“Ο τρόμος των Βρυξελλών μπροστά στο σχέδιο ειρήνης για την Ουκρανία” / γράφει ο Γιώργης-Βύρων Δάβος

Η διαφαινόμενη επιτυχία του σχεδίου που δρομολογεί ο Ντόναλντ Τραμπ για την ειρήνευση στην Ουκρανία έχει κατατρομοκρατήσει τους Ευρωπαίους. Η όποια προοπτική, σχεδόν μονόδρομος στις παρούσες συνθήκες ελλείμματος ανταγωνισμού τους σε εμπορικό επίπεδο, να αναθερμάνουν την κερδοφορία των μεγάλων τους επιχειρήσεων μετατρέποντάς τες σε στρατιωτική γραμμή παραγωγής, σε περίπτωση που τερματισθούν οι εχθροπραξίες στην Ουκρανία εξαϋλώνεται. Μία συνέπεια που οι Ευρωπαίοι, με επικεφαλής τον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, πασχίζουν με νύχια και με δόντια να αναθεωρήσουν, έστω και λίγο, ώστε να μείνουν και κάποια ψίχουλα και γι’ αυτούς .

Ιδίως οι  Ευρωπαίοι έχουν να αντιμετωπίσουν και τις δικές τους «Πέμπτες Φάλαγγες», ιδίως τη νεοφασίστρια Ιταλίδα πρωθυπουργό  Τζόρτζια Μελόνι, η οποία συντάσσεται πλήρως με το σχέδιο Τραμπ, δυναμιτίζοντας τις ευρωπαϊκές προσπάθειες να συντηρήσουν τον πόλεμο στην Ουκρανία. Η Μελόνι δεν είναι μόνο συντονισμένη με τον Τραμπ, αλλά και στο εσωτερικό της έχει να τηρήσει τις λεπτές ισορροπίες με τον κυβερνητικό της εταίρο Ματέο Σαλβίνι της ξενοφοβικής Λέγκας -που δεν  διάκειται και τόσο θετικά απέναντι στη μοίρα του Κιέβου- αλλά και την έντονη αντιπολίτευση των, βάσει των μετρήσεων ουδέτερων και φιλειρηνικών στη συντριπτική πλειονότητά τους δυνάμεων στην κοινωνία. Και σ’ αυτό θα πρέπει να προστεθεί η αντιπολεμική αντιπολίτευση, μ’ επικεφαλής το Κίνημα 5 Αστέρων του Τζουζέπε Κόντε, που αυξάνει τα ποσοστά του. Έχοντας, σύμφωνα με τα λεγόμενά της, λύσει το πρόβλημα της ενεργειακής αυτονομίας της, η Ιταλία της Μελόνι δεν έχει κανένα συμφέρον να εγκαταλείψει το αμερικανικό άρμα στο οποίο έχει προσδεθεί από καιρό.

Σύμφωνα με όσα διαρρέουν από το σχέδιο Τραμπ, οι Αμερικανοί θα κρατήσουν τον ορυκτό πλούτο στην Ουκρανία, θα έχουν το μερίδιο του λέοντος στην ανοικοδόμησή της, την οποία θα πληρώσουν οι Ευρωπαίοι -ιδιαίτερα εάν υλοποιηθεί και μία ένταξη του Κιέβου στην Ε.Ε.- και θα μείνουν με το ακριβό LNG των ΗΠΑ. Αυτές τις μέρες, εκτός από τις ειρηνευτικές συμφωνίες, φαίνεται να διαμορφώνεται μια ενεργειακή συμφωνία μεταξύ των κύριων παραγωγών,  που πλέον  δεν μπορούν να μην προκαλούν ανησυχία σε όσους εξαρτώνται από τις εισαγωγές. Οι συνθήκες που έχουν δημιουργήσει οι Αμερικανοί, όμοιες με ένα μονοπώλιο κι η καρτελοποίηση της αγοράς μαζί με τις χώρες του Περσικού Κόλπου, καθιστούν σχεδόν αδύνατη τη μείωση των τιμών και της κερδοφορίας-κερδοσκοπίας.

