Με άθλια επιχειρήματα και με συκοφαντίες σε βάρος ασφαλισμένων και συνταξιούχων, η κυβέρνηση προσπαθεί να νομιμοποιήσει τις ανατροπές που ετοιμάζει για λογαριασμό του μεγάλου κεφαλαίου
Η ανακοίνωση του πορίσματος της Επιτροπής για το Ασφαλιστικό που είχε συστήσει το ίδιο το υπουργείο Εργασίας και οι αλλεπάλληλες δηλώσεις και συνεντεύξεις αρμόδιων κυβερνητικών στελεχών που έβαζαν το πλαίσιο των νέων ανατροπών, προκάλεσαν ανησυχία και αντιδράσεις από ασφαλισμένους και συνταξιούχους.
Μπροστά στον κίνδυνο διόγκωσης αυτού του κλίματος δυσαρέσκειας και ενώ ήδη εκατοντάδες σωματεία βρίσκονται σε τροχιά κινητοποιήσεων και προετοιμάζονται για την πανελλαδική απεργία στις 12 Νοέμβρη, η κυβέρνηση προχώρησε σε αναπροσαρμογή της επικοινωνιακής της πολιτικής και της προπαγάνδας της.
Ετσι, μετά τη συνεδρίαση του Συμβουλίου της Κοινωνικής Πολιτικής, οι διαρροές που έβγαιναν από το Μαξίμου ήταν πως δήθεν «δεν τους εκφράζει το πόρισμα της Επιτροπής», πως «η κυβέρνηση θα διαμορφώσει τη δική της πρόταση», ενώ την ίδια στιγμή που κυβερνητικά στελέχη σαφώς ανακοίνωναν νέες μειώσεις στις συντάξεις, μέχρι και κατάργηση της επικουρικής σύνταξης, με σχόλιά τους έσπευδαν να καθησυχάσουν ότι «δε θα γίνουν οριζόντιες μειώσεις», ότι η ενσωμάτωση των επικουρικών στην κύρια γίνεται δήθεν για να σωθούν, πως η «μεταρρύθμιση» που ετοιμάζεται θα εξασφαλίσει «αξιοπρεπείς συντάξεις και όχι φιλοδωρήματα».
Αυτά λέγονται όταν πριν λίγους μήνες, με την προσυπογραφή και σύναψη του 3ου μνημονίου, η κυβέρνηση αναλάμβανε συγκεκριμένες δεσμεύσεις, όχι μόνο για τις περικοπές στις συντάξεις, τη μείωση της κρατικής χρηματοδότησης προς τα Ταμεία, αλλά κυρίως υιοθετούσε τις βασικές αρχές του νέου ασφαλιστικού μοντέλου, με τον καθορισμό «κοινών κανόνων» εισφορών και παροχών, στενότερης διασύνδεσης των πρώτων με τις δεύτερες, η οποία περιορίζει έως και καταργεί τον αναδιανεμητικό χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης, σαρωτικών ενοποιήσεων σε ένα Ταμείο, με εξομοίωση παροχών προς τα κάτω και αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.
Ως εκ τούτου, στο 3ο μνημόνιο, το οποίο ειρήσθω εν παρόδω η κυβέρνηση επαναλαμβάνει ξανά και ξανά ότι θα το εφαρμόσει μέχρι κεραίας – μάλιστα πολλές φορές ο υπουργός Κοινωνικής Ασφάλισης υποστηρίζει ότι πολλές από τις «αλλαγές» που συμπεριλαμβάνει θα έπρεπε να τις κάνουμε μόνοι μας και χωρίς να μας το ζητήσουν (!) – υπήρχαν όλες οι βασικές παράμετροι του «νέου Ασφαλιστικού».Στο κάτω – κάτω, αυτό που ανέλαβε να κάνει η Επιτροπή, ήταν να μορφοποιήσει και να αναπτύξει αυτή τη στρατηγική που ήδη είχε αποτυπωθεί στο 3ο μνημόνιο και με τη σειρά της αποτελεί εξειδίκευση δεδομένων κατευθύνσεων της ΕΕ για τα συστήματα της Κοινωνικής Ασφάλισης σε όλα τα κράτη – μέλη.
