εγένετο κατά το πρώτον χρήσις τούτου του ονόματος, το μόνον βέβαιον είναι, ότι οι κάτοικοι της χώρας δεν ωνομάζοντο αρχήθεν Romani ήτοι Ρωμαίοι· υπό τον αρχαιότατον εις ημάς γνωστόν τύπον της λέξεως, εκαλούντο Ramnes ήτοι Ραμνίται ή Ραμνήνσης, η δε εις την αρχαιοτάτην της γλώσσης περίοδον προσιδιάζουσα μεταβεβλημένη αύτη του ονόματος μορφή, ασυνήθης ούσα εις την κατόπιν λατινικήν γλώσσαν, είναι τρανή απόδειξις της απ’ αιώνων αρχαιότητος του ονόματος. Η ετυμολογία της λέξεως Ramnes αμφιβάλλεται, πιθανόν είναι ότι σημαίνει άνθρωποι του ποταμού. Δεν είναι όμως οι Ραμνίται οι μόνοι κάτοικοι παροχθίων λόφων.» (1, 65). Διευκρινίζω ότι βλαχιστί ράμνâ ή αράμνâ ή ράμνjι ή αράμνjι = θαμνώδες φυτό, αυτοφυές κυρίως σε χαντάκια και όχθες ποταμών, με αγκάθια στα κλαριά του, με στενόμακρα σαρκώδη φύλλα (που τα έκαναν οι μάνες μας φάρμακο σε κατάπλασμα για θεραπεία των «μαγουλάδων»), και οι ρίζες του είναι το «ριζάρι», για τη φυσική κόκκινη βαφή των ερίων, στα «ριζαρίσια υφαντά». (Δεν έχω βρει ακόμα τη νεοελληνική και λατινική ονομασία του). Πάντως, πολλά βλαχοχώρια εν Ελλάδι είχαν το όνομα Ράμνα ή Ράμνια, ή Ραμνάς, όνομα που το συναντάς από την Ιβηρία του Ατλαντικού έως την Ιβηρία του Καυκάσου και στην Ινδία! Και η Ραμνούντα στην Αττική, μάλλον σημαίνει το ίδιο πράγμα!

• «Ότι οι Ραμνίται ήσαν έθνος λατινικόν, αμφιβολία δεν υπάρχει, αφ’ ου αυτοί όχι μόνον έδωκαν το όνομά των εις την νέαν κοινότητα, ήτις εκ του συνοικισμού εσχηματίσθη, αλλά και καθώρισαν την εθνικότητα αυτής.» (1, 66).

• «Ουδέ πρέπει να λησμονώμεν ότι καθ’ ην εποχήν οι Τίτιοι συνώκησαν προς τους Ραμνίτας, η έδρα των Λατίνων δεν ήτο η Ρώμη, αλλά το Λάτιον. Η εις τρεις λοιπόν φυλάς διηρημένη ρωμαϊκή κοινότης [Τίτιοι, Ραμνίται, Λούκερες], και αφ’ ου ακόμη προσέλαβέ τινα στοιχεία σαβελλικά, ετήρησε τον αυτόν εθνικόν χαρακτήρα, ον ανέκαθεν είχον οι Ραμνίται, ήτο δηλαδή έν τμήμα του λατινικού έθνους.» (1, 67).

• Το 283 π.Χ., διώχτηκε από την Ιταλία το έθνος των Σενόνων, και ήταν λαός που ζούσε από τα ποίμνια, και «ίσως δε ούτοι οι εξ Ιταλίας εκδιωχθένετες Σάνονες συνετέλεσαν εις το να σχηματισθώσι τα Γαλατικά εκείνα στίφη, άτινα ολίγον χρόνον ύστερον επέδραμον την Παραδουνάβιον χώρα, την Μακεδονίαν, την Ελλάδα και την Μικράν Ασίαν. […]» (1, 563-564). (Στις σελίδες 1, 655-659, ο Θεόδωρος Μόμσεν δίνει χρήσιμες λεπτομέρεις για την εξάπλωση της Λατινικής εθνότητας).

