Μάρτης του 2020, σκάει ο ιός και στα σχολεία μας. Παύση, αναταραχή, πρωτόγνωρα συναισθήματα, φόβος μα και ελπίδα πως θα περάσει, πως πρόκειται για κάτι προσωρινό. Κλειστήκαμε στα σπίτια μας, τα παιδιά – πάντα έτσι νιώθουν τα παιδιά- το είδαν σαν παιχνίδι, σαν μια ευκαιρία να ξυπνήσουν λίγο αργότερα, να απολαύσουν τις παιδικές εκπομπές, να ανασάνουν από το άχθος, που γεννά ενίοτε το σχολείο.
Ύστερα ήρθε το καλοκαίρι, όλα είναι πιο εύκολα το καλοκαίρι, για τα παιδιά τουλάχιστον.
Και ξεκινήσαμε τον Σεπτέμβρη του 2020, υποψιασμένοι, ανήσυχοι, ζώντας μια καινούργια πραγματικότητα, με Αγιασμό χωρίς παιδιά, με μάσκες στα μουτράκια τους, με μια ωριμότητα που μας ξάφνιασε.
Δεν κράτησε πολύ η δια ζώσης διδασκαλία, τα σχολεία έκλεισαν, οι δάσκαλοι μπήκαν στα βαθιά, χωρίς σωσίβιο, χωρίς επιμόρφωση, έστησαν τους υπολογιστές στα σπιτικά τους, έμαθαν εν μία νυκτί τι εστί webex, zoom, εξέθεσαν τον προσωπικό τους χώρο στις κάμερες, έδωσαν ψυχή και σώμα στη νέα τάξη πραγμάτων.
Τα προγράμματα που είχε κατά νου ο κάθε εκπαιδευτικός πάγωσαν, οι εκπαιδευτικές επισκέψεις απαγορεύτηκαν, θέατρα, μουσεία σφραγίστηκαν.
Αυτό κράτησε μήνες. Μήνες οι εκπαιδευτικοί βάδιζαν σε καινούργιους δρόμους διδασκαλίας, μήνες τα παιδιά διδάχτηκαν την ύλη μέσα από την οθόνη.
Και, ναι, ήταν μια κάποια λύση αυτός ο τρόπος διδασκαλίας, αλλά όποιος ισχυριστεί πως μπορεί η δια ζώσης διδασκαλία να υποκατασταθεί από μια ηλεκτρονική πλατφόρμα, μάλλον δεν έχει υπάρξει δάσκαλος. Δεν μπορεί να αντιληφθεί τα συναισθήματα που γεννούνται από την καθημερινή επαφή με τους μαθητές.
Σεπτέμβρης του 2021, ο εστεμμένος ιός δεν λέει να ξεκουμπιστεί, επιπλέον οι επιστήμονες μιλούν για αυξημένη ευαλωτότητα στα παιδιά.
Η καθημερινότητα στα σχολεία μας έχει αλλάξει. Θερμομέτρηση, έλεγχος self test, έλεγχος για την ορθή χρήση της μάσκας, για να τηρούνται όλα τα πρωτόκολλα, πρωτάκια που έρχονται στο σχολείο χωρίς εξοικείωση με τους συμμαθητές τους, φοβίες, κλάματα, τηλέφωνα, ενημερώσεις για παιδιά που νοσούν, ιχνηλάτηση επαφών, μάθημα με μάσκα, γονείς που στέλνουν εξώδικα, μην τυχόν εμβολιάσουμε τα παιδιά τους! Ο παραλογισμός σε υπεύθυνες δηλώσεις που πρέπει να πρωτοκολληθούν, απειλές μην και κάνουμε τεστ στα βλαστάρια τους, ύλη που περιμένει να καλυφθεί αφού η περσινή χρονιά ήταν ακρωτηριασμένη.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σκάει και η επιβολή της αξιολόγησης. Προσέξτε. Να αξιολογηθεί η περσινή σχολική χρονιά! Προγράμματα, δράσεις, επισκέψεις ό, τι συνιστά την καθημερινότητα της σχολικής μονάδας σε περίοδο ‘’ ειρήνης ’’
Γιατί όποιος ισχυρίζεται πως αυτό που βιώνει η ανθρωπότητα δεν είναι μιας άλλης μορφής πόλεμος, πλανάται πλάνην οικτράν.
Αλλά το πράμα δεν σταματά εδώ. Με τις μάσκες, προέκταση της ανάσας μαθητών και εκπαιδευτικών, με καθημερινή έγνοια και προσπάθεια να διαμορφώσουν σχολικό κλίμα- το οποίο να θυμίζει όσο γίνεται το σχολείο στα χρόνια της ‘’ειρήνης’’ – με όλες τις δυσκολίες που, ανά πάσα στιγμή αναφύονται, καλούνται σε διαδικασία Συλλογικού προγραμματισμού, εσωτερικής και εξωτερικής αξιολόγησης- Αυτοαξιολόγησης της τρέχουσας σχολικής χρονιάς.
Για να μην αναφερθώ και στα Εργαστήρια δεξιοτήτων, έναν νέο θεσμό- πρόταση που θα είχε λόγο εφαρμογής αν και εφόσον εξέλειπε η δυσκολία των ημερών.
« Στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται», λέει ο σοφός λαός.
Εμείς τι άλλο να πούμε;