Η κυβέρνηση, λοιπόν, όχι μόνο δεν υπαναχωρεί από τη στρατηγική της στόχευση, αλλά επιχειρεί μέσα από την επικοινωνιακή της πολιτική, με την τακτική του «ζεστού – κρύου», του «είπα – ξείπα», να την φέρει ακόμα πιο κοντά, να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους, να παραμυθιάσει με το δήθεν «κοινωνικό διάλογο» που θα κάνει, να δημιουργήσει κλίμα αναμονής και τελικά να καταφέρει να ψηφίσει τις αντιδραστικές αλλαγές που θα σημάνουν και τη χαριστική βολή στη δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση.
Απ’ αυτή την άποψη, η στοχευμένη επιχειρηματολογία που διοχετεύει η κυβέρνηση για να στηρίξει τις ανατροπές – όπως σε άρθρο της «Αυγής» στις 16/10 – χρειάζεται να απαντηθεί και να πολεμηθεί, καθώς αναπαράγει μέχρι κεραίας τον ιδεολογικό βόρβορο που κατά σύστημα εκτόξευαν κατά της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης και των ασφαλισμένων οι πιο ακραιφνείς εκπρόσωποι των αντιδραστικών ανατροπών.
Ο «Ριζοσπάστης» κωδικοποιεί και σχολιάζει παρακάτω ορισμένα από τα βασικά επιχειρήματα, με τα οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να σύρει τους εργαζόμενους να προσυπογράψουν τις ανατροπές σε βάρος τους.
Βγάζουν λάδι αυτούς που λεηλάτησαν τα Ταμεία
Γράφτηκε σε άρθρο της «Αυγής»: «Το σύστημα κοινωνικών ασφαλίσεων στη χώρα έφτασε σε αδιέξοδο. Οι παλιές και οι νέες περικοπές συντάξεων δεν είναι παρά τα συμπτώματα που δείχνουν ότι το ασφαλιστικό σύστημα καταρρέει, διαλύεται και δεν θα υπάρχει στο μέλλον αν δεν αλλάξει εκ θεμελίων (…) Οι συντάξεις, πάντως, είτε αλλάξει είτε δεν αλλάξει το σύστημα, θα περικοπούν. Το αναδιανεμητικό σύστημα τελείωσε. Και τελείωσε επειδή ήταν άδικο, φαύλο, σπάταλο και αντιλαϊκό».
Η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της δεν θα έβρισκαν πιο άξιο συνήγορο. Αλήθεια όμως: Μόνο του το Ασφαλιστικό έφτασε σε αδιέξοδο; Μόνο του καταρρέει και διαλύεται; Φυσικό φαινόμενο είναι η διάλυσή του; Και οι κυβερνήσεις που αποφάσιζαν δεν φέρουν ευθύνες; Αυτοί που ωφελούνταν για δεκαετίες από τις αποφάσεις αυτές, δεν έχουν ονοματεπώνυμο;
Η πραγματικότητα είναι ότι πάνω στην καμπούρα των ασφαλισμένων, στο αίμα και τον ιδρώτα τους, από τις εισφορές τους, τα αποθεματικά των Ταμείων, στηρίχτηκε όλη η μεταπολεμική καπιταλιστική ανάπτυξη. Οτι οι εισφορές που τώρα λείπουν από τα Ταμεία, έγιναν εργοστάσια, τράπεζες, καράβια, μέσα από το φθηνό δανεισμό του κεφαλαίου. Αυτά τα δανεικά και αγύριστα προς το μεγάλο κεφάλαιο έφτιαξαν τα νέα μεταπολεμικά τζάκια. Αυτή είναι η «αγία ιδιωτική πρωτοβουλία», που τώρα στο όνομά της «ανάβει λαμπάδες» ο ΣΥΡΙΖΑ, ετοιμάζοντας για λογαριασμό της και τα δικά του αναπτυξιακά πακέτα.
Ποιον ωφελούν οι περικοπές;
Αυτό που επίσης δεν λέει η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι οι «περικοπές των συντάξεων» δεν είναι «σύμπτωμα», αλλά πολιτική απόφαση. Απόφαση σκληρή για τους συνταξιούχους και βαθιά ταξική, η οποία ανήκει εξολοκλήρου στις προηγούμενες και τη σημερινή κυβέρνηση. Υπηρετεί μάλιστα συγκεκριμένη στρατηγική: Οι περικοπές γίνονται για να μην πληρώσουν κράτος και κεφάλαιο και για να στηριχτεί η καπιταλιστική ανάκαμψη, η οποία, από τη μια, θα βρει «καθαρό» το τοπίο από τα «βαρίδια» των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και, από την άλλη, θα αξιοποιήσει τις κρατικές περικοπές σαν «μποναμά» για νέες επιδοτήσεις και προνόμια από τον προϋπολογισμό.
