Ι γκουστιρίτσους κόλτσι τουν… ιό!
Oυ γκουστιρίτσους απού ψιές
όλ’ μέρα έχ΄ φταρνιέτι
κι απ’ του μπαουλουντίβανου
ντιπ, χριστιανέ μ΄, δεν κνιέτι.
Στριφουγιρνάι σια παν’ σια κατ’
κι ίντους σναχουμένους
του γλιέπου απ’ τ’ μούρι τ’
ίντους ζαβλακουμένους.
Κι μι του πρώτου του αψού
ιπουψιάσκα τουν ιό
ιφθίς ιξαφανίζουμι
τζιτζιριάζου να τουν ιδώ.
Κλάου τν πόρτα τρουμαγμέν’
αμέσους βάνου τ’ μάσκα
ου γκουστιρίτσους τά ‘πιξιν
μόλις τουν ίδα σκιάχκα.
Μα ίνι ντιπ ξισλόιαστους
δεν πρόσιχι καθόλου
κι στουν ιό δεν πίστιβι
τουν άκουι μι δόλου.
Βρε, φόρα τ’ μάσκα σ’ τού ‘λιγα
ις του παντουπουλίου
ικίνους ήταν αρνιτίς
ίλγι τουν ιό γιλίου.
Ρε, μη παέντς, τουν ίλιγα
προς του σινουστισμό
Ίλιγι «κάτσι στ’ αβγά σ’
ό,τ’ θέλου κάμου ιγώ!»
Άρα πλίνι κι τα χέρια σ’
μέσα ις του χαλιέ
ικίνους ίταν ντουρντουβάν’
Δε μ’ άκουι, καλιέ.
Ίταν αμφισβιτίας
μι μαλούνι, μι τά ΄σιρι
τώρα χέσκι απ’ του φόβου τ’
να μιν τουν πάνι τέσσερι.
“Ωχ!ωχ!ωχ! Δεν ιμπουρώ”
Βουγγάι σα λιχόνα
ινόμιζι πως ίτο
ιξέρεσ’ στουν κανόνα.
Σι κουρουνουπάρτι πίγινις
κι ίπινις αλκουόλια
απ’ του ζόρι σ’ ίπχις ιπόθιτα
τλίχκις μι τα κασκόλια.
Γιατί τον ίλιγα δεν έχς
ατουμικώς ιφθίν’;
Μη μπέντς μι τα παπούτσια σ’
σφουγγάρσα μι χλουρίν’.
Ικίνους όμους του χαβά τ’
δεν ίδρουνι τ’ αφτί
Τόρα ιδρόν’ ουλόκλιρους
πατάτα ίν’ καφτί.
Γνιέκα, σι λέου δεν μπουρού
να πάρου ντιπ ανάσα.
Κο, ου ιός ίν ίπουλος
μι τσάκουσι στα πράσα.
Κο τρέξι φέρι μι κι Βίξ
φέρι κι ασπιρίνις
ακούου μέσα μου φουνί
στουν τόπου, λιέι, θα μίνις.
Άχου! Κο, γνιέκα μου καλί
πόσου πουνώ ι καϊμένους
Ιφέρθικα αλόγιστα
Ίμι μιτανιουμένους.
Κο, γνιέκα μ’ κάνι μι καλά
κι γιατρουπόριψέ μι
ιμπάφιασα απού τουν ιό
τ’ θιρμουφόρα κατέβασέ μι.
Τουν βάνου τ’ θιρμουφόρα
κι τουν χτιπώ βιντούζις
λιπίθκα για τα αχαμνά τ’
πρίσκαν, γίνκαν καρπούζις.
Του βάνου κι κουμπρέσα
ουλάκιρους παγόνι
ίντους μιτανιουμένους
του φσάι κι δεν κριόνι.
Φουνάζου κι τ’ Ρουσίδα
να ρθι να καθαρίσ’
φουβίθκα ου γκουστιρίτσους
να μη μι μαγαρίσ’.
Ικίνους μόλις τν ίδι
αμέσους αναστίθι
τα μάτια του πιτάχτικαν
απού τα δυό της στήθι.
Εξέχασιν πως έπασχι
ιπ’ τουν ίπουλου ιό
μόν κίταζι τς Ρουσίδας
τουν κουλουνουϊό.
Ου! Σα δεν ιντρέπιτι”
του χαμένου του κουρμί!
Ααχ! Τιλιφτέου βγέν’ του χούι
κι πρώτι ι ψιχί …
——————-
Μ’ αγάπ’ κι ικτίμισ’;
Μμμμ… θα του σκιφτώ.
Ξισλόιαστε γκουστιρίτσου
αμφισβίτσις τουν ιό …
Ι γκουστιρίτσα σ’
