Ο Γιώργος Κιμούλης κουβεντιάζοντας με τον Όμιλο Φίλων Θεάτρου & Τεχνών Βέροιας – Το θέατρο, η υποκριτική, ο ηθοποιός, ο θεατής
Καλεσμένος του Ομίλου Φίλων Θεάτρου & Τεχνών Βέροιας, ο Γιώργος Κιμούλης κουβέντιασε σήμερα το απόγευμα με το κοινό πάνω στη μεθοδολογία της υποκριτικής, προσεγγίζοντας το τρίπτυχο, «θέατρο- ηθοποιός- θεατής».
Ο Γιώργος Κιμούλης βρίσκεται στη Βέροια για δύο παραστάσεις του έργου του Αλεξάντερ Γκέλμαν «Το παγκάκι», με την Φωτεινή Μπαξεβάνη, που θα δοθούν απόψε στην Αντωνιάδεια Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών της πόλης.
Στο μικρό θεατράκι της Ραχιάς το κοινό είχε την ευκαιρία να χαρεί τον μεγάλο ηθοποιό όχι πάνω στο σανίδι ερμηνεύοντας κάποιο ρόλο, αλλά πάνω στη σκηνή κουβεντιάζοντας με αυθορμητισμό, ειλικρίνεια και εντυπωσιακή θεώρηση του θέματος, βασισμένη στην ευρυμάθεια που τον διακρίνει αλλά και την πολύχρονη εμπειρία του στο θέατρο.
Προλογίζοντας ο Άρης Ορφανίδης του Ομίλου, πέρα από τον χαρακτηρισμό που του έδωσε, «μεγάλος ηθοποιός», που δικαιωματικά τον έχει κατακτήσει ο Κιμούλης, μίλησε για τον καλλιτέχνη που δεν φοβάται να αντιπαρατεθεί ούτε με τον ίδιο του τον εαυτό, τον αδιόρθωτο και επίμονο κυνηγό της ουτοπίας, τον λάτρη της αλλαγής και όχι της προσαρμογής.
Ο Κιμούλης, με μια φυσικότητα και αμεσότητα εκπληκτική, ξεκίνησε την επικοινωνία του με το κοινό με τη φράση «Χαίρεσαι να συναντάς ανθρώπους στην Περιφέρεια που νοιάζονται και επιμένουν για το Θέατρο και την Τέχνη. Μου προσφέρετε μ’ αυτήν τη συνάντηση και δεν σας προσφέρω.»
Ξαφνιάζοντας με τη θέση πως η τέχνη της υποκριτικής δεν διδάσκεται, αιτιολόγησε με σαφήνεια λέγοντας πως αυτή η συγκεκριμένη τέχνη προϋποθέτει εμμονή και ολοκληρωτική αφοσίωση, με μοναδικό σκοπό τη θέαση της ζωής, με αποτέλεσμα κάθε στιγμή της να τροφοδοτεί την τέχνη του θεάτρου.
Σε μια ανατρεπτική προσέγγιση του όρου «Τέχνη», έδωσε το στόχο της να μάθει τους ανθρώπους να αντιμετωπίζουν τη ζωή ως έργο Τέχνης. «Η Τέχνη μάς βοηθά να θυμόμαστε αξίες και ιδέες ξεχασμένες, ο ρόλος της είναι υπομνηστικός» κατέληξε.
Φωτίζοντας τον βαθύτερο και ουσιαστικότερο πυρήνα του Θεάτρου, τον άνθρωπο, τον άνθρωπο στις μεγάλες και μικρές στιγμές του, προχώρησε στην αυτογνωσία που δίνει η επαφή με τον άλλο στη σκηνή και τη ζωή, καθώς ο καθένας από μας αυτοπροσδιορίζεται ετεροπροσδιοριζόμενος.
Επιμένοντας στο χρόνο και ειδικά στο ρευστό παρόν, που στην ουσία είναι ανύπαρκτο, έδωσε άλλη μια διάσταση στην έννοια της υποκριτικής λέγοντας «υποκριτική είναι η προσπάθεια να κάνεις καλλιτεχνικό έργο στον παρόντα χρόνο. Παρουσιάζουμε τον άνθρωπο στο εδώ και τώρα.»
Με τις αλλεπάλληλες ερωτήσεις που τέθηκαν από το κοινό ο Γιώργος Κιμούλης είχε την ευκαιρία να τοποθετηθεί πάνω σε διάφορα θέματα, πολλά απ’ αυτά προσωπικά, όπως για παράδειγμα τι τον οδήγησε στο θέατρο, γιατί ο ηθοποιός δεν μπορεί σε κάθε παράσταση να έχει την ίδια επιθυμητή επίδοση, αν μετάνιωσε που επέλεξε αυτόν το δρόμο του Θεάτρου, ποια είναι η γνώμη του για την κριτική και τους κριτικούς, ποια είναι η γνώμη του για το ερασιτεχνικό θέατρο.
Το πόσο τον μάγεψε η πρώτη παράσταση που είδε στα 17 του ήταν ο λόγος που τον οδήγησε στο θέατρο, απόφαση για την οποία δε μετάνιωσε ποτέ. Όσο για το πώς ο ηθοποιός δεν μπορεί να έχει πάντα την ίδια επίδοση, είναι γι’ αυτόν η σχέση του ηθοποιού με το χρόνο και ειδικά με το παρόν, που ποτέ δεν μπορεί να επαναληφθεί με τον ίδιο τρόπο. Τους κριτικούς, όταν συνειδητοποιούν τη σοβαρότητα της δουλειάς τους, τους χαρακτήρισε ιστορικούς του μέλλοντος, αλλά για μας που ζούμε την υπεύθυνη και σημαντική προσφορά του ερασιτεχνικού θεάτρου στην πόλη μας αξίζει να κρατήσουμε την τελευταία φράση του:
«Ο ερασιτέχνης ηθοποιός αποδεικνύει ότι η ευτυχία βρίσκεται στο συλλογικό.»
Φωτογραφίες: faretra.info
