Κώστας Σκολαρίκος
Με την επέκταση του κορονοϊού, μια διακαναλιακή ομοβροντία διατρανώνει τη νέα «εθνική υπόθεση», που απαιτεί ενότητα και ομοψυχία. Οι διαχειριστές της πολιτικής εξουσίας προχωρούν σε διαγγέλματα και Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, επισημαίνοντας ότι δεν είναι ώρα για αντιπολίτευση. Έτσι κι αλλιώς ο κορονοϊός δεν γνωρίζει κομματικές και ταξικές διαφορές, ισχυρίζονται. Όσοι απείθαρχοι στα μέτρα στηλιτεύονται για ανευθυνότητα που οδηγεί στο θάνατο συνανθρώπων τους.
Με λίγα λόγια, οι θύτες παρουσιάζονται για θύματα. Οι λύκοι κρύβονται στα κοπάδια των προβάτων και προσπαθούν να βελάξουν αρκούντως πειστικά.
Δεν φταίμε όλοι το ίδιο
Ποιος όμως φταίει για το γεγονός ότι η Ελλάδα έπρεπε να διαθέτει τουλάχιστον 3.400 Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (που μάλλον δεν διευθύνεται από κομμουνιστές ή συνδικαλιστές γιατρούς) και διαθέτει μόλις 550; Οι απείθαρχοι της παραλίας με τις ρακέτες;
Ποιος φταίει για τις δεκάδες χιλιάδες κενές οργανικές θέσεις γιατρών και νοσηλευτών; Ο κουρέας από την Καρδίτσα που άνοιξε Σάββατο; `Η μήπως δεν ήταν οι ίδιες εφημερίδες, τα ίδια κανάλια και οι ίδιοι πολιτικοί, που όταν κάποιος τολμούσε να μιλήσει για τις τεράστιες ελλείψεις στα νοσοκομεία και γενικότερα στο σύστημα Υγείας, ανταπαντούσαν με περισσή θρασύτητα πως η χώρα δεν αντέχει και πρέπει όλοι να ομονοήσουμε στους δημοσιονομικούς στόχους, γιατί ήταν λέει «εθνική υπόθεση», που – για μαντέψτε – απαιτούσε ενότητα και ομόνοια;
Αν κανείς θυμηθεί τις κάθε τόσο κυβερνητικές εξαγγελίες χιλιάδων προσλήψεων στα νοσοκομεία, θα περίμενε κάθε ασθενή να τον υποδέχονται ένας γιατρός και δύο νοσηλευτές στην είσοδο των Επειγόντων. Ομως, στην πραγματικότητα το σύστημα Υγείας καρκινοβατούσε και πριν από το ξέσπασμα της επιδημίας, ανταποκρινόμενο με το ζόρι στα τρέχοντα καθήκοντα. Ολοι μας γνωρίζουμε ένα παράδειγμα αποτυχημένης αναζήτησης Μονάδας Εντατικής Θεραπείας με τραγικό αποτέλεσμα.
Κατά συνέπεια, κατ’ εξακολούθηση κοινωνικά ανεύθυνοι και δολοφόνοι των συνανθρώπων τους είναι όσοι έφτασαν το σύστημα Υγείας σε αυτήν την κατάσταση. Και πάνω απ’ όλα η πολιτική που υπηρετούν και επιτάσσει τη μεγιστοποίηση του καπιταλιστικού κέρδους, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ξεχαρβαλωμένα νοσοκομεία, σχολεία και πανεπιστήμια, υποστελεχωμένες κρατικές υπηρεσίες, ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα, μισθούς πείνας και τόσα άλλα.
Και φτάνουμε στον κορονοϊό. Η κυβέρνηση υποτίθεται ότι παίρνει ραγδαία μέτρα, φοβούμενη ότι η κατάρρευση του ξεχαρβαλωμένου συστήματος Υγείας θα έχει οικονομικές και πολιτικές συνέπειες, αφού γνωρίζει ότι μια γρήγορη εξάπλωση του ιού θα οδηγούσε σε αδυναμία υγειονομικής περίθαλψης των σοβαρών κρουσμάτων. Ωστόσο, τα μέτρα αποδεικνύονται χωρίς αντίκρισμα, όταν συνειδητά και σχεδιασμένα εκλείπει η οποιαδήποτε υποδομή.
