Λογοτεχνία
Πάμπλο Νερούντα “Γυναίκα…”
Ω πευκώνα μου, εσύ, απέραντε, φλοίσβε των
παρόχθιων κυμάτων, σιγανό πηγαινέλα των φώτων,
της εκκλησιάς καμπάνα κατάμονη, στάλα εσπερινή
που ραντίζεις τα δικά σου τα μάτια, παναγιά μου,
κουκλί μου πεντάμορφο, της στεριάς αχιβάδα,
μέσα σου εσένα τραγουδάει το χώμα!
.
Μέσα σου τραγουδάν τα ποτάμια, και η ψυχή μου
πλέει μαζί τους και πάει όπου εσύ θέλεις και όπου
εσύ αγαπάς. Χάραξε μου ένα δρόμο στο τόξο εδώ των
προσδοκιών σου, κι εγώ, μέσα σε παραλήρημα,
εξαπολύω των βελών μου τα σμήνη.
.
Κι εγώ βλέπω εδώ τώρα γύρω μου να με σφίγγει της
ομίχλης σου η ζώνη και η σιωπή σου να πνίγει τις
αλαφιασμένες μου ώρες, σε ξέρω, είσαι εσύ, με τα
πέτρινα χέρια σου, διάφανη εκεί όπου δένουν οι
φελούκες των φιλιών μου κι όπου φωλιάζουν οι
κάθυγροι πόθοι μου.
.
Ω εκείνη η μυστηριακή φωνή σου όπου την
αβγαταίνει και τη λυγάει στα δυο η αγάπη, καθώς
αντιλαλεί το σούρουπο και σβήνει πέρα! Έτσι σε
μύχιες ώρες έχω ιδεί κι εγώ στον κάμπο τα στάχυα να
λυγάνε απ’ το στόμα του ανέμου.
.