Ισχυρίζονται με θράσος ότι το σύστημα ήταν «σπάταλο και άδικο». Σπάταλο απέναντι σε ποιους; Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων πάντα ζούσαν στην ανέχεια. Ολα τα παραπάνω βέβαια δεν εκτοξεύονται στο βρόντο. Η συνολική ενοχοποίηση του Ασφαλιστικού, και κατ’ επέκταση των συνταξιούχων, υπηρετεί ένα βασικό στόχο που παρεισφρέει μέσα σε αυτό το αντιδραστικό ντελίριο και περιγράφεται σε τέσσερις λέξεις: «Το αναδιανεμητικό σύστημα τελείωσε».
Να, λοιπόν, πού το πάνε. Εκεί που το πάει και το πόρισμα. Εκεί που οδηγούν τα ασφαλιστικά συστήματα σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση. Το αναδιανεμητικό σύστημα, με όποιο στοιχείο εσωτερικής αλληλεγγύης είχε, με τα χαρακτηριστικά της αναδιανομής για τους πιο αδύνατους, τους χαμηλοσυνταξιούχους, με την τριμερή χρηματοδότηση και την αντίστοιχη ευθύνη του κράτους, πρέπει να τελειώσει.
Ολοκληρώνουν την καταστροφή
Βέβαια, κι αυτό το σύστημα που υπήρχε μέχρι τώρα, σε καμιά περίπτωση δεν κάλυπτε τις πραγματικές ανάγκες, και δεν θα μπορούσε άλλωστε, μέσα σε αυτό το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα. Ομως, τώρα επιδιώκουν να εξαλείψουν και το παραμικρό ίχνος από τέτοια χαρακτηριστικά. Να τα ισοπεδώσουν και να παραδώσουν τους ασφαλισμένους ανυπεράσπιστους στους νόμους της «ελεύθερης αγοράς», στην ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας και στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες που καραδοκούν.
Επιδιώκουν μάλιστα να το κάνουν αναπαράγοντας τις συκοφαντίες και τα ιδεολογήματα όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, διογκώνοντας παθογένειες και συμπτώματα του Ασφαλιστικού – για τα οποία ευθύνονται το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του – για να ενοχοποιήσουν τους αυτοαπασχολούμενους, τους αγρότες, τους οικοδόμους, αποφεύγοντας, έστω και για «ξεκάρφωμα», να μιλήσουν για τα μεγάλα εγκλήματα σε βάρος της Κοινωνικής Ασφάλισης που συντελέστηκαν για να στηριχθεί η ντόπια πλουτοκρατία.
Το γνωστό παραμύθι των «προνομιούχων»
Με το σύστημα που υπήρχε μέχρι τώρα, ισχυρίζεται η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, «μπορούσαν οι κυβερνήσεις να μοιράζουν προνόμια σε κοινωνικές ομάδες και τάξεις και να επιβάλουν:
α) Ορισμένοι – με το νόμο ή παρά το νόμο – να πληρώνουν λιγότερα (εισφοροαπαλλαγές) ή καθόλου. Για παράδειγμα, στον ΟΑΕΕ το 55% δεν πληρώνει τις συνδρομές του. Το ίδιο ισχύει και στον ΟΓΑ. Οσον αφορά το ΙΚΑ, πολλοί εργοδότες όχι μόνο δεν πληρώνουν τις δικές του εισφορές, αλλά κατακρατούν (κλέβουν) και τις εισφορές των μισθωτών τους. Εξ ου και οι κατά καιρούς “ρυθμίσεις” για την απόδοσή τους.
β) Τις πρόωρες συντάξεις για ανθρώπους που δούλεψαν συνολικά μόνο 15, 20 και 25 χρόνια και παίρνουν σχεδόν τις ίδιες συντάξεις με αυτούς που δούλεψαν 40, 45 και 50 χρόνια συνεχώς…
γ) Σε 20 ασφαλιστικά ταμεία να εισπράττουν “κοινωνικούς πόρους” για να πληρώνουν συντάξεις σε προνομιούχες κοινωνικές ομάδες και τάξεις: γιατρούς, δικηγόρους, μηχανικούς, αγρότες, αυτοκινητιστές, εκτελωνιστές, υπαλλήλους ΔΕΚΟ, κρατικών τραπεζών, ορισμένων υπηρεσιών του Δημοσίου, εργολάβους, οικοδόμους κ.λπ.».