Δημόσιες υπηρεσίες καλούνται να παίρνουν όλα τα μέτρα υγιεινής, όταν είναι γνωστό ότι λόγω περικοπών είναι πολύ σπάνιο φαινόμενο να εντοπίσει κανείς έστω και σαπούνι ή χαρτί υγείας στις κοινόχρηστες τουαλέτες. Συστήνεται η αποσυμφόρηση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, αλλά δεν υπάρχουν ούτε περισσότεροι οδηγοί ούτε περισσότερα οχήματα. Φτιάχνεται τετραψήφιος αριθμός, αλλά κάποιος μπορεί να περιμένει και 1,5 ώρα για μια κλήση στο υποστελεχωμένο τηλεφωνικό κέντρο του ΕΟΔΥ.
Ο ΕΟΔΥ ειδοποιεί τους ύποπτους για επαφές με κρούσματα στους εργασιακούς χώρους να μπουν σε καραντίνα μέσα από το εταιρικό email, αλλά κανείς δεν παίρνει τους ιχνηλατημένους ένα τηλέφωνο για να τους εξηγήσει τι ακριβώς σημαίνει καραντίνα και ποια μέτρα πρέπει να πάρουν.
Οσοι εμφανίζουν συμπτώματα καλούνται να επικοινωνούν με τον οικογενειακό τους γιατρό, λησμονώντας ότι στα χρόνια της κρίσης εκατοντάδες χιλιάδες δεν διαθέτουν οικογενειακό γιατρό και έχουν συνηθίσει να πηγαίνουν απευθείας στα νοσοκομεία. Τα τεστ για τον κορονοϊό, που σε άλλες χώρες αποδείχτηκαν χρήσιμα για την καθυστέρηση και τον περιορισμό διάδοσης του ιού, γίνονται επιλεκτικά, γιατί τα κρατικά αποθέματα είναι περιορισμένα, τη στιγμή που τα ιδιωτικά κέντρα θησαυρίζουν.
Ολα τα προηγούμενα επιχειρούνται να καλυφτούν πίσω από το προπέτασμα καπνού της ατομικής ευθύνης. Φυσικά, σε ένα οικονομικό σύστημα που ο ατομικισμός και ο φιλοτομαρισμός αποτελούν καθοδηγητική αρχή, δεν είναι παράδοξο να διαμορφώνονται μαζικά κοινωνικά ανεύθυνοι. Αλλά αυτό είναι το μόνο πρόβλημα;
Φαινόμενο των ημερών είναι την κοινωνική ευθύνη να επικαλούνται διάφορες περσόνες που νοσούν και ανακοινώνουν ότι μπαίνουν οικειοθελώς σε καραντίνα, παρουσιάζοντας στους followers τους τον ιό ως μία από τις εμπειρίες τους. Ομως, πόσο εύκολο είναι αλήθεια κάποιος που αντιμετωπίζει συμπτώματα γρίπης να πάρει την ευθύνη να μείνει σπίτι του, όταν σε πολλές επιχειρήσεις μία αδικαιολόγητη απουσία αφαιρεί το πριμ παραγωγικότητας, που αποτελεί ένα σημαντικό τμήμα του μισθού;
Πόσο εύκολο είναι να το κάνει, όταν αυτό δεν σημαίνει καν παροχή άδειας ασθενείας; Πόσο εύκολο είναι να πάρει κάποιος άδεια ειδικού σκοπού, ώστε να μην αφήσει τα παιδιά του στους ηλικιωμένους γονείς του που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες, όταν δεν καλύπτεται μισθολογικά; Και, εντέλει, πόσο κοινωνικά ευαίσθητο είναι ένα σύστημα, όταν δεν εξασφαλίζει ούτε καν την απαλλαγή από την εργασία με πλήρη δικαιώματα των εγκύων γυναικών;
Δεν αντιμετωπίζουμε όλοι τις ίδιες επιπτώσεις
Αυτές τις μέρες, σε όλους τους τόνους ξεκαθαρίζεται ότι πρέπει να δώσουμε όλοι μαζί τη μάχη. Όμως, το ξέσπασμα της επιδημίας απέδειξε ότι, όπως και πριν, τη μάχη δεν τη δίνουμε όλοι μαζί. Όσοι διαθέτουν χρήματα και επομένως πρόσβαση σε δομές της ιδιωτικής Υγείας μπορούν ευκολότερα να διαπιστώσουν εάν είναι φορείς του ιού, πληρώνοντας φυσικά από 90 έως 470 ευρώ. Σε περίπτωση που νοσήσουν θα έχουν πιο ολοκληρωμένη υγειονομική περίθαλψη και θα αποκτήσουν άμεσα πρόσβαση σε μια μονάδα ΜΕΘ.
Έτσι κι αλλιώς, ο ιδιωτικός τομέας Υγείας κάνει χρυσές δουλειές, όχι μόνο με τα τεστ για τον κορονοϊό, αλλά και επωφελούμενος από όσους φοβούνται το συνωστισμό των δημόσιων νοσοκομείων και απευθύνονται σε αυτόν και για άλλες ασθένειες.