Η Ευρώπη κινδυνεύει να βρεθεί χωρίς διαπραγματευτική δύναμη και στο έλεος του ξένου φυσικού αερίου και πετρελαίου, ενώ οι σχέσεις με την Κίνα, η οποία ελέγχει τις ανανεώσιμες τεχνολογίες, είναι περίπλοκες. Παράλληλα, η μόνη εναλλακτική της Ευρώπης, η πυρηνική ενέργεια δεν επαρκεί κι ακόμη κι όσες χώρες σχεδιάζουν την παλιννόστησή της απέχουν ακόμη μία ή δύο δεκαετίες.

Μέσα σε τούτο το αρνητικό κλίμα η υπεράσπιση της ευρωπαϊκής βιομηχανίας γίνεται περίπλοκη κι η λύση της στρατικοποίησής της πρέπει να επανεξετασθεί.

Πλέον, η μόνη διέξοδος για να συνεχίσει το πρόγραμμα των Ευρωπαίων είναι να διαφοροποιήσουν την ζωτικής σημασίας για το μέλλον τους πολεμική αναμέτρηση. Πασχίζουν έτσι, να διαμορφώσουν ένα δικό τους ψυχροπολεμικό πλαίσιο με τη Ρωσία, να ψυχανεμισθούν εξ Ανατολών απειλές ούτως ώστε να συνεχίσουν να δίνουν πνοή στο μοναδικό τους σχέδιο για αναθέρμανση της παραγωγής. Η επινόηση της απειλής των drones σε Πολωνία, Ρωσία, τις πτήσεις ρωσικών μαχητικών στην Εσθονία, συνδυάζονται με τις συνωμοσιολογικές διηγήσεις για σαμποτάζ, κυβερνο-υβριδικό πόλεμο, που καταστρέφουν γέφυρες, σιδηροδρομικές γραμμές, υποδομές κι υπηρεσίες -κατά διαβολική σύμπτωση στις όμορες χώρες με τη Ρωσία και τη φιλοπόλεμη Γερμανία. Όσο η εκπνοή των εχθροπραξιών γίνεται ολοένα και πιο ορατή, όσο η  κόπωση κι η κάμψη του φρονήματος στις ουκρανικές δυνάμεις δείχνει πως η πλάστιγγα των μαχών κλίνει προς τη Μόσχα, όσο ο Τραμπ μοιάζει να τα βρίσκει με τον Πούτιν, πολλαπλασιάζονται οι τακτικές των Ευρωπαίων ώστε να ενσταλάξουν τον φόβο στα μυαλά των πολιτών τους και να αποδέχονται τους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς τους. 

Στην προσπάθεια τούτη πρωτοστατούν η Γαλλία του Εμμανουέλ Μακρόν κι η Γερμανία του Φρίντριχ Μερτς. Μάλιστα, ο Γάλλος πρόεδρος ανακοίνωσε εθελοντική επιστράτευση με στόχο την στρατολόγηση δεκάδων χιλιάδων νέων επαγγελματιών στρατιωτών. Παρά τις διαβεβαιώσεις του ότι δεν πρόκειται να σταλούν Γάλλοι στρατιώτες να σκοτωθούν στην Ουκρανία, το πολιτεύεσθαι του Μακρόν δείχνει τα αντίθετα. Την ώρα μάλιστα που κι η κυβέρνηση Λεκορνού 2 βρίσκεται σε παραλυσία, έπειτα από την καταψήφιση του νομοσχεδίου για τον Προϋπολογισμό ακραίας λιτότητας στην Εθνοσυνέλευση και την άρνηση των βουλευτών να αυξηθούν δυσανάλογα με τις κοινωνικές οι στρατιωτικές δαπάνες, ο Μακρόν ποδοπάτησε τη βούλησή τους.

