Λένε λοιπόν. Χωρίς γνώση και γι αυτό χωρίς ντροπή: «μα σ αυτή την ηλικία τι το θελε και ανέβηκε στην σκηνή; Ας πρόσεχε»
Απαντάω εγώ: όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες με την τέχνη τους. Με αφοσίωση. Με πίστη. Με ακατανίκητο έρωτα. Με το είναι τους. Κάθε κύτταρό τους είναι ταυτισμένο, κολλημένο σ αυτή τη σχέση. Ανευ αυτής είναι καλλιτεχνικά και υπαρξιακά «νεκροί». Υπάρχω επειδή γράφω. Υπάρχω επειδή σκηνοθετώ. Υπάρχω επειδή τραγουδάω. Υπάρχω επειδή δημιουργώ.Με την άπειρη φιλοδοξία τους. Με την αγέραστη ματαιοδοξία τους. Με την λατρεία τους για αναγνώριση, χειροκρότημα και διαρκή αναγνώριση και καθιέρωση. Η φιλοδοξία τους το εφαλτήριό τους. Η ματαιοδοξία τους το ελιξίριο τους. Το χειροκρότημα το οξυγόνο τους. Η φιλαρέσκειά τους η γοητεία τους. Πλήθος μεγάλων ονομάτων ακολούθησαν την ίδια πορεία. Μέχρι τέλους
Και η αξεπέραστη Εντίθ Πιάφ σωριάστηκε στη σκηνή. Και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες όλων των «προορισμών» ,με τον ομφάλιο λώρο δημιουργίας μέχρι την τελευταία τους πνοή
Οι μεγάλοι καλλιτέχνες δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Γι αυτό δεν είναι συνταξιούχοι. Γι αυτό δεν ακολουθούν κανένα πρωτόκολλο κανονικότητας. Ο καλλιτέχνης δεν είναι «κανονικός» άνθρωπος. Είναι «τρελός». Είναι ανάποδος. Είναι απρόβλεπτος. Είναι εγωκεντρικός. Είναι εύθραυστος. Είναι αχόρταγος. Είναι βουλημικός. Και κατά βάθος πιστεύει ότι είναι μοναδικός.
Όπως η Κυριακή Παπαδοπούλου από τη Θεσσαλονίκη. Αργότερα Μαρινέλλα. Από φτωχή οικογένεια. Από πέντε ετών σε παιδική χορωδία. Στα δώδεκα διαφήμιζε τα καταστήματα «Melka» Θεσσαλονίκης. Στα δεκαεφτά σε θίασο θεατρικό. Αργότερα ως τραγουδίστρια Και αφού τράβηξε ζόρια από τον Στελάρα τον Καζαντζίδη, στη συνέχεια ελευθερώνεται, αυτονομείται, χειραφετείται, καθιερώνεται και εκτοξεύεται στα ύψη
Μην ακούω ανοησίες. Η Μαρινέλλα «έπρεπε» να εμφανιστεί. Επρεπε με το μεγάλο κοινό να «συνευρεθεί». Επρεπε από τους προβολείς να φωτιστεί και να λουστεί. Επρεπε πάνω στη σκηνή με τις επιτυχίες της να απογειωθεί. Και το μεγάλο, το άπιαστο όνειρο όλων αυτών των καλλιτεχνών είναι να αφήσουν την τελευταία τους πνοή πάνω στη σκηνή. Αυτή η τελευταία αμοιβή τους. Αυτό το δραματικό φινάλε που αξίζει στην διαδρομή τους. Αυτή η τελευταία πράξη που η ίδια σκηνοθέτησε για την επιστροφή του ονόματός της στη δημοσιότητα και φυσικά στους οπαδούς της
Είμαι εδώ. Δεν θα αποσυρθώ. Δεν θα συνταξιοδοτηθώ. Δεν θα εξαφανιστώ
Και τέλος κάτι ακόμα που χαρακτηρίζει, που στιγματίζει και που σφραγίζει την εποχή μας. Όταν σωριάστηκε δεκάδες χαιβάνια, ανόητοι και κανίβαλοι βιντεοσκοπούσαν το περιστατικό. Με μηδενική ευαισθησία. Και μηδενική αυτογνωσία. Να αποθανατίσουν την τραγωδία. Να ρημάξουν τη ψυχή του καλλιτέχνη. Να κοπρίσουν. Γιατί όλο αυτό;
Επειδή έτσι θα εξασφαλίσουν κάποια ίχνη δημοσιότητας. Επειδή εκείνος ο μακάκας η εκείνη η χαζοβιόλα ήταν εκεί όταν σωριάστηκε η Μαρινέλλα. Ημουν κι εγώ εκεί.
Όλα αυτά τα ερπετά, οι έχιδνες, οι ανεγκέφαλοι, οι κυνικοί και οι ανάλγητοι ζουν μέσα από τις ζωές των άλλων. Ασε το άλλο. Κατά βάθος επιθυμούσαν όχι μόνο η Μαρινέλλα να σωριαστεί, αλλά και μπροστά στα μάτια τους να αφήσει την τελευταία της πνοή. Ογκώδης Κυνισμός Κτηνώδης Αναισθησία
Και για να τελειώνω, θυμάμαι στίχους από εκείνη την αλησμόνητη συνεργασία της με τον «γύφτο» Κώστα Χατζή που από το 1976 έχει αφήσει εποχή. Με τον στίχο «σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει». Και γι αυτό Σύνορα ο μεγάλος καλλιτέχνης δεν γνωρίζει. Και με την επωδό όσο υπάρχω θα τραγουδώ!
