Μάνος Λοΐζος, ο μελωδικός. Ένας από τους μεγάλους απόντες
Πάνε 43 χρόνια από τότε που ο Μάνος Λοΐζος έφυγε από τη ζωή. Δεν έφυγε, όμως, ποτέ από την ελληνική μουσική η ιδιαίτερη παρουσία του με την προσωπική της σφραγίδα.
Η δική μου γενιά μεγάλωσε με τα τραγούδια του. Όμως, τα τραγούδια του τραγουδιούνται ακόμα κι από τη σημερινή γενιά, τη γενιά του άλλου ήχου και του άλλου στίχου, σε κάποιες χαρακτηριστικές στιγμές. Κι αυτό είναι μια υπογραφή αθανασίας, κάτι που κάθε καλλιτέχνης θα επιζητούσε για τα τραγούδια του.
Γεννημένος στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1937, με κυπριακή καταγωγή, ήδη από τα 7 του χρόνια παίζει βιολί και παρόλο που, όταν έρχεται στην Ελλάδα φοιτά στο Πανεπιστήμιο, η μουσική τον κερδίζει και το εγκαταλείπει.
Χρωστά πολλά στον Πλέσσα και τον Θεοδωράκη, που ανακαλύπτουν το ταλέντο του, αλλά το ξεκίνημα το κάνει μόνος του με τραγούδια που όχι μόνο έχουν το δικό τους προσωπικό ύφος, αλλά έχουν την τύχη να ντύνουν με τη μουσική τους στίχους μεγάλων στιχουργών. Λευτέρης Παπαδόπουλος, Φώντας Λάδης, Γιάννης Νεγραπόντης, Δημήτρης Χριστοδούλου, Κωστούλα Μητροπούλου, μιλούν με τους στίχους τους για μια εποχή που ονειρεύεται και αγωνίζεται, εποχή πολύ διαφορετική από τη δική μας τη σημερινή, που τίποτα από τα δυο δεν συμβαίνει.
Οι στίχοι που του δίνονται να μελοποιήσει είναι εκρηκτικοί ή τρυφεροί, η μουσική του είναι εμπνευσμένη και όχι μόνο δεν τους προδίδει, αλλά πολλαπλασιάζει τη δυναμική τους και κάνει μια εκπληκτική ένωση λόγου και μουσικής, που μιλάει και στο μυαλό και στην ψυχή.
Αγωνιστής ο ίδιος φυλακίζεται για ένα μικρό διάστημα από τη Χούντα του ’67, για να γίνουν τα τραγούδια του μετά την πτώση της τόσο αγαπημένα από το λαό, όσο σχεδόν τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. Τα γήπεδα και τα στάδια καίγονται από τα “τραγούδια της φωτιάς” που τα πυρπολούσε το όραμα για μια αλλαγή στην πολιτική και τη ζωή.
Ο Γιώργος Νταλάρας, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Χαρούλα Αλεξίου ήταν οι πιο ταυτισμένοι με τα τραγούδια του, που έγιναν τεράστιες επιτυχίες. Και άλλοι, πολλοί, οι μεγαλύτεροι τραγουδιστές της εποχής τραγούδησαν Λοΐζο.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις “Μπαλάντες της Χαρούλας”, τα “Νέγρικα”, “Τα τραγούδια του δρόμου”. Όλα έχουν το άρωμα της δικής του μελωδικής γραφής.
Μόλις 8 χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση το 1982, 17 Σεπτεμβρίου, σαν σήμερα, δυο εγκεφαλικά κόβουν το νήμα της ζωής του μόλις στα 44 χρόνια του. Ήταν πολύ νέος για να πεθάνει. Πόσα ακόμη είχε να γράψει, αν ζούσε.
Ο τελευταίος του δίσκος “Γράμματα στην αγαπημένη” είναι τραγούδια που τραγουδά ο ίδιος με την κιθάρα του, σε χαμηλούς τόνους, απόλυτα ταιριαστοί με την ομώνυμη ενότητα ποιημάτων του Ναζίμ Χικμέτ. Ένας δίσκος με ιδιαίτερη γοητεία.
Αυτός ήταν ο Μάνος Λοΐζος, πότε εκρηκτικός, πότε νοσταλγικός, πότε τρυφερός, πάντα μελωδικός…
………………..
*Οι «Παρενθέσεις» είναι μικρά κείμενα, μικρές πινελιές σε θέματα πολιτισμού ή ζωής, που φωτίζουν γωνιές από μεγαλύτερα θέματα, λειτουργώντας σαν παρ-εν-θέσεις
………………….
……….