Πολιτική αγυρτεία
Εδώ μιλάμε για πολιτική αγυρτεία. Δίπλα – δίπλα παρουσιάζονται συνυπεύθυνοι ο αγρότης που δεν έχει να πληρώσει για την Ασφάλισή του, ο αυτοαπασχολούμενος που έκλεισε το μαγαζί του και αυτοτιμωρείται μαζί με την οικογένειά του, μην έχοντας ιατροφαρμακευτική κάλυψη επειδή δεν έχει να πληρώσει εισφορές, με τον καπιταλιστή που παρακρατά εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ και εκατομμύρια από τις εισφορές των εργατών που δεν του ανήκουν!
Ιδιας τάξης πολιτικό πρόβλημα, ίδιο οικονομικό μέγεθος, μερικές εκατοντάδες ευρώ, ακόμα και χιλιάδες, με τα εκατομμύρια που κλέβει ή ενισχύεται νόμιμα ο μονοπωλιακός όμιλος. Ιδια, λοιπόν, η ταξική θέση του ξωμάχου που πνίγεται από τα χρέη, του μαγαζάτορα που κατέβασε ρολά μέσα στην κρίση, με αυτή του καπιταλιστή.
Παρεμπιπτόντως, το 55% που αναφέρεται στο συγκεκριμένο παράδειγμα για τον ΟΑΕΕ, έγινε μέσα στην κρίση. Τέτοια μεγέθη μη καταβολής δεν υπήρχαν πριν. Αντίθετα, μεγάλο μέρος των χρεών των επιχειρήσεων προς το ΙΚΑ έγιναν πριν το 2009. Αλλά κυρίως η μεγάλη ληστεία αφορά τη μόνιμη εισφοροδιαφυγή με τη «μαύρη» ανασφάλιστη εργασία, που ανέρχεται σε τουλάχιστον 3 δισ. ετησίως και ήταν μόνιμο χαρακτηριστικό και των περιόδων υψηλής κερδοφορίας και διόγκωσης του ΑΕΠ.
Σε ό,τι αφορά το λίβελο για τις πρόωρες συντάξεις, πουθενά, σε κανένα ταμείο, ούτε με το ισχύον σύστημα, ο ασφαλισμένος των 15 και 20 χρόνων δε λάμβανε την ίδια σύνταξη με αυτόν που δούλεψε 40 χρόνια. Το ψέμα βγάζει μάτι. Αλλά προβάλλεται για να χτυπήσει το στοιχείο της εσωτερικής αλληλεγγύης που πρέπει να διαπερνά κάθε σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να καταργήσει και όχι τα ατομικά, ιδιωτικά κεφαλαιοποιητικά συστήματα στα οποία μας σπρώχνουν όλες οι «μεταρρυθμίσεις» του Ασφαλιστικού, ανάμεσά τους και αυτή που σχεδιάζει η κυβέρνηση.
Ο μύθος των «κοινωνικών πόρων»
Τέλος, σε ό,τι αφορά τους «κοινωνικούς πόρους», σημειώνουμε ότι αυτοί είχαν θεσμοθετηθεί προς ορισμένα μόνο Ταμεία και σε πολλές περιπτώσεις υπέχουν θέση εργοδοτικής εισφοράς. Η κυβέρνηση προσβλέπει στην κατάργηση των «κοινωνικών πόρων», όπως ακριβώς προβλέπει το μνημόνιο και απαιτεί το μεγάλο κεφάλαιο.
Αυτό το στόχο υπηρετεί η συκοφαντία περί «προνομιούχων κοινωνικών ομάδων και τάξεων», που απολαμβάνουν τάχα καταχρηστικά τους κοινωνικούς πόρους. Ποιες είναι αυτές, σύμφωνα με την επιχειρηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ: Οι αγρότες, οι οικοδόμοι, οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ και των τραπεζών, του Δημοσίου και δίπλα σ’ αυτούς οι ελεύθεροι επαγγελματίες γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί.