Μάλιστα για να προλειάνει το έδαφος και να τρομοκρατήσει την κοινή γνώμη, ο Μακρόν (ως άλλον Δένδια στα καθ’ ημάς) επιφόρτισε τον αρχηγού του γενικού επιτελείου δυνάμεων, στρατηγό Φαμπιέν Μαντόν -τον οποίον τα Ηλύσια Πεδία διόρισαν μη τηρώντας την ιεραρχία πριν ένα μήνα- να διακηρύξει έξω του έρκους οδόντων του πως Γαλλία θα πρέπει να είναι έτοιμη να αποδεχτεί «να αποδεχτεί να χάσει τα παιδιά της». Αυτά δήλωσε ο Μεντόν στις 18 Νοεμβρίου, «προβλέποντας» μια ρωσική επίθεση στην Ευρώπη έως το 2028. Περίπου τα ίδια, που διασαλπίζει και το γερμανικό ΥΠΕΞ, με τη μόνη διαφορά πως μεταθέτει το «περιθώριο» έκρηξης ενός τέτοιου πολέμου στο 2029.

Ο Μακρόν αναλαμβάνει, συνεπικουρούμενος από τον Μερτς, τον ρόλο ενός νέου Dr Strangelove σε ένα ριμέικ του SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα, προσφέροντας ακόμη και τα γαλλικά πυρηνικά όπλα, αρκεί να διατηρηθεί η πολεμική ατμόσφαιρα με τη Μόσχα. Λογικό, καθώς μία λήξη του πολέμου μπορεί να υπονομεύσει χρυσοφόρες συμφωνίες  για τη γαλλική πολεμική βιομηχανία (πχ τα 100 Rafale που θα αγοράσει το Κίεβο, με τα λεφτά των Ευρωπαίων ή με την ιδιοποίηση των ρωσικών  κεφαλαίων που έχουν κατασχεθεί.

Κι εδώ βρίσκεται και το άλλο μεγάλο πρόβλημα των Ευρωπαίων. Πώς θα χρηματοδοτήσουν τη δική τους σταυροφορία, αλλά και  το αμερικανικό διαγούμισμα στην Ουκρανία, όπως προβλέπει το αμερικανικό σχέδιο. Γιατί οι αμερικανικές εταιρείες θα πληρώνονται, όπως και όσα αμερικανικά (ή άλλα) όπλα που θα αγοράζει το Κίεβο από την ευρωπαϊκή «βοήθεια» στο κομμάτι της χώρας που θα απομείνει. 

Ένα βασικό πρόβλημα, όταν μάλιστα κανείς δεν γνωρίζει πού πραγματικά θα καταλήξουν τα χρήματα που θα δοθούν. Η Ουκρανία είναι μία χώρα όπου η διαφθορά ενδημεί τόσο σε κυβερνητικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο στρατιωτικών μονάδων: η ακριτομυθία του Τραμπ αποκάλυψε χιλιάδες νεκρούς στο μέτωπο, όταν οι στρατιωτικοί διοικητές αποκρύπτουν τους πραγματικούς αριθμούς  για τις απώλειες, ώστε να ενθυλακώνουν τους μισθούς των νεκρών ή των λιποτακτών, παρουσιάζοντάς τους ακόμη ως μάχιμους. Μάλιστα, ο ίδιος ο Ζελένσκι πρόσφατα περιόρισε την αυτονομία δύο οργανισμών ελέγχου και καταπολέμησης της διαφθοράς, βγάζοντας στους δρόμους χιλιάδες ανθρώπους που διαμαρτύρονται για τη φαυλότητα της διακυβέρνησής του.

