1η Αυγούστου 2016. Αυτή η καισαρική τομή στο Νοσοκομείο της Βέροιας έφερε στον κόσμο τη Φάτιμα, την πρώτη Σύρια-Βεροιώτισσα, το 7ο παιδί, των εννιά πλέον της οικογένειας. Εννιά μήνες πριν, όταν ο μικρότερος, ο Ανττζάμ, ήταν 6 μηνών στην αγκαλιά ακόμη, κάπου εκεί στην πορεία δια μέσου της γείτονος και του περάσματος προς στα νησιά μας, άρχισε να χτυπά η καρδούλα της στην ήδη προσφυγική μήτρα.
Καθόμασταν με τα άλλα παιδιά στα δυο σκαλάκια στην είσοδο του σχολείου, το ζεστό βραδάκι χθες, μετά το μάθημα, όταν η Αισέ δίπλα μου με την άκρη του αστραφτερού χαμόγελού της να κρύβεται στις άκρες της άκομψα στημένης μαντήλας στο κεφαλάκι της της, μας το είπε. Έδειξε με τα χεράκια της πρώιμης εφηβείας, το καμαρωτό “επτά” -παιδιά!- και το πλούσιο “εννιά” -στην οικογένεια!- που καθόλου δεν δυσκολεύτηκα να καταλάβω στα αραβικά!
Η μαμά είναι πέντε μέρες στο νοσοκομείο. Έτσι εξηγείται η αναστάτωση των παιδιών και στην ώρα του μαθήματος, καθότι τα μεγαλύτερα φρόντιζαν να ηρεμήσουν τα μικρότερα που βρήκαν την αφορμή της απουσίας των γονιών στο νοσοκομείο, για να απολαύσουν την χαλάρωση της επιτήρησης.
Και τώρα τι; Σύμφωνα με τον «Κανονισμό» των Ηνωμένων Εθνών, η τρίτη μέρα της λοχείας θα πρέπει να βρει το νεογέννητο-πρόσφυγα στο Camp – για τα Camps όλου του κόσμου, από την Αφρική μέχρι την Ελλάδα, σήμερα. Τι σημασία έχει που εμείς κρατάμε το δικό μας “κανονισμό για το “σαράντισμα” για την φροντίδα της λεχώνας και του μωρού. Εδώ, η ευχή “Να σας ζήσει” , παίρνει το νόημά της!
Οι εννιά θα χωρέσουν στο ίδιο μικρό δωμάτιο, όπως και πριν. Η καινούργια ένοικος θα μοιραστεί κάποιο από τα στριμωγμένα κρεβάτια με τα άλλα αδέλφια της. Η δυτική φαντασίωση για καθαρά, βρασμένα, αποστειρωμένα είδη και σκεύη για το μωρό, ίσως καθίσει και πάλι στις γενναιοδωρίες εθελοντών, όπως άλλωστε και η ειδική ιατρική – φαρμακευτική φροντίδα για το ίδιο και τη μητέρα.
Η επόμενη μέρα θα είναι μια ακόμη συνηθισμένη μέρα στο Στρατόπεδο, που κατ΄ ευφημισμόν -μάλλον- το είπαμε Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων Βέροιας. Τέσσερις μήνες από την άφιξή τους, το νερό είναι έξω από τα κτίρια στις κοινόχρηστες βρύσες και οι κοινές φορητές τουαλέτες -αξίας χιλιάδων ευρώ- έξω στην ύπαιθρο, όπως και τα μπάνια! Το φαγητό από το συσσίτιο, που συνεχίζει να μην τρώγεται, και τα λοιπά χρειαζούμενα από τις δωρεές και προσφορές πολιτών και εθελοντικών οργανώσεων, όταν και όποτε υπάρχουν διαθέσιμα.
Οι επίσημοι θεσμικοί φορείς σε ρυθμούς καλοκαιρινής ραστώνης και οι διαπιστευμένοι οργανισμοί λουσμένοι στην ακριβή γραφειοκρατία τους θα συσκέπτονται, θα σχεδιάζουν στρατηγικά και θα συντονίζουν, με τα χρήματα του ανελέητα φορολογούμενου, στην … προοπτική του “προσφυγικού” την προσέγγιση της συνύπαρξης των δύο κοινωνιών, τοπικής και προσφύγων… στο μακρύ διαβλεπόμενο, κοινό τους μέλλον…
3 Αυγούστου 2016
(Σημείωση Φαρέτρας: Η Ελένη Παπαδοπούλου είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στην Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ)