• «Μετά την υπό των Ρωμαίων κατάκτησιν της Ιβηρίας και Γαλατίας η επικράτησις της λατινικής γλώσσης εξηφάνισε την ιβηρικήν γλώσσαν και την κελτικήν, αλλ’ οι Βέρβεροι της Αφρικής ομιλούσι και σήμερον την γλώσσαν, ην ωμίλουν κατά τους χρόνους του Άννωνος και των Βαρκιδών.» (2, 10).

• «[…] είχαν συνενώση οι άρχοντες της Σκόδρας πάντα τα ιλλυρικά έθνη, τους σημερινούς περίπου Δαλματούς, Μαυροβουνίους και βορείους Αλβανούς, εις κοινόν σύνδεσμον προς ευρείαν εξάσκησιν της πειρατείας. Σχηματίσαντες ολοκλήρους στολίσκους ταχυπλόων καταδρομικών με δύο σειράς κωπών, των λεγομένων λιβυρνίδων, επολέμουν οι πειραταί της Ιλλυρίας προς παν πλοίον, όπερ ήθελεν επιφανή εν τω πελάγει ή παρά τας ακτάς. […]» Υπέφεραν έτσι οι εκεί ελληνικές αποικίες (νησιωτικές και παράκτιες πόλεις) Ίσσα (Λίσσα), Φάρος (Lesina), Επίδαμνος (Δυρράχιον, Durazzo), Απολλωνία (βορείως της Αυλώνος), και «εν τη Φοινίκη, τη ακμαιοτάτη των Ηπειρωτών πόλεων». Με τους πειρατές συμμάχησαν κατόπιν οι Ηπειρώτες και οι Ακαρνάνες. Οι λεηλασίες έφταναν μέχρι την Ήλιδα και τη Μεσσήνη! (2, 109). «Οι αδελφοί Γάιος και Λεύκιος Κορουγκάνιοι πλεύσαντες εκεί [εις την Σκόδραν], απήτησαν παρά του βασιλέως [των Ιλλυριών] Άγρωνος [; – 231 π.Χ.] την κατάπαυσιν των ληστοπραξιών.» (2, 110).

• Το έτος 229 π.Χ. «στόλος ρωμαϊκός εκ διακοσίων πολεμικών πλοίων μετά αποβατικών αγημάτων, επεφάνη προ της Απολλωνίας.» «Δεν περιωρίσθησαν δε μόνον εις την θαλασσοκρατίαν οι Ρωμαίοι, αλλ’ εγκατεστάθησαν και επί της ανατολικής ακτής. Και οι μεν Ιλλυριοί της Σκόδρας περιήλθον εις την Ρωμαϊκήν υποτέλειαν, ο δε Δημήτριος ο Φάριος [;-214 π.Χ.] καταλιπών την Τεύταν [σύζυγον του Άγρωνος] συνετάχθη προς τους Ρωμαίους, οίτινες κατέστησαν αυτόν υποτελή δυνάστην και σύμμαχον, αι δε ελληνικαί πόλεις Κόρκυρα, Απολλωνία, Επίδαμνος, καθώς και αι κοινότητες των Ατιντάνων και των Παρθίνων, εισήχθησαν υπό ευνοϊκωτέρους όρους εις την συμμαχίαν των Ρωμάιων. Αι νέαι αύται προσακτήσεις επί της ανατολικής παραλίας του Αδριατικού πελάγους δεν είχον ικανήν έκτασιν ώστε να καθορισθή ίδιος προς βοήθειαν αυτών ανθύπατος […] διατελών υπό την ανωτάτην εποπτείαν των αρχόντων, οίτινες εκυβέρνων την Ιταλίαν.» (2, 111) [Βλ. και Πολύβιος 22.15.6, και Liviu 38.11, 42.37, 43.9].

