Ω, τι κουτοί κουτοί!
Συμβαίνει. Σε όλους μας. Κόβεις βόλτες. Να πάρεις ανάσα. Που και που ρίχνεις βλέμματα σε βιτρίνες. Κάποια στιγμή βρίσκεσαι στο κατώφλι κάποιου καταστήματος. Μικρομεσαίας εμβέλειας. Εντός του καταστήματος κάποια υπάλληλος κοπανάει μύγες
Και τότε κάνεις μία να δρασκελίσεις το κατώφλι. Και τότε εκείνη σπεύδει και με αμυδρό χαμόγελο σου λέει «πρέπει πρώτα να σας στείλω μήνυμα». Και τότε της δίνεις τον αριθμό του κινητού σου. Και τότε σε κλάσματα δευτερολέπτου καταφθάνει το μήνυμα και εκείνη υποδέχεται έναν από τους ελάχιστους υποψήφιους πελάτες της ημέρας. Υποψήφιος. Όχι σίγουρος πελάτης.
Στη συνέχεια, αφού φύγεις από το πρώτο κατάστημα χωρίς να έχεις αγοράσει ούτε τσίχλες που λέει ο λόγος, καταλήγεις στο επόμενο κατάστημα. Πάνω κάτω ίδιας μικρομεσαίας εμβέλειας. Και φυσικά επακολουθεί η ίδια διαδικασία. Μέσα σε τρεις ώρες μπορείς να επισκεφθείς δεκάδες καταστήματα, να τα «επιθεωρήσεις», να σου αποσταλούν δεκάδες μηνύματα, να μην ξοδέψεις μία και έτσι να σκοτώσεις τρεις ώρες στο δρόμο
Ωραία; Καθόλου. Διότι η κρίσιμη απορία που εγκαθίσταται και «πειράζει» ενοχλητικά την σχετικά μικρομεσαία λογική μου είναι το εξής εξωφρενικό: μα τι εξυπηρετεί αυτή η διαδικασία του μηνύματος; Ποιος ο λόγος; Και ποιος «ιδιοφυής» εγκέφαλος κατέβασε από την κούτρα του μια τόσων επικών διαστάσεων ανοησία; Και γιατί οι άλλοι, τα μέλη της αρμόδιας επιτροπής και των κυβερνητικών αξιωματούχων την υιοθέτησαν;
Η πρώτη απάντηση έχει να κάνει με την στατιστική των πωλήσεων. Α, λες, προφανώς μ αυτή τη διαδικασία ελέγχουν τις πωλήσεις των καταστημάτων. Αποκλείεται μια τέτοια εικασία. Αφού ελάχιστοι αγοράζουν και οι περισσότεροι απλώς βολτάρουν. Πάμε παρακάτω
Η δεύτερη απάντηση έχει να κάνει με την ενίσχυση των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας. Α λες, προφανώς με τόσα μηνύματα όλο και κάποια φράγκα πέφτουν στα πουγκιά των «φτωχούληδων». Αποκλείεται μιας τέτοια εικασία. Γιατί μπορεί τα μηνύματα να παρέχονται δωρεάν. Και γιατί αν συνέβαινε κάτι τέτοιο τότε ολόκληρο το λιανεμπόριο θα έπεφτε πάνω να τους «καταβροχθίσει»
Η τρίτη απάντηση έχει να κάνει με τον έλεγχο των ατόμων που μπαινοβγαίνουν αλλά και με τον αντίστοιχο έλεγχο των καταστηματαρχών. Μάλλον περί αυτού πρόκειται. Ωραία;
Όχι δεν είναι ωραία. Και το εξηγώ. Αφού ο έλεγχος επιχειρείται από αστυνομικούς. Και αφού ο ίδιος έλεγχος μπορεί με την ίδια αποτελεσματικότητα να διενεργηθεί άνευ της διαδικασίας μηνυμάτων. Έτσι δεν είναι; Έτσι είναι
Το εμβαδόν κάθε καταστήματος διαθέτει συγκεκριμένα τετραγωνικά μέτρα. Επομένως για τόσα τετραγωνικά ο επιτρεπόμενος αριθμός υπαλλήλων και πελατών είναι αυτός. Και επομένως όποιος παραβιάσει το πρωτόκολλο των αριθμών τρώει «σφαλιάρα» τόσων ευρώ. Απλό
Οπότε η απορία εξακολουθεί να ενοχλεί την εγκεφαλική μου ουσία. Μα τι στο καλό εξυπηρετεί το μήνυμα που στέλνει η υπάλληλος του καταστήματος στον υποψήφιο καταναλωτή. Άσε που το ραντεβού είναι εικονικό. Αφού ορίζεται εκείνη ακριβώς τη στιγμή που εσύ βρίσκεσαι στο κατώφλι του καταστήματος. Και άσε που όλη αυτή η διαδικασία μοιάζει σαν σκηνή από επιθεώρηση νεοελληνική. Επιπέδου «Δελφιναρίου». Άσε που ξοδεύεις χρόνο να πατάς πλήκτρα. Και άσε που είσαι αναγκασμένος να περιμένεις έξω από την βιτρίνα
Η διαδικασία θα μπορούσε να είναι εντελώς απλή. Όπως στα σούπερ μάρκετ. Όπως στα υποκαταστήματα κινητής τηλεφωνίας. Όπως συμβαίνει στον φούρνο της γειτονιάς μου. Δηλαδή «μπορώ να μπω;». Όχι ακόμα. Περιμένετε λιγάκι να φύγει ο προηγούμενος
Δεν μπορώ παρά να θυμηθώ το παλιό και τόσο ευρηματικό μότο κάποιας εταιρείας που διαφήμιζε την μπύρα της σε συσκευασία κουτιού. Εγώ απλώς το παραφράζω: Ω τι κουτοί, ω τι κουτοί!
