“Αγάπη παράνομη” του Κ. Θεοτόκη / “Η ΕΡΤ τιμά τους έλληνες συγγραφείς με μια εξαιρετικά ποιοτική σειρά” γράφει η Δήμητρα Σμυρνή
Η ΕΡΤ έχει αποδείξει την απόστασή της από τα ιδιωτικά κανάλια – πάντοτε κι εκεί θα βρούμε εξαιρέσεις – που όχι μόνο δεν τα ενδιαφέρει η ποιότητα, αλλά αμβλύνουν συνειδητά το αισθητήριο των θεατών. Δε θα ξαναμιλήσουμε για τα άθλια ριάλιτι ή για τα πρωϊνάδικα. Είναι πράγματα χιλιοειπωμένα.
Εκείνο που πρέπει να ειπωθεί είναι το πώς γίνεται η διαφορά. Κι η διαφορά γίνεται με την ποιότητα. Η άποψη “αυτά θέλει ο κόσμος” δεν ισχύει, όπως αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων, όταν στον κόσμο προσφέρεται κάτι διαφορετικό. Ο κόσμος διψά για ποιότητα.
Όταν ξεκίνησαν οι “Άγριες Μέλισσες” από τον Αντένα, φάνηκε αυτή η διαφορά. Ήταν κάτι άλλο. Ο κόσμος αγκάλιασε τη σειρά και εκτίναξε στα ύψη τη θεαματικότητα. Το λάθος ήταν που η σειρά μπήκε στον τρίτο κύκλο επεισοδίων, ενώ κλείνοντας με τον δεύτερο, θα ολοκληρωνόταν με μία μοναδική ένταση, αφήνοντας εποχή. Αυτό όμως είναι και ένα από τα γνωστά μείον των σειρών που τραβούνε τα σενάρια, όσο υπάρχει θεαματικότητα. Λάθος.
Με τους συγγραφείς όμως, όταν μεταφέρονται στην τηλεόραση, δεν υπάρχει αυτός ο κίνδυνος. Το έργο τους, είτε για διήγημα πρόκειται, είτε για νουβέλα, είτε για μυθιστόρημα, είναι πεπερασμένο. Δεν “λαστιχάρεται” ανάλογα με τη θεαματικότητα. Κι αυτό το είδαμε στις έξοχες μεταφορές συγγραφέων που έκανε παλιά ο Κώστας Κουτσομύτης. Ποιος δεν θυμάται τον εκπληκτικό “Κίτρινο φάκελο” του Καραγάτση, το “Βαμμένα κόκκινα μαλλιά” του Μουρσελά, το “Η αγάπη άργησε μια μέρα” της Λιλής Ζωγράφου…
Το περασμένο Σάββατο έκανε πρεμιέρα η σειρά έξι επεισοδίων της ΕΡΤ1 “Αγάπη παράνομη”, βασισμένη σε διήγημα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη.
Ο κερκυραίος συγγραφέας, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας με πνευματικό υπόβαθρο, με σπουδές στη Σορβόνη και λογοτεχνική παραγωγή από τα 19 του χρόνια, είναι ο ευαίσθητος παρατηρητής μιας ελληνικής κοινωνίας που μπαίνει στον 20ο αιώνα φορτωμένη με πλήθος αγκυλώσεις. Κυρίαρχο το στίγμα της πατριαρχίας και η ισοπεδωτική χρήση του χρήματος ως μοχλού που καθορίζει τις ανθρώπινες σχέσεις. Επηρεασμένος από τις σοσιαλιστικές ιδέες που κυκλοφορούν στην Ευρώπη, βλέπει με διαφορετική, πρωτοποριακή ματιά την ελληνική κοινωνία.
Ένα από τα καλύτερα κείμενά του, το “Η τιμή και το χρήμα” μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από την Τόνια Μαρκετάκη με τον τίτλο “Η τιμή της αγάπης” και έξοχη μουσική της Ελένης Καραΐνδρου. Ταινία που αντέχει στο χρόνο ακόμα.
Αυτήν τη φορά το διήγημά του “Αγάπη παράνομη” μεταφέρεται στην τηλεόραση από τον Νίκο Κουτελιδάκη, πολυβραβευμένο και εμπνευσμένο σκηνοθέτη, που σεβάστηκε τον στόχο του έργου και κατάφερε να ζωντανέψει την ατμόσφαιρα της Κέρκυρας του 1906, με μοναδικό τρόπο.
Με στιβαρό σενάριο της Ελένης Ζιώγα, ποιητική φωτογραφία και υπέροχη μουσική, η σειρά συναρπάζει τον θεατή, απομακρύνοντάς τον από τους γνωστούς “σκουπιδότοπους”!
Και οι ηθοποιοί; Σίγουρα ο πρώτος πόλος έλξης για όλους ήταν η Καριοφυλλιά Καραμπέτη, που ο κόσμος ξέρει πως είναι μεγάλη ηθοποιός και δε θα συνέδεε το όνομά της με κάτι το μέτριο. Εξαιρετική στο ρόλο της, απέδειξε για μια ακόμη φορά πως μπορεί να κινηθεί σε μια ευρύτατη γκάμα εκφραστικών ορίων.
Δίπλα της ο Νίκος Ψαρράς εντυπωσιάζει. Πρόσωπο σκληρό, αργασμένο από τη δουλειά κι από τα ανομολόγητα πάθη, που ξέρουν να κρύβονται καλά εκείνη την εποχή, στήνει το πιο ενδιαφέρον πρόσωπο του έργου με μαεστρία!
Τους δύο πρωταγωνιστές πλαισιώνουν με πολλή προσοχή επιλεγμένοι ηθοποιοί, που από τον κομπάρσο μέχρι τον δευτεραγωνιστή αποτελούν ένα μωσαϊκό, στο οποίο κανείς δεν βρίσκει την παραμικρή ρωγμή.
Από τη μια χαίρεται κανείς για τη μοναδική ποιότητα της σειράς κι από την άλλη λυπάται για τη μικρή της διάρκεια. Όμως “ουκ εν τω πολλώ το ευ”!
Μπράβο στην ΕΡΤ, που διέθεσε χρήμα και χρόνο, πιστεύοντας σε μια άλλη τηλεόραση!