• Τα έτη 220-217 π.Χ. «[…] μετά την εν Κάνναις μάχην, ο Φίλιππος [Ε’ της Μακεδονίας: 238-179 π.Χ., βασ. 221-179 π.Χ.] έδωκεν ακρόασιν προς τον Δημήτριον τον Φάριον, προτείνοντα την εις την Μακεδονίαν παραχώρησίν των εν Ιλλυρία κτήσεων αυτού, αίτινες όμως έπρεπε πρώτον να αφαιρεθώσιν από των κατεχόντων αυτάς Ρωμαίων, και τώρα μόνον συνωμολογήθη συνθήκη μεταξύ της αυλής της Πέλλης και των Καρχηδονίων. Διά της συνθήκης ταύτης η μεν Μακεδονία ανέλαβεν την υποχρέωσιν να πέμψη στρατόν προς βοήθειαν των Καρχηδονίων εις τα ανατολικά παράλια της Ιταλίας, η δε Καρχηδών να εξασφαλίση εις τους Μακεδόνας την απόδοσιν των εν Ηπείρω ρωμαϊκών κτήσεων.» (2, 199-200).

• Τα έτη 206-205 π.Χ. «Έκριναν λοιπόν καλόν και οι Ρωμαίοι να δώσωσι πέρας εις τον πόλεμον, τον οποίον μετά την αποχώρησιν των Αιτωλών δεν ηδύναντο άνευ μεγάλων θυσιών να εξακολουθήσωσι, συνομολογήσαντες προς τον Φίλιππον συνθήκην, καθ’ ην πλην της ασημάντου μικράς χώρας των Ατιντάνων, διετήρουν τας επί της ηπει-ρωτικής ακτής κτήσεις, ας είχον και προ του πολέμου.» (2, 231).

• Τα έτη 206-205 π.Χ., ήταν βασιλιάς των Ρωμαίων – Λατίνων ο Γάλας (Αφρικανός), και ελληνική επιγραφή στην Δήλο τον αναφέρει ως Γαΐα Έρμων Σόλωνος. (2, 235).

• Τα έτη 194-191 π.Χ., οι Βόιοι, που ζούσαν στον ποταμό Πάδο, διώχτηκαν από τους Ρωμαίους,. «Οι Ρωμαίοι απήτησαν την παραχώρησιν του ημίσεως της χώρας των (191), εκείνοι δε δεν ήτο δυνατόν να αντιτάξωσιν άρνησιν, αλλ’ όμως μετ’ ου πολύ εξηφανίσθησαν εντελώς εκ της αφεθείσης εις αυτούς γης και συνεχωνεύθησαν προς τους νικητάς.*»

     «*Ο Στράβων λέγει ότι οι Βόιοι της Ιταλίας εκδιωχθέντες υπό των Ρωμαίων πέραν των Άλπεων, κατώκησαν έπειτα εις τας πεδιάδας της σημερινής Ουγγαρίας, και ότι αύτη είναι η αποικία των Βοΐων, ην κατά τους χρόνους του Αυγούστου προσέβαλον και κατέστρεψαν οι Γέται, διαβάντες τον Δανούβιον, εξ ου και η χώρα ωνομάσθη Βοΐων ερημία. […]» (2, 296-297).

• «Επί της απλής ταυτής ομωνυμίας, η οποία δε συχνάκις συνέβαινε παρά τοις παλαιοίς, να θεωρώνται δηλαδή αλογίστως συγγενή έθνη, τα οποία μόνον το όνομα είχον κοινόν, απόδειξις δε τούτου είναι τα λεγόμενα περί των Κίμβρων, των Ενετών και άλλων.» (2, 197).

• Επί ημερών Φιλίππου Ε’ της Μακεδονίας, η Μακεδονία έφτανε στα νότια μέχρι την Πελοπόννησο και περιείχε τους Αιτωλούς και Ακαρνάνες. (2, 322-323).

• Το 200 π.Χ., φθινόπωρο, αποβιβάζεται στην Απολλωνία ο ύπατος Πόπλιος Σουλπίκιος Γάλβας. (2, 354).

• Το 198 π.Χ., ο Φίλιππος Ε’, στρατοπέδευσε οχυρώτατα στη χώρα των Ατιντάνων, «ένθα διεκβάλλει ο Αώος». Ηγείτο των Ρωμαίων ο Τίτος Κοΐγκτιος Φλαμινίνος, ηλικίας 30 ετών! (2, 361).

