«Το ξέρεις, λέει ο Τ. Λειβαδίτης, είναι όμορφο ν’ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
Να κοιτάς ένα άστρο, να ονειρεύεσαι …
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρά της για το μέλλον …»
Φύσα κι άκου την Άνοιξη …
Μεγαλώνοντας οι μέρες του Μαρτίου φωτίζουν περισσότερο περιστατικά της μνήμης, -το πρώτο χελιδόνι, τις μαρτιές στα ολόλευκα, από τον Χειμώνα, χέρια μας, τις πρώτες πληγές στους κορμούς των ανθισμένων δέντρων όπου χαράσσαμε τη γεωμετρία των ονομάτων μας και της καρδιάς μας, τις πρώτες ξεχασμένες παιδικές φωνές στις πλατείες του χωριού, περασμένες 10, μέσα σε νύχτες πανσέληνες.
Φύσα κι άκου την Άνοιξη …
Στου Μάρτη την πρώτη αναπνοή, μυρωμένη από άνθια αμυγδαλιάς, πασχαλιάς και ακακίας, όπου σμίγαν εικόνες, μυρουδιές, γεύσεις, αγγίγματα και ήχοι… Η μπαλάντα των αισθήσεων που μελωδεί τις μνήμες μας και τις μετατρέπει σε βίωμα και εμπειρία των παιδιών μας. Των μαθητών μας, που είναι και δικά μας παιδιά. Που τις κάνει δική τους Άνοιξη, δική τους Ανάσταση.
Φύσα κι άκου την Άνοιξη …, λοιπόν, με τους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Κουλούρας, στα πλαίσια του εκπαιδευτικού προγράμματος του αρχαιολογικού Μουσείου Βεργίνας με τίτλο «Φύσα κι Άκου» και παρέα την εξαιρετική μουσειοπαιδαγωγό και υπεύθυνη του προγράμματος, κα Φώτω Παπαργυρούδη και τις πολύτιμες αποσκευές της, φλογέρες, φλάουτα, φυσαρμόνικες, τον Μαΐστρο, τον Πουνέντε, τον Λεβάντε, τους σημάντορες ανέμους που φυσούν κι ανάβουνε οι φωτίτσες απ’ τα μάτια των παιδιών σαν φαναράκια, που φυσούν και πεταρίζουν οι ψυχές τους, που φυσούν και όμοια φτερουγίζουν και οι δικές μας ψυχές, των μεγάλων, και το συμπέρασμα να βγαίνει πεισματικά ίδιο: απομακρυνόμενος κανείς από τα παιδικά του χρόνια, καθώς αυξάνεται η απόσταση, ολοένα λιγοστεύει!
Έτσι πέρασε στο Δημοτικό Σχολείο η Δευτέρα 19 Μαρτίου του 2018 για τα παιδιά, τους μαθητές- φυσώντας με υλικά της φύσης ήχους, φυσώντας λέξεις, έτσι πέρασε και για τους μεγάλους, τους δασκάλους, φυσώντας θύμησες, φυσώντας φυλλορροήματα.
Κι αν ξεκινήσαμε με τον λυτρωτικό συναισθηματισμό των στίχων του Λειβαδίτη, καθώς κάθε παιδάκι παίρνει τη φυσαρμόνικα που έφτιαξε με τα χεράκια του και τη βοήθεια της κας Παπαργυρούδη, νιώθω την ανάγκη να κλείσει η μικρή αυτή αναφορά μας με τη συνέχεια του ίδιου ποιήματος και τον λυτρωτικό και σωτήριο μήνυμα που αναδίδει:
«Μα εσύ, αποχαιρέτα τα όλα αυτά και ξεκίνα,
Γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
Για όλα τα’ άστρα, για όλα τα όνειρα,
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος»
Βιάσου να τα καταφέρεις πριν μεγαλώσεις…
