«Πόσο… ΠΑΣΟΚ είμαστε;»
To υπαρξιακό ερώτημα του ΣΥΡΙΖΑ και οι «πράσινες» φυλές στο εσωτερικό του
Το φάντασμα του ΠΑΣΟΚ πλανάται πάνω από την Κουμουνδούρου: «Πόσο ΠΑΣΟΚ είμαστε και πόσο επιτρέπεται να γίνουμε;». Ο χαρακτήρας που θα αποκτήσει εν τέλει ο ΣΥΡΙΖΑ στην τελική ευθεία προς το… Μαξίμου αποτελεί αυτήν τη στιγμή το κορυφαίο αγκάθι στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, καθώς ο αριστερός ριζοσπαστισμός και η «ΠΑΣΟΚοποίηση» βρίσκονται σε ευθεία σύγκρουση.
Ή μήπως… όχι; Οι ΠΑΣΟΚογενείς «ενέσεις ισχύος» στον ΣΥΡΙΖΑ (πέραν της μεγάλης μάζας του εκλογικού σώματος) σε επίπεδο προσώπων και στελεχών καταγράφουν ήδη σοβαρό παρελθόν και σίγουρα θα έχουν πλούσιο και ενδιαφέρον μέλλον.
«Πολυδιάστατος»… Κοτζιάς
Στα «χαμηλά» της προεκλογικής ειδησεογραφίας πέρασε το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στη Ρωσία. Και δεν αναφερόμαστε στη σημασία και το περιεχόμενο των επαφών του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στη Μόσχα, αλλά στους ανθρώπους που τον συνόδευαν. Λίγοι ίσως συγκράτησαν το γεγονός ότι στην αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ μετείχε ο Νίκος Κοτζιάς.
Κεντρικό στέλεχος του ΚΚΕ μέχρι το 1989, ο Κοτζιάς βρέθηκε στον σκληρό πυρήνα της ομάδας του Γ. Παπανδρέου από το 1996, όπου παρέμεινε μέχρι και τον εκλογικό θρίαμβο του ΠΑΣΟΚ, με 44%, στις εκλογές του 2009. Για ένα διάστημα διετέλεσε πρόεδρος του επίσημου think tank του κόμματος, του ΙΣΤΑΜΕ, και θεωρείται ο άνθρωπος που το 2007 εισηγήθηκε στον Παπανδρέου την «αριστερή στροφή», προκειμένου να ξεφύγει από το «παρελθόν Σημίτη».
Η εκλογική νίκη του 2009 σήμανε το οριστικό διαζύγιο Παπανδρέου – Κοτζιά εξαιτίας της επιλογής του πρώτου να αναθέσει το υπουργείο Εξωτερικών στον Δ. Δρούτσα.
Τέσσερα χρόνια μετά, ο Ν. Κοτζιάς βρίσκεται στον «σκληρό πυρήνα» των συνεργατών του Τσίπρα, γεγονός που πιστοποιήθηκε πρώτη φορά τόσο επίσημα με τη συμμετοχή του στο ταξίδι στη Μόσχα. Πληροφορίες μάλιστα αναφέρουν ότι ο Κοτζιάς ήταν που επέμεινε να γίνει παραμονές ευρωεκλογών η επίσκεψη, παρ’ ότι υπήρχαν διαφορετικές εισηγήσεις που εδράζονταν στο ότι οι ευρω-ρωσικές σχέσεις βρίσκονται σε κάκιστο σημείο (λόγω Ουκρανίας).
Η επιμονή για την πραγματοποίηση του ταξιδιού βασιζόταν στο ότι το μήνυμα που ο ΣΥΡΙΖΑ όφειλε να στείλει, λίγο πριν από τις ευρωεκλογές και με τον Τσίπρα υποψήφιο για την προεδρία της Κομισιόν, ήταν αυτό της «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής». Μια ευθεία παραπομπή στη ρητορική του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου.
Το ζητούμενο για τον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να αποκτήσει ισχυρή πολιτική ηγεμονία, κατά τον Κοτζιά, είναι η δημιουργία ενός «αριστερού, δημοκρατικού και πατριωτικού μετώπου», αφού έτσι αυτοπροσδιορίζεται και η πολιτική κίνηση ιδεών και δράσης «Πράττω», την οποία δημιούργησε ως μια «πατριωτική αριστερή δύναμη».
Η κίνηση αυτή, μαζί με άλλες δύο, την «Κοινωνική Συμφωνία» και την «Κοινωνία Πρώτα», ήταν, μεταξύ άλλων, τα πολιτικά σχήματα «πράσινης» προέλευσης που σηματοδότησαν την ευρύτερη στήριξη της υποψηφιότητας του Τσίπρα για τη θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Τα «αριστερόμετρα»
Για τη σχέση του Τσίπρα με τη Λούκα Κατσέλη, πρόεδρο της Κοινωνικής Συμφωνίας και πρώτη υπουργό Οικονομίας της κυβέρνησης Παπανδρέου, έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά. Το τελευταίο δεδομένο στη σχέση αυτήν είναι η επίσημη στήριξη του σχήματος Κατσέλη στην υποψηφιότητα Τσίπρα, αλλά και η συμμετοχή του γραμματέα της Κοινωνικής Συμφωνίας Νικήτα Κανάκη στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ.
