Η Σάρα και ο Αλέξανδρος στο κατώφλι της καινούριας τους ζωής

Πάντα το ξεκίνημα ενός ταξιδιού είναι όμορφο, γεμάτο προσδοκίες. Πόσο πιο γοητευτικό, όταν είναι ταξίδι μιας νέας ζωής. Κι ακόμη περισσότερο όταν ο γάμος, η αρχή του ταξιδιού, έχει το άρωμα του έρωτα…

Κι αυτό το είδαμε όλοι χθες στο γάμο της Σάρας Αντωνιάδου με τον καλό της, τον Αλέξανδρο Βεργώνη.

Δεν ήταν η λάμψη στα πρόσωπά τους μόνο, δεν ήταν η συγκρατημένη συγκίνηση στα πρόσωπα των γονιών, ήταν η ατμόσφαιρα, η αύρα   στο χώρο.

Η εκκλησία των Αγίων Αναργύρων στη Βέροια  γεμάτη. Ο περίβολός της γεμάτος  με κόσμο χαρούμενο που περίμενε.

Ο πατέρας συνοδεύει την κόρη του, το μοναδικό του κορίτσι ανάμεσα σε τρία αγόρια,  και το παραδίδει στα χέρια του γαμπρού.  Εκείνος ,  ψηλός και λυγερόκορμος περιμένει στα σκαλοπάτια. Η κίνηση δεν είναι τυπική, είναι συμβολική. Εμπιστεύεσαι, εσύ, ο πατέρας,  ό,τι πολυτιμότερο έχεις σε κάποιον άλλον και θέλεις να είσαι σίγουρος για τη συνέχεια.

Η νύφη με την αναγεννησιακή ομορφιά της μπαίνει στην  εκκλησία. Ένα  λευκό σύννεφο από τούλι  στεφανώνει τα ξανθά της μαλλιά  και την ακολουθεί, καθώς προχωρεί…

Κάποιος θα αναρωτιόταν “Και λοιπόν; Τι διαφορετικό είχε αυτός ο γάμος και λέμε τόσα περιγράφοντάς τον; Όλοι οι γάμοι έτσι είναι…”

Το μυστικό είναι πως η Σάρα ήταν μαθήτριά μου και την πήρα στα χέρια μου 12χρονη παιδούλα, την έβγαλα από το 1ο Γυμνάσιο 15χρονη έφηβη και τώρα τη φωτογραφίζω στο γάμο της.

Ήταν τόσο ντροπαλή τότε, δεν ήταν μόνο η σεμνότητα και η ευγένεια, που όλη η οικογένεια διαθέτει. Η Σάρα ήταν εύθραυστη σαν ένα διάφανο γυαλί. Την θυμάμαι μπαίνοντας να κάθεται στην δεξιά πλευρά των θρανίων… Τρυφερές αναμνήσεις…

Τώρα, καθώς την κοιτώ, απέναντί της ο ιερέας λέει το περίφημο “Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα!” Το βλέμμα μου πάει μοιραία στο γοβάκι της… Θα τον πατήσει πατροπαράδοτα;

Τα χέρια τους είναι δεμένα. Εκείνη σηκώνει το χέρι του και το φιλά απαλά… Είναι μια υπόσχεση…  Η κίνησή της λέει: “Μαζί θα προχωρήσουμε, ίσοι, υποταγμένοι ο καθένας στην αγάπη του άλλου. Όμορφη υποταγή…”

Το ζευγάρι κατεβαίνει τα σκαλιά. Βροχή από ρύζι. Σύννεφο χαράς που δείχνει τα μοντέρνα σύμφωνα συμβίωσης να ηττώνται κατά κράτος!

Το γλέντι του γάμου στο “Αλεξάνδρειο Μέλαθρον” είναι η συνέχεια της χαράς. Μπαίνουν και ο κόσμος τους υποδέχεται με καταιγισμό χειροκροτημάτων και μικρές “φωτιές χαράς” στα χέρια. Λάμπουν και οι δύο.

Οι φίλοι τους δεν τους αφήνουν σχεδόν καθόλου μόνους στην πίστα. Τα νιάτα είναι αυθόρμητα και ασυγκράτητα και θέλουν να δείχνουν με κάθε τρόπο τη χαρά τους.

Αλλά και για τους νέους και για μας τους μεγαλύτερους υπάρχει μια έκπληξη! Ο Πασχάλης, ο τραγουδιστής της δικής μας νιότης, με το μικρόφωνο στο χέρι. Η φωνή του καλά κρατεί.! Οι “Ολύμπιανς”, τα τραγούδια που αγαπήσαμε… Τόσες μνήμες…

Πολλά γκρίζα, μέχρι και άσπρα μαλλιά στην πίστα. Μαζί με τους νέους. Θυμούνται τα δικά τους νιάτα… Τα γυρίσματα των καιρών….

Γύρω στα μεσάνυχτα η μουσική αλλάζει. Δημοτικά τραγούδια πια… Παράδοση.

Καθώς φεύγουμε, ακούγονται οι τελευταίοι ήχοι από ένα ηπειρώτικο τραγούδι.

Αλέξανδρε και Σάρα στο κατώφλι της νέας σας ζωής ευχόμαστε:

“Πάντα μαζί, πάντα γεροί, πάντα ευτυχισμένοι!”

…………………….

Φωτογραφίες: faretra.info

……………………………………………………