Ο Θόδωρος Πολυχρονιάδης έφυγε από τη ζωή κι από τη Βέροια που τόσο αγάπησε / Μάχιμος πάντα ως γιατρός, άνθρωπος και πολίτης

Ο Θόδωρος Πολυχρονιάδης, ο δικός μας Θόδωρος, (γιατί έτσι τον νιώθαμε), έφυγε από τη ζωή σήμερα στα 85 του χρόνια. Έφυγε κι από την πόλη μας τη Βέροια, που τόσο αγάπησε και τόσα της πρόσφερε.

Αν ταιριάζει σ’ έναν άνθρωπο ο όρος μάχιμος, αυτός ταιριάζει στον Θόδωρο Πολυχρονιάδη, τον γιατρό, τον άνθρωπο, τον πολίτη. Γιατί;

Επειδή δεν υπήρχε τομέας, που να μην έκανε αισθητή την παρουσία του. Στον αθλητικό στίβο, στον ιατρικό στίβο, στον κοινωνικό, τον πολιτιστικό. Παντού ο Θόδωρος ήταν παρών κι αν έμεινε κάτι πέρα από την υπερδραστηριότητά του σ’ όλους τους τομείς, που τον χαρακτήριζε, ήταν το χαμόγελο και η αισιοδοξία του.

Γεννημένος από προσφυγική οικογένεια στη Βέροια το 1939, μπαίνει στην Ιατρική και γίνεται ένας από τους πιο αγαπητούς γιατρούς της πόλης. Με όπλο τη γνώση αλλά και τη μόνιμη αισιοδοξία του είναι κοντά στους ασθενείς του πάντα. Μέσα στο ιατρικό του βαλιτσάκι κουβαλά, πέρα από το στηθοσκόπιο του παθολόγου, την αύρα της καλοσύνης του και τον αέρα του λαϊκού επικοινωνιακού ανθρώπου.

Δεν αρκείται όμως σ’ αυτό, στο ότι επιτελεί το λειτούργημα του γιατρού. Ανήσυχος ζει στην πόλη του και ζει για την πόλη του. Όνειρό του να είναι ανάμεσα σ’ εκείνους που θα την κάνουν καλύτερη, κι αν μπορεί να το κάνει και μόνος, κόντρα σ’ όλους τους καιρούς και τις αντίξοες συνθήκες, το δοκιμάζει.

Ευρηματικός, ακούραστος, μέλος στο πρώτο Συμβούλιο της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών της Βέροιας μετά την Μεταπολίτευση, δεν φείδεται χρόνου και κόπου να κάνει μαζί με τους συνεργάτες του τον Πολιτισμό ν’ ανθίσει. Ο Πολυχρονιάδης λειτουργεί στον πολιτισμό σαν λοκομοτίβα, που δεν τη σταματά τίποτα.

Παράλληλα γράφει. Αρθογραφεί όχι μόνο στον τοπικό τύπο, αλλά τον ενδιαφέρει η ποίηση και η πεζογραφία. Κάνει κι εκεί τις καταθέσεις του, γράφει βιβλία.

Είναι εκείνος που μαζί με τον Παύλο Πυρινό και τον Αλέξανδρο Τρομπούκη σηκώνουν το βάρος του χρέους να αποκατασταθεί η Παλαιά Μητρόπολη Βέροιας, που τους ανέθεσαν οι “Ενεργοί Πολίτες της Βέροιας” να σηκώσουν πριν 14 χρόνια. Και το κάνουν, με τον Πολυχρονιάδη μπροστάρη, να κατεβαίνουν στην Αθήνα, να χτυπούν πόρτες, να νικούν. Έτσι ξεκίνησε η αποκατάσταση του μνημείου και έφτασε μέχρι εδώ, άσχετα με τα προβλήματα που απασχολούν και σήμερα τους “Ενεργούς Πολίτες” σε σχέση με τη σωστή αποκατάσταση του μνημείου

Ο Θόδωρος ήταν πάντα εδώ, στην πόλη του και για την πόλη του. Ίδρυσε τον “Όμιλο Φίλων Θεάτρου & Τεχνών”  και όταν ατόνησε ήταν αυτός που τον ανάστησε, για να λειτουργεί και πάλι σήμερα με ένα σωρό δραστηριότητες.

Ήταν εκείνος που πρωτοστάτησε στην ίδρυση των “Φίλων του Τριποτάμου”, συλλόγου που είναι και σήμερα ενεργός.

Και επειδή όλα αυτά γίνονταν μέσα σε μια μεγάλη οικογένεια, που ο Πολυχρονιάδης είχε δημιουργήσει, με μια αφοσιωμένη σύζυγο, την Αφρούλα του, το στήριγμά του, και παιδιά και εγγόνια, για τα οποία μιλούσε με περηφάνια, ήταν πλήρης και ως άνθρωπος. Τυχερός αλλά και άξιος της ζωής!

Ήταν και είναι. Παρελθόν και παρόν. Γιατί για τέτοιους ανθρώπους, που φεύγουν με τόσο έντονη παρουσία στον τόπο τους, ακόμη και το παρελθόν κρύβει την έννοια της παρουσίας, μιας παρουσίας που άφησε και αφήνει το αποτύπωμά της.

Άλλωστε, εκείνος είχε πει στη συνέντευξη που έδωσε πριν από χρόνια στη Φαρέτρα για την πόλη του:

Αν καταλάβουμε πως η πόλη μας είναι το σπίτι μας, τότε θα έρθουν καλύτερες μέρες.

Αγνή και καθαρή συμμετοχή, λοιπόν, στα κοινά, όχι για άμεσο και προσωπικό κέρδος, αλλά για οφέλη στα οποία οδηγεί η συλλογικότητα. Και μην ξεχνάμε και τη φράση του Στρατηγού Μακρυγιάννη «Είμαστε εις το εμείς και όχι εις το εγώ».

Καλό ταξίδι αγαπημένε μας Θόδωρε, η πόλη που αγάπησες σε αποχαιρετά...

( Η σορός του θα αποτεφρωθεί στη Ριτσώνα την επόμενη Τετάρτη, σύμφωνα με την επιθυμία του.)

………………………..

Μπορείτε να διαβάσετε τη συνέντευξη του Θόδωρου Πολυχρονιάδη στη Φαρέτρα τον Οκτώβριο του 2019

…………………….

Θόδωρος Πολυχρονιάδης. Ένας ανήσυχος ενεργός πολίτης