Ελισάβετ Τάρη “Η συντροφιά με τις βεντάλιες”
Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία. Η ημερομηνία γραμμένη καλλιγραφικά στο πίσω μέρος της, «Αύγουστος 1968». Μια γυναικεία συντροφιά. Τέσσερις γυναίκες με γκριζωπά μαλλιά. Φιγούρες μιας άλλης εποχής.
Η γιαγιά μου η Ελισάβετ , στα δεξιά της η Ουρανία με τα πελώρια γαλάζια μάτια, δίπλα η Αννέτα με τα μαλλιά της πιασμένα σε πλεξούδα και η Κασσιανή, αριστερά, με τα μαύρα κοκάλινα γυαλιά της.
Πόσα χρόνια πίσω με πήγε η φωτογραφία αυτή! Ξαφνικά στο μυαλό μου ξεχύθηκαν μυρωδιές, ήχοι, γεύσεις, νοσταλγία! Η γιαγιά μου και η αγαπημένη καθημερινή της παρέα. Στη βεράντα της κυρίας Ουρανίας, στριμωγμένες κάτω από τη μικρή σκιά του μπαλκονιού.
Ζεστή αυγουστιάτικη μέρα και τα τζιτζίκια να τρελαίνουν τα αυτιά μας.. Αυτές να ανοίγουν τις βεντάλιες τους με χάρη. Βεντάλιες κοκάλινες, δαντελένιες, σε διάφορα χρώματα. Να τις κουνάνε ρυθμικά μπροστά στα πρόσωπά τους απολαμβάνοντας τη χαρά της δροσιάς.
Κι εγώ κάπου εκεί γύρω, θεατής. Να τις κοιτάζω και ν’ ακούω τις κουβέντες τους. Τι μαγείρεψαν, ποια ρούχα έραψαν στη μοδίστρα και κουτσομπολιά της γειτονιάς. Και το ραδιοφωνάκι, σε απαλό μπεζ χρώμα, στο περβάζι του παραθύρου, να παίζει τραγούδια του Ατίκ, της Βέμπω , του Γούναρη… Κι αυτές να σιγοτραγουδούν και να θυμούνται τα παλιά. Και όσο η μουσική έπαιζε , οι βεντάλιες ακολουθούσαν τον ρυθμό της. Έμοιαζαν να χορεύουν ανάλαφρα σαν μπαλαρίνες!
«Ουφ! Πολλή ζέστη και σήμερα Ελισάβετ! Πόσο θα κρατήσει αυτός ο καύσωνας; » έλεγε με έναν αναστεναγμό η Ουρανία.
«Πού θα πάει; Θα δροσίσει σιγά-σιγά. Κοντεύει να βγει ο Αύγουστος.» απαντούσε η γιαγιά μου.
Σε λίγο ακουμπούσαν τις βεντάλιες στα γόνατα τους, γιατί ήταν η στιγμή να σερβιριστεί το καφεδάκι. Σαν μια ιεροτελεστία. Στα ζωγραφιστά φλιτζανάκια με το χρυσαφί χρώμα πάνω στον ασημένιο δίσκο. Θυμάμαι την υπέροχη μυρωδιά του και τα ρουφήγματα, να γίνονται σχεδόν ταυτόχρονα σαν χορωδία. Αμέσως μετά ο αναστεναγμός της απόλαυσης και τα σχόλια… «υπέροχος καφές Ουρανία μου!»
Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σαν παλιό σινεμά. Φιγούρες που έγιναν αερικά. Κάπου στον Παράδεισο. Μια συντροφιά που ταξιδεύει στην αιωνιότητα. Τις φαντάζομαι όλες μαζί, κρατώντας τις βεντάλιες τους, να κάθονται στα σύννεφα…
