Απ’ τα ανώγια στα κατώγια – Έρχεται ο λογαριασμός των επιλογών στην εξωτερική πολιτική… / γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

Δημήτρης Μηλάκας

Μοιάζει να έχουν περάσει… δεκαετίες από (τον Μάη του ’22) την ημέρα της ομιλίας του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην Κοινή Σύνοδο της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ.

Καταχειροκροτούμενος τότε, ο Έλληνας πρωθυπουργός εισέπραττε από τους Δημοκρατικούς του Τζο Μπάιντεν το επικοινωνιακό αντίδωρο για την αντιρωσική σταυροφορία στην οποία πρωτοστατούσε έμπρακτα σπεύδοντας πρώτος όλων μεταξύ των Νατοϊκών συμμάχων να προσφέρει πολεμικό υλικό στην Ουκρανία.

Ο έμφυτος «φιλοαμερικανισμός» των κυβερνήσεων του Μητσοτάκη άλλωστε πατούσε σε ανανεωμένο θεσμικό υπόβαθρο, τη νέα ελληνοαμερικανική συμφωνία στρατηγικής συνεργασίας (συμφωνία για τις αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα, με πιο απλά λόγια), την οποία είχε διαπραγματευτεί η προηγούμενη κυβέρνηση (Αλέξης Τσίπρας) και απλώς υπέγραψε με το που κέρδισε τις εκλογές του 2019 η Ν.Δ.

Με την εν λόγω Συμφωνία η Ελλάδα μετατράπηκε αυτόματα σε καίριο κόμβο επιμελητείας και προώθησης πολεμικού υλικού (βάση Αλεξανδρούπολης) στην Ουκρανία, ολοκληρώνοντας απόλυτα την υπονόμευση των ελληνορωσικών σχέσεων που είχε προχωρήσει σε ικανοποιητικό βαθμό η προηγούμενη κυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ) του Τσίπρα.

«Αμερικανικό έδαφος»

Το μέγεθος των τιμών, ωστόσο, που απόλαυσε τότε, εκείνον τον Μάη του 2022 στην Ουάσιγκτον ο πρωθυπουργός, θα μπορούσε κάποιος να σημειώσει ότι υπολειπόταν των εξυπηρετήσεων που θεσμικά είχε αναλάβει η χώρα, η οποία είχε προσφερθεί στο σύνολό της ως προκεχωρημένο φυλάκιο, αφού σύμφωνα με την ελληνοαμερικανική στρατιωτική συμφωνία αρκούν πια οι υπογραφές των υπουργών Άμυνας των δύο χωρών για τη δημιουργία νέων στρατιωτικών αμερικανικών εγκαταστάσεων οπουδήποτε στην Ελλάδα απαιτήσουν οι (αμερικανικές) ανάγκες.

ΝΑΤΟ και Predator

Η συνοπτική αυτή αναδρομή βοηθά να κατανοήσει κάποιος την απλουστευτική και μονοδιάστατη προσέγγιση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας από τις κυβερνήσεις Μητσοτάκη. Για να γίνει, ωστόσο, σαφέστερο πού ακριβώς βρίσκονται οι εξωτερικές υποθέσεις της χώρας, θα πρέπει επίσης να επισημανθούν κάποια πράγματα ακόμη:

1. Μετά την πολυήμερη δραστηριότητα του τουρκικού ωκεανογραφικού πλοίου «Ορούτς Ρέις» στην ανατολική Μεσόγειο το καλοκαίρι του 2020 και αφού με τη συνοδεία στολίσκου πολεμικού το τουρκικό ερευνητικό χαρτογράφησε τον βυθό σε μια τεράστια περιοχή μεταξύ Καστελλόριζου, Ρόδου και Κρήτης φτάνοντας μέχρι και 6,5 μίλια από τις ακτές των ελληνικών νησιών, η επαπειλούμενη ελληνοτουρκική κρίση οδηγήθηκε (από τους Αμερικανούς) προς διευθέτηση στα «στεγανά» του ΝΑΤΟ.

Εκεί (στο ΝΑΤΟ) αποφασίστηκε το ξαλάφρωμα της άμυνας των ελληνικών νησιών με αποστολή του πλεονάζοντος στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία, και η ενίσχυση των ελληνοτουρκικών πολιτικών επαφών σε υψηλότατο επίπεδο, εξ ου και οι αλλεπάλληλες συναντήσεις, έκτοτε, των Μητσοτάκη και Ερντογάν, που μέχρι τότε δεν αντάλλασσαν ούτε καλημέρα, με στόχο τη δημιουργία της αίσθησης ότι οι δύο σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ, Ελλάδα και Τουρκία, εργάζονται για να λύσουν τα μεταξύ τους προβλήματα.

