Συνήθεια λαϊκή, γνήσια ελληνική, που στηρίζεται στην πίστη των ανθρώπων, μπολιασμένη με τα ήθη και τα έθιμα κάθε τόπου.
Χρόνια πριν, τότε που από την επαρχία και τα χωριά έλειπαν οι σημερινές ανέσεις, οι κάτοικοι ήταν απομονωμένοι από τα αστικά κέντρα. Η διασκέδαση έλειπε από την καθημερινότητά τους. Γι’ αυτό τα πανηγύρια, όπως οι γάμοι και τα βαφτίσια, ήταν η μοναδική ευκαιρία για χαρά, ξεκούραση, διασκέδαση.
Αλλά ήταν και τόπος συνάντησης με κατοίκους άλλων χωριών και με τους συγγενείς και φίλους, που οι συνθήκες ζωής τους είχαν απομακρύνει από τον τόπο τους.
Ήταν ακόμη τόπος συνάντησης και γνωριμίας των νέων μεταξύ τους, που τις πιο πολλές φορές κατέληγε σε γάμο. Βόλτες πάνω κάτω στον κεντρικό δρόμο του χωριού, ένα άγγιγμα χεριών στο χορό ή ένα βλέμμα, ήταν αρκετά για να γίνει το προξενειό.
Πανηγύρια γίνονταν σε όλα τα χωριά. Ήταν άμεσα συνυφασμένα με την πίστη των ανθρώπων και αφιερωμένα στη γιορτή Αγίου ή Αγίας, που η τοπική εκκλησία έφερε το όνομά τους.
Πανηγύρι όμως χωρίς το ανάλογο παζάρι δεν γίνονταν. Γέμιζαν οι δρόμοι με πάγκους με λογιών – λογιών πραμάτειες. Υφάσματα, εικόνες, θυμίαμα, στολίδια, παιχνίδια και φυσικά δεν έλειπε το «μαλλί» της γριάς. Απαραίτητα και τα τυχερά παιχνίδια, όπως οι κρίκοι και η σκοποβολή.
Παρ’ όλο που σήμερα τα πανηγύρια έχουν χάσει την αίγλη του παρελθόντος κι έχουν μικρότερη διάρκεια, συνεχίζουν να έχουν τη γοητεία τους και να συγκινούν μικρούς και μεγάλους.
Εκτός από τη διαφύλαξη μιας παράδοσης ή ενός εθίμου, είναι η προσπάθεια της διατήρησης της κληρονομιάς μας, που έρχεται από πολύ μακριά. Το πανηγύρι μιλούσε στις καρδιές των ανθρώπων και θέλουμε να συνεχίσει να μιλάει.
Είναι η ανάγκη να μην χάσουμε τις ρίζες μας, να διατηρήσουμε τους δεσμούς μας με το παρελθόν, παρελθόν γεμάτο από αξίες ηθικές και πνευματικές.
Το δικό μας πανηγύρι γινότανε και συνεχίζει να γίνεται στη γιορτή του Αγίου Πνεύματος.
Τις εκδηλώσεις προλόγισε και χαιρέτησε τους προσκεκλημένους η πρόεδρος του συλλόγου, κ. Μαρία Παρχαρίδου.
Ταξίδι στο Ρουμλούκι, τη Θράκη και τον Πόντο, από τα χορευτικά των Συλλόγων Βρυσακίου οι «Ρεσινιώτες» και Παλατιτσίων, που συμμετείχε με δύο χορευτικά,αλλά και σε μουσικούς δρόμους από τη χορωδία Ενηλίκων Μελίκης και Περιχώρων, έζησαν το βράδυ του Σαββάτου, 26 Μαΐου 2018 όσοι παραβρέθηκαν στην εκδήλωση του Συλλόγου των Παλατιτσιωτών.
Θαύμασαν τους χορευτές. Ο ρυθμός, η ακρίβεια των κινήσεων, το πάθος ήταν αυτά που συνεπήραν τους θεατές κι έδειχναν την «υψηλού» επιπέδου δουλειά που γίνεται στους «μικρούς» λεγόμενους συλλόγους των χωριών μας.
Η αρχή έγινε με χορούς από το Ρουμλούκι. Οι πρωτοχορευτές εντυπωσιακοί, αέρινοι, χόρευαν πιο πολύ με την ψυχή και λιγότερο με το σώμα. Ένιωθαν το κάθε βήμα του χορού, συμπαρασύροντας και τους υπόλοιπους. «Μεθυσμένοι» από το παλιό κρασί της παράδοσης, ανάλαφροι, μετέδωσαν το πάθος τους στο πλήθος και χειροκροτήθηκαν από αυτό.