• Το 172 π.Χ., επί βασιλείας Περσέα [212-162 π.Χ., βασ. 179-168 π.Χ.] στην Μακεδονία, ο υπατικός Κόιντος Μάρκιος Φίλιππος και η σύγκλητος της Ρώμης «διέταξε την εκ της Ιταλίας εκδίωξιν πάντων των εκεί ευρισκομένων Μακεδόνων…» (2, 444).

• «Η κτηνοτροφία τουναντίον ησκείτο υπό των παλαιών Ιταλών πολύ ολιγώτερον ή υπό των νεωτέρων, διότι οι παλαιοί μετεχειρίζοντο ως επί το πλείστον φυτικάς τροφάς, μόνον δε εκτάκτως έτρωγον κρέατα και σχεδόν αποκλειστικώς χοιρινά και προβάτεια.» (2, 552)

• «Η καλλιέργεια των μεγάλων βοσκών ησκείτο πολύ ευρύτερον της των αγρών. Αι βοσκήσιμοι γαίαι (saltus) είχον οπωσδήποτε μεγαλυτέραν έκτασιν των γεωργισίμων, οκτακοσίων πλέθρων τουλάχιστον, και ηδύναντο επωφελώς σχεδόν επ’ άπειρον να επεκτείνωνται. Συμφώνως προς τους κλιματολογικούς όρους της Ιταλίας η βόσκησις των κτηνών εγίνετο και εις τους παλαιούς χρόνους εξ υπαμοιβής, το μεν θέρος επί των ορέων, τον δε χειμώνα εις τας πεδιάδας, καθώς γίνεται τώρα, κατά το πλείστον δε και διά των αυτών ατραπών τα ποίμνια ηλαύνοντο κατά την άνοιξιν από της Απουλίας εις το Σάμνιον και εκείθεν πάλιν κατεβιβάζοντο κατά το φθινόπωρον εις την Απουλίαν. Όπως δε ήδη παρετηρήσαμεν η χειμερινή των ζώων βόσκησις δεν εγίνετο αποκλειστικώς εις τας ειδικάς βοσκάς, αλλά και εις τους αγρούς μετά τον θερισμόν. Ανετρέφοντο δε εις βοσκάς ίπποι, βόες, όνοι, ημίονοι, προς χρήσιν μάλιστα των κτηματικών, των αγωγέων και των στρατιωτών, αλλά και χοίροι κι αίγες. Πολύ όμως ελευθερωτέρα ήτο και πολύ μάλλον ανεπτυγμένη η προβατο-τροφία.» (2, 560-561).

• «[…] Αποτέλεσμα σημαντικώτερον της προς τον ελληνισμόν έλξεως του κυριάρχου έθνους είναι και τούτο, ότι εν ω η λοιπή Ιταλία οσημέραι εξελατινίζετο, ο εκλατινισμός υποχωρεί εκεί ένθα υπάρχει ελληνικόν στοιχείον, όσαι δε εν Ιταλία ελληνικαί πόλεις δεν κατεστράφησαν υπό του πολέμου, έμειναν ελληνικαί. Εν τη Απουλία, περί ής ολίγον εφρόντιζον οι Ρωμαίοι, φαίνεται ότι κατά την εποχήν ταύτην ο ελληνισμός επεκράτησε τελείως, και ότι ο εγχώριος πολιτισμός έφθασεν εις το αυτό σημείον εις ο ήτο τότε και ο παρακμάζων πολιτισμός των Ελλήνων. Και η μεν ιστορική παράδοσις ουδεμίαν δίδει εις ημάς είδησιν περί τούτου, αλλά τα περισωθέντα ουκ ολίγα νομίσματα των πόλεων της Απουλίας έχουσιν ελληνικάς επιγραφάς, η δε κατασκευή των χρωματιστών αγγείων ελληνικού ρυθμού ήτις ησκείτο εκεί μόνον της Ιταλίας, με επίδειξιν και πολυτέλειαν ανωτέραν της καλαισθησία, αποδεικνύει ότι η Απουλία είχεν εντελώς παραδεχθή και τα ήθη και την τέχνην των Ελλήνων.» (2, 600-601).

