“Φούστες, παντελόνια και τα παρεπόμενα αυτών…” γράφει η Δήμητρα Σμυρνή
Θόρυβος σ’ όλο το διαδίκτυο για τη στάση καθηγητή, που πρόσβαλε μαθητή στο Μουσικό Σχολείο του Ιλίου, γιατί ήρθε στην τάξη φορώντας… φούστα.
Η στάση του καθηγητή είχε ως αποτέλεσμα την αντίδραση όλων των μαθητών, που δήλωσαν πως την επόμενη θα έρθουν ντυμένοι τα μεν αγόρια με φούστες, τα δε κορίτσια με παντελόνια ( που ήδη βέβαια τα φορούν εδώ και πολλά χρόνια) αλλά και με… γραβάτες!
Είμαστε σίγουροι πως θα γραφούν πολλά για το γεγονός και θα διατυπωθούν αντικρουόμενες απόψεις.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Κάποιοι θα γυρίσουν στην Ιστορία και θα ισχυριστούν πως οι φουστανελοφόροι του ’21 κάθε άλλο παρά αμφισβητούμενου ανδρισμού ήταν, φορώντας τις φουστανέλες. Κάποιοι άλλοι θα θυμηθούν τους Σκωτσέζους με τις καρώ φούστες τους, που έδωσαν μάχες, όχι αστεία, με τους Άγγλους.
Κάποιοι άλλοι θα ισχυριστούν “Μα, σε ποια εποχή ζούμε, όταν μας στερούν το δικαίωμα να εκφραζόμαστε ελεύθερα γύρω από τις επιλογές μας ως προς το φύλο μας; Είμαστε στον Μεσαίωνα;”
Σίγουρα όλ’ αυτά θα συζητηθούν ή θα γραφούν. Πεδίον δόξης λαμπρόν το διαδίκτυο!
Από πού όμως πρέπει να δει κανείς το θέμα; Από ποια οπτική γωνία;
Πράγματα που για τη δική μας εποχή, των μεγαλύτερων, θα ήταν πέρα από κάθε φαντασία, στην εποχή των παιδιών σήμερα θεωρούνται από πολλά φυσιολογικά!
Όταν η τηλεόραση προβάλλει κατά κόρον τέτοια πρότυπα, ιδιαίτερα άντρες star τηλεπαιχνιδιών, που μάλιστα έχουν το ρόλο του κριτή, με ντυσίματα που κυριολεκτικά προκαλούν ή με ανάλογους ακκισμούς, όταν το παιδί το διαμορφώνει η τηλεόραση και πολύ λιγότερο η οικογένεια ή το σχολείο, γιατί μας παραξενεύουν τέτοιες συμπεριφορές;
“Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω” έγραψε κάποτε η Γαλάτεια Καζαντζάκη. Και έτσι είναι. Όταν το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο είναι ανύπαρκτο, χωρίς ρόλο, όταν η μισή μέρα του παιδιού περνάει στο κινητό του, όταν όλα όχι απλά “επιτρέπονται” αλλά “προβάλλονται”, γιατί παραξενευόμαστε;
Και πάμε και στην άλλη πλευρά, στο σχολείο. Ποιος είναι ο ρόλος του δασκάλου ή του καθηγητή στη συγκεκριμένη περίπτωση;
Ο δάσκαλος είναι μια λέξη μαγική, που, αν εκείνος που θα αναλάβει να την “υπηρετήσει” δεν έχει καταλάβει το αληθινό της νόημα, τότε ο χώρος είναι ξένος και άνυδρος για τον ίδιο και επιζήμιος για τους μαθητές του.
Δάσκαλος σημαίνει διάλογος. Ο δάσκαλος δεν είναι δοχείο γνώσεων ή καλύτερα , δυστυχώς, πληροφοριών στην εποχή μας, που πρέπει να διοχετευθούν σ΄ενα άλλο δοχείο, το κεφάλι του μαθητή…
Δάσκαλος και μαθητής σημαίνει επικοινωνία. Σημαίνει κοινή αναζήτηση του “γιατί”, για να φτάσουν μαζί στο “πώς”. Σημαίνει συνεργασία, σημαίνει αλληλοσεβασμός! Κι αν μπορεί ο δάσκαλος να δώσει αγάπη, τότε να είναι σίγουρος πως σε κάποια στιγμή θα του επιστραφεί από τον μαθητή του.
Τι έκανε ο καθηγητής στη συγκεκριμένη περίπτωση;
Όχι απλά μάλωσε το παιδί – αυτό θα ήταν πιο ελαφρύ – αλλά το ντρόπιασε μπροστά σε όλο το σχολείο. Εκείνο που δεν μπορεί ν’ αντέξει ο έφηβος σ’ αυτήν, τη δυσκολότερη φάση της ζωής του, είναι η ειρωνεία και η προσβολή.
Τι θα μπορούσε να κάνει ο καθηγητής, χωρίς να προκαλέσει το ενιαίο τείχος αντίδρασης των υπόλοιπων μαθητών; Απλά να κουβεντιάσει με το μαθητή ήρεμα και μόνος, αναζητώντας μαζί του το “γιατί”. Μαζί θα φτάνανε στο “πώς”, μαζί θα βρίσκανε τη λύση, χωρίς πράγματα που λύνονται, να πάρουν διαστάσεις.
Θα μου πείτε είναι εύκολα πράγματα αυτά; Καθόλου. Αυτό όμως θα πει δάσκαλος, θα πει καθημερινός αγώνας… Άλλωστε, ο δάσκαλος μόνος του διάλεξε αυτό το δύσκολο μετερίζι…