Ύστερα, η χορωδία της Μελίκης, ευχάριστο διάλειμμα, μας έβαλε στα δικά της μουσικά μονοπάτια, κκ έκανε όλους μας να σιγοτραγουδάμε μαζί τους. Με παραδοσιακά και έντεχνα τραγούδια, έδωσε και δίνει το δικό της στίγμα στο «κοινωνικό γίγνεσθαι» κάνοντας το μεράκι τους τραγούδι και το τραγούδι τους μεράκι.
Ο σύλλογος Βρυσακίου μάς ταξίδεψε με την γκάιντα και τους χορούς του στην αγαπημένη μας Θράκη. Ο αρχαίος «άσκαυλος» μεταμορφώθηκε από τον έμπειρο οργανοπαίχτη σε εργαλείο θύμησης και μνήμης. Η «Μπαϊντούσκα» και ο «Ζωναράδικος», χοροί χαρούμενοι κι εύθυμοι, αποδόθηκαν από νεαρούς χορευτές που μετέδωσαν το κέφι, τη χαρά και την ξενοιασιά στους θεατές.
Οι Πόντιοι, το δεύτερο χορευτικό τμήμα του συλλόγου των Παλατιτσιωτών, έκλεισαν με την παρουσία τους την πρώτη ημέρα των εκδηλώσεων. Επιβλητικοί, περήφανοι μέσα στις φορεσιές τους, πατώντας γερά στα πόδια τους και γνωρίζοντας τη βαριά κληρονομιά που κουβαλάνε, με πάθος ,σιγουριά, και απόλυτα συντονισμένες και αρμονικές κινήσεις, μας ταξίδεψαν σ’ ένα άλλο αγαπημένο μέρος, τον Πόντο.
Τη δεύτερη ημέρα των εκδηλώσεων, 27 Μαΐου 2018 το απόγευμα, έγινε η περιφορά της Ιερής Εικόνας, που παρακολούθησε πλήθος πιστών.
Καλεσμένοι της βραδιάς το Ποντιακό χορευτικό τμήμα του συλλόγου Ροδίτη Κοζάνης. Πραγματικό θαύμα θέλησης και επιμονής. Ένα χωριό μόλις 250-270 ατόμων έχει χορευτικό τμήμα 60 ατόμων! Το πολυπληθές χορευτικό σχήμα, ξεκίνησε την παρουσίασή του θυμίζοντάς μας την τραγική ημέρα της Άλωσης της Πόλης. Κι ύστερα έφερε στο νου μας, με τους χορούς και τα τραγούδια του, αγαπημένα και ταυτόχρονα μαρτυρικά μέρη του Πόντου. Σαμψούντα, Μπάφρα, Σερίανα ,Καρς, γυναικείοι και αντρικοί χοροί, πολεμικοί, αργοί και γρήγοροι. Και τον Πυρίχειο, που τον συναντάμε στον Όμηρο, που τον χόρεψαν οι Σπαρτιάτες, οι Αθηναίοι στα μικρά και μεγάλα Παναθήναια και οι Κουρήτες στην Κρήτη.
Η εκδήλωση έκλεισε με τον ιερέα του χωριού, Πανοσιολογιότατο Εφραίμ, να προσφέρει αναμνηστικά στην πρόεδρο του συλλόγου και τα μέλη του χορευτικού συγκροτήματος του Ροδίτη Κοζάνης.
Η γκάιντα, το νταούλι, ο ζουρνάς και η λύρα, πήραν «φωτιά» στα χέρια των νεαρών αλλά παθιασμένων οργανοπαιχτών. Ήχοι γνώριμοι, αγαπημένοι συνόδευαν τους χορευτές και ξεσήκωναν τους θεατές. Σε καλούσαν να τους ακολουθήσεις, να θυμηθείς, να χαρείς ή ακόμα και να κλάψεις από συγκίνηση.
Τρεις γενιές χορευτών, μικροί, μεγαλύτεροι, γονείς που χόρευαν μαζί με τα παιδιά τους . Στο βλέμμα τους κρυφός θαυμασμός και περηφάνια γι΄αυτά. Όλοι μαζί πρόσφεραν θέαμα και πολλή συγκίνηση στους θεατές , που ήταν όλοι επίσημοι προσκεκλημένοι μας στις εκδηλώσεις για το πανηγύρι του χωριού και μας τίμησαν με την παρουσία τους. Τους ευχαριστούμε όλους πολύ γι’ αυτό.
Όταν νέα παιδιά ασχολούνται με το κεφάλαιο που λέγεται Παράδοση, απλά, αληθινά, ανεπιτήδευτα, χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα, τότε υπάρχει Ελπίδα…!!!
Το Δ.Σ.
