9η Θεατρική Άνοιξη Εφήβων / Μουσικό Σχολείο Βέροιας: Γιάννης Ρίτσος “Η Σονάτα του σεληνόφωτος” / Ένα μικρό θεατρικό θαύμα

Όταν έχεις  ακούσει τη Μελίνα Μερκούρη να ερμηνεύει θεατρικά με την ιδιαίτερη φωνή της τη “Σονάτα” ή έχεις παρακολουθήσει επαγγελματικές παραστάσεις, άριστες, του ίδιου έργου, είναι λογικό να έχεις επιφυλάξεις για την προσέγγισή του από 15χρονα παιδιά Γυμνασίου.

Το Μουσικό Σχολείο Βέροιας είναι ταυτισμένο με την ποιότητα, το εγχείρημα, όμως, ήταν παρακινδυνευμένο. Πώς μικρά παιδιά θα μπορούσαν να αποδώσουν ένα τέτοιο κείμενο, ένα ρέκβιεμ για τη μοναξιά, τα γηρατειά και τον πόθο για τη χαμένη νιότη;

Και έγινε το θαύμα! Ένα μικρό θεατρικό θαύμα!

Μια παράσταση με ένα κείμενο που θα μπορούσαν κάτω του να λυγίσουν οι ερμηνευτές του από το ποιητικό, το αισθητικό και σημασιολογικό του βάρος, το σήκωσαν στους ώμους τους οι μικροί μαθητές και πάτησαν μαζί του το κατώφλι του Θεάτρου!

Παράσταση δουλεμένη, ευρηματική, ατμοσφαιρική…

Ο δημιουργός της, ο φιλόλογος  του Σχολείου Αντώνης Νικολαΐδης, κάτοχος σε βάθος του Ρίτσου και της “Σονάτας” του έδωσε όλες της  ενυπάρχουσες συναισθηματικές αποχρώσεις του ρόλου της “γυναίκας με τα μαύρα”, μοιράζοντάς τον σε τρεις διαφορετικές πρωταγωνίστριες. Οι τρεις μικρές κοπέλες όχι απλά διαδέχονταν η μία την άλλη, αλλά η φιγούρα της μιας ήταν η συνέχεια της άλλης, θαρρείς έβγαιναν από το σκοτάδι στο φως και ξαναγύριζαν  πάλι πίσω. Ευρηματικό!

Με την πρώτη να είναι πιο κοντά φωνητικά, κινητικά και εμφανισιακά στις απαιτήσεις του ρόλου, αλλά και τις άλλες δύο να εντυπωσιάζουν, όπως και η πρώτη με το “χώνεμα” του ρόλου και την εκφορά του λόγου, με κινήσεις πλαστικές, απόλυτα ελεγχόμενες, κατέθεσαν κυριολεκτικά τον εαυτό τους.

Ο “νέος”, φιγούρα σιωπηλή, αλλά  απαραίτητη στην εξέλιξη της συναισθηματικής διαδρομής της ηρωίδας, είχε μια παρουσία στην άκρη του   κάδρου της σκηνής άκρως καταλυτική

Το πιάνο, με τη γοητευτική “Σονάτα του σεληνόφωτος” να κυλά υποβλητικά στο χώρο και να σμίγει δραματικά σε κάποιες στιγμές με το βιολί ή την κιθάρα, ήταν ο απαραίτητος μουσικός καμβάς που πάνω του κεντήθηκε η παράσταση. Η μουσικός του Σχολείου, η Γαρυφαλλιά Κατσιμίγα δεν είχε απλά την ευθύνη, λειτούργησε καθοριστικά με τις τρεις μαθήτριές της.

Η σκηνογραφία, η ενδυματολογία και οι φωτισμοί σημαντικά και τα τρία για την ατμοσφαιρική διάσταση της παράστασης.

Μια γεύση από φως ήταν αυτή η νεανική δουλειά, με την καθοδήγηση φωτισμένων δασκάλων! Ήταν τόσο μακριά όλα αυτά από τη βία στα σχολεία, που μας τρομάζει, τόσο μακριά  από την οπαδική βία, τόσο μακριά από τα κατακάθια της Eurovision, που σερβίρονται στα παιδιά μας σαν Τέχνη…

Το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας προσφέρει στους νέους των σχολείων ένα βήμα στην Τέχνη, ένα βήμα στην έκφραση με την 9η Θεατρική Άνοιξη Εφήβων. Κι αυτό είναι Πολιτισμός ουσίας!

Φωτογραφίες: faretra.info

…………………………………

Στοιχεία έργου:

ΣΥΓΓΡΑΦΗ: Γιάννης Ρίτσος

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Αντώνης Νικολαΐδης

ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ: Στέλλα Ζήση, Μάρθα Μαϊόβη, Αντώνης Νικολαΐδης Άννα

ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑ: Στέλλα Ζήση, Δήμητρα Καραγιάννη, Αντώνης Νικολαΐδης

ΜΟΥΣΙΚΗ: Μαρκέλλα Καραγιάννη (Πιάνο), Δήμητρα Καραγιάννη (κιθάρα), Μάρθα Μαϊόβη (βιολί)

ΜΟΥΣΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ: Γαρυφαλλιά Κατσιμίγα

ΑΦΙΣΑ: Βελισσαρίδης Κωνσταντίνος, Κατσαβός Κωνσταντίνος

ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ: Έλενα Δαμιανίδου (1^η Γυναίκα με τα Μαύρα), Δανάη Ζούκη (2^η Γυναίκα με τα Μαύρα), Βασιλική Αλδάκου (3^η Γυναίκα με τα Μαύρα), Βελισσαρίδης Κωνσταντίνος (Νέος), Κατσαβός Κωνσταντίνος (αφηγητής)

ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Αντώνης Νικολαΐδης, Γαρυφαλλιά Κατσιμίγα

………………………….

………………………….