Τη στήριξή της στην ευρω-υποψηφιότητα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ εξέφρασε δημοσίως και η Κοινωνία Πρώτα, αφού ωστόσο η σχέση της κίνησης αυτής με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε «σφραγιστεί» με την υποψηφιότητα του Οδυσσέα Βουδούρη για τη θέση του περιφερειάρχη Πελοποννήσου.
Η επιλογή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξει σε μια από τις δυσκολότερες περιφέρειες της χώρας τον Οδυσσέα Βουδούρη (εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής στη Μεσσηνία το 2009 με το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου) ήταν ένα από τα χαρακτηριστικότερα δείγματα του «ανοίγματος» που επιχείρησε το κόμμα στις πρόσφατες εκλογές. Οι αντιδράσεις για την υποψηφιότητα Βουδούρη στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ (Νεολαία, οργανώσεις της Πελοποννήσου) ήταν ένα από τα πρώτα ηχηρά επεισόδια που πυροδότησε η επιλογή των συμμαχιών και των πολιτικών ανοιγμάτων προς τον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Τα περίφημα… «αριστερόμετρα», η μεζούρα μέτρησης του ριζοσπαστισμού και της αριστεροσύνης, δεν είναι η πρώτη φορά που βγαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, αφού και οι αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010 είχαν προκαλέσει ανάλογους προβληματισμούς και εντάσεις. Όπως τον Οκτώβριο του 2010, όταν ο ΣΥΝ και ο πρόεδρός του Αλέξης Τσίπρας αποφάσισαν να στηρίξουν για την Περιφέρεια Αττικής τον Αλέξη Μητρόπουλο, ο οποίος (μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ) είχε διαφωνήσει με την επιλογή του μνημονίου από την κυβέρνηση Παπανδρέου.
Έτσι, έκανε τα πρώτα της βήματα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ η σημερινή Σοσιαλιστική Τάση, προσδίδοντάς του για καιρό το συνοδευτικό αρκτικόλεξο ΕΚΜ (Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο), το οποίο απαλείφθηκε τον περασμένο χειμώνα μετά τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα.
«Διάσπαση» ΠΑΣΟΚογενών
Σήμερα η Σοσιαλιστική Τάση εμφανίζεται τουλάχιστον διχασμένη για το ποια πορεία πρέπει να ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να πετύχει τον στόχο της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Αυτό κατεγράφη στα κείμενα – παρεμβάσεις που κατατέθηκαν για τη συνεδρίαση της Κ.Ε. του περασμένου Σαββατοκύριακου, τα οποία δείχνουν να ακολουθούν τις γενικότερες τάσεις που διαμορφώνονται στο εσωτερικό του κόμματος (προς το Κέντρο ή ακόμη πιο αριστερά).
Ανεπιφύλακτα «Κέντρο» δείχνουν με το κείμενο που υπέγραψαν ο Μητρόπουλος και ο Διονύσης Τεμπονέρας, χαρακτηρίζοντας μάλιστα «κρίσιμο λάθος» τη ρητορική και την πολιτική γραμμή συλλογικοτήτων και στελεχών της «ευρωπολεμικής» ή της «δραχμικής Αριστεράς» και άλλους παράγοντες και επιστημονικές ενώσεις που σχετίζονται με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η πολιτική των συμμαχιών, σύμφωνα με τα δύο στελέχη, πρέπει να περιλαμβάνει γενικό «προσκλητήριο» σε στελέχη άλλων χώρων που απεξαρτήθηκαν και πολεμούν τώρα το μνημόνιο, δείχνοντας έτσι προς ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ.
Στον αντίποδα κινήθηκε η πρόταση της μεγαλύτερης ομάδας των ΠΑΣΟΚογενών βουλευτών (Παναγιώτης Κουρουμπλής, Δημήτρης Τσουκαλάς, Γιάννης Μιχελογιαννάκης), την οποία μάλιστα συνυπέγραψαν ο νεοεκλεγείς ευρωβουλευτής Κώστας Χρυσόγονος και ο Αντώνης Κοτσακάς.
Σύμφωνα με την πρόταση που κατέθεσε η μεγαλύτερη ομάδα των «σοσιαλιστών», ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συγκροτήσει μια «πλατιά δημοκρατική πατριωτική κοινωνική συμμαχία», η οποία θα ξεκινά από το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και θα φτάνει μέχρι τις δυνάμεις της Σοσιαλδημοκρατίας που ξεκάθαρα τάσσονται πλέον απέναντι στα μνημόνια.
Εκτός της Σοσιαλιστικής Τάσης κινούνται τα στελέχη που προέρχονται από τον Νέο Αγωνιστή (Βασίλης Ασημακόπουλος, Νίνα Κασιμάτη, Γιάννης Χατζηαντωνίου), ιδρυτική συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ.