• «Επειδή οι Έλληνες ετίμησαν τον Φλαμινίνον προσκυνούντες αυτόν λατινιστί, απέδωκε και αυτός εξ ίσου το φιλοφρόνημα, και ο ύπατος των Αινεαδών στρατηγός κατά τα ελληνικά έθιμα ώπασε δώρον εις τους Ελληνικούς θεούς, επιγράψας αυτό ελληνιστί.*»

     «*Έν εκ των [παρά Πλουτάρχω εν β. Φλαμιν. 12] φερομένων επιγραμμάτων του Φλαμινίνου έχει ούτω: Ζηνός . . . / . . .» (2, 626). Βλ. Μαρτυρίες 36, 40, 42.

• «το μεν λατινικόν αλφάβητον ήτο σχεδόν αυτό το ελληνικόν, αι δε δύο γλώσσαι είχον προς αλλήλας μεγάλην και καταφανή την συγγένειαν.» (2, 628).

• Ο Έλλην Ανδρόνικος (272-207 π.Χ.), που ως Ρωμαίος πολίτης ονομάστηκε Λεύκιος Λίβιος Ανδρόνικος, μετέφρασε λατινιστί την Οδύσσεια, η δε μετάφραση αυτή είναι το πιο αρχαίο σχολικό βιβλίο των Ρωμαίων. (2, 632).

• Ο Έννιος Κοΐντος (239-169 π.Χ.) «διατείνεται ότι το πάλαι οι Ρωμαίοι ”και εθεωρούντο Γραικοί και ωνομάζοντο συνήθως Γράϊοι”…» (2, 688).

• Πατέρας της λατινικής ιστοριογραφίας υπήρξε ο Κάτων (Κάτων ο Πρεσβύτερος: 234-149 π.Χ., και Μάρκος Πόρκιος Κάτων 95-46 π.Χ.) (2, 693).

• Η Ρώμη κτίστηκε 436 έτη μετά την άλωση της Τροίας [φρονώ ότι αυτό το γεγονός συνέβηκε στις 6 Ιουνίου 1218 π.Χ.].

• Ο Σπόριος Καρβίλιος (Spurius Carvilius: ;~230 π.Χ.) είναι αυτός που «κανόνισε» το λατινικό αλφάβητο και πρόσθεσε το γράμμα g, στη θέση του γράμματος z. (2, 701).

Τα συμπεράσματα που συνάγονται είναι: 1) Ο σπουδαίος γερμανός ιστορικός Θεόδωρος Μόμσεν (1817-1903) δεν αποδέχεται το παραμύθι περί των Ινδοευρωπαίων, είναι σαφής για το πώς και γιατί ασπάζεται το αυταπόδεικτο γεγονός της «Ιαπετικής ομοφυλίας». 2) Τα γλωσσικά και ιστορικά στοιχεία που κομίζει τον οδηγούν στο να δεχτεί ότι υπήρξε κάποιο κοινό και ενιαίο «Ελληνοϊταλικό έθνος», το οποίο διασπάστηκε και προέκυψε η «Ιαπετική ομοεθνία» και η «Ιαπετική προέλευση» των ευρωπαϊκών γλωσσών. 3) Οι Βόιοι της Ιταλίας, που διώχτηκαν από τους Ρωμαίους από τον Πάδο ποταμό και πήγαν στις πεδιάδες της Ουγγαρίας (όπως ο Στράβων αναφέρει), είναι οι Βλάχοι ποιμένες των Ρωμαίων, τους οποίους συνάντησε ο Αττίλας και αναφέρονται σε διά-φορα Χρονικά. (Πολλές Μαρτυρίες που καταχωρίσαμε το πιστοποιούν). 4) Οι ποιμένες της Απουλίας διήγον βίον παρόμοιον με αυτόν των Αρμάνων – Βλάχων, με τις δις ετησίως μετακινήσεις τους προς τα βουνά το καλοκαίρι και προς τις πεδιάδες τον χειμώνα, και ήδη από το 229 π.Χ. αυτοί είχαν περάσει και εγκατασταθεί στις ανατολικές ακτές της Αδριατικής, στην Ιλλυρία. 5) Η ονομασία Ράμνα, που –κατά τον Θ. Μόμσεν– έδωσε το όνομα Ραμνίται σε έθνος λατινικόν, κυρίαρχο στους Αρμάνους – Βλάχους, το συναντάμε μέχρι την Ινδία στην οποία δεν έφτασαν οι Ρωμαίοι – Λατίνοι, αλλά έφτασαν εκεί οι Έλληνες με τον Διόνυσο (βλ. Nonnos, Les Dionysiaques ou Bacchus, Poeme en XLVIII Chants, Grec et Francais… Retabli, Traduit et Commente Par Le Comte De Marcellus, Ancien Ministre Plenifotentiaire, Paris, Librairie de Fimin Didit Freres, Editeurs, Imprimeus de l’Institut de France, Rue Jacob, 56, 1856). Κατόπιν έφτασε έως εκεί και ο Αλέξανδρος ο Μακεδών! – Το «Ελληνοϊταλικό έθνος» –για το οποίο γράφει ο Θ. Μόμσεν– δεν μπορεί να είναι άλλο παρά το Πελασγικό, καθότι οι Πελασγοί αποίκισαν την Ιταλία και μετέδωσαν στους εκεί λαούς, μα και σε άλλους λαούς –στις χώρες όπου εξαπλώθηκαν ή ίδρυσαν αποικίες– τη γλώσσα τους, της οποίας ύστατο λείψανο είναι η νυν αρμάνικη-βλάχικη. (Το πιστοποιούν πολλές Μαρτυρίες τις οποίες εδώ παρουσιάσαμε.)