Από κοντά έρχονται οι ιδιοκτήτες των φαρμακευτικών εταιρειών, οι φαρμακέμποροι και οι εισαγωγείς φαρμάκων που κερδοσκοπούν με θρασύτητα πάνω στον ανθρώπινο πόνο. Δύο χειρουργικές μάσκες έφτασαν να πωλούνται πρόσφατα από φαρμακείο στην εξωφρενική τιμή των 3,80 ευρώ, ενώ τα αντισηπτικά υγρά των 90 ml από 0,90 ευρώ πριν από τον κορονοϊό, έφτασαν να στοιχίζουν πάνω από 3 ευρώ, όταν βρίσκονται. Ξέρουμε ξέρουμε, ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης, που απ’ ό,τι φαίνεται, δεν γνωρίζει ζωή και θάνατο…
Και φυσικά στο χορό ακολουθούν οι ιδιοκτήτες των σούπερ μάρκετ, που θα μαζέψουν όλη την αγορά σε συνθήκες καραντίνας, ενώ για να πάρουν ακόμα και τα ψίχουλα έχουν εξαπολύσει και τα παπαγαλάκια τους να γκρινιάζουν για τον κίνδυνο των λαϊκών αγορών, παρά τις αντίθετες κατευθύνσεις των λοιμωξιολόγων.
Αλλά και τα άλλα κομμάτια του κεφαλαίου δεν θα μείνουν παραπονεμένα. Η κυβέρνηση θα επιδοτήσει όσους έκλεισαν με εντολή της, σε μια περίοδο που έτσι κι αλλιώς ανέμεναν μικρότερο τζίρο, την ίδια στιγμή που στους εργαζομένους τους θα πεταχθεί ένα επίδομα πείνας. Παράλληλα, θα επωφεληθούν και από άλλο δρόμο, αφού η ίδια κυβέρνηση δεν κλείνει τους μικρέμπορους, ακριβώς για να μην τους επιδοτήσει και έτσι τους οδηγεί αν όχι στο οριστικό κλείσιμο, σε δυσβάσταχτα οικονομικά χρέη.
Το σημαντικότερο κέρδος όμως για όλες τις μερίδες του κεφαλαίου θα είναι ότι έβγαλαν από το συρτάρι τους μια σειρά από μέτρα που επιδίωκαν καιρό και τώρα θα περάσουν ευκολότερα, ως έκτακτα ενόψει κορονοϊού, εν μέσω πολιτικής και συνδικαλιστικής καραντίνας. Ευέλικτα και εκ περιτροπής ωράρια, τηλεργασία, διανομή από τα σούπερ μάρκετ και τις Κυριακές, λοκ άουτ είναι ορισμένα από αυτά που έχουν έρθει με τον κορονοϊό και δεν θα φύγουν μαζί του. Βλέπετε, οι υποκριτές επιτίθενται ολομέτωπα, ακόμα και όταν υποστηρίζουν ότι παίζουν άμυνα.
Ο απολογισμός
Στο τέλος της επιδημίας, η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα θα καταμετρήσουν τους περισσότερους νεκρούς. Θα βρουν επίσης λειψά τα οικονομικά τους και τα εναπομείναντα δικαιώματά τους. Από την άλλη πλευρά, οι καπιταλιστές αυτού του τόπου θα είναι κερδισμένοι σε όλα τα πεδία, καταμετρώντας ελάχιστες ανθρώπινες απώλειες, ενώ θα είναι οικονομικά και θεσμικά ενισχυμένοι, και το κυριότερο, με τη συναίνεση του λαού. Κερδισμένοι στην αρρώστια, κερδισμένοι και στην υγεία με το πιστόλι στον κρόταφο της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Αν κάτι μπορεί να χαλάσει τα σχέδιά τους, δεν είναι φυσικά η αμφισβήτηση όλων των αναγκαίων μέτρων, που στις σημερινές συνθήκες θα σήμαινε κίνδυνο για τους φτωχότερους και τους πιο ευάλωτους, αλλά η πειθαρχία στα μέτρα να μη συνοδευτεί με συναίνεση στην πολιτική τους, που εγκληματεί καθημερινά στον τομέα της Υγείας και όχι μόνο, ενάντια στα εργατικά και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Όσοι λοιπόν βγουν να χειροκροτήσουν τους εναπομείναντες γιατρούς και νοσηλευτές, ας γνωρίζουν ότι στο απέναντι μπαλκόνι στέκεται και κάποιος λύκος που χειροκροτά ευχαριστημένος ανάμεσα στα πρόβατα…