Πρόκειται για συλλογικότητα από τα αριστερά του ΠΑΣΟΚ, η οποία το 2006 διαφώνησε με τον Παπανδρέου για το άρθρο 16 και αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ με το μνημόνιο το 2010, οπότε συνεργάστηκε πρώτη φορά με τον ΣΥΡΙΖΑ στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Τα στελέχη αυτά κάνουν λόγο για «συνάρθρωση του εθνικού με τον κοινωνικό αγώνα σε σοσιαλιστική κατεύθυνση». Κοινώς, «δείχνουν» προς τα αριστερά, με πατριωτικό όμως στίγμα.
Μοναχικοί «σκοπευτές»
Σε καμιά από τις ομάδες των προερχόμενων από το ΠΑΣΟΚ στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταγραφεί τα τελευταία χρόνια η Σοφία Σακοράφα. Η πρώην παγκόσμια ρεκορντγούμαν του ακοντισμού, όπως λέγεται στα ενδότερα του ΣΥΡΙΖΑ, «είναι μια κατηγορία μόνη της», γεγονός που σε έναν βαθμό αποδείχθηκε στις ευρωεκλογές, καθώς η νέα ευρωβουλευτής εξελέγη δεύτερη μετά τον Μανώλη Γλέζο, συγκεντρώνοντας 287.000 ψήφους, 95.000 περισσότερες από τον τρίτο Δ. Παπαδημούλη.
Ανάλογες θεαματικές επιδόσεις είχε πετύχει στη Β’ Αθήνας το 2012, όταν εξελέγη βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ (στην ίδια περιφέρεια εκλέχτηκε και ο Παναγιώτης Κουρουμπλής, ύστερα από τρεις διαδοχικές εκλογές του ως βουλευτή Αιτωλοακαρνανίας του ΠΑΣΟΚ).
Η Σακοράφα άνοιξε τον δρόμο της «μεγάλης εξόδου» από το ΠΑΣΟΚ καταψηφίζοντας το πρώτο κιόλας μνημόνιο τον Μάιο 2010, γεγονός που προκάλεσε τη διαγραφή της.
Από τότε ουσιαστικά βρίσκεται σε «απευθείας σύνδεση» με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, αν και η ένταξή της στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης καθυστέρησε σχεδόν δύο χρόνια. Έγινε τον Απρίλιο του 2012, μαζί με αυτήν του Κουρουμπλή, που είχε καταψηφίσει το δεύτερο μνημόνιο τον Φεβρουάριο του 2012, λίγο πριν από τις εκλογές που ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ δεύτερο κόμμα και σηματοδότησαν την πορεία «εξαφάνισης» του ΠΑΣΟΚ.
«Μοναχικός καβαλάρης» εμφανίζεται επί του παρόντος και ο πρώην ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ και υποψήφιος με το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ Κρίτων Αρσένης. Πρόκειται για άλλη μια περίπτωση στελέχους που «ανακαλύφθηκε» από τον Γ. Παπανδρέου και σήμερα, αν και απέτυχε στις ευρωεκλογές, θεωρείται ότι θα «αξιοποιηθεί» πάλι στο μέλλον από τον ΣΥΡΙΖΑ, σηματοδοτώντας ανοίγματα προς τον χώρο της οικολογίας και των περιβαλλοντικών κινημάτων.
Οι… επί θύραις
Στη δεξαμενή των σημερινών ανεξάρτητων, πρώην «πράσινων» βουλευτών, με κοινό χαρακτηριστικό τους τη στενή σχέση τους με τον Γ. Παπανδρέου, οι οποίοι βρίσκονται στον «προθάλαμο» του ΣΥΡΙΖΑ, συγκαταλέγονται η Θεοδώρα Τζάκρη και ο Μάρκος Μπόλαρης. Για την πρώτη θεωρείται σίγουρο ότι θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην «επιχείρηση 121» και την αποτροπή συγκρότησης προεδρικής πλειοψηφίας από τη συγκυβέρνηση.
Και για τον Μπόλαρη κάτι τέτοιο θεωρείται ως η πιθανότερη εξέλιξη, όσο κι αν οι σχέσεις του με τον ΣΥΡΙΖΑ δοκιμάστηκαν στις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές. Ενώ αρχικά υπήρξε συζήτηση για στήριξη της υποψηφιότητάς του στην Κεντρική Μακεδονία, τελικά η Κουμουνδούρου επέλεξε την «καθαρή» υποψηφιότητα της Δέσποινας Χαραλαμπίδου, με αποτέλεσμα να μείνουν και οι δύο εκτός δεύτερου γύρου.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η πολιτική κίνηση του Κοτζιά στη μοναδική περίπτωση που διαφοροποιήθηκε στις περιφερειακές εκλογές ήταν στη «γραμμή στήριξης» του Μπόλαρη και όχι της επίσημης υποψήφιας του ΣΥΡΙΖΑ στη Μακεδονία.
Πηγή: topontiki.gr