Βέβαια, το πρόβλημα της υφαρπαγής των ρωσικών κεφαλαίων που είναι επενδεδυμένα ή κατατεθειμένα στην Ευρώπη (υπολογίζονται σε 230-300 δισεκ. ευρώ) είναι δυσεπίλυτο. Μία τέτοια κίνηση θα συνιστούσε ένα τρομερό πλήγμα για τις διεθνείς ισορροπίες και κυρίως για το ίδιο το τραπεζικό σύστημα, διότι θα υπονόμευε την καθαυτή καταστατική αρχή της ύπαρξής του, τη χρηματοπιστωτική πίστη -όπως τα ίδια τα ευρωπαϊκά ιδρύματα προειδοποιούν. Μία τέτοια κίνηση θα συντάραζε συθέμελα όλο το επενδυτικό πρόγραμμα των τραπεζών, κυρίως στην Ευρώπη. Γιατί θα άνοιγε την όρεξη και για άλλες τέτοιες κατασχέσεις, με κάθε αφορμή και συνεπώς ο κάθε μεγαλοκαταθέτης δεν θα ένοιωθε ασφαλής να κρατά τα χρήματά του σε μία τράπεζα και θα αναζητούσε άλλες μεθόδους επένδυσης (πχ κρυπτονομίσματα).

Σε μία εποχή, ελέω Τραμπ, που οι τράπεζες κι οι εθνικές οικονομίες αναζητούν τρόπους να αντιπαρέλθουν τον κίνδυνο να διαφύγουν (και φοροδιαφύγουν) μέσω των κρυπτονομισμάτων σημαντικά κεφάλαια, μία τέτοια κίνηση θα έβαζε μία ταφόπλακα στην τραπεζική πίστη. Μάλιστα, το ευρωπαϊκό ταμείο Euroclear, το οποίο διαχειρίζεται τέτοια ρωσικά ‘παγωμένα’ στοιχεία, προειδοποιεί πόσο θα αποδυναμωθεί η ίδια η ευρωπαϊκή θέση ως παγκόσμιου πολιτικού κι οικονομικού παίκτη με μία τέτοια -παράνομη κιόλας από την άποψη του διεθνούς δικαίου, όσο κι αν προσπαθεί η Ε.Ε. να πείσει για το αντίθετο– απόφαση και υπογραμμίζει πως το ίδιο θα μηνύσει τους «27» εάν τελικά προωθήσουν αυτή τη λύση.

Οι Ευρωπαίοι βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο κι εγκλωβισμένοι ανάμεσα στον αμερικανικό παράγοντα και το ίδιο το ευρωπαϊκό Deep State (βαθύ κράτος), που επιδιώκει πάσει θυσία τον πόλεμο. Ο Σουηδός πρωθυπουργός Ουλφ Κρίστερσον, πριν από λίγες ημέρες -προτερώντας των Μακρόν και Μερτς- δήλωσε ότι η Σουηδία, η Εσθονία και ολόκληρη η Ε.Ε., πρέπει να προετοιμαστούν για να απομονώσουν μακροπρόθεσμα  τη Ρωσία, ενώ ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Μαρκ Ρούτε συνεχίζει να μιλάει για «αέναο πόλεμο», χρησιμοποιώντας ακριβώς τον ίδιο όρο όπως και ο προκάτοχός του Ράσμουσεν, μιλώντας πρόσφατα στον Guardian.

Η περίπτωση να κηρυχθεί εκεχειρία στην Ουκρανία είναι ορατός. Τότε, η Ε.Ε. απέναντι στους αδιαφιλονίκητους κερδισμένους, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, θα βρεθεί αβοήθητη να λύσει το μεγάλο πρόβλημα: πως θα συνεχίσει, τη στιγμή που έχει επικεντρώσει ολάκερο το μέλλον της στον πόλεμο, πώς και μέχρι πότε θα αντέξει να συνεχίσει αυτήν την άνευ όρων και με τη δική της οικονομική και κοινωνική αιμορραγία, υποστήριξη της προς την Ουκρανία.