Η επιλογή, λοιπόν, βρίσκεται ακόμη στα χέρια της Ουάσιγκτον, η οποία θα πρέπει να αποφασίσει αν θα αποδεχτεί τη Ρωσία ως μέρος του ευρωπαϊκού συστήματος ασφαλείας, ικανοποιώντας τις απαιτήσεις της Μόσχας στην Ουκρανία
Ο πόλεμος στην Ουκρανία επανέφερε στο προσκήνιο τον εφιάλτη του παγκόσμιου ολοκαυτώματος. Πάνω απ’ όλα, ωστόσο, αυτός ο πόλεμος φέρνει στην επιφάνεια την αδυναμία του Διεθνούς Συστήματος να ισορροπήσει στην ανατολή του 21ου αιώνα.
Βασική παράμετρος της ανισορροπίας του Διεθνούς Συστήματος είναι η υποχώρηση της αμερικανικής αυτοκρατορικής ισχύος. Μετά τη δεκαετία του 1990, όπου πρόβαλλαν ως μοναδική υπερδύναμη, οι ΗΠΑ αντιλαμβάνονται πως δεν είναι πια σε θέση να «λύνουν και να δένουν» παντού ταυτόχρονα στη Γη, σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Η επανεμφάνιση της ρωσικής ισχύος στην Ευρώπη και οι αυτοκρατορικές δυνατότητες της Κίνας αμφισβητούν ευθέως το παγκόσμιο status, όπως είχε διαμορφωθεί από την αμερικανική υπερδύναμη.
Η Ουάσιγκτον, από την εποχή της προεδρίας Τραμπ, είχε προσδιορίσει τον επόμενο αντίπαλό της, που είναι η Κίνα. Στο πλαίσιο αυτό, η νέα αμερικανική διοίκηση υπό τον Μπάιντεν προχώρησε στη στρατηγική συμμαχία με τη Βρετανία και την Αυστραλία με στόχο τον έλεγχο των κινεζικών φιλοδοξιών στον Ειρηνικό.
Ωστόσο, όπως δείχνουν οι εξελίξεις στην Ουκρανία, η Ευρώπη παραμένει κομβικό σημείο για τη διαμόρφωση των παγκόσμιων ισορροπιών κι αυτό γιατί:
-
Οι ΗΠΑ χωρίς το έπαθλο της Ευρώπης που κατέκτησαν με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο υποβιβάζονται σε μεγάλο μεν, όχι όμως παγκόσμιο παίκτη.
-
Η Ρωσία από την πλευρά της χωρίς την Ουκρανία είναι απλώς μια μεγάλη πυρηνική δύναμη. Με τον έλεγχο της Ουκρανίας, ωστόσο, θέτει βάσεις για τις αυτοκρατορικές της φιλοδοξίες στην παγκόσμια σκακιέρα.
Το πώς θα καταλήξει και με ποιον τρόπο θα διευθετηθεί, μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, η ισορροπία στην Ευρώπη είναι καθοριστικής σημασίας για τις επόμενες εξελίξεις. Ήδη οι ΗΠΑ, με αφορμή τη ρωσική εισβολή, κατόρθωσαν να νεκραναστήσουν τον ρόλο του ΝΑΤΟ ως εργαλείου που κρατά τη Γερμανία κάτω, τη Ρωσία έξω και τις ΗΠΑ μέσα στην Ευρώπη.
Ωστόσο η Ουάσιγκτον γνωρίζει ότι αυτά τα κέρδη μπορεί να αποδειχτούν πρόσκαιρα στην περίπτωση που οι εξελίξεις δρομολογήσουν την ενίσχυση της ρωσοκινεζικής συνεργασίας και τη μετατροπή της σε στρατιωτική συμμαχία.
Η επιλογή, λοιπόν, βρίσκεται ακόμη στα χέρια της Ουάσιγκτον, η οποία θα πρέπει να αποφασίσει αν θα αποδεχτεί τη Ρωσία ως μέρος του ευρωπαϊκού συστήματος ασφαλείας, ικανοποιώντας τις απαιτήσεις της Μόσχας στην Ουκρανία, ή αν, αντίθετα, επιμείνει σε μια πορεία σύγκρουσης και αντιπαράθεσης με συνέπεια τη βαθμιαία εμφάνιση ενός ισχυρού σινορωσικού συνασπισμού. Σε μια τέτοια περίπτωση ο πόλεμος στην Ουκρανία μπορεί να χαρακτηριστεί η πρώτη αψιμαχία του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου…