Με βάση τα ανωτέρω του Θ. Μόμσεν, προκύπτει μείζον ερώτημα:

     —Οι Αρμάνοι – Βλάχοι ήρθαν ή δεν ήρθαν από την Ιταλία; Έχουν ή όχι κάποια σχέση με τους εξ Ιταλίας «ποιμένες των Ρωμαίων» των Ουγγρικών πεδιάδων, τους οποίους συνάντησε ο Αττίλας; Ή μήπως κατήλθαν από τις χώρες τις νυν Ρουμανίας;

Απάντηση: Οι Βλάχοι, ως Πελασγοί, πήγαν στην Ιταλία και στις άνωθεν του Δουνάβεως χώρες, όπου η νυν Ουγγαρία και η νυν Ρουμανία, σε χρονικές περιόδους που αναφέρουν οι κομιζόμενες και καταχωριζόμενες εδώ πρωτογενείς πηγές. Ο Θ. Μόμσεν, όμως, μας δίνει μια λέξη κλειδί, η οποία μπορεί να λύσει τον ιστορικό γρίφο «Βλάχοι»! Τη λέξη ΟΜΩΝΥΜΙΑ! Τι πάει να πει η λέξη;

Γράφουν τα λεξικά: «Ομώνυμα ονομάζονται δύο γλωσσικά σημεία που έχουν την ίδια φωνητική μορφή αλλά διαφορετική σημασία: π.χ. παραμάνα “τροφός” και παραμάνα “είδος καρφίτσας που χρησιμοποιείται για να στερεώνει υφάσματα κλπ”. Συνήθως γίνεται διάκριση ανάμεσα σε απόλυτη ομωνυμία (παραμάνα / παραμάνα), όπου υπάρχει φωνητική σύμπτωση και γραμματική ισοδυναμία των λέξεων (συχνά και ομογραφία), και σχετική ομωνυμία (μέλι / μέλλει), όπου υπάρχει η φωνητική σύμπτωση αλλά δεν υπάρχει πάντα γραμματική ισοδυναμία.»

Τότε, θα πρέπει να δούμε αν η λέξη «Βλάχος» εμπίπτει σε αυτό το φαινόμενο της ομωνυμίας. Αν απαντηθεί ορθά αυτό το θέμα, τότε όλα μπορούν να πάρουν τον δρόμο τους, και έτσι το «ιστορικό πρόβλημα Βλάχοι», μπορεί να βρει τη λύση του…

     —Τι σημαίνει Βλάχος;

Θα τα δούμε όλα αυτά, στο επόμενο κείμενο…