«Ένας αμερικανό-σιωνιστικός, κεραυνοβόλος πόλεμος εναντίον της αντίστασης;» / γράφει ο Θέμης Τζήμας

πρόσφατες επιθέσεις από πλευράς του κράτους του Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας, η επιστροφή του Μπεν Γκβιρ στην ισραηλινή κυβέρνηση, οι επιθέσεις των ΗΠΑ εναντίον της Υεμένης, οι επιθέσεις από πλευράς των κυβερνητικών πολιτοφυλακών και οργανώσεων της Συρίας εναντίον δυνάμεων του Λιβάνου και φυσικά οι απειλές εναντίον του Ιράν αποτελούν ένα σαφώς συνεκτικό παζλ.

Καθίσταται προφανές ότι δεν μπορεί να πρόκειται για ασύνδετα γεγονότα αλλά για μια συντονισμένη εκστρατεία εναντίον των δυνάμεων της αντίστασης, άμεσος στόχος της οποίας είναι ο περιορισμός της ισχύος της και ενδεχομένως απώτερος, η επίθεση εναντίον του Ιράν. Ιδίως ο Νετανιάχου δεν υπήρχε η παραμικρή περίπτωση να στραφεί εναντίον των Παλαιστινίων εκ νέου χωρίς υποστήριξη από τις ΗΠΑ, διακινδυνεύοντας την αναζωπύρωση ενός αιματηρού πολέμου.

Αν δεν πρόκειται για έναν προφανή τυχοδιωκτισμό χωρίς στρατηγικό βάθος, τότε προφανώς ο πρόεδρος των ΗΠΑ νιώθει αρκετά ισχυρός ώστε από τη μια να αποπειράται να «κλείσει» ένα μέτωπο (το Ουκρανικό) ενώ ταυτοχρόνως ανοίγει εκ νέου ένα διευρυμένο μέτωπο στη Δυτική Ασία. Μπορεί να υποθέσει κανείς πως ίσως θεωρεί ή και γνωρίζει ότι δυνάμεις όπως η Ρωσία και η Κίνα, στην παρούσα φάση θα μείνουν σχετικώς αποστασιοποιημένες από τις εξελίξεις αυτές. Δεν είναι τυχαίες οι διαρροές περί προσπάθειας «τραβήγματος» της Ρωσίας μακριά από την Κίνα και προς την κατεύθυνση των ΗΠΑ. Αν ο πρόεδρος Τραμπ ελπίζει σε κάτι τέτοιο, δεν είναι απίθανο να προσβλέπει πολύ περισσότερο σε μια ρωσική αποστασιοποίηση από τον άξονα της αντίστασης.

Το πρόβλημα με τη στρατηγική της Ουάσιγκτον συνίσταται στο ότι πατά σε παλιά υλικά όπως φαίνεται μέχρι σήμερα. Βεβαίως, οι δυνάμεις του άξονα της αντίστασης έχουν χτυπηθεί σκληρά όλο το προηγούμενο διάστημα. Όμως ο πυρήνας τους, δηλαδή ο συνδυασμός λαϊκής κινητοποίησης σε μια σειρά κρατών και της παρουσίας του Ιράν είναι εκεί. Η πολιτική των ΗΠΑ μάλιστα εξωθεί με σαφήνεια και ένταση το Ιράν στην απόκτηση πυρηνικού όπλου, στο πλαίσιο μιας συζήτησης η οποία συνεχίζεται εδώ και αρκετά χρόνια.

Η πυραυλική τεχνολογία του Ιράν και του άξονα της αντίστασης, η έκταση των οργανωμένων δυνάμεων σε διαφορετικές χώρες και η ίδια η μαχητικότητα της παλαιστινιακής αντίστασης σημαίνουν ότι υπάρχει ένα σαφές όριο στην πιθανότητα επιτυχίας του αμερικανό-σιωνιστικού, κεραυνοβόλου πολέμου. Αν δεν κάμψει γρήγορα τις δυνάμεις της αντίστασης θα εμπλακεί σε μια ολοένα διευρυνόμενη, νέα φάση της σύγκρουσης. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ μάλλον δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο. Θα πλήξει σε μεγάλο βαθμό τη φήμη του ως ενός ρεαλιστή προέδρου χωρίς μεγάλη αγάπη για μακροχρόνιες πολεμικές εμπλοκές.

Έχουμε λοιπόν συμπερασματικώς έναν κεραυνοβόλο πόλεμο εναντίον των δυνάμεων του άξονα της αντίστασης. Η κλιμάκωση (ή μη) αυτής της εκστρατείας τις επόμενες ημέρες ή και εβδομάδες θα δείξει σε ποιο βαθμό οι ΗΠΑ έχουν βάλει στο στόχαστρο το Ιράν άμεσα. Επίσης το επόμενο διάστημα θα φανεί σε ποιο βαθμό το Ιράν είναι έτοιμο να διαρρήξει μια λεπτή ισορροπία στην περιοχή (αλλά και στον πλανήτη) η οποία έχει να κάνει με την απόκτηση πυρηνικών όπλων. Ο πρόεδρος Τραμπ φαίνεται σαφώς ότι επιταχύνει τις εξελίξεις. Θα φανεί αν μπορεί να τις ελέγξει επίσης.