Η …ακρίβεια στην περιγραφή της κοινωνικής διαστρωμάτωσης που κάνει η «Αυγή», μπορεί να διεκδικήσει βραβείο οικονομικής και κοινωνικής ανάλυσης. Αλλά η «Αυγή» δεν προσβλέπει σε τέτοια βραβεία. Από άλλους περιμένει τα εύσημα. Απ’ αυτούς που απουσιάζουν από το κάδρο των «προνομιούχων» που απαριθμεί…
Καθορισμένες εισφορές, αλλά χωρίς καμιά εγγύηση οι συντάξεις
Πού αποσκοπεί όλη αυτή η επιχειρηματολογία της κυβέρνησης; Στο να στηριχτεί το νέο αντιδραστικό και βαθιά αντιλαϊκό σύστημα, το οποίο παύει να είναι και δημόσιο και κοινωνικό και που στις βασικές του παραμέτρους περιγράφεται στο πόρισμα της Επιτροπής.
Να πώς βλέπει τα πράγματα η κυβέρνηση, μέσω της «Αυγής»: «Το ανταποδοτικό ασφαλιστικό σύστημα που εφαρμόζεται από την αρχή του 2015 και εφόσον εφαρμοστεί και στη μεταβατική περίοδο απόλυτα, ίσως μπορεί να διορθώσει την κατάσταση. Στο σύστημα αυτό θα υπάρχουν δύο (και όχι ένα) ασφαλιστικά ταμεία:
1) Το ταμείο των μισθωτών, ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, με τριμερή χρηματοδότηση: μισθωτός, εργοδότης και κράτος. Ο ασφαλισμένος έχει προσωπική μερίδα, όπου καταγράφονται οι εισφορές του καθώς και του εργοδότη του, όπως και οι αποδόσεις αυτού του κεφαλαίου. Η σύνταξη υπολογίζεται με βάση το συνολικό ποσό που συγκεντρώνεται στη μερίδα του ασφαλισμένου και το προσδόκιμο επιβίωσης, όπου προστίθεται η κρατική επιχορήγηση, εφόσον ο ασφαλισμένος έχει 40 έτη Ασφάλισης ή συμπληρώσει το 67ο έτος της ηλικίας του.
2) Το ταμείο των υπολοίπων (εργοδοτών, ελεύθερων επαγγελματιών, αγροτών, εμπόρων, βιοτεχνών, εργολάβων κ.λπ.) με διμερή χρηματοδότηση: ασφαλισμένου και κράτους. Κάθε ασφαλισμένος θα έχει τη μερίδα του και θα παίρνει σύνταξη έπειτα από 40 χρόνια συνεχούς Ασφάλισης ή με τη συμπλήρωση του 67ου έτους της ηλικίας του, οπότε θα δικαιούνται και την κρατική χρηματοδότηση. Η σύνταξη θα υπολογίζεται με βάση τις εισφορές του ασφαλισμένου και τις αποδόσεις τους σε συνδυασμό με το προσδόκιμο επιβίωσης…
Η κυβέρνηση, με βάση το σταθερό ασφαλιστικό σύστημα, δε θα χρειάζεται κάθε τόσο να φέρνει νόμους και τροπολογίες στη Βουλή, αλλά θα αναγνωρίζει το προσδόκιμο επιβίωσης και θα καθορίζει το κατώτερο εγγυημένο εισόδημα με βάση τις δυνατότητες του προϋπολογισμού.
Το κατώτερο εγγυημένο εισόδημα θα είναι η κρατική χρηματοδότηση για τις συντάξεις και παράλληλα θα δίνεται αντί των προνοιακών επιδομάτων, που θα καταργηθούν διά παντός».
«Μούγκα» για το ύψος των συντάξεων
Μια προκαταρκτική παρατήρηση: Μιλάνε για «ανταποδοτικό σύστημα», αλλά δε μας λένε τι θα ανταποδίδει. Ποιο θα είναι το ύψος των συντάξεων σε σχέση με τις εισφορές του κάθε ασφαλισμένου. Και δεν το λένε γιατί απλούστατα – όπως γράψαμε με αφορμή το πόρισμα και το «νέο μοντέλο» που προωθεί – στο νέο σύστημα ο ασφαλισμένος ξέρει μόνο ότι θα πληρώνει «καθορισμένες εισφορές», δεν ξέρει όμως τι θα λάβει ως συνταξιούχος.
Κατά συνέπεια, οι παροχές δεν καθορίζονται και άρα το κράτος δε φέρει καμία ευθύνη γι’ αυτές, δηλαδή δεν εγγυάται το ύψος της σύνταξης μετά από 40 χρόνια συνεχούς εργασίας και Ασφάλισης.