2. Παράλληλα και ταυτόχρονα με την «αφομοίωση» των ελληνοτουρκικών διαφορών στους στεγανούς μηχανισμούς του ΝΑΤΟ και την επικοινωνιακή ελληνοτουρκική προσέγγιση σε ανώτατα πολιτικό επίπεδο, προχωρούσε και η κυριολεκτική πρόσδεση της ελληνικής κυβέρνησης με το μακρύ χέρι των Αμερικανών στην περιοχή, το Ισραήλ.

Το σκάνδαλο (Predator) των παρακολουθήσεων ολόκληρης της κυβέρνησης και της στρατιωτικής ηγεσίας από το Μέγαρο Μαξίμου εκτός από εγχώριες πολιτικές / ποινικές διαστάσεις έχει και μια ακόμη (κατασκοπευτική), που μέχρι τώρα δεν έχει επισημανθεί δεόντως. Κι αυτό γιατί το Μαξίμου και η ΕΥΠ δεν ήταν σε θέση να ελέγξουν / διαχειριστούν / διασφαλίσουν το προϊόν των υποκλοπών, καθώς η πραγματική διαχειρίστρια του συστήματος θα πρέπει να αναζητηθεί κάπου μέσα στις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες…

Αυτό το τελευταίο ενδεχομένως εξηγεί την προκλητική αφωνία της ελληνικής κυβέρνησης στη γενοκτονία που επιχειρεί το Ισραήλ στη Γάζα…

Ο Τραμπ…

Με τη νίκη του ο Ντόναλντ Τραμπ τράβηξε ξαφνικά την κουρτίνα και αποκάλυψε τα παρασκήνια, τη γύμνια της Ε.Ε. ως συμμαχικού (με τις ΗΠΑ) μηχανισμού και την πρόσδεση των περισσότερων συμμαχικών, ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, όπως και η ελληνική, στο άρμα των Δημοκρατικών, της προηγούμενης δηλαδή (αυτοκαταστροφικής για τις ΗΠΑ, σύμφωνα με τον Τραμπ) αμερικανικής κυβέρνησης.

Έκτοτε, μετά δηλαδή την αλλαγή της αμερικανικής ηγεσίας, η υποτελής ελληνική κυβέρνηση αναζητά σημείο επαφής με την Ουάσιγκτον του Τραμπ, ελπίζοντας ότι τα «κονέ» θα τα κάνει η νέα πρεσβευτής, η οποία παρουσιάζεται από τα μιντιακά κυβερνητικά εξαπτέρυγα ως θηλυκός… Κίσιντζερ.

Η αναζήτηση από τη νέα αμερικανική κυβέρνηση μιας διεξόδου στον πόλεμο στην Ουκρανία με τη δρομολόγηση της επανένταξης της Μόσχας στο διεθνές σύστημα άφησε στο κενό τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ανάμεσά τους και την ελληνική, που τα τελευταία χρόνια είχαν επενδύσει στη συνέχιση και διαιώνιση του πολέμου.

Παρεμπίπτουσα συνέπεια της εμφάνισης της νέας αμερικανικής διοίκησης ήταν το φρενάρισμα στη διαδικασία της ελληνοτουρκικής προσέγγισης, καθώς τόσο η Αθήνα όσο και η Άγκυρα αναμένουν ακόμα τα σήματα των διαθέσεων της ηγεσίας του Τραμπ για την περιοχή.

Κάπως έτσι η συνέχεια των ραντεβού Μητσοτάκη – Ερντογάν πάει από αναβολή σε αναβολή, ενώ η Τουρκία επιχειρεί να παγιώσει τα κεκτημένα (τίποτε δεν μπορεί να γίνει ερήμην της Τουρκίας στην περιοχή, ούτε καν η πόντιση καλωδίου που θα ενώνει την Κρήτη με την Κύπρο) και η Ελλάδα προσπαθεί ανεπιτυχώς για την ώρα να ανατρέψει το λεγόμενο τουρκολιβυκό μνημόνιο που δεν αναγνωρίζει δικαίωμα σε ΑΟΖ σε κανένα ελληνικό νησί πέρα από τα 6 μίλια των χωρικών του υδάτων.

ΥΓ.: Τη διαχρονική επιρροή του Predator μπορεί κάποιος να τη δει αυτές τις μέρες στην εξευτελιστική για τις ελληνικές αρχές ενορχήστρωση της καταστολής των διαδηλώσεων κατά των Ισραηλινών τουριστών στη Ρόδο από πράκτορες της Μοσάντ.

 –