Βιβλίο: Αλεξάνδρα Μυλωνά “BACKPACK ιστορίες χίμαιρας” / ιστορίες φθοράς και αφθαρσίας σε μια δυναμική συμπόρευση
“Ο καθένας με τη χίμαιρά του” (Σαρλ Μπωντλέρ)
Μ’ αυτήν τη φράση του Γάλλου ποιητή να φωτίζει το δρόμο του τελευταίου της βιβλίου η Αλεξάνδρα Μυλωνά γράφει το “BACKPACK ιστορίες χίμαιρας”, συλλογή διηγημάτων, εκδόσεις ΚΟΥΚΚΙΔΑ.
Επειδή η συγγραφέας είναι μια προσωπικότητα που αγγίζει και τους δύο χώρους και αυτόν της Τέχνης και αυτόν των Γραμμάτων με τις σπουδές της, οι προσδοκίες του αναγνώστη είναι μεγαλύτερες. Και δεν διαψεύδεται. Μάλιστα το τελευταίο της βιβλίο είναι μακράν το καλύτερο, κάτι που δε συμβαίνει πάντα στα απαιτητικά μονοπάτια της γραφής.
Χωρισμένο σε δύο ενότητες αγκαλιάζει ιστορίες των τελευταίων χρόνων κυρίως, με ήρωες, (οι περισσότεροι), να ανήκουν στην ώριμη γενιά που αποχωρεί, καταγράφοντας τις ιστορίες τους με σκηνικό την πόλη της Θεσσαλονίκης, έξω κυρίως από, αλλά και μέσα στα χρόνια της Πανδημίας.
Ιστορίες, άγριες χίμαιρες, (όπως τις ονομάζει), γίνονται από την ίδια μικρά διηγήματα ή κάποιες μικρές ανάσες γραφής με έντονη δυναμική.
Κι εδώ πρέπει να καταγραφεί αυτή η λέξη, “δυναμική”, που συμπορεύεται με μια έντονη ευαισθησία, “τρυφερότητα” θα ήταν η σωστή λέξη, για τους ήρωές της.
Με λόγο άλλοτε ποιητικό, άλλοτε δριμείας κοινωνικής κριτικής, (χωρίς, όμως, περιττές κορόνες), κάνει τα πορτρέτα των ηρώων της με αδρές πινελιές, επικοινωνώντας με τον αναγνώστη της άμεσα.
Ο λόγος της σφιχτός, ενέχει κάποτε και την έκπληξη του απρόβλεπτου τέλους, δημιουργώντας μεγαλύτερη ακόμη μέθεξη.
Οι ήρωές της είναι άνθρωποι καθημερινοί. Τους βλέπουμε δίπλα μας, γύρω μας. Ξέρουμε τι κουβαλά ο καθένας; Μας νοιάζει γι’ αυτούς; Η Μυλωνά φέρνει τον καθένα τόσο κοντά, που ίσως η γραφή της να γεννά μια διάθεση για τον αναγνώστη της να δει καλύτερα τον ανώνυμο μέσα στο τοπίο της επώνυμης πόλης.
Μια ηλικιωμένη που αποδρά από τη “φυλακή” όσων τη φροντίζουν στο σπίτι, για να ξαναζήσει κάποιες ώρες ελευθερίας, όπως παλιά, η άστεγη Ραλού που περιφέρει τα κομμάτια του εαυτού της στην πόλη, γνωρίζοντας μόνο για μια φορά την ομορφιά της αποδοχής, τα άσπρα καπελάκια της τρίτης ηλικίας στη θάλασσα, ένας πέρα από κάθε υποψία δολοφόνος, μια θεατρίνα του τσίρκου και ο μοιραίος υποταγμένος της σκύλος, ένα παλιό σπίτι που πεθαίνει θαμμένο στο μπετόν, παίρνοντας μαζί και τις εικόνες του…
“Πάλη και πάλι” ο τίτλος της πρώτης ενότητας, “Δίνη Πανδημίας. Οδύνη” της δεύτερης. Η συγγραφέας παίζει με τις λέξεις και με τον ήχο τους. Και προπαντός παίζει με τα συναισθήματα του αναγνώστη της.
Ειδικά η ατμόσφαιρα της Πανδημίας, που όλοι τη ζήσαμε εφιαλτικά, γίνεται μικρά, πολύ μικρά κείμενα, που, όμως, είναι αυτάρκη και ομιλούντα στην ψυχολογία μας. Η μοναξιά, ο φόβος, η καχυποψία, η στέρηση της ελευθερίας, δίνονται όλα λιτά, αφήνοντας τον απόηχο όσων θέλουμε να ξεχάσουμε.
Ένα βιβλίο που ανατέμνει την ανθρώπινη ψυχολογία, ιδιαίτερα μια γενιάς ώριμης, που απομακρύνεται σιγά σιγά από τα δρώμενα. Δοσμένο με τέχνη και ευαισθησία.
………
(* Το εξώφυλλο του βιβλίου είναι του εικαστικού Κωνσταντίνου Αρώνη)
………………
