“Εκτός ατζέντας των κομμάτων η εξωτερική πολιτική” / γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας
Η διαιώνιση αυτών των προβλημάτων, οι συγκυριακές κρίσεις και υφέσεις στα ελληνοτουρκικά ή το Σκοπιανό, η απόλυτη υποταγή στις αμερικανοΝΑΤΟϊκές επιλογές κατά της Ρωσίας κ.λπ., απλώς αποδεικνύουν ότι οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις (τα κόμματα εξουσίας συγκεκριμένα) δεν διεκδικούν τίποτε περισσότερο από την καλή επαφή και τις άριστες σχέσεις με τους υπερατλαντικούς προστάτες, είτε για να διατηρηθούν είτε για να έρθουν στην εξουσία…
Είναι εμφανής η απροθυμία των πολιτικών δυνάμεων να προσεγγίσουν και να τοποθετηθούν εμπεριστατωμένα επί ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής, ακόμη και στην τρέχουσα (ευρω)προεκλογική περίοδο που ευνοεί ή και πυροδοτεί πολιτικές αντιπαραθέσεις.
Ο λόγος αυτής της απροθυμίας, κατά κύριο λόγο των λεγόμενων κομμάτων εξουσίας (Ν.Δ. – ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ), είναι εμφανής: δεν έχουν επί της ουσίας καμία διαφορά στην αντίληψη και τον προσανατολισμό στην εξωτερική πολιτική της χώρας, η οποία άλλωστε στις βασικές της γραμμές καθορίζεται έξωθεν. Αυτό που μένει, τελικά, είναι η καυτή πατάτα των εξωτερικών υποθέσεων που κρατά στα χέρια της η εκάστοτε κυβέρνηση, με τα κόμματα της αντιπολίτευσης απλώς να κάνουν ευκαιριακό κλεφτοπόλεμο όταν κάτι στραβώσει.
Σιωπή για τα ελληνοτουρκικά
Οι ελληνοτουρκικές συνομιλίες διεξάγονται «μυστικά» υπό την έννοια ότι κανείς, πέραν ενός στενού κύκλου γύρω από τον πρωθυπουργό, δεν γνωρίζει την ατζέντα. Αυτό το πέπλο μυστικότητας ουδόλως φαίνεται να ενοχλεί τα κόμματα (αυτά που κυβέρνησαν και φιλοδοξούν να ξανακυβερνήσουν). Αντίθετα, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ μοιάζουν να απολαμβάνουν το γεγονός ότι η κυβέρνηση είναι αυτή που είτε θα βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά είτε θα πληρώσει το πολιτικό κόστος των συμβιβασμών και υποχωρήσεων που προϋποθέτει η πορεία προς μια τελική συμφωνία με την Τουρκία.
Άλλωστε, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ δεν έχουν αμφισβητήσει την ουσία και λογική της διαδικασίας της ελληνοτουρκικής προσέγγισης, ούτε – πολύ περισσότερο – το γενικότερο πλαίσιο στο οποίο αυτή τοποθετείται και δεν είναι άλλο από την παγίωση της αμερικανοΝΑΤΟϊκής ειρήνης στην περιοχή.
Με απλούστερα λόγια, η βάση των εξελίξεων στα ελληνοτουρκικά βρίσκεται κατ’ αρχάς στην εδραίωση των στρατηγικών ελληνοαμερικανικών σχέσεων για τις οποίες εργάστηκε επιμελώς τον τελευταίο χρόνο της ύπαρξής της η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα που διαπραγματεύτηκε τη συμφωνία για τις αμερικανικές βάσεις (παντού στη χώρα), την οποία υπέγραψε μόλις κέρδισε την εξουσία η κυβέρνηση Μητσοτάκη και τη χειροκρότησε (διά της σιωπής του) το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ.
Η Μακεδονία (σκέτο)…
Ανάλογης σημασίας ζήτημα, σε ό,τι αφορά την πειθήνια υποταγή των κομμάτων εξουσίας στην αμερικανική «γραμμή», είναι η «υπόθεση των Σκοπίων» που νεκραναστήθηκε μετά την ανάδειξη της νέας πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας στη Βόρεια Μακεδονία.
