“Γαία πυρί μιχθήτω” γράφει ο Δημήτρης Δανίκας
Η προφητεία σιγά-σιγά αλλά σταθερά επαληθεύεται. Η καταστροφολογία κερδίζει οπαδούς. Οι πλημμύρες ατελείωτες. Εκατοντάδες, ακόμα και πολίτες της οργανωμένης και πειθαρχημένης Γερμανίας να κολυμπάνε, να ασφυκτιούν και να εγκαταλείπουν τον μάταιο τούτο κόσμο.
Τα κύματα καύσωνα κι αυτά αλλεπάλληλα. Τα δάση σε παρά φύση σχέση με πύρινες, θηριώδεις και ακατανίκητες φλόγες. Ο Αμαζόνιος υποψήφιος μελλοθάνατος. Οι πάγοι λιώνουν. Οι θερμοκρασίες σκαρφαλώνουν. Οι εναλλαγές αφρικανικών με πολικές καιρικές συνθήκες εναλλάσσονται. Η φράση «ασυνήθιστες για την εποχή θερμοκρασίες» έχει γίνει ρουτίνα. Η Σαχάρα καλπάζει και απλώνεται μέχρι την Ελλάδα. Σε μερικά τέρμινα θα σκεπάσει και τη Σουηδία.
Εμείς, όλοι εμείς ολόκληρου του πολιτικού, κομματικού και ιδεολογικού φάσματος παριστάνουμε τους «τυφλούς», τους απλούς παρατηρητές που ενίοτε βλέποντας και ακούγοντας περί εργασιακών φυλακών και φυσικών ή μάλλον αφύσικων καταστροφών, η μοναδική μας αντίδραση είναι το γνωστό «κοίτα να δεις, ρε φίλε μου, τι γίνεται στον κόσμο».
Αν υποθέσουμε ότι μετά από άνωθεν εντολές περιοριστεί η βιομηχανική παραγωγή, και επομένως η παγκόσμια κατανάλωση, τότε μια τέτοια κατάσταση θα λειτουργήσει σαν πυροκροτητής εξεγέρσεων και μαζικής ανταρσίας. Τότε θα πυροδοτηθεί παγκόσμια οικονομική ύφεση. Τότε θα κινδυνεύσουν κυβερνήσεις, εξουσίες και καθεστώτα. Φαύλος κύκλος.
Η ανθρωπότητα σε διαρκή ομηρία. Η ανθρωπότητα αιχμάλωτη των υποσχέσεών της και των πολιτικών της. Η ανάπτυξη, η παραγωγή, η κατανάλωση και η ευημερία των λαών, των όποιων λαών, το παντοτινό όνειρο της ανθρωπότητας. Και το ερώτημα απλό: πόσα θέλεις για μια απλή, κανονική, αξιοπρεπή ζωή; Πόσα παντελόνια; Πόσα κοστούμια; Πόσα ζευγάρια υποδημάτων; Πόσα εσώρουχα; Πόσα μαχαιροπίρουνα; Πόσα έπιπλα; Πόσα σπίτια; Πόσα πιάτα; Πόσα καλλυντικά; Πόσα κιλά κρέατος; Πόσα αλκοολούχα ποτά και αναψυκτικά; Πόσα αυτοκίνητα; Πόσα απ’ όλα αυτά και από πολλά άλλα;
Σχηματικά, η ανθρωπότητα χωρισμένη στα δύο. Από εδώ όσοι καταναλώνουν. Από εκεί όσοι παράγουν. Προνομιούχοι και είλωτες. Οι τελευταίοι να σταυροκοπιούνται και να τιμούν τον θεό στον οποίο πιστεύουν. Οι άλλοι όλοι μαζί να περιστρέφονται γύρω από τον άξονά τους, να ξεφαντώνουν και όλοι μαζί, όπως στην αρχαία Πομπηία, να κραυγάζουν:
Χώμα και φωτιά ας αναμιχθούν. Τουτέστιν στάχτη και μπούρμπερη. Δηλαδή γαία πυρί μιχθήτω!
