Αν το Ρόιτερς έχει αποτυπώσει σωστά το πνεύμα των ευρωπαϊκών «αντιπροτάσεων» προς την Ουάσιγκτον, τότε βρισκόμαστε μπροστά σε μια αργή, προσεκτική αλλά υπαρκτή μετατόπιση των μεγάλων ευρωπαϊκών πρωτευουσών προς τη λογική Τραμπ: τον τερματισμό του πολέμου μέσα από ένα συμβιβαστικό πλαίσιο, το οποίο δεν συνάδει πλήρως με τις «κόκκινες γραμμές» που ως τώρα διακήρυσσε η Ε.Ε.
Η λέξη που περιγράφει καλύτερα το φαινόμενο είναι διολίσθηση.
Όχι άλμα, όχι ανατροπή· μια σταδιακή μετατόπιση, που αφήνει πίσω της το παλιό δόγμα «ούτε χιλιοστό εδάφους – ούτε καμία συζήτηση για όρους ειρήνης πριν την πλήρη αποχώρηση των Ρώσων».
Οι ευρωπαϊκές «αντιπροτάσεις»
Το Ρόιτερς περιγράφει ένα πλαίσιο στο οποίο Παρίσι, Βερολίνο και Λονδίνο δεν αμφισβητούν μετωπικά το σχέδιο Τραμπ, αλλά καταθέτουν διορθώσεις:
— περισσότερες ασφαλιστικές δικλείδες για την Ουκρανία,
— κάποιες εγγυήσεις για μελλοντική μη επανάληψη εισβολής,
— κάποιες «ισορροπίες» στα σημεία που θεωρούν υπερβολικά ευνοϊκά προς τη Ρωσία.
Αυτό όμως από μόνο του αποτελεί αναγνώριση ότι το σχέδιο Τραμπ αποτελεί πλέον βάση συζήτησης. Πριν λίγους μήνες, κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο. Επίσης μπορεί να παρατηρηθεί η έμμεση απομάκρυνση από τη γραμμή Φον ντερ Λάιεν . Η μέχρι τώρα θέση της προέδρου της Κομισιόν ήταν γρανιτένια:
«Τα σύνορα δεν αλλάζουν διά της βίας. Καμία οριοθέτηση, κανένας περιορισμός, καμία υποχώρηση στα κεκτημένα της Ρωσίας».
Αν όμως οι ευρωπαϊκές αντιπροτάσεις δεν περιλαμβάνουν ρητή επιβεβαίωση του «απαραβίαστου συνόρων», τότε— έχουμε μια έμμεση αποστασιοποίηση από τη ρητορική της Φον ντερ Λάιεν.
Δεν την «αδειάζουν» δημόσια, αλλά ουσιαστικά παγώνουν το δόγμα της.
Το μετατοπίζουν από το επίπεδο του αδιαπραγμάτευτου στο επίπεδο του «ευκταίου».
Γιατί αλλάζει η ευρωπαϊκή γραμμή τώρα
Οι προφανείς λόγοι είναι τρεις
- Ο φόβος ότι ο Τραμπ θα κλείσει μόνος του συμφωνία με τη Ρωσία.
Αν αυτό συμβεί, η Ευρώπη θα βρεθεί διακοσμητική στη μεγαλύτερη σύγκρουση του αιώνα.
Κανένας Ευρωπαίος ηγέτης δεν θέλει να υπογράψει την ταπείνωση αυτή.
- Η κόπωση από τον πόλεμο.
Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία και σκανδιναβικές χώρες βλέπουν ότι η κοινωνική ανοχή για «πόλεμο χωρίς τέλος» μειώνεται.
Υπάρχει πολιτικό κόστος.
- Ο φόβος μιας διακεκομμένης αμερικανικής υποστήριξης.
Ακόμη κι αν δεν φτάσουμε σε θέση Τραμπ, η αμερικανική πολιτική σκηνή δείχνει ότι τα επόμενα χρόνια η Ουκρανία δεν θα είναι «λευκή επιταγή».
Η Ευρώπη προσαρμόζεται στο νέο τοπίο.
Τι σημαίνει για την Ουκρανία
Η αλλαγή κλίματος φέρνει το Κίεβο αντιμέτωπο με μια δυσάρεστη πραγματικότητα:
Δεν έχει πλέον την απόλυτη, πολιτικά απρόσκοπτη στήριξη που είχε το 2022–2023.
Το Κίεβο θα πιεστεί —ίσως όχι ωμά— αλλά σταθερά, να συζητήσει μια ειρήνη καταβάλλοντας εδάφη .της χώρας ως τίμημα. .
Το συμπέρασμα
Δεν βρισκόμαστε ακόμη σε «ευρωπαϊκή στροφή». Βρισκόμαστε στα προεόρτια μιας στροφής. Το πολιτικό κλίμα στην Ε.Ε. δεν αλλάζει θεαματικά, αλλά σιωπηρά — με μικρές μετατοπίσεις που, αν συνεχιστούν, θα διαμορφώσουν το πεδίο για μια ευρωπαϊκή συγκατάθεση σε λύση τύπου Τραμπ: τερματισμός του πολέμου τώρα, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει έναν ρεαλιστικό —και για πολλούς άδικο— συμβιβασμό.
Άρθρα
Άρθρα
Άρθρα