Η επανεμφάνιση του «αλλοτριωτικού» λόγου από ανώτατα πολιτικά χείλη στη γειτονική χώρα έρχεται να αποδείξει τα κενά της Συμφωνίας των Πρεσπών που υπέγραψε περήφανα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αμφισβήτησε ως αντιπολίτευση, αλλά υποστηρίζει η κυβέρνηση της Ν.Δ. και… παρατήρησε σιωπηλά το ΠΑΣΟΚ ευχόμενο να λησμονηθούν οι δικές του «αμαρτίες» που θεμελίωσαν τη μακροχρόνια αυτή εκκρεμότητα στην εξωτερική πολιτική της χώρας.
Οι «κλέφτικες» σποραδικές ντουφεκιές που ανταλλάσσουν τα κόμματα (εξουσίας) στην προκειμένη περίπτωση ρίχνονται για να σηκωθεί η απαραίτητη σκόνη που καλύπτει τη γενική συμφωνία τους: Η Συμφωνία των Πρεσπών υπογράφηκε για να τακτοποιηθούν επείγουσες αμερικανικές απαιτήσεις στην περιοχή. Δηλαδή η ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και η δημιουργία φραγμού στη ρωσική επιρροή στα δυτικά Βαλκάνια. Αυτός είναι ο κοινός παρονομαστής των κομμάτων (εξουσίας) σ’ αυτήν την υπόθεση και είναι εύλογη η επιλογή τους να αποφεύγουν τις έντονες αντιπαραθέσεις επ’ αυτού…
Μέση Ανατολή
Με την επίσκεψή του στην Παλαιστίνη και τις επαφές που είχε με την «αναγνωρισμένη» παλαιστινιακή ηγεσία ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης ικανοποίησε το εναπομείναν «ριζοσπαστικό/κινηματικό» δυναμικό του κόμματός του και εμφανίστηκε να συμπλέει με τη συντριπτική πλειονότητα της παγκόσμιας κοινής γνώμης αλλά και με ισχυρά συστήματα εξουσίας στις ΗΠΑ και την Ευρώπη.
Οι βολές που δέχτηκε ο Κασσελάκης από την κυβέρνηση (γιατί δεν κανόνισε ανάλογες επαφές και με την κυβέρνηση του Ισραήλ) μοιάζουν περισσότερο με παράπονο για το γεγονός ότι ο Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένος να πληρώσει το κόστος της απόλυτης πρόσδεσης της χώρας στο αμερικανοϊσραηλινό σύστημα εξουσίας στην περιοχή, ενώ ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει τη δυνατότητα να συμπλεύσει με τα αντιαμερικανοϊσραηλινά αισθήματα της κοινής γνώμης. Έτσι, ωστόσο, παίζεται στη χώρα το παιχνίδι, αν και η επίσκεψη Κασσελάκη στην Παλαιστίνη μπορεί να αποδειχτεί μεταχρονολογημένο γραμμάτιο που το κόστος αποπληρωμής του θα βαρύνει την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος εξουσίας…
Δεν υπάρχει εθνική γραμμή
Για μια χώρα σαν την Ελλάδα, με ανοιχτά κρίσιμα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, θα ήταν αναμενόμενη μια συστηματική προσέγγιση και συζήτηση των πολιτικών δυνάμεων που κυβερνούν ή έχουν φιλοδοξίες και πιθανότητες να κυβερνήσουν τη χώρα.
Τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής άλλωστε προϋποθέτουν επιλογές και σχεδιασμούς με ορίζοντα πολύ πιο πέρα από αυτόν της διακυβέρνησης που εξασφαλίζει κάποιο κόμμα σε μια συγκυρία.
Η διαιώνιση αυτών των προβλημάτων, οι συγκυριακές κρίσεις και υφέσεις στα ελληνοτουρκικά ή το Σκοπιανό, η απόλυτη υποταγή στις αμερικανοΝΑΤΟϊκές επιλογές κατά της Ρωσίας κ.λπ., απλώς αποδεικνύουν ότι οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις (τα κόμματα εξουσίας συγκεκριμένα) δεν διεκδικούν τίποτε περισσότερο από την καλή επαφή και τις άριστες σχέσεις με τους υπερατλαντικούς προστάτες, είτε για να διατηρηθούν είτε για να έρθουν στην εξουσία…
—
