Σοφία Παυλίδου – Δημοτικό Σχολείο Κουλούρας: Έξω από την “πολλήν συνάφειαν του κόσμου” / γράφει ο Δημήτρης Κατσαβός

 Φόρος τιμής για ένα έργο και ένα πρόσωπο που συνεχίζει αμείωτα να προσφέρει με περισσή ανιδιοτέλεια 

 Αν υπήρχε η δυνατότητα μιας αφαίρεσης από τη σχολική μας πραγματικότητα όλων εκείνων των πράξεων και ενεργειών που επαναλαμβάνονται πανομοιότυπα, καθημερινά και εξακολουθητικά, αν αφαιρέσουμε δηλαδή όλες εκείνες τις ατέλειωτες ώρες ορθογραφίας και αριθμητικής, ακινησίας και σιωπηρής παρακολούθησης και προσπαθήσουμε να πετύχουμε μια συγκόλληση των υπολοίπων στιγμών, θα βλέπαμε ξαφνιασμένοι, ότι η ίδια αυτή σχολική ζωή που χαρακτηρίζαμε μονότονη και αδιάφορη,  να παίρνει μια μορφή πολύχρωμη, ονειρική,  χαρούμενη, παιδική και γι’ αυτό αληθινή.

Μ’ έναν ανάλογο τρόπο, αν μπορούσαμε να πατήσουμε, λίγο, στις μύτες των ποδιών μας και να κοιτάξουμε τη σχολική ζωή  βαθιά μέσα της, αν καταφέρναμε να παραμερίσουμε τα ¨πρέπει¨ και  τα ¨μη¨ των εγκυκλίων και των Προεδρικών Διαταγμάτων,  τον ¨ εγκλεισμό¨ των αναλυτικών προγραμμάτων κι αφήναμε την αρμολόγηση των υπόλοιπων στιγμών, τη σύνθεση και τον φωτισμό των μικρών χρωματισμένων κενών στα χέρια ενός επιτήδειου σκηνοθέτη, αυτός, για το δικό μας σχολείο,  δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τη Σοφία την Παυλίδου.

Υιοθετώντας η ίδια,  μιαν άλλη σχολική ¨ορθογραφία¨, μιαν άλλη σκηνοθεσία, όπου κάθε πλησίασμα, κάθε άγγιγμα, κάθε κίνηση, κάθε τόνος και χρωματισμός της φωνής, κάθε σιωπή, κάθε έκφραση συναισθημάτων, κάθε ανάγκη συνδημιουργίας , κοινού στόχου και αποτελέσματος,  κάθε ανυπόκριτη υποκριτική , ¨υλικά¨ καθημερινότητας, απαρατήρητα για τους πολλούς, γίνονται αρκετά για την ίδια, ώστε να σμιλέψει μ’ αυτά σώμα,  σκέψη και πράξη του κάθε παιδιού, ώστε να τα μεταφέρει στο υψηλότερο επίπεδο αυτογνωσίας και αυτορρύθμισης, χαράς και ικανοποίησης, θέλω να πω, στο επίπεδο της Ψυχής.

Μια άλλη εκπαίδευση μέσα στην τυπική εκπαίδευση. Μια αγωγή στην υπηρεσία της οποίας έθεσε την ευαισθησία της. Κι αυτή την αγωγή ζωντανεύει στις ¨σκηνές¨ της.  Εμπνέοντας, καθοδηγώντας, προχωρώντας ανέπαφη απ’ τις ριπές του χρόνου, έφηβη και αειφόρος συνταξιούχος, ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια της αναζήτησης και του προβληματισμού με αστείρευτο νεανικό ενθουσιασμό, ασίγαστο πάθος, μα και γυρνώντας κάθε λίγο το κεφάλι , αναζητώντας το βλέμμα της επιβράβευσης, τη ματιά που μιλάει και λέει, ¨καλά πας, προχώρα».

Και σήμερα, γιατί “κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια”, αλλά και αύριο, είμαι σίγουρος, όλοι αυτοί οι, κατά καιρούς,  ευλογημένοι μαθητές-συνοδοιπόροι της, (θα) κρατάνε στη μνήμη τους την εικόνα μιας αειθαλούς δασκάλας με τη φανατική προσήλωση στο στόχο και το αποτέλεσμα, στο χρέος απέναντι στην τελειότητα. (Θα) Θυμούνται μια δασκάλα να πετάγεται όρθια, έξαλλη και συνάμα βαθιά συμπονετική, ανάμεσα στα θρανία για να διορθώνει σε έναν μικρό ¨ηθοποιό¨ μια μικρή λάθος κίνηση, με μια μεγάλη και αυθεντική αγανάκτηση, ίδια μ’ αυτή του αγωνιστή της λεπτομέρειας, που πιστεύει ότι ακόμη και αυτό το ελάχιστο λάθος, είναι ικανό να γκρεμίσει το ιδανικό οικοδόμημα, την ασυμβίβαστη ομορφιά του Οράματος.

Αν υπήρχαν  τοπογράφοι ψυχής , σίγουρα θα την τοποθετούσαν στην μικρή χώρα της Ανιδιοτέλειας και της Προσφοράς. Στη χώρα όπου κάθε έννοια συναλλαγής και σκοπιμότητας χάνουν κάθε νόημα.

Σε πείσμα των μίζερων και των απανταχού αντιλεγόμενων και μηδενιστών, υπάρχει και αυτή η πάστα ανθρώπων. Της απόλυτης καθαρότητας και διαφάνειας. Κι αν κάποιοι δυσκολεύονται να αναγνώσουν αυτή την πραγματικότητα, είναι γιατί  συμπεριφέρονται σαν τον μύωπα που αμφιβάλλει για την καθαρότητα της ατμόσφαιρας μα καθόλου για την ικανότητα των ματιών του.

Δημήτρης Κατσαβός, Διευθυντής του  Δημοτικού Σχολείου Κουλούρας

………………

………………

……………….

Φαρέτρα