Μάνος Λοΐζος. Όταν η μελωδία συναντά τους αγώνες – videos
«Ο Λοΐζος ήταν μια πλαγιά πολύχρωμα λουλούδια που έλαμπαν, καθώς τα χτυπούσε ο ήλιος. Και θα λάμπουν για πάντα και πιο πολύ, όσο θα υπάρχει και θα λάμπει στον κόσμο αυτός ο μοναδικός ήλιος: Η καρδιά του ανθρώπου».
Μίκης Θεοδωράκης
Δε χρειάζονται ημερομηνίες, επέτειοι γέννησης ή θανάτου, για να θυμάται κανείς τον Μάνο Λοΐζο, άσχετα αν σήμερα το ραδιόφωνο τιμά την παρουσία του στο ελληνικό τραγούδι και την πολύχρονη απουσία του, αφού λείπει από κοντά μας 42 ολόκληρα χρόνια.
Λείπει όμως; Πώς μπορεί να λείπει κάποιος που τα τραγούδια του τραγουδιούνται ακόμα σ’ όλες τις στιγμές; Σε στιγμές λύπης, χαράς, νοσταλγίας, ονειροπόλησης και προπαντός αγώνα;
Όσο κι αν ο Λοΐζος εκφράζει μια εποχή αγώνων, γεννημένος το 1937, όσο κι αν η ζωή του τελειώνει στις 17 Σεπτεμβρίου, σαν σήμερα, το 1982, (ούτε στα 45 του!), όσο κι αν η δική μας είναι μια εποχή με λιμνάζοντα ύδατα, που μας παρασέρνουν σε σκοτεινό βυθό, η δική του μουσική λάμπει και συγκινεί ακόμα πολλούς νέους, καθώς το σύνολο της νεολαίας οδηγείται μεθοδευμένα μακριά κι από το στίχο κι από τη μελωδία.
Στα εφτά του ο μικρός Μάνος αποκτά το πρώτο του βιολί, ύστερα την κιθάρα και τέλος το πιάνο του. Κι όσο κι αν προσπάθησε να ολοκληρώσει σπουδές στην Φαρμακευτική ή την Εμπορική Σχολή, η Μουσική τον καλούσε και αγωνίστηκε σκληρά για να επιβιώσει ακολουθώντας την.
Ενταγμένος στους Λαμπράκηδες, δουλεύοντας στην ορχήστρα του Μίκη Θεοδωράκη αρχικά, (στη Νάουσα μόλις και αποφεύγει μια μεγάλη πέτρα που εκτοξεύεται πάνω του στη συναυλία του “Επιτάφιου” του Μίκη), στην πορεία αρχίζει να γράφει τα τραγούδια του και η μια συνεργασία έρχεται μετά την άλλη.
Ποιοι στιχουργοί δεν πάντρεψαν τους στίχους τους με τα τραγούδια του! Στιχουργοί ποιητές! Λευτέρης Παπαδόπουλος, Φώντας Λάδης, Γιάννης Νεγρεπόντης, Δημήτρης Χριστοδούλου…
Και ερμηνευτές; Από τη Χαρούλα Αλεξίου και τον Γιώργο Νταλάρα, μέχρι τον Βασίλη Πακωνσταντίνου, την Γαλάνη, την Κωχ, τον , την…
Όλοι τον αγάπησαν, όλοι ήθελαν τη συνεργασία μαζί του, γιατί ο Λοΐζος ήταν η λαϊκή φωνή του ελληνισμού, όπως είχε περάσει μέσα από το χωνευτήρι των αγώνων για Δημοκρατία και Ελευθερία μετά την Κατοχή και τον Εμφύλιο. Η γενιά του 114, του Πολυτεχνείου, η κατασυκοφαντημένη γενιά για τα λάθη μερικών.
Η μουσική του με ένα πλατύ μελωδικό εύρος αγκαλιάζει τους πιο τρυφερούς ρυθμούς από το “Νανούρισμα”, μέχρι το νοσταλγικό “Όλα σε θυμίζουν”, για να ξεσπάσει χαρούμενα με το “Καλημέρα ήλιε”, ή εκρηκτικά με την “Τσιμινιέρα” ή τον “Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο”!
Τελευταία του δισκογραφική δουλειά το “Γράμματα στην αγαπημένη” όπου μελοποίησε ποιήματα του Ναζίμ Χικμέτ, τραγουδώντας τα με ανεπανάληπτο λυρισμό ο ίδιος.
Ο Μάνος Λοΐζος είναι και θα είναι πάντα εδώ, όσο οι άνθρωποι θα ξέρουν να ξεχωρίζουν το δίκιο από το άδικο, την αληθινή μουσική από το “θόρυβο”…
……………………….
Οι «Παρενθέσεις» είναι μικρά κείμενα, μικρές πινελιές, σε θέματα πολιτισμού ή ζωής, που φωτίζουν γωνιές από μεγαλύτερα θέματα, λειτουργώντας σαν παρ-εν-θέσεις.
…………………………