Η κυβέρνηση σκόπιμα μιλάει γενικά για τις εισφορές στην ατομική μερίδα του ασφαλισμένου και «τις αποδόσεις του κεφαλαίου»! Ποιες, όμως, θα είναι οι αποδόσεις αυτές; Ποιος θα εγγυάται το ύψος των αποδόσεων και άρα των συντάξεων; Επ’ αυτού «μούγκα» από τα κυβερνητικά στελέχη και βέβαια από την εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ. Το μοντέλο, όμως, όπου εφαρμόστηκε, έχει φέρει δραματικές μειώσεις σε σχέση με τα ποσοστά αναπλήρωσης.
Μαθαίνουμε, όμως, ότι το κράτος θα χρηματοδοτεί μόνο «το κατώτερο εγγυημένο εισόδημα», δηλαδή ένα εισόδημα πραγματικής πείνας, το οποίο μάλιστα κάθε φορά θα διαμορφώνεται ανάλογα με τις «δυνατότητες του προϋπολογισμού». Αυτό σημαίνει ότι οι συντάξεις θα αποδίδονται αφού πρώτα ο προϋπολογισμός καταβάλλει και αποπληρώνει στο διηνεκές το χρέος που προκλήθηκε από την πολιτική υπέρ του κεφαλαίου και αφού πρώτα δοθούν και τα χρηματοδοτικά πακέτα μέσω των ΕΣΠΑ και των λοιπών «αναπτυξιακών προγραμμάτων» στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους.
Εκεί θα εξαντλείται η συμμετοχή του κράτους και μάλιστα μόνο μετά το 67ο έτος της ηλικίας του συνταξιούχου, συνυπολογίζοντας και το προσδόκιμο ζωής. Αλλά και αυτό θα δίνεται αντί των σημερινών «προνοιακών επιδομάτων που θα καταργηθούν διά παντός», όπως κατηγορηματικά σημειώνεται, που σημαίνει ακόμα μεγαλύτερες απώλειες στο εισόδημα των φτωχών οικογενειών.
Τελικά, μπορεί ο τίτλος του άρθρου της «Αυγής» να είναι «Ανταποδοτικό για πάντα», αλλά θα απέδιδε το πραγματικό του νόημα αν, παραφράζοντάς το, γράφαμε: «Αντιλαϊκό για πάντα»!
«Αλχημεία» με τις κρατικές δαπάνες
Από την επιχειρηματολογία με την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να νομιμοποιήσει τα αντιασφαλιστικά της σχέδια, δε λείπουν και οι «αλχημείες», προκειμένου να στηριχθεί η προπαγάνδα περί «βιωσιμότητας» του συστήματος. «Η ετήσια συνταξιοδοτική δαπάνη έφτασε τα 28,5 δισ. ευρώ, από τα οποία τα 13-17 δισ. (ανάλογα με το χρόνο) τα πληρώνει ο κρατικός προϋπολογισμός, δηλαδή οι φορολογούμενοι» γράφει για παράδειγμα η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Η πραγματική συμμετοχή του κράτους είναι πολύ χαμηλότερη. Για φέτος η κρατική χρηματοδότηση ήταν περίπου 9,5 δισ. ευρώ, ενώ το 2016 θα υποχωρήσει ακόμα περισσότερο. Διαχρονικά, η κρατική χρηματοδότηση δεν ξεπερνούσε το 30% των εσόδων του συστήματος και αυτό στις καλύτερες εποχές. Για δεκαετίες, μάλιστα, ήταν κάτω και από το 20% των εσόδων του και σε κάθε περίπτωση δεν αντιστοιχούσε στο μερίδιο της τριμερούς χρηματοδότησης, ενώ ήταν πάντα κάτω από τις ανάγκες του συστήματος, τη στιγμή μάλιστα που το αστικό κράτος και οι κυβερνήσεις του κρατούσαν στο χέρι τα αποθεματικά του και τα διέθεταν όπως ήθελαν. Ολα αυτά είναι καταγεγραμμένα στους Κοινωνικούς και Κρατικούς Προϋπολογισμούς.
Η κυβέρνηση, όμως, καταφεύγει στη γνωστή «αλχημεία» που έκαναν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, να προσθέτει στην κρατική επιχορήγηση τη δαπάνη που γίνεται για τις συντάξεις του Δημοσίου (δηλαδή τη συμμετοχή του κράτους ως εργοδότη), φουσκώνοντας και παραποιώντας την κρατική χρηματοδότηση.
