Γιώργης Έξαρχος – Στιχουργήματα: …πάλι «ζητείται ελπίδα»!

29/11/2025, 12:01

Πώς γέμισες πατρίδα μου «χασάπηδες», «φραπέδες»
και επιπλέουν οι φελλοί κι οι παλιοτενεκέδες
και φτάνουν πάνω στην κορφή αφρόψαρα, γυρίνοι
κάτι βατραχοποντικοί, ψεύτες και θεατρίνοι
που μόνιμα υποδύονται τον ρόλο του σωτήρα
κι είναι αετονύχηδες… τροχοί οδοστρωτήρα`
ανέμελη κι ανήμπορη εκπέμπουνε εικόνα
άγιοι, οσιομάρτυρες στον ημερήσιο αγώνα
και ροκανίζουν του ντουνιά το χρήμα, τον ιδρώτα
κι επαίρονται ευτυχέστατοι π’ αλλάζουν άλλων φώτα!…

Πώς γέμισες πατρίδα μου μ’ ανίδεους χαχόλους
«νέο-φιλελευθερισμού» κήρυκες κι αποστόλους
που ξεπουλούν ξεδιάντροπα την μάνα τους την ίδια
για «καθρεφτάκια ιθαγενών» και… λαμπερά στολίδια
και τα βαπτίζουν όλ’ αυτά ανάπτυξη, ευθύνη
-και μόνο που το σκέφτομαι με πιάνει σκοτοδίνη!-
αυτοί που ολόκληρο λαό τον θέλουνε γκαρσόνια
υποταγμένο, δουλικό, και του χεριού τους πιόνια
και με την «συμπερίληψη» και την «καινοτομία»
ν’ αδειάζουνε κάθε φτωχού βαλάντια και ταμεία!…

Πώς γέρασες, πατρίδα μου, κι έχασες κάθε ικμάδα
κι οι νέοι σου… «υπερήλικες», στου χρόνου την σχισμάδα
για ένα ξεροκόμματο, για της τιμής… την χλαίνη
«για ένα πουκάμισο αδειανό», «για την ωραία Ελένη»
κι ας έχουνε διπλώματα, και ντοκτορά και άλλα
για ν’ ανεβούν ένα σκαλί ψάχνουν στα ξένα «σκάλα»
και πάνε στην αλλοδαπή, παίρνουν των ομματιών τους
με το κατράμι στην καρδιά, την πίκρα των γονιών τους
μην τους κλοτσήσει και αυτή και τους εξωπετάξει
κι η δύστυχη η μοίρα τους, πώς τότε θα αλλάξει;!…

–Έτσι, γριά, πατρίδα μου, γερνάς, γίνεσαι βάβω
με γέρο κάθε τέκνο σου, υπάκουο και σκλάβο
και όλοι οι ανίδεοι, του σκότους οι φωστήρες
το παίζουν «δημοκρατικοί» … καμένοι είναι λαμπτήρες
και δεν τους νοιάζει τίποτα, «ανάδελφη πατρίδα»
μόν’ πέφτουν πάντα πάνω σου σαν βδέλλες και ακρίδα
κι οι «άγιες οικογένειες», τα «τζάκια» και τα «σόγια»
σε διαφεντεύουν σταθερά, σαν «άξια λαμόγια»…
Πατρίδα μου, ποία πατρίς, για εμάς να ’ναι μητρίδα
στο μέλλον μας το ζοφερό πάλι «ζητείται ελπίδα»!…