Επιστολή απάντηση του σκηνοθέτη της παράστασης “Ανθισµένες Ροδακινιές” του ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας στον Γιώργο Δουλγέρογλου

Επιστολή απάντηση του σκηνοθέτη της παράστασης “Ανθισµένες Ροδακινιές: Johatsu” του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βέροιας,  Χάρη Πεχλιβανίδη, στο κείµενο του κ. Δουλγέρογλου 04.03.2020, που αφορά στην παράσταση.

Προς τον κ. Γιώργο Δουλγέρογλου

Το παρόν κείµενο δεν είναι προς καλλιτεχνική υπεράσπιση της παράστασης αλλά προς υπεράσπιση του εαυτού µου, γιατί στο κείµενό σας µου απευθυνθήκατε προσωπικά. Η κάθε θεατρική παράσταση υπερασπίζει την ύπαρξη της κάθε µέρα την ώρα της παρουσίασης της από τους ηθοποιούς και τους συντελεστές, που την στελεχώνουν.

Διάβασα µε προσοχή το κείµενό σας στα µέσα ενηµέρωσης της Βέροιας.. Σε κάθε άλλη περίπτωση δεν θα απαντούσα, γιατί ο καλλιτέχνης δεν είθισται να απαντά σε θεατρικές κριτικές. Ο κάθε καλλιτέχνης µιλάει µέσω του έργου του και έπειτα ο κριτικός εκφράζει τεκµηριωµένα τη δίκη του επιστηµονική άποψη.

Η συγκεκριµένη περίπτωση µού δηµιουργεί µια αµηχανία, γιατί ούτε ως κριτικό µπορώ να σας αντιµετωπίσω, αφού δεν είστε, ούτε ως θεατρολόγο µε ακαδηµαϊκές σπουδές. Ως θεατή θα προτιµούσα την δια ζώσης συνοµιλία µετά την παράσταση. Εσείς παρολαυτά προτιµήσατε να τοποθετηθείτε δηµοσίως ως – όπως λέτε- Βεροιώτης πολίτης, ασκώντας µια άτυπη σε σηµείο αφελή κριτική. Λογικό, αφού, όπως έγραψα δεν είστε κριτικός θεάτρου.

Παραβλέποντας το ατόπηµα σας περί συγγραφής κριτικής, διαβλέπω στο κείµενο σας µια οργή και έναν θυµό για αυτό, που παρακολουθήσατε. Χαίροµαι ιδιαιτέρως, γιατί ο ρόλος του θεάτρου είναι να ενεργοποιεί το θυµικό, που αρκετές φορές αδρανοποιείται. Σ’ αυτό το σηµείο η παράσταση πέτυχε.

Οι προσδοκίες κάθε θεατή, που πηγαίνει στο θέατρο ποικίλλουν και είναι ο λόγος που άλλοτε µια παράσταση απογοητεύει ή χαίρει εκτίµησης. Όπως θα καταλάβαινε ο καθένας, η δουλειά του δηµιουργού στην τέχνη δεν είναι να παράγει κάτι, που θα καλύπτει τις ανάγκες όλου του κόσµου, εκτός και αν αναφερόµαστε σε παραγωγή υλικού αγαθού, όπου και πάλι αυτό τίθεται υπό αµφισβήτηση.

Συνεχίζοντας, αν εσείς κατανοήσατε ότι η παράσταση αναφέρεται αποκλειστικά στην πόλη της Βέροιας και όχι στην ελληνική πραγµατικότητα, όπως διαγράφεται τα τελευταία χρόνια στην επικράτεια της χώρας, τότε µάλλον θα χρειαστεί να την παρακολουθήσετε εκ νέου. Ήρεµα το προτείνω. Θα µπορούσα να σας εξηγήσω την φόρµα του σύγχρονου θέατρου αλλά δεν το θεωρώ αναγκαίο, γιατί το παρόν κείµενο δε θα συµπεριληφθεί σε κάποιο θεατρικό forum µε θέµα την “Σύγχρονη Δραµατουργία”.

Επίσης και µε κάθε ειλικρίνεια θα σας πω ότι µια θεατρική παράσταση είναι προϊόν µυθοπλασίας – στο θέατρο λέµε φανταστικές ιστορίες (ψεύτικες). Δεν παραποιούµε την ιστορική αλήθεια (sic!), πλάθουµε τη δική µας ιστορία για να εκφράσουµε µέσω της τέχνης τη δίκη µας οπτική για το υπάρχον. Κλείνοντας, πρέπει να γνωρίζετε ότι ο δηµόσιος λόγος µπορεί να γίνει επικίνδυνος και παραπλανητικός. Το έχουµε ζήσει στην Ιστορία µας αυτό. Γιαυτό επισηµαίνω και υπογραµµίζω ότι η παράσταση δεν τίθεται κατά κανενός ροδακινοπαραγωγού ή ανθρώπου, που µοχθεί για την ζωή του.

Μόνο προσβλητικό είναι αυτό το σχόλιο σας για τους ανθρώπους που δουλεύουν στο θέατρο και ειδικότερα προς το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βέροιας, που µετά από πολλά χρόνια κάνει βήµατα προς τα µπρος. Δεν είναι λοιπόν πολύ εύστοχο να αναφέρεστε σε µιζέριες και νοσηρά σενάρια (sic!) (ο κινηµατογράφος χρησιµοποιεί το σενάριο, όχι το θέατρο), όταν µια πόλη ανοίγει την αγκαλιά της στο διαφορετικό και το σύγχρονο. Η Βέροια το κάνει και είναι προς τιµήν της.

Υ.Σ. Ο τίτλος, που δώσατε “Αρρωστηµένες Ροδακινιές” είναι αρκετά πετυχηµένος και περιγράφει µε ακρίβεια την αρρωστηµένη κοινωνία της χώρας µας.

Με εκτίµηση,

Χάρης Πεχλιβανίδης (σκηνοθέτης της παράστασης  “Ανθισµένες Ροδακινιές: Johatsu”)

Φωτογραφίες: faretra.info