Όταν έρχεται το τέλος της χρονιάς και οι γιορτές των Χριστουγέννων οι εφημερίδες έχουν αφιερώματα για τα βιβλία που τυπώθηκαν τη χρονιά που μας πέρασε. Τότε ανακαλύπτουμε ότι δεν υπάρχει κρίση στο βιβλίο.
Βλέπουμε τόσα πολλά βιβλία, τόσους πολλούς συγγραφείς, που εγώ νομίζω ότι η Ελλάδα είναι η χώρα των συγγραφέων. Ο καθένας γράφει κάποιο βιβλίο, γίνεται συγγραφέας και ξαφνικά βλέπουμε ότι έχουμε κάνει τον συγγραφέα επάγγελμα. Γιατί αυτό; Τι κάνει τους ανθρώπους να γράφουν βιβλία;
Ίσως η απομόνωση να τους στρέφει στην συγγραφή. Και ενώ παλαιότερα είχαμε τα ημερολόγια, σήμερα αμφιβάλλω αν υπάρχουν άνθρωποι που κρατάνε σημειώσεις, που κρατάνε ημερολόγια. Ο ηλεκτρονικός τύπος, η τεχνητή νοημοσύνη, έχει αντικαταστήσει τα ημερολόγια με κουτσομπολίστικα σχόλια στον ηλεκτρονικό χώρο.
Η γυναίκα μου είχε ημερολόγια από τη μικρή της ηλικία, όπου κατέγραφε κάθε μέρα τις δράσεις της. Στο τέλος, όταν είχαμε οικογένεια πενταμελή και δεν μπορούσε να καταγραφεί την κάθε ημέρα αναλυτικά, την έγραφε περιληπτικά. Αλλά κρατούσε ημερολόγιο, και μάλιστα, ένα από τα δώρα που της έκανα εγώ τα Χριστούγεννα ήταν τα πενταετή ημερολόγια, δηλαδή, είχε χώρο για πέντε χρόνια να καταγράφει τι έγινε τη συγκεκριμένη μέρα για πέντε χρόνια. Έτσι μπορούσε να δει και μια εξέλιξη μέσα στο χρόνο. Αυτά τα ημερολόγια παραμένουν σαν κειμήλια και τα φυλάω εγώ σαν κόρη οφθαλμού. Μάλλον κανένας δεν θα τ’ ανοίξει να τα διαβάσει ή να ενημερωθεί. Νομίζω όμως ότι η γυναίκα μου ήταν εξαίρεση. Σήμερα δεν υπάρχουν πια αυτοί, ή, αυτές που κρατούν ημερολόγια. Υπάρχουν όμως αυτοί κι αυτές που γράφουν βιβλία. Που είναι συγγραφείς. Και αυτό μου γεννάει μια μεγάλη απορία. Τι είναι αυτό που κάνει κάποιον να γίνει συγγραφέας;
Νομίζω η μοναξιά. Ο ζωντανός ο άνθρωπος, αυτός που ζει τη ζωή του, δεν κάθεται να γράψει βιβλία. Το έχω φιλοσοφήσει και παλαιότερα αυτό το θέμα και μάλιστα πολλές φορές διερωτήθηκα αν είναι καλύτερα κάποιος να είναι Ζορμπάς ή Καζαντζάκης. Αυτός που ζει τη ζωή δεν έχει χρόνο να καθίσει και να την περιγράψει γραπτά. Τη ζει τη ζωή. Ο Καζαντζάκης γραφεί και ο Ζορμπάς ζει.
Σε μια συνέντευξή της η Κική Δημουλά είπε σε ερώτηση του δημοσιογράφου αν ποίηση γράφουν οι ευτυχισμένοι: «Φαίνομαι για ευτυχισμένος άνθρωπος; Θα το θεωρούσα μεγάλη διαστροφή, ευτυχισμένος άνθρωπος να απαρνηθεί την αμεριμνησία του για να ψάχνει μέσα σ’ αυτόν τον κάδο που περιστρέφονται όλες οι μολυσμένες σιωπές και τα βλαβερά αναπάντητα μήπως βρει αμόλυντη προφητεία ότι γεννήθηκε για ποιητής. Ποιος ευτυχισμένος θα ήθελε να βλάψει την αμεριμνησία του εισχωρώντας ή και κατανοώντας το φοβιστικό απύθμενο;»
Επομένως τη ζωή τη ζούμε. Δεν την περιγράφουμε. Κι αν την περιγράφουμε την περιγράφουμε με τον τρόπο που τη ζούμε.
…………